เสี่ยงรักคุณแสนร้าย (เสกข์:เจนนี่)

@คันคายคลับ ปึก! "โอ๊ย!" คนที่มัวแต่เดินก้มหน้าไม่ได้ดูทางร้องออกมา เอามือจับจมูกตัวเองเมื่อรู้สึกเจ็บ เพราะเธอดันชนกับใครก็ไม่รู้ เงยหน้าขวับกำลังจะเอ่ยคำขอโทษ ทว่า...โลกกลับหยุดหมุน เมื่อพบว่าคนที่เธอเดินชน พี่เขาหล่อมาก! คนหรือเทพเจ้าสร้างเนี่ย! หล่อเหมือนไม่มีอยู่จริง ส่วนสูงน่าจะร้อยแปดสิบเซนติเมตร เพราะถึงขนาดเธอต้องแหงนคอขึ้นดู หล่อแทบหยุดหายใจไปเลย ผู้ชายอะไร หุ่นเท่ เพอร์เฟกต์มาก ไม่คิดว่า แค่เสื้อยืดสีดำเข้ารูป กับกางเกงยีนขายาว จะทำให้พี่คนนี้ดูดีได้ถึงขนาดนี้ มือหนาปัดอะไรบางอย่างตรงอกของตัวเองออก คราบแป้งขาว กับเสื้อยืดสีดำ ไม่ไปด้วยกันเลยสักนิด พฤติกรรมนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกหน้าเสีย รีบขอโทษขอโพยทันที "นะ…หนูขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจค่ะ" ร่างสูงไม่ตอบ แต่กลับเดินผ่านเลยไป "พี่ไม่มีหูหรือไงคะ! หนูบอกว่าขอโทษ!!!" ผู้ชายคนนี้ชวนหงุดหงิดดีแท้ เธอก็ไม่ได้ว่าจะทำเมินสักหน่อย ผิดแล้วก็รู้จักขอโทษนี่ แล้วเขาเป็นอะไร พูดสักนิดสักหน่อยสิ ไม่ใช่เดินผ่านไปเฉย ๆ ขายาวหยุดชะงัก ค่อย ๆ หันกลับไปมองคนด้านหลัง ก้าวเท้าเดินช้า ๆ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่มีส่วนสูงเพียงไหล่ของเขาเท่านั้น มองสบตากลมนิ่ง คนตัวเล็กค่อย ๆ ก้มหน้างุด เอามือลูบตามแขนที่โผล่พ้นออกจากเสื้อเชิ้ตแขนสั้นด้วยความประหม่า รู้สึกว่าเหมือนภัยกำลังจะมาเยือน ไม่น่าเลย "นะ...หนูขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ" หญิงสาวมีน้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะกลัวพี่ผู้ชายคนนี้หักคอเธอกิน "ชื่ออะไร" "คะ?" คนตัวเล็กเงยหน้ามองขวับ เขาถามชื่อเธอ? "ไม่มีหู?" หญิงสาวหน้ามุ่ยเมื่อเขายอกย้อน เพราะเธอเพิ่งบอกไปเองว่าเขาไม่มีหูนี่นา "ชื่อเจนนี่คนสวยค่ะ" "เจนนี่คนสวย?" "ใคร ๆ ก็เรียกแบบนี้นี่นา..." หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาออกมา ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่เอ่ยอะไรต่อ ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินเข้าห้องน้ำ เจนนี่มองตามหลังด้วยความงุนงง ถามแค่นี้เนี่ยนะ! เดินกลับมาทิ้งสะโพกลงบนเก้าอี้อย่างแรง กับท่าทางเซ็ง ๆ "ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะยัยเจนนี่คนสวย" รุ่นพี่สาวประเภทสองกำลังอยู่ในอาการกรึ่มเมา ถามน้องใหม่ของที่ทำงานออกมา วันนี้พวกเธอและเพื่อนอีกห้าชีวิต พายัยเจนนี่มารับน้องที่สถานที่ท่องเที่ยวยามราตรีใกล้ที่ทำงาน พอเลิกงานแล้วแวะเลย ชุดก็ไม่ทันได้เปลี่ยน "พอดีเจนนี่เดินชนผู้ชายคนหนึ่งค่ะ ก็เลยขอโทษเขาไป แต่แทนที่เขาจะบอกว่า ‘ไม่เป็นไรครับ’ หรือให้เจนนี่ไถ่โทษอะไรก็ได้ แต่กลับไม่สนใจเลยค่ะ" "ใคร?" "เจนนี่ไม่รู้จักค่ะ แต่เดี๋ยวเขาก็คงเดินออกมา" เจนนี่มองหน้าห้องน้ำอยู่ตลอดเพราะอยากชี้ให้พี่ดูด้วย พอเจอเขาเดินออกมา จึงรีบสะกิดแขนให้พี่ดู "นั่นค่ะ ๆ! ผู้ชายคนนั้น ตัวสูง ๆ เลยค่ะ!" รุ่นพี่ชะเง้อคอซ้ายขวา หรี่ตามองตาม ก่อนจะทำตาโตเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ "กะ...แกเดินชนผู้ชายคนนั้นเหรอยัยเจนนี่!" "ใช่ค่ะ เจนนี่ด่าเขาด้วยนะคะ" "ฮะ! ด่าด้วย?" "ด่าสิคะ คนขอโทษแล้วไม่ยอมรับคำขอโทษ ก็เลยคิดว่า อยากได้คำด่าแทนค่ะ" "ยัยเจนนี่เอ๊ยยย แกทำอะไรลงไปเนี่ย!" รุ่นพี่ถึงกับเอามือนวดขมับ เมื่อสัมผัสได้ว่าอาจมีภัยมาเยือนในไม่ช้า "ทำไมคะ ก็เขาไม่มีมารยาทนี่นา คนขอโทษแล้ว ก็ไม่ยอมพูดด้วย" "แกด่าเขาว่ายังไงฮะ!?" "พี่ไม่มีหูหรือไงคะ!? โอ๊ย! พี่ตีเจนนี่ทำไมเนี่ย!" เจนนี่เอามือลูบแขนตัวเองปอย ๆ เมื่อโดนมือหนาฟาดมา และมันขึ้นรอยแดงทันที "แล้วเขาว่ายังไงบ้างฮะยัยเจนนี่!?" "ไม่ว่ายังไงค่ะ แต่เขาถามชื่อเจนนี่" "ฮะ! ถามชื่อด้วย!?" "ใช่ค่ะ เจนนี่ก็เลยบอกไปว่า 'ชื่อเจนนี่คนสวยค่ะ' " ปัดผมยาวถักเปียทั้งสองข้างออกไปทางด้านหลัง ก่อนจะเอามือกลับมาค้ำที่เอว เชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจที่เกิดมาสวย เธอทำงานที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งในปั๊มน้ำมันอำเภอคันคาย และคำที่พี่ ๆ ในร้านเรียกเธอบ่อย ๆ ก็คือ 'ยัยเจนนี่คนสวย!' "แกเตรียมตัวหาที่ทำงานใหม่ได้เลยยัยเจนนี่คนซวย!" "ทำไมคะ" เจนนี่ทำหน้างง ทำไมเธอต้องหาที่ทำงานใหม่ด้วย "ก็นั่นน่ะ 'คุณเสกข์!' ลูกชายคนเดียวของ ‘เจ๊เกลียว’ เจ้าของปั๊มน้ำมันและร้านสะดวกซื้อที่แกทำงานอยู่ไงนางชะนี!" "..."