Art of Serendipity

47

Pinatay ko na ang tawag at humilig sa manibela, pumikit at nagisip na. I sighed heavily, trying to ease the big lump in my heart right now. Hindi naman ako nag-aalala para sa sarili ko, mas nag-aalala pa ako sa mga tao na sa paligid ko, sa mga taong handang pumrotekta sa akin. Especially, dad, his life is at sake too but I know hindi niya rin naman papabayaan ang sarili niya, pero hindi naman matatanggal sa akin ang pagaalala para sa kaniya. He is already old, well, yes, he is still strong, but now one knows what will happen soon...

And Levi, if he is going to protect me. His life will be at sake too and I will never risk his life. Never. Maglalaro kami sa apoy pero hindi ko hahayaang mapaso ang mga taong nakapaligid sa akin. Kahit ako na lang.

My last year starts and Levi became more busy pero nakakagawa pa rin siya ng paraan para paglaanan ako ng oras, tuwing linggo ay magkasama kami. Ako rin ay magiging busy na dahil graduating year ko na. Hindi ko nga alam kung paano ko nagagawang maging okay sa harap niya. All is knew is that I am safe beside him.

Dad hired many bodyguards for me, honestly, nasa kabilang unit nga lang sila at nakikita kong nagmamasid sila ng manuti, pero hindi pa rin alam ni Levi iyonat wala akong planong ipaalam pa sa kaniya dahil sa tingin ko naman, protektado na ako... Although, the threats for my Dad are now showing but as I said, I'm not scared for myself, I'm more scared about my Dad so I'm actually calling him from time to time, to check on him.

Tita Donna. That witch. Ako ang tinuturo niyang may kasalanan kung bakit inayawan siya ni Daddy. Kung alam ko lang talaga na ganito ang mangyayari, matagal ko nang pinagbantaan si daddy. Matagal ko na sana kaming naghanda para rito. Not this time, it is so unexpected for us. Hindi ko nga alam kung paano namin iiwasan ang panganib at pangambang dulot ni Tita Donna.

Levi and I are here in Mommy's grave again because it is her death anniversary today, and it's Sunday so it's our break time. Nagsindi ng kandila si Levi at ako naman ay naglagay ng bulaklak, itinabi ko na sa bulaklak ni daddy. Bumisita na siya rito kahapon dahil hindi raw siya makakabisita ngayon, he is so usy with so many tasks he has, especially in this situation.

Naka-upo na ako ngayon habang naka-hawak sa magkabilang tuhod ko sa harap ng puntod ni Mommy. Si Levi naman ay umikot sa likod ko, he parted his legs and jailed me in between. I leaned my back and he hugged me.

"How did your mom die? Sorry sa tanong," tanong niya bigla.

Natawa naman ako sa pagso-sorry niya but I immediately turned serious. Hanggang ngayon, he is taking extra comfort to me through being sensitive at all times. I appreciate it a lot.

"I don't know the whole story, but I just know that she died from a car accident, my Mom was driving alone in the middle of the night and a six-wheeler truck hit her. Dead on-arrival. I was young and naive then so I couldn't understand but I'm okay now. Kapag may problema ako, dito ako palaging pumupunta," I explained.

"Hmm." He gently parted my hair out of my nape and drop a few kisses, I giggled. Nakikiliti ako tuwing ginagawa niya 'yon. "I will give you something."

Napakunot ang noo ko. "Huh? Wala naman tayong okasyon ngayon, ah? Well, it's my mom's death anniversary but... bakit mo 'ko bibigyan?" Pagtataka ko agad. Inaalala ko pa kung may nakaligtaan ba akong okasyon ngayon pero wala talaga.

He chuckled. "Bakit? 'Pag may okasyon lang ba pwedeng mag-regalo, love?"

"Psh..." I smiled. "Fine. What is it?"

Ilang segundo ang lumipas bago ko naramdaman na may isinuot siya sa akin na kuwintas. I held it and tried my best to lookat the whole of it. The lace is gold and it has two pendants. Ang isa ay maliit na Eiffel tower pendant, at ang isa naman ay small key. Napangiti naman ako ng malaki at masayang humarap sa kaniya.

"Thank you, its so beautiful," I complimented. I cannot help but to be grateful.

He smiled and showed me his wrist. I looked at it and saw a closed bracelet with a small keyhole. Wait, is this a key lock bracelet? Nasa akin ang susi.

'Yong Eiffel Tower pendant naman ay gets ko. Dito sa place na ito siya unang umamin ng nararamdaman niya, dito ko siya naging boyfriend. And what's more I think about this thing? Eiffel Tower. The symbol of love for us.

"Oh, ayan. Wala na akong kawala." Tumawa siya. "My bracelet is like a handcuff and I'm willing to rot in jail if loving you is my only sin."

Parang may humaplos sa puso ko nang marinig ko iyon. Cheesy but it gives me chills. Ibanat ba naman ang pagkakulong, Velez talaga. Ang lakas.

Pero sige na nga, sasakyan ko na ang ka-corny-han niya.

"And I am the strict policewoman who only has the right to get you out of jail. I am the only one that has the right to own you and trust me, hinding-hindi kita hahayaang makawala," I said and smirked.

"Oh, please. Ikulong mo na lang ako sa 'yo, I am down with that. I won't really mind."

Nagkatinginan kami at sabay na tumawa. Enough cheesy lines for this day. God, nandito pa kami sa harap ni Mommy. Baka pagalitan pa kami sa kaharutan namin.

"Napaka-corny mo, pasalamat ka mapagpasensiya ako," I commented.

"Oh? Thank you for that, then," he fired back. Taba talaga ng utak nito kahit kailan.

Saglit pa kaming nagtawanan doon bago napagpasiyahang umuwi na. Sa mga sumunod na araw ay pahapyaw akong bumibisita sa Hotel room ko para tapusin ang painting ko kay Levi. In fairness, there is a lot of progress and improvements, I can see now.. Thanks to my boyfriend, kahit papaano ay naturuan niya ako. Nagiging kamukhang-kamukha rin ni Levi habang tumatagal pero wala pa rin akong planong ibigay sa kaniya ito.

Ngayon naman ay pauwi na ako galing school, nag-aabang sa sundo ni Levi. Paalis na raw siya sa Gallery so I'm just waiting here.

"Aya! Waiting kay boyfie?" bati bigla ng ka-block ko.

I smiled. "Oo, e."

"Sana all! Sige, ingat!" She waved her hands.

Ganoon din ang ginawa ko. For the past years, I've gained friends. Hindi naman pala mahirap makipagkaibigan basta alam mo lang kung sinong totoo, kikilatising mabuti at pipiliin. But right now, I can say that I have friends but I don't have the best of friends, tanging sila Ate Noreen, Alastrid at Levi lang ang itinuturing kong bestfriend. Ayos na ako roon, atleast hindi na ako ilap sa mga tao hindi tulad noon. I don't need more friends if I already have the best of best.

While waiting, my phone rang and I thought it was Levi but it was Daddy. Sinagot ko agad dahil baka emergency, hindi naman ako nakatawag sa kaniya ngayong araw e.

"Hello, Dad..." I greeted.

[Aya! Where are you?!] Nahimigan ko ang pagpa-panic sa boses ni Daddy.

Na-alarma agad ako. "Pauwi na po. Why, Dad? What happened?"

[Go to the Hospital! Luzon was shot in our house! I can't go right now.]

Nanghina bigla ang tuhod ko sa narinig. Nanay Luz... was shot? How the hell....

~~~