Art of Serendipity

19

It is a painting of the shore, the waves of the sea are also highlighted the same way I see in the reality. Three fishing boats are in the middle of the wild sea with fishermen maybe trying to catch fishes, maaaring iyon ang hanapbuhay nila o pagkain, maybe both. Ang mga alon ay tila handang humampas sa kahit kanino, malupit pero maganda tignan. Parang totoo kung iisipin mo.

Hindi ako humarap sa direksyon ni Levi kahit naramdaman ko na nasa likod ko si Levi. Namamangha ako sa painting na ito. Malaki ito. Well, a 48 by 72 lanscape canvas is really huge enough. Kailangan ng malawak na wall para i-display ito, but hell, kung ganito kaganda ang painting. It's literally fine to consume a bigger space. I mean, the details… Everything is incredible beautiful!

"Saan mo 'to ilalagay?" I asked without taking my eyes off the painting. That was just so impossible.

"Wala. R'yan lang," he just said cooly.

Doon na ako napaharap sa kaniya dahil sa hindi nagustuhan ang isinagot niya. Brows furrowed and protruded bottom lip.

"What? Are you serious? Your art is nothing if you are not going to display it outside. Dapat nga ay nasa museum ito, e?"

Naging marahan ang tingin niya sa akin. "Is it beautiful though?"

Mabilis akong tumango-tango, hindi na isinatinig pa ito dahil kulang ang mga salita upang sabihin kung gaano kaganda ang obra maestrang ito.

He pursed his lips. "Is it important as well?"

To what? The painting is important in general or is it important to display it outside? Hindi ko na maitanong iyon at nagsunod-sunod ang tango ko. Whatever it is, parehong importante ito.

Huminga siya ng malalim bago lumapit sa akin. Hindi ako makaatras dahil sa likod ko ay ang malaking painting na. I remained still but my heart is not, parang sasabog sa biglaang paglapit niya na hindi ko inaasahan.

"Just because it is not in the outside, just because I did not allow it to display outside or even sell it and just because it is not in the art museum just like my other paintings, it doesn't mean it is not an art..." he said meaningfully.

Naguguluhan akong tumingin sa kaniya pero sa dalawang segundo lang ay hindi ko na natatagalan pa ang tingin niya. I lowered my gaze but he lift up my chin with his dainty fingers, slowly caressing my soft jaw. I stared at his eyes illuminated by the dim lights.

"Just like you, if someone hurt you. That doesn't mean that you're not important, that you are not beautiful, that you are not appreciated. Maraming artworks d'yan sa tabi-tabi na naka-display sa iba't-ibang lugar... but with all that beautiful artworks out there, you can shine in your own way..." he added. "Regardless those times that you feel unappreciated by the people around you, remember that it does not matter if you know that you always matter."

Napaisip ako. I can shine in my own way.

"H-how?" tanong ko sa kaniya, pinipilit na h'wag mahulog sa mga mata niya ngayon dahil sa lambot ng mga titig nito.

"Someday, there is one person who will choose you and keep you like you are the most wonderful, brilliant and expensive artwork existing in this world, Aya." I don't know if it's the answer to my question or if he is just saying those for me to know and absorb.

Kung paanong pinipili ko ang mga painting niya, ganoon ba? Kung paanong nakukuha ang buong atensyon ko ng mga painting niya? That even if I did not know that story behind those artworks, I am still mesmerized.

"I will wait for that person then..." I whispered, slowly forming a smile. Ngiting unti-unti rin sumilay sa mga labi niya katulad ng akin.

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi ng araw na iyon, basta ang alam ko lang ay masaya ako. Gusto kong mag-stay pa roon pero ayokong mas lalong sumama ang tingin ni Daddy sa akin kapag late ako umuwi. Nagpasundo ako sa driver namin pagkatapos naming mapagusapan ni Levi yung about sa painting.

It's been a week since that ridiculous fight with my father. Hindi na niya ako pinansin pa simula noon at ganoon din naman ako. T'wing kumakain, hindi maiwasang matuwa ni Tita Donna dahil hindi kami nagpapansinan ng Daddy ko. Pinapansin siya ni Daddy tuwing magkasama kami sa hapag but I can feel that he's choosing his words limitly.

Hindi pa kami nagkakatampuhan ni Daddy. It never did happen. Ngayon lang talaga at dahil iyon kay Tita Donna. I do not know but even if I am not doing anything, I really felt tired of defending myself. Nakakasawa. Hindi ko naman dapat ginagawa or gagawin iyon kung nasa matinong paguugali pa si Tita Donna pero wala, e… Ganoon talaga siya.

Pero ayaw ko rin namang magkasamaan kami ng loob at ayaw ko nang may hindi kami pagkakaintindihan ng ng daddy ko since kami na lang dapat ang magkaintindihan dahil kami na lang ang pamilya. If I would be given a chance to talk to him if my mind is already fine.

Hindi ko na sinabi kay Nanay Luz ang tungkol sa natuklasan ko kay Tita Donna. Sa akin nga, hindi naniniwala si Dad, kay Nanay Luz pa kaya? I chose not to talk and Tita Donna seems so pleased. Nakakairita.

Kagagaling ko lang ngayon sa school at ngayon ay pauwi na. Medyo maaga pa so I'm just going to take care of Mommy's plants. Pagdating ko sa gate ng bahay ay may kaaalis lang na truck ng basura, so the car where I am in slowed down to wait for the truck to go away first. Bakit nakaabot dito yung truck ng basura? Mostly, hanggang doon lang sila sa unang bahay then our helpers will be the ones that bringing our trash.

I was just scrolling through my phone. Pagpasok ay agad akong nagbless kay Nanay Luz. Nanginginig pa ang mga kamay niya maybe because of water. Pagka-angat ko ng tingin ay may pag-aalangan sa tingin ni Nanay Luz. Namumutla siya.

"What's wrong, 'Nay? Are you okay?" I asked, full of concern.

"Aya..." she sighed, may mali talaga, e. "Magpahinga ka na sa kwarto mo. Pagod ka galing eskwela."

My brows furrowed. "Hindi naman po. I'm planning to water Mom's plants today."

Nanlaki ang mga mata niya. "Hindi, Aya. H'wag na. Ako na bahala sa mga halaman. Magpahinga ka na."

"May problema po ba? Bakit gan'yan po kayo?" I asked as I released her hand.

"Wala, Aya...baka may pupuntahan ka pa? O doon ka na lang sa kwarto mo?" She roam her eyes nervously.

I tilted my head. May problema. Alam ko 'yon. I also roam my eyes to find a possible hint. Bakit? Anong mayroon? Anong nangyari?

The maids are complete, though, they look scared which I don't know why. Wala naman akong nakikitang sira sa buong bahay, kung sa labas naman ay hindi ko napansin kanina dahil abala ako sa phone ko.

Pero may kulang na puwang sa may hagdanan, sa mga bintana at pati sa pinto. Imbes na ang mga halaman ni Mommy ang nakalagay doon ay may malalaking vase. Kunot-noo akong lumabas upang hanapin ang mga halaman ngunit pati sa labas ay wala rin. Wala lahat.

Pumasok ako sa loob at nakita ko ang pagkatigil ng mga katulong namin. Pati si Nanay ay hindi na alam ang gagawin.

"Nasa'n po ang mga halaman ni Mommy? Itinago niyo po ba? Without my consent?" Marahan ko pa ring tanong kay Nanay Luz, hindi ako galit. Baka may ginawa lang sila sa mga halaman.

Hindi sumagot si Nanay Luz. I darted my eyes to the maids, nagtatanong. But none of them answered. Nagsi-iwasan agad sila ng tingin nung dumapo sa kanila ang mata ko. There's something strange.

"Kung ganoon, saan niyo po itinago? Pakilabas po at pakibalik sa dating ayos, please." I tried not to sound demanding, pero ang takas na pag-aalala, pagtataka at galit ay nabakas sa tono ko.

Walang sumunod sa utos ko. Those plants is my mother's treasure. Iniisip nga ni Nanay na pinaglihi ako ni Mommy sa mga halaman because she's so obsessed with it. Mula pagkabata hanggang sa pagtanda ay nakasanayan ni Mommy ang pagaalaga ng halaman, even bonsais. Just stopped when my Mom died. Hindi naman ako natigil sa pag-alaga, kapag may namamatay ay sobrang lungkot ko.

Nanay Luz cannot do something bad about my mom's plants. Alam niya na ayaw na aaw kong pinapakialaman ang mga halaman ni Mommy dito. Those are the thing that only remind me of her, kaming dalawa ni Daddy.

Tumango ako ng marahan. I already knew what is happening. Matagal ng nagrereklamo si Tita Donna sa mga halaman dahil pampasikip daw sa loob at labas ng bahay.

Galit akong umakyat sa taas at kinatok ang kwarto nila Tita Donna and Daddy. I'm not sure if Tita Donna is here. I have to comfront her, hindi ako matatahimik hangga't hindi nakakausap si Tita Donna.

Nang bumukas ang pinto ay agad kong nakita ang nakangiting pagmumukha ni Tita Donna. Rage nearly consumed me.

"I know you'll get here. The house looks more spacious now, did you see?" She mocked.

I felt a stab of anger. "What did you do to my Mom's plants?" I still remained calm while asking that.

She smiled sweetly. "Naipatapon ko na lahat, walang itinira-"

"And why the hell did you do that?!" Nandidilim ang paningin ko. I clenched my fist too hard, digging my nails. Anong karapatan niyang gawin iyon sa mga halaman ng mommy ko?!

"Dahil pampasikip lang iyon sa bahay. What's the point of having those nonsense things? Your mom is now gone-"

"Kailanman hindi ako nangielam sa mga gamit mo, Tita Donna. I didn't care about you wasting money. I'm also silent about your cheating on my Daddy! So why the hell did you f*****g throw my Mom's plants?! Wala naman akong ginagawang masama sa'yo!" I hissed, gritting my teeth.

"You wanna know? Because your Dad always remembering your damn mother whenever he's looking at those f*****g plants! Ako na lang dapat ang pagtuunan niya ng pansin ngayon!" She equaled my anger.

"Dapat lang! Mommy is Daddy's only love. Hindi ikaw... but he still chose to keep you! What did you do? You cheated on him! You're just showing that my Mom is way more better than you-"

~~~