My Millionaire Boss

Chapter 5

Tahimik akong kumakain sa kusina, nakakabingi ang katahimikan tanging ang kutsara't tinidor at mga hugasan ni Manang Ester ang ingay. Alam ko my kaunting pagtatampo sa akin si Manang. I just can't get it because for just that simple question galit na siya. Maybe I crossed the line.

" O Ineng, kaaga aga ang haba ng labi mu." Kantyaw ni Manang Lilia na my dalang mga gulay.

" Hnd maganda iyan, ay baka maalis ang beautipol peys mu." Sabat ni Manang Nora na kasunod ni Manang Lilia.

Ngumiti ako ng pilit at tumingin sa side ko at nakita si Manang Ester na nakatalikod sa akin at naghuhugas ng plato. Tumingin ako ulit kina Manang Lilia at Manang Nora sabay pout. Parang nakuha nila ang gusto kong iparating. Nag'ah' pa silang dalawa.

" Lilia, dalian mo nga dyan para makapagluto kana. May trabahador tayo ngayon."

"O.opo." Nagmadali ng hugasan ni Manang Lilia ang mga gulay na dala niya.

" Ikaw Nora? Hindi ba't hinabilin ko na kuhanin mo ang mga maduduming damit ni Dexter sa taas. Binuksan ko na iyon."

"Ay! Ou nga pala," sagot ni Manang Nora at kumaripas ng takbo.

Tinitgnan ko si Manang but she didn't talk or look at me. Mamayang 10am palang naman ako pupunta sa office ni Sir Dex. Para dalhin yung black suit niya na pinalaundry pa, mamaya palang din kasi ihahatid.

"Manang, sorry na po." Anas ko. Hnd parin nya ako tinitgnan nakafocus lang siya sa mga prutas na hinuhugasan niya.

I stood up and hugged her from behind. " Manang naman e. Di ko naman sinasadya."

Hnd pa rin siya umimik kaya naman kiniliti ko siya, nung una umiiwas pa siya pero tumawa din siya.

" Ano ba Hannah." She removed my hands on her waist and looked at me intently.

" Alam ko , alam ko. " sbi niya and held my hands. Napayuko ako,

" Sorry na po." I felt weird because I needed to apologized, where in fact I did not know whats wrong with that question or the topic I'd opened yesterday.

" Ija." Hinaplos niya ang pisngi ko kaya tumingin ako sakanya. Sa kanyang mga mata, na may lungkot. " Wag mong isipin ang mga bagay na iyon, ayoko lang naman na malaman mo ang bagay na napaka pribado. Kung malalaman mo man kung ba't nagkaganon si Dexter. Gusto ko sakanya mo malaman iyon." Tumango tango ako, maybe its too confidential kaya nga masyadong sekreto.

" Sorry po Manang, nadala lang po ako ng kuriyosidad ko" Tumango siya at ngumiti. Binitiwan niya ang kamay ko at saka na umalis. Aasikasuhin pa raw niya ang mga trabahador. Pagtingin ko nakatingin pala samin si na Manang Lilia at Manang Nora.

Inakbayan ako ni Manang Nora. " Naramdam mo din ba Ineng, iyung panlalamig ni Dexter." Tumingin ako kay Manang hnd ko alam na pati din pala sila, maybe all of us pero napaka lang talaga sakin.

" Nakita mo din ba yung mga mata niya na napaka lungkot." Napatingin ako kay Manang Lilia na malungkot din. Hnd ko alam na pati pala sila apektado sa inaasta ni Dexter. Kaya pala pati rin ako naramdaman agad. Tumango ako sa kanilang dalawa at umaasang mabibigyan ng sagot ang mga katanungan ko.

" Alam mo Ija, kung ako sa iyo ayuko ng malaman iyun. Kung nanduon ka, gusto mo nalang madesaper." Malungkot na kumento ni Manang Nora, lumapit si Manang Lilia sakanya.

Tumango siya samin." Iyon ang gustong iparating ni Manang Ester, ayaw niya na malaman mo. Dahil ayaw niya pa iyong maalala, yung mga panahong.." Hnd niya matuloy ang sasabihin ni Manang Lilia napailing nalang siya.

"Maging ang mga magulang ni Dexter Ineng, na ngayon ay nasa Spanya. Ayaw nilang makita na nagkakaganon siya."

" Hahayaan niyo nalang ho bang ganyan siya. Yung mainitin ang ulo, laging mukmuk sa trabaho at. . at malungkot?" They heaved a sigh.

" Wala kaming magagawa kundi ang pagsilbihan siya, alam mo ba ang bahay na ito noon hnd ganito kalungkot. Hindi din ganoon ka. . ." Hindi na tuloy ni Manang Lilia ang sasabhn niya dahil siniko na siya ni Manang Nora. Napangiti nalang ako ng pilit, gusto ko silang intindihan well in fact I didnt get their point.

Kung bakit siya ngayon ganito, I want to know the reason. I want to see his smile, smile that reaches his eyes. That smile, na hindi ko alam kung kailan ko makikita. Anong dahilan? Bakit papano, ang dami kong tanong. Na kahit ang math problem hindi masasagot ng tanong ko. Na kahit anong pagsosolve ko, hindi ko malalaman dahil wala akong clue. Hindi ko alam kung ano ang hinahanap ko. Ang gulo.

Nandito na ako sa office niya kakatapos niya lang sa meeting, umupo ako sa sofa sa office niya kahit na ang place ko ay sa labas. Nanginginig ang tuhod ko, I want to serve him. The way Manang Ester, Manang Lilia and Manang Nora do for him. To feel to him that life is an important matter in this world that money can't buy. That you need to follow your happiness because you live everyday but you die once. So everyday in your life make it memorable. Tumayo ako at tumapat sakanya.

" Sir, gusto niyo ba ng coffee?" Naramdaman kong tumingin sa akin si Mr. Chen. Tumaas ang tingin ni Sir Dexter para tignan ako, hindi ko mapigilan ang mapamangha sa angki niyang kagwapuhan nadagdagan pa nito ngayong nakasuot siya ng reading glass kahit na nakakunot ang noo niya.

"Did I call you?" naiinis niyang tanong.

" Ah Sir. ." tumingin ako kay Mr. Chen na nakamasid , ngumiti siya sa akin at ngumiti din ako. Binalik ko ang tingin ko kay Sir Dexter at ngumiti. " Baka po kasi gusto niyo ng coffee, or baka gutom na po kayo." Mas lalong kumunot ang noo niya.

" No." He said in a cold tone. Pinagdikit ko ang mga labi ko ng madiin at nagsalita ulit.

"Sir, gusto niyo pong mamasyal? Lagi nalang po kasi kayong nagtatra. . ."

"Didn't you hear me? I said I'm not hungry!" Ngayon mas napalakas pa ang boses niya na ikinagulat ko. Sa totoo lang, namamawis na ang kamay ko sa kaba. Natatae na yata ako.

"Ah, baka. . kasi gusto niyo lang mag. . ano magrelax." Sb ko at nanginginig na yumuko.

" Can you please get out of this room. Marerelax lang ako kapag di ko na makita yang mukha mo. ." Winave niya yung kamay niya sa mukha niya na parang diring diring sakin sabay turo ng pinto. "OUT HANNAH! " Muntik ng magtatalon ang puso ko sa sobrang lakas ng boses niya. Wala pang gumagawa sakin ng ganito ha.

Napakagat ako sa labi ko at tumingin kay Mr. Chen na nakatayo na ngayon. Tumingin ako kay Sir Dexter  ang lalim ng paghinga dahil sa kakasigaw. " Alam niyo ba Sir na ang daming tao na gustong mabuhay?"

" Hannah . ." Bulong ni Mr. Chen. He warned me to stop.

I heaved a sigh and looked at him. " Alam niyo ho ba kung bakit maraming tao na nagpapagaling sa hospital? Dahil gusto nilang mabuhay."Tumayo si Sir Dexter at tumingin ng masama sa akin.

" Can't you just shut your fvcking mouth?!" Halos hindi na bumubuka ang bibig niya noong sinabi niya iyon.

" Na kahit mahal ang magpahospital at mga gamot.." I continued.

" Hannah . ." Mr. Chen murmured on his warned tone, parang sinasabi niya na i-need-to-stop or else mamamatay ako.

" Na kahit alam na nilang walang pag-asa . . lumalaban parin sila." There, lahat ng sakripisyo ni Mama, lahat ng imahe niya habang nagpapagamot siya yung paghihirap niya bumabalik. And it hurts, so bad.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang magkabilang braso ko. Nahigit ko ang aking hininga. " How dare you to talk to me like that?! " Mas lalong niyang hinigpitan ang hawak niya sa dalawang braso ko. I looked at him,  straight  on his eyes, on his eyes  that you can't see the happiness.

" Dahil gusto nilang makita ang ganda ng mundo, gusto nilang masilayan ang paglubog ng araw. Bakit ikaw Sir? You just want to stuck your world in this... in this sadness." Dahan dahan niyang nabitawan ang braso ko habang nakatingin sa mga mata ko. " Well in fact, you can be happy."

Hinilamos niya ang dalawang kamay niya sa mukha niya because of frustration. He licked her lower lip and looked at Mr. Chen.

" I don't want to see her tomorrow Mr. Chen." He commanded and walked his way through the door. I heard the door closed.

Tumingin ako kay Mr. Chen na may pagaalala sa mukha niya, ngumiti ako ng tipid. Napaupo ako at agad akong dinaluhan ni Mr. Chen.

" Ayos ka lang ba Hannah?" Nagaalala niyang tanong. Tumango ako ng dahan dahan. At hnd pa ako nasanay sa Hannah. "Hayaan na muna natin siya makapagpahangin, marami lang siyang iniisip sa trabaho kaya ganoon."

" Mr. Chen? "

"Hmm?" Dahan dahan niya akong tinayo at dinala sa sofa.

" Bakit ganoon si Sir Dexter? "

He heaved a sigh. " Hannah, Hija. May mga pagkakataon lang talaga na darating yung araw na malalaman mo." He tapped my shoulder. " Please, don't mind him." He smiled at tumayo siya , maya maya lang ay may dala na siyang tubig at binigay sakin, medyo nahiya pa ako,  I thanked him.