The Poison Kiss of Vengeance

Prologue

Shazia Ihra Dashwood’s point of view….

I am currently doing my mission in a bar. Pinapanood ko and target ko na abala sa pakikipag sayawan sa mga iba’t ibang babae na nasa dance floor, ang iba pa ay hinihila lang niya para halikan.

“What a disgusting man, doing things like that as if he doesn’t have a wife and a daughter,” naiiling na sambit ko sa sarili ko habang umiinom ng whiskey na nasa basong hawak hawak ko.

“You seem problematic,” may biglang sumulpot na lalaki sa tagiliran ko. Tinignan ko ito at nakita ko si Jiro.

“What are you doing here, Jiro?” naiiritang tanong ko sakanya. Jiro was my classmate back then, he was a big bully and everyone in the school was avoiding him because of what he is doing. Including me, not because I am afraid of what he is capable of, but rather because of what I am capable of doing, kapag naubos na ang pasensya ko.

“I am just having a little fun, and then I saw you, that’s why I approached you,” sambit niya sa akin. Tumawa naman ako nang mahina sa sinabi niya.

“What are you really up to?” naniningkit na matang tanong ko sakanya. Natawa naman ito nang bahagya sa sinabi ko.

“What? I don’t mean any harm, Shazia. Chill, you are being a paranoid,” naiiling na sambit niya sa akin.

“Oh no, you can’t just tell me to chill, you were literally the biggest bully in the school, and now, I don’t know,” naka ngising sambit ko sakanya at inubos ang whiskey na hawak hawak ko.

“You are judging me, Shazia. As if I am not even capable of changing,” naka ngiwing sambit niya sa akin. Inirapan ko naman siya dahil sa sinabi niya. Masisisi niya ba ako? Baka ipina dal ana pala siya para tapusin ang buhay ko. Hindi naman masama ang mag ingat.

“I am just stating a fact,” sambit ko sakanya.

“Yeah yeah, whatever. What are you doing here alone? Where are your friends?” tanong niya sa akin pagka tapos ipatong ang braso niya sa railings, dahil nasa second floor kami ay tanaw na tanaw namin ang lahat ng tao sa baba.

“I just want a beather,” sagot ko sakanya. Tumango naman ito at pinanood ang mga nag sasayaw sa may dance floor, pinokus ko ang atensyon ko sa target ko.

I already put a poison on his drink, iyon ang binitawan niya sa may table nila. Ang tanging hiling ko nalang ay siya ang makai nom nito at hindi ang iba. Dahil kung makaka ligtas siya sa lason na nilagay ko sa inumin niya ay wala akong iang choice kung hindi pasabugin ang kotse na gagamitin niya pa uwi mamaya.

“Is he your type?” tanong ng nasa tabi ko. Tumingin naman ako sakanya na may halong pag tatakha.

“What are you saying?” tanong ko sakanya. N

“That man, dancing with some girls in the middle of the dance floor,” turo niya sa target ko ngayong gabi. Umiling naman ako sa sinabi niya.

“Don’t make me laugh, I don’t even know him,” nata tawang sambit ko sakanya at sinenyasan ang waiter na nasa second floor na bigyan pa ako ng isang whiskey.

“Anyways, how are you?” tanong niya sa akin kaya nilingon ko siya.

“I am fine, how about you?” tanong ko sakanya.

“Thank you,” sambit ko sa waiter nang abutan ako nito nang whiskey.

“I am fine also, I am currently managing our companies,” sagot niya sa akin. Tinignan ko naman siya.

“I didn’t know that you are capable of handling such big companies,” sambit ko sakanya. Natawa naman ito sa sinabi ko.

“I really know that you are a big hella of a judger,” naiiling na sambit niya sa akin. Natawa naman ako sa sinabi niya.

“Can you blame me tho?” naiiling na tanong ko sakanya.

“Of course… not,” natatawang sambit niya sa akin. Umiling naman ako sakanya at pinanood ko na ulit ang target ko. Ilang sandali pa ay parang naka ramdam ito nang pagod at tumigil sa pag sasayaw kaya tumigil ito sandali at nag paalam sa mga ka sayaw niya.

Bumalik ito sa table niya at sandaling sumandal sa sandalan ng sofa pagka upo niya sa pwesto niya kanina. Kinuha niya ang whiskey na nilagyan ko nang lason at dere deretso niya itong ininom nang walang pag aalinlangan.

Naka ngisi ko siyang pinanood hanggang sa naubos na niya ang iniinom niya. Nag bilang lang ako ng ttalong Segundo sa utak ko hanggang sa makita kong na bitawan na niya ang basong hawak niya at nawalan siya nang malay.

Ngumisi ako nang wala mang nakaka pansin sa nangyari sakanya dahil abala ang lahat sa pag sasayaw.

“I’m going now,” sambit ko kay Jiro pagka tapos ko bayaran ang bill ko.

“Do you have your car with you?” tanong niya sa akin.

“Yes, bye Jiro,” sambit ko sakanya at nag mamadali na akong bumaba dahil kapag na discover nila ang bangkay ng target ay I lolock down nila ang buong bar. Pagka labas ko nang bar ay sagaran akong sumakay sa kotse ko at pina andar na ito nang malayo sa bar.

Habang dahan dahan akong nag mamaneho ay tinawagan ko na ang client namin.

“How is it?” tanong niya sa akin pagka sagot niya sa tawag.

“He is already dead, ma’am,” sagot ko sakanya. Dinig ko ang pag buntong hininga niya sa kabilang linya kaya napa ngiti ako nang mapait.

Ilang babae pa kaya ang kailangan mag tiis sap ag tataksil ng kanilang mga asawa, ilang mga bata pa kaya ang iiyak dahil sa hiwalayan ng kanilang mga magulang? That’s just awful, really.

“Thank you so much,” sambit ng kliente sa akin.

“Happy to serve ma’am,” sagot ko sakanya bago ko pinatay ang tawag. Habang nag mamaneho ako pauwi ay bigla akong naka tanggap nang tawag mula kay kuya kaya sinagot ko agad ito.

“What’s up, kuya?” naka ngiting tanong ko sakanya.

“Come home quickly, mom and dad,” hindi niya ma tuloy tuloy ang sinasabi niya kaya kumunod ang noo ko. Naririnig ko rin ang maingay sa paligid niya na parang hindi nila alam kung anong gagawin dahil sa sobrang ingay.

“What happened to mom and dad, kuya?” tanong ko sakanya habang binibilisan ko ang pag mamaneho.

“They are dead, Shazia. They were murdered,” pa bulong na sambit na sambit niya sa akin. Gulat kong nabitawan ang phone ko pero hindi na ako nag abala pang pulutan ito at mas binilisan ko na ang pag mamaneho hanggang sa makarating ako nang palasyo.

Kinuha ko ang phone ko sa sahig ng kotse at tinawagan si kuya.

“Don’t enter the premises, no one should know that you are the real heir of the crown,” sambit ni kuya sa akin.

“Yes kuya,” sambit ko sakanya at mas pinili nalang umalis doon dahli ayoko ring malaman nil ana impostor ang pinatay nila.

“How unfortunate that you lived my life, wearing that big title of yours being the heir of the crown, and now, you faced your death by being me,” naiiling na sambit ko habang nag mamaneho ako papunta sa isang hotel para mag check in.

Pagka tapos ko mag check in sa hotel ay kinuha ko na ang card ng kwarto ko para maka pagpa hinga na, bukas na ako bibili ng mga damit dahil pagod na pagod na ang katawan ko. Hindi ko man matanggap na patay na ang mga magulang ko pero wala man lang akong maramdaman na kung ano.

The initial reaction of the child losing their parents makes their heart break, makes them cry so hard, make them scream on the top of their lungs and asking the God to bring their parents back, but I can’t even feel anything.

As if there’s already a void on my heart, as if they are just a normal person in my life who died and does not deserving to be mourned by me. Umiling ako at napag pasyahang humiga na sa kama at matulog na.