จอมมารจ้างรัก

ร่างกายของคุณเป็นของผม 5

“ตกลงค่ะคุณพี่”

ฉัตรฉายนัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างพอใจ ต่างจากกันยกรที่สบตามารดาด้วยความอึดอัด 

“ขอบใจมากนะแม่เดือน”

“ไม่เป็นไรค่ะเดือนจะให้ยัยกรไปทำงานกับคุณทัต แต่ยัยกรยังไม่เคยทำงานที่ไหน คงต้องเรียนรู้ฝึกหัดกันอีกเยอะ เกรงก็แต่ว่าจะทำให้คุณทัตแกรำคาญ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้ะ ว่าแต่หนูล่ะ ตกลงไหม?” 

ท่านดูออกว่าหญิงสาวไม่สบายใจ แต่ก็รู้ดีอีกเช่นกันว่าอีกฝ่ายไม่กล้าปฏิเสธและท่านก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น…

“เอ่อคือ…” กันยกรอ้ำอึ้ง ทว่าเมื่อสบตาที่มองมาอย่างขอร้องของมารดาจึงไม่กล้าปฏิเสธ “ได้ค่ะ กรจะทำงานกับพี่ทัตค่ะ”

“ดีจ้ะ เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะแม่เดือน พ่อชา ส่วนเรื่องเงินเดือนนอกเหนือจากที่หนูกรจะได้รับจากตาทัตแล้ว ป้าจะจ่ายให้อีกต่างหาก”

ทั้งหมดต่างตกใจ รีบปฏิเสธทันควัน

“อุ๊ย! ไม่ได้หรอกค่ะคุณพี่ จะรับซ้ำซ้อนไม่ได้ แค่นี้พวกเราก็จะตอบแทนบุญคุณที่คุณพี่เคยช่วยเหลือไม่หมดแล้ว ขอแค่ทางเดียวเถอะนะคะ”

“ฮึ!” คุณฉัตรฉายค้อนขวับ “มันเรื่องอะไรล่ะยะ ฉันจะให้หลานฉัน ลูกเธอก็เหมือนหลานฉัน ทำงานก็ต้องได้เงิน ออกไปทำงานข้างนอกก็ได้เงินเดือน อยู่กับฉันแม่พวกนี้ก็ได้กันบ่อย แล้วนี่หลานทั้งคนทำไมจะให้ไม่ได้ เอาล่ะๆ ตามนี้ก็แล้วกัน แล้วนี่อาทิตย์หน้าจะเริ่มงานได้เลยไหม ถ้าได้ พรุ่งนี้ก็ขนของมาได้เลย จะให้คนจัดห้องไว้ให้”

อีกฝ่ายรวบรัดเสียจนทั้งสามไม่กล้าขัด จึงทำได้เพียงแค่สบตากันไปมา ก่อนจะพยักหน้าตกลงตามนั้น สร้างความพอใจยิ่งยวดแก่คุณฉัตรฉาย พลางกวาดตามองสาวสวยตรงหน้าอย่างพอใจ เมื่อมีหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับมิ่งขวัญเข้ามาอยู่ใกล้ สูสีคู่คี่พอฟัดพอเหวี่ยงกันได้ และคอยเป็นหูเป็นตาให้ท่าน คราวนี้จะเขี่ย มิ่งขวัญออกให้พ้นทาง 

มิ่งขวัญมองผู้หญิงในกระจกเงาแล้วนิ่วหน้า ยิ่งเลื่อนสายตาลงมายังซอกคอและเนินไหล่ก็ยิ่งไม่พอใจนัก แต่แก้มนวลกลับแดงเรื่อ เพราะสิ่งที่เห็นนั้นฟ้องสายตาได้ดีเลยว่าหล่อนต้องพบเจอกับอะไรมาบ้างเมื่อกลางดึกที่ผ่านมา…

หญิงสาวถอนหายใจยืดยาว รีบตรงไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วหาเสื้อตัวใหม่มาสวมใส่ เลือกผ้าปกปิดมิดชิด ที่จะไม่ทำให้หล่อนต้องขายหน้ายามออกไปพบปะผู้คน…

หญิงสาวเดินกลับมายังกระจกแต่ไม่ลืมหันไปมองคนที่ยังนอนบนเตียงด้วยสายตาค้อนๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกซาบซ่านไปทั้งตัวเมื่อนึกถึงบทรักที่เขาปรนเปรอให้มา

“ฉันเกลียดคุณ คนบ้า หน้าด้าน” หญิงสาวพึมพำแต่ไม่จริงจังนัก พลางหมุนตัวหนีร่างสูงที่นอนเหยียดยาวบนนั้น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เขาตื่นลืมตาขึ้น ชายหนุ่มเห็นแผ่นหลังเล็กที่หน้ากระจกจึงยิ้มมุมปาก ก่อนพยุงตัวนอนตะแคงมองหล่อนแต่งตัว…

อึดใจถัดมาเขาก็ลุกขึ้นนั่ง มือใหญ่ที่เตรียมสะบัดผ้าออกชะงัก เมื่อบางอย่างปรากฏต่อสายตาบนผ้าปูที่นอนสีสะอาด กลายเป็นหลักฐานชั้นเยี่ยมที่ทำให้เขาต้องหันไปมองเจ้าของสิ่งนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง 

สาวบริสุทธิ์…

เขารำพันในใจ พอใจที่ได้รู้ว่าเป็นคนแรกของหล่อน แม้จะรู้มาบ้างแต่เมื่อผ่านเข้าไปสำรวจด้วยตัวเองก็ยิ่งทำให้เขาเต็มตื้น ความจริงเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้นัก แต่เมื่อเป็นหล่อนเขาจึงพอใจอย่างยิ่ง…

มิ่งขวัญชะงักมือที่กำลังสางผมเมื่อประสานตาคมกริบในกระจกเงา พลันความร้อนผ่าวก็กระจายทั่วผิวแก้ม จนต้องหลบตาที่จ้องมองมานั้นอย่างรวดเร็ว รู้สึกขัดเขินจนไม่อยากสบตาเขาเลยสักวินาที ชายหนุ่มยิ้มขัน ก่อนสะบัดผ้าห่มผืนหนาออกพ้นตัว แล้วลงจากเตียง อวดร่างกายแข็งแกร่งไร้อาภรณ์อย่างไม่อายฟ้าดิน หญิงสาวหน้าร้อนวาบหลบวูบเมื่อเขาหันมายิ้มให้หล่อนในกระจก ก่อนสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนตัวโตเข้ามายืนเบียดอยู่ด้านหลัง

“ผสมน้ำให้ที” เสียงเขากระซิบเหนือศีรษะ สองมือวางทับบนบ่านุ่มนิ่มบีบเบาๆ สบตาหล่อนนิ่งพลางก้มลงจุมพิตกับศีรษะหอมกรุ่น หญิงสาวแก้มร้อน ตัวชา แต่ค่อยเบาใจเมื่อชายหนุ่มไม่ตัวเปล่าเหมือนเมื่อครู่ยามผละห่าง เพราะเขามีผ้าขนหนูพันกายท่อนล่าง ยังดีที่เขาไม่ทำให้อุจาดตาจนเกินไปนัก

หญิงสาวจึงรีบลุก แต่กลับถูกสวมกอดเมื่อหันกลับมา เขาจ้องตาหล่อนแล้วทำให้ต้องอับอายด้วยคำถามแรกในเช้านี้

“เมื่อคืนผมทำคุณเจ็บมากไหม”

ไม่ใช่เพียงดวงหน้าที่แดงเถือกยามที่เขาถามคำถามนั้นออกมา แต่ลามมาจนถึงลำคอระหงที่พลอยแดงเรื่อไปด้วย ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงยกมือขึ้นลูบไล้ลำคอหล่อนแผ่วๆ แล้วแหวกผ้าออกจนเห็นรอยแดงเป็นจุดๆ หลายแห่ง มองแวบเดียวก็รู้ว่าใครทำไว้ ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางสบตาหยอกเย้าแล้วบอก

“ขอโทษที่เมื่อคืนใจร้อนไปหน่อย แต่ไม่ได้ทำให้เจ็บมากใช่ไหม”

ยิ่งเขาถามหล่อนก็ยิ่งอาย จึงส่ายหน้าแทนคำตอบ และเขาก็เข้าใจหล่อนดีจึงหัวเราะเบาๆ แล้วยอมปล่อยหล่อนพร้อมกับสำทับไปอีกครั้งว่า… 

“ไปผสมน้ำ…” 

เพียงแค่นั้นหญิงสาวก็เดินลิ่วตรงไปยังห้องน้ำ ไม่ยืนรอให้เขาเปลี่ยนใจลากหล่อนขึ้นเตียงแทนในเช้านี้ ชายหนุ่มมองตามร่างบางที่ให้ความสุขกับเขาอย่างเต็มอิ่มด้วยสายตาหวงแหน เมื่อได้หล่อนแล้วเขาก็อยากได้อีกและเกิดความรู้สึกหวงแหนขึ้นมาจับใจ…

ชายหนุ่มนิ่วหน้าแต่สุดท้ายก็ไหวไหล่ ไม่อยากคิดให้มากไปกว่านี้ เพราะเมื่อมีหล่อน เขาไม่อยากคิดถึงใครอีก โดยเฉพาะคนที่เคยให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ และเป็นคนเดียวกับที่เคยทำเขาผิดหวัง แต่เวลานี้เงาของพรนภากำลังจางลงทุกขณะ เขาไม่อยากค้นหาว่าเป็นเพราะอะไร สนใจเพียงอย่างเดียวคือสาวน้อยที่ทำให้เขามีความสุขจนแทบสำลักจากสัมผัสหวามในคืนที่ผ่านมา ทั้งที่หล่อนไม่ประสา แต่แค่เสียงครางหงิงๆ กับการตอบรับอย่างเผลอไผลก็ทำให้เขาเกือบคลั่งจนลืมตัวสอนรักหล่อนแรงๆ ไปหลายหน แต่เพราะยั้งใจได้หล่อนจึงยังไม่บอบช้ำเกินไป อาจมีบ้างที่เขาเผลอไผลแต่ก็น้อยนิดเต็มทีเมื่อเทียบกับอารมณ์ที่คุโชนของเขา…

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างนั้นใบหน้าของจิรสินก็แวบเข้ามาในความคิด หมอนี่เริ่มทำให้เขาไม่ไว้วางใจและคิดว่าเขาอาจต้องจัดการอะไรบางอย่างลงไปก่อนที่จะถูกลอบกัดลับหลัง…