หลังจากที่พอร์ชคันหรูของฉันท์ทัตขับเคลื่อนออกมาจากบริเวณโรงแรม หญิงสาวก็ได้แต่นิ่งเงียบ ก่อนจะรับสายจากทางบ้าน เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้างาม รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความสุขแท้จริง ชายหนุ่มเม้มปาก ขมวดคิ้วมุ่น ตาขุ่นอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวไม่ยอมยิ้มแบบนั้นกับเขาเลยสักครั้ง...
“ค่ะ ได้ค่ะแม่ ไว้มิ่งจะไปหานะคะ เป็นวันหยุดนี้นะคะ ค่ะ รักแม่นะคะ” หญิงสาววางสายพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงเคลือบอยู่บนใบหน้า ยิ่งทำให้คนข้างๆ หมั่นไส้เพิ่มขึ้น
“ทีกับคนอื่นคุณทำไมถึงยิ้มได้ยิ้มดี กับผมทำไมถึงไม่ยอมยิ้ม”
เสียงกระแนะกระแหนอย่างคนเอาแต่ใจจากคนขับกิตติมศักดิ์ทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานเลือนหาย พร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจเหนื่อยหน่ายตามมา พลางคิดว่าอยู่กับเขาอย่างกับว่าจะมีเรื่องให้ยิ้มได้อย่างนั้นแหละ...
“ก็ไม่รู้จะยิ้มอะไร”
“ไม่รู้จะยิ้มอะไรก็ต้องยิ้ม เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย ผมสั่งให้คุณยิ้ม” เข
