โซ่พิศวาสใยเสน่หา

หุ่นทรมานกาย (นานโอ) 1.2

“อายอะไร แกใส่สวยจะตาย รับรองชุดว่ายน้ำขายดีแน่”

            “ท่อนล่างยังพอทำเนา ท่อนบนนี่สิ มันแทบจะปิดนมฉันไม่มิดเลยนะ”

คนหน้าอกใหญ่เกินตัวตอบกลับ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก เกิดอาการประหม่าขึ้นมา

            “มันสวยจะตายไป ชุดทูพีชก็อย่างนี้แหละ มันก็ต้องโชว์ความอึ๋มกันทั้งนั้น แกต้องกล้านะ อีกนิดเดียวแกก็จะได้เป็นพรีเซนเตอร์แล้ว” ธารทิพย์พยามยามปลอบเพื่อน

            “ฉันไม่ไปเทสไม่ได้เหรอ ไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับบ้านดีกว่านะ” คนประหม่าเริ่มงอแง

            “มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยได้ไง ถือซะว่า ตอนนี้แกกำลังประกวดนางงามจักรวาลอยู่ก็ได้ ประกวดชุดว่ายน้ำน่ะ” ธารทิพย์ช่างสรรหาคำมาปลอบเพื่อน “ไปเถอะเร็วเข้า เดี๋ยวคุณนานโอจะคอยนาน”

            “แต่ฉันไม่อยากเป็นแล้วนี่ ที่จริงไม่อยากเป็นตั้งแต่แรกแล้วด้วย” วารุณีงอแงหนักกว่าเดิม

            “แกเลิกงอแงเหมือนเด็กได้แล้ว ไปเร็ว” ธารทิพย์ไม่สนใจอาการอิดออดของเพื่อน หล่อนจับมือวารุณีพาเดินออกจากห้องนี้ ไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน

            “พร้อมแล้วใช่ไหมคะคุณแอรี่ ถ้าพร้อมแล้วเชิญในห้องค่ะ คุณนานโอเพิ่งเข้าไปในห้องเมื่อกี้ค่ะ” ไอริสบอกวารุณีที่ทำหน้าลำบากใจ

            “สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมานะ ทำใจให้สบาย ฉันจะเข้าไปเป็นเพื่อนแกเอง”

ธารทิพย์บอกเพื่อน วารุณีค่อยรู้สึกดีขึ้นมาที่ธารทิพย์จะเข้าไปด้วย วารุณีหมุนลูกบิดเปิดประตู แล้วดันประตูเข้าไป สองสาวกำลังก้าวเข้าไปในห้อง ทว่าเสียงของไอริสทำให้เท้าของทั้งคู่ชะงัก

            “คุณแอรี่ต้องเข้าไปคนเดียวนะคะ ส่วนคุณรอที่ห้องรับแขกค่ะ” ไอริสเมื่อเห็นว่า สองเพื่อนรักทำหน้าแปลกใจ หล่อนจึงพูดประโยคต่อมา “มันเป็นกฎของที่นี่ค่ะ ซึ่งทุกคนก็ปฏิบัติตามกันมาตลอดค่ะ”

            “ไม่เป็นไร ฉันไหว แกไปรอที่ห้องนั้นเถอะ” วารุณีบอกเพื่อน

            “แกทำใจให้สบายนะ สู้ๆ นะเพื่อน”

ธารทิพย์ให้กำลังใจวารุณี ที่สูดลมหายใจเข้าปอดและผ่อนออกมา ราวกับเรียกกำลังใจ ก่อนก้าวเดินเข้าไปในห้อง

ห้องนี้เป็นห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีโซฟาชุดใหญ่วางอยู่ริมห้อง ทีวีเครื่องเสียงคุณภาพเยี่ยม วางอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโซฟา ห้องนี้คล้ายกับห้องรับรองมากกว่าห้องเทสพรีเซนเตอร์ และบนโซฟาตัวยาวมีบุรุษนามว่านานโอนั่งก้มหน้าอ่านนิตยสารอยู่ และทันทีที่วารุณีก้าวเข้ามาในห้อง เขาเงยหน้ามองและส่งยิ้มบางให้

วารุณีมองหน้าบุรุษที่มีชื่อว่านานโอนิ่ง แม้ว่าเวลาจะผ่านมากกว่าหนึ่งเดือน ทว่าหล่อนกลับจำชายตรงหน้าได้ดี อาจพูดได้ว่า ไม่เคยลืมเขาก็ว่าได้ ราวกับว่าเขาอยู่ในความทรงจำของหล่อนอย่างไรอย่างนั้นและไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่ อาการประหม่าจึงเพิ่มมากขึ้น มือทั้งสองข้างชื้นไปด้วยเหงื่อ ใจเต้นระทึก

“เราเจอกันอีกแล้วนะ จำผมได้ไหม” นานโอทักทายและเอ่ยถาม มองหล่อนด้วยสายตาที่ไม่เคยมองหญิงสาวคนใดมาก่อน เท้าความเล็กน้อยคล้ายทวนความทรงจำให้วารุณี “ที่เราเดินชนกันในโรงแรมเมื่อเดือนก่อนไง”

“ค่ะ จำได้ค่ะ” วารุณีตอบเสียงค่อนข้างสั่น มองหน้าหนุ่มใหญ่ที่ยังคงความหล่อและเท่ได้อย่างล้นเหลือ โดยเฉพาะเวลาเขายิ้ม มันทำให้ใจหล่อนแทบละลาย

“สวัสดีอย่างเป็นทางการนะแอรี่ ผมชื่อนานโอ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณนานโอ”

“เดินเข้ามาใกล้ๆ สิ ผมจะได้ดูได้ถนัดหน่อย” วารุณีก้าวเดินมาหยุดยืนตรงโต๊ะตัวเตี้ยเข้าชุดกับโซฟา ระยะห่างระหว่างเขากับหล่อนมีเพียงโต๊ะตัวนี้ขวางกั้น “คราวนี้ก็ถอดเสื้อคลุมออกได้แล้วนะ ผมจะได้ดูว่า คุณเหมาะสมที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ชุดว่ายน้ำของผมหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินคำสั่ง หัวใจคนถูกสั่งเต้นโครมคราม ทั้งตื่นเต้น ทั้งประหม่าและเขินอาย ทั้งที่หล่อนเคยใส่ชุดว่ายน้ำอวดสรีระต่อหน้าผู้ชายและผู้หญิงหลายครั้งยามไปเที่ยวทะเลหรือลงเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำ ทว่าความรู้สึกตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันลิบลับ วารุณีไม่เข้าใจตัวเองว่า เหตุใดจึงรู้สึกเช่นนี้ หรืออาจะเป็นเพราะชุดว่ายน้ำที่ตนสวมใส่ทำให้หล่อนเกิดความรู้สึกไม่อยากถอดชุดคุลมออกจากกาย หรือเป็นเพราะชายตรงหน้าที่ทำให้หล่อนรู้สึกเช่นนี้

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด วารุณีต้องทำตามคำสั่ง เพื่อให้การเทสชุดว่ายน้ำเสร็จสิ้น หล่อนจะได้ออกไปจากห้องนี้เสียที มือเรียวสวยจับสายชุดคลุมที่ผูกเป็นปมไว้พอหลวม ดึงเบาๆ ให้ปมคลายออกจากกัน แล้วถอดชุดคลุมออกจากกาย

นานโอนั่งใจลุ้นระทึก มองดูวารุณีค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมออกจากเรือนร่าง ม่านตาเขาขยายกว้าง หัวใจเต้นรัวผิดปกติ อารมณ์สวาทพุ่งทะยาน ตัวตนชายตอบสนองอารมณ์ของเจ้าตัว ผองขยายอยู่ในกางเกงชั้นใน

‘ว้าว สุดยอด’ เขาอุทานในใจ นานโอไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะซ่อนรูปได้มากขนาดนี้ เขาจ้องมองทรวงอกล้นทะลักที่ชุดว่ายน้ำท่อนบนแทบจะปิดไม่มิด เลื่อนต่ำมายังเอวคอดกิ่ว เข้ากับสะโพกผายดินระเบิด สรีระวารุณีเปรียบเสมือนนาฬิกาทราย ดูงดงามและน่าสัมผัสเป็นที่สุด

คนถูกมองตัวร้อนผ่าว ความตื่นเต้นไม่ลดเลือน หัวใจก็เช่นกันยังคงระดับอัตราการเต้นเร็วแรง สายตาของนานโอที่มองมา แม้ว่าจะทำให้หล่อนรู้สึกว่าไม่จาบจ้วงและโลมเลีย แต่ก็ทำให้เกิดความรุมร้อนได้อย่างน่าประหลาด มีความขวยเขินเข้ามาด้วย ขาที่ยืนก็สั่นจากความประหม่า

‘อะไรเหนียวๆ ไหลลงมาจากจมูกวะ’ นานโอถามตัวเอง ทว่าคนให้คำตอบเขากลับเป็นวารุณี ที่เห็นเลือดเขาไหลออกมาทางจมูก

“ว้าย! คุณเลือดกำเดาไหล” วารุณีอุทานตกใจ คนเลือดกำเดาไหลก็ตกใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตนมองสรีระผู้หญิงแล้วมีเลือดออกทางจมูก วารุณีหันซ้ายหันขวา คล้ายกับว่าหาบางอย่าง หล่อนกำลังมองหาทิชชู่ที่ไม่มีในห้อง ก่อนก้มตัวลงหยิบเสื้อคลุมที่ถอดวางไว้บนพื้นขึ้นมา จากนั้นเดินไปหาเขา “คุณเอนตัวค่ะ แล้วเงยหน้าขึ้น”

นานโออยู่ในอารามตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาทำตามคำสั่งแต่โดยดี วารุณีใช้เสื้อคลุมซับเลือดที่ไหลออกมาอย่างเบามือ

โอ๊ย! ตายกูตาย ตายแน่ๆ...

คนเลือดกำเดาไหลครางในใจ เนื่องจากนัยน์ตาเจ้ากรรมดันหลุบมองต่ำ และนั่นทำให้เขาเห็นก้อนเนื้อสองก้อนแบบเต็มตาในระยะใกล้ ในความรู้สึกนานโอตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนอยากเป็นนักปีนเขา ปีนภูเขาตรงหน้าเสียเหลือเกิน

ความที่วารุณีกำลังซับเลือดที่ออกทางจมูกให้นานโอ หล่อนจึงไม่รู้ว่า เวลานี้ตนตกเป็นอาหารตาของนานโอ เป็นอาหารที่เขาอยากจะกินมากที่สุด

“เอ๊ะ! ทำไมเลือดไม่หยุดไหลนะ” วารุณีพูด แต่มือก็ยังคงใช้เสื้อคลุมซับเลือด

‘จะหยุดได้ไง มาเป็นก้อนกลมขนาดนี้ อยากกินซาลาเปาจริงโว้ย’

เขาครางในใจ ยิ่งเห็นความอุดมสมบูรณ์ของทรวงอกสาว เขายิ่งครั่นเนื้อครั่นตัว กระหายสวาทเต็มที่ แต่ก็ทำอะไรหล่อนไม่ได้ ได้แค่มองและมอง มองด้วยความทรมานกาย

“คุณนอนลงบนโซฟาดีไหมคะ ฉันจะให้คุณไอริสเอาน้ำแข็งมาประคบจมูกคุณ”

“ไม่เป็นไร ผมหายแล้ว” เขาฉวยเสื้อคลุมมาเช็ดจมูก นั่งหลังตั้งตรงและนั่งไขว่ห้าง เพื่อไม่ให้วารุณีเห็นรูปหนอนยักษ์ที่พองขยายขึ้นเป็นนูน

“อ๋อค่ะ” วารุณีรับคำด้วยความงุนงง ถอยหลังเดินมาสองสามก้าว

นานโอมองความงดงามสรีระของวารุณีแบบเต็มตาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่กล้าเพ่งมองนานนัก เกรงว่าเลือดหื่นกามจะไหลออกจากจมูกอีก อีกใจก็ไม่อยากละสายตาจากวารุณีเลย

ผู้หญิงอะไรน่าฟัดชะมัด...