"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" รินรดานั่งทวนคำตัวเองที่ได้พูดออกไป หลังจากปิดตาจ่ายเงินรับยาเรียบร้อยตอนนี้ทั้งคู่กลับอยู่ที่คอนโดอีกครั้ง
มันช่างเป็นวันที่หลากหลายเหตุการณ์จริงๆ
เราพูดไปขนาดนั้นแต่เจ้าตัวกลับไม่ว่าอะไรเลย
อย่างน้อยก็น่าจะถามบ้างว่าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงหรือ
ไม่คิดอะไรกันจริงเหรอ
ไอ้เด็กบ้าไม่มีหัวจิตหัวใจบ้างหรือไร
เราอุตสาห์ทำขนาดนี้
ถวายตัวอย่างไม่เคยให้ใครมาก่อน
มันน่าน้อยใจจริงๆ
แล้วนี่ก็ไปทำงานอีกแทนที่จะอยู่ด้วยกัน
รินรดานั่งตัดพ้อกับตัวเองเพียงลำพังบนโซฟาตัวโปรดตัวเดิม ตอนนี้แม้แต่ความงดงามของแม่น้ำเจ้าพระยาก็ไม่อาจเยียวยาจิตใจนางได้อีกต่อไป
ยกมือขึ้นปาดน้ำตาซึ่งไม่มี...มีแต่ความน้อยใจที่ควรมีน้ำตา
หันไปมองทางโต๊ะรับแขกเห็นกระดาษวางไว้แผ่นหนึ่ง แล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาก่อนที่คนซื่อในดวงใจจะออกจากห้องไป
"มีอะไร" รินรดาตอบโดยไม่หัน
