ประธานสาวลมหวน ยั่วรักพักดวงใจ

บทที่ 4 วาเลนไทน์

"เสียดายไหมที่จะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว"

ประธานสาวตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ถึงความคาใจของเธอ

หน้าซื่อตาคมนั้นเหมือนกำลังใช้ความคิด ยกมือนึงขึ้นมาเกาหัวอย่างงงๆ

"คงไม่ซินะ......ว่าแต่เรามาทำงานทุกวันเลยเหรอ"

รินรดาถามขณะเปิดประตูรถสปอรต์คันงามสีบรอนซ์

"ไม่ครับ...เฉพาะเทศกาลครับพี่"

คนหน้าซื่อยิ้มพร้อมกับใช้มือกุมกลางลำตัวอย่างผู้น้อยที่ตอบคำถามผู้ใหญ่ พร้อมโค้งตัวลงบอกลา

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ทั้งคู่ได้พูดกันหลังจากค่ำคืนที่สุดแสนพิเศษ

ประธานสาวนั่งเหม่อลอยอยู่ภายในห้องทำงานของเธอ พลางคิดอย่างกลัดกลุ้มคาใจทั้งๆ ทีผ่านมาหลายวันแล้วแต่ก็ยังสลัดออกจากหัวไม่ได้

'ทำไมนร้า......เราไม่สวยพอ ?

หรือว่าแก่ไป ?

หรือว่า...เจ้าเด็กนั่นมีเมียอยู่แล้ว ?

ต้องใช้แน่ๆ....'

พอคิดได้ก็ตบเข่าตัวเองดังฉาด

"ประธานคะ"

.

.

"ท่านประธานคะ"

พิมสุดาเรียกด้วยเสียงที่ดังขึ้นจนรินรดาสะดุ้ง

"ท่านประธานคิดถึงใครอยู่เหรอคะ"

"คิดถึงใคร? ฉันนี่นะ"

ท่านประธานทำสีหน้าเชิงถามใส่เลขาสาวพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง พิมสุดาอมยิ้มอย่างมีนัยพร้อมทำสีหน้าแบบว่าเชื่อก็ได้

"นี่ พิมทำสีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง"

"อิ อิ หนูว่า.............ท่านประธานหิว......ผัดไทยค่ะ หนูว่าชัวร์" ใบหน้านั้นยิ้มอย่างซุกซนแล้วพูดต่อ

"ท่านประธานเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนเค้าท์ดาวค่ะ นั่งเหม่อบ่อยๆ อาการมันฟ้อง"

"เธอนี่มันรู้ดีจริงๆ แล้วคิดว่าพี่ควรทำไง" ประธานสาวนั่งท้าวคางมองหน้าเลขาอย่างขอความเห็น

"ก็เลี้ยงไว้ซิคะจะยากอะไร ดีกว่าประธานจะต้องไปเสี่ยงดวงนัดคนโน้นทีคนนี้ที"

"แล้วเธอก็จะได้หลุดพ้นจากฉันด้วยใช่มะ" ประธานสาวพูดต่ออย่างรู้ทัน

"ใช่ค่า...วิน วิน ด้วยกันทุกฝ่าย

ท่านประธานได้เสียว

เด็กนั่นได้เงิน

ส่วนหนูได้ผัว"

ประธานสาวถึงกับง้างปากเตรียมจะด่า

แต่พิมสุดาที่กำลังจัดเรียงเอกสารอยู่บนโต๊ะรับแขกเลี่ยงที่จะสบตาแล้วชิงพูดต่อขึ้นก่อน

"นี่ค่ะ ท่านประธานตารางงานมาแล้วคะ แน่นเอียดเลย"

พร้อมยื่นเอกสารให้อย่างตัดบทป้องกันการตอบโต้

"หึ ! "

ประธานสาวเหลือบดูตารางแล้วลมแทบจับมันแน่นจริงๆ ไปต่างประเทศสามหนในหนึ่งเดือน นัดประชุมกับพบลูกค้าอีกสี่นัด ประชุมประชุมแล้วก็ประชุม

"นี่ พิม กว่าฉันจะว่างอีกทีนี่เมื่อไหร่"

"ช่วงวาเลนไทน์แหละพี่"

รินรดาถึงกับหงายหลังพิงพนักเก้าอี้ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างอ่อนแรง

"พี่คงเหนื่อยมาเยอะ พักตรงนี้แหละครับสบายใจได้"

รินรดานึกถึงคำพูดของผัดไทยที่เคยพูดกับเธอในคืนข้ามปี

"ใช่พี่เหนื่อยจริงๆ ผัดไทย"

ที่จริงมันก็แค่พูดธรรมดาที่หาฟังได้ทั่วไป ยิ่งสำหรับคนที่เคยฟังบ่อยๆ อาจจะเลี่ยนด้วยซ้ำ แต่สำหรับคนที่แทบไม่เคยมีใครจะพูดให้ฟังอย่างรินรดา มันค่อนข้างจะจับเข้าไปถึงในหัวใจเลยทีเดียว

13 กพ. ก่อนวาเลนไทน์หนึ่งวัน

"อาอี๊ แวะซื้ออะไรป่าวเดี๋ยวจอดให้"

รินรดาบอกกับผู้อาวุโสวัยหกสิบกว่าที่หน้าอ่อนกว่าวัยของนางขณะขับรถผ่านร้านสะดวกซื้อก่อนถึงบ้าน

"ม่ายอ่ะ อั้วไม่รู้จะซื้อไร"

รถสปอร์ตหรูจึงขับเลยไปอย่างชะลอความเร็วจนผ่านซอยๆ หนึ่งที่มีเพียงป้อมยามเล็กๆ ตั้งอยู่บริเวณนั้น ไม่มีบ้านมีแต่ที่เปล่าบางแปลงล้อมรั้วแต่บางแปลงก็ไม่ ที่ที่เคยเป็นสังเวียนสวาทของประธานสาวถึงสองรอบ

รินรดาสอดส่ายสายตามองไปยังป้อมยามพร้อมกับจอดรถอยู่ห่างๆ

"ลื้อจอดรถมาย"

อาอี๊เลิกคิ้วถามอย่างสงสัยพร้อมมองตามสายตาของหลานสาว

"ดูที่นิดหน่อย แปปนึงอี๊"

รินรดาตอบอย่างกลบเกลื่อนพลางชะโงกหน้ามองไปยังจุดหมาย บริเวณป้อมยามปรากฏผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งสวมเสื้อยืดลายขวางเข้ารูปเอวลอย กางเกงยีนส์สั้นจนแทบจะเห็นแก้มก้นในมือถือกล่องข้าว พร้อมกับยิ้มแย้มให้กับชายหนุ่มที่อยู่ในป้อมยาม คนในป้อมเกาหัวอย่างเขินๆ พร้อมโน้มคอเชิงขอบใจ จากนั้นนางนั่นก็โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินถือกล่องข้าวออกมา เดินออกมาได้สักพักก็หันไปยิ้มให้หนุ่มในป้อมใหม่

ผัดไทยในชุดรปภครึ่งท่อนยืนยิ้มแฉ่งอยู่ในป้อมพร้อมกับโบกมือ

"หึ ! ที่อย่างนี้ยิ้มหน้าบานเชียวนะ"

ประธานสาวกัดฟันพูดด้วยเสียงแผ่วเบากับตัวเอง ตาเฉี่ยวชั้นเดียวฉายแววไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

"ลื้อเป็นไร ? โกรธใคร ?" อาอี๊ถามพร้อมมองตามสายตาหลานสาวอย่างสงสัย

รินรดาไม่ตอบแต่ค่อยๆ ชะลอรถตามหลังเด็กสาวคนนั้นไป ดูจากทิศทางแล้วน่าเป็นแม่ค้าร้านข้าวที่อยู่เลยซอยนั้นไปสามซอย กางเกงสั้นเห็นแก้มก้นเดินบิดส่ายไปมาอย่างอ่อยเหยื่อ

"หึ !!"

จังหวะที่แม่ค้าสาวเดินผ่านถนนตรงช่วงที่มีน้ำขัง ประธานสาวก็เร่งเครื่องเหยียบน้ำสาดกระจายเหมือนคลื่นสูงที่ซัดเข้าหาฝั่ง

"ว๊ายยยย "

แม่ค้าสาวร้องเสียงหลงพยายามยกมือขึ้นป้องแต่สายไปแล้ว....นางเปียกไปครึ่งตัว ทำท่าจะขยับปากด่าแต่ก็ยังสายไปอีก

รินรดายิ้มอย่างสะใจพร้อมเร่งเครื่องหนีแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองผลงานตัวเองทางกระจกหลัง

"อาริน ลื้อไปแกล้งเค้าทำไม คนทำมาหากิน"

"แกล้งไรอี๊ หนูไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบเบรกแต่ไปโดนคันเร่ง ฮ่า ๆ"

"ลื้อนี่น้ำขุ่นๆ" อาอี้มองหลานสาวด้วยสายตากังวลแต่ก็ไม่ว่ากล่าวอะไรต่อ

รินรดาไม่ได้ใส่ใจต่ออาการของอาอี๊มีเพียงเรื่องเดียวที่คิดอยู่ในหัว

'คนแบบฉันเนี่ยนะ ?

ทั้งรวยและสวยแบบฉันเนี่ยนะ ?

หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่รุมตามจีบแบบฉันเนี่ยนะ ?

คนแบบฉันเนี่ยนะจะถูกเมิน ?

ไม่มีทาง !'

'ไอ้เด็กบ้าพรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน'

จะคืนคริสมาส คืนส่งท้ายปีหรือคืนวาเลนไทน์ บรรยากาศในซอยเล็กๆ แห่งนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนไป มีเพียงแค่แสงไฟจากป้อมยามอันโดดเดี่ยวกับไฟทางคุณภาพต่ำที่เป็นที่พึ่งพา ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าหนุ่มหน้าคมในป้อมยามจะรู้สึกถึงความเหงาเปล่าเปลี่ยวที่ปกคลุมโดยรอบบ้างหรือไม่

ร่างสูงบึกบึนใบหน้าคมคายนั้นยังคงนั่งอ่านหนังสือตามเดิมไม่มีแววสะทกสะท้านต่อสิ่งใด

'คืนวาเลนไทน์ก็คงไม่มีความหมายกับเธอเหมือนกันซินะ'

.

.

"แฮร่ !!!"

ประธานสาวแอบย่องมาอย่างเงียบๆ แล้วแกล้งหลอกเสียงดังหวังว่าจะได้เห็นอาการตกใจจากคนซื่อบื้อบ้าง แต่เปล่าเลยรปภหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าเมินเฉยจากนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มกว้างที่ดูออกทันทีว่าไม่ได้แสแสร้ง

รินรดาใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่พ่อผัดไทยของเธอยังออกอาการดีใจให้ได้เห็นบ้าง ปากบางชมพูจึงส่งยิ้มหวานทักทายกลับไป

"สวัสดีครับพี่ ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว"

"หึ พูดเหมือนว่าเราอยากเจอพี่งั้นแหละ"

ประธานสาวมองคนซื่ออย่างจับสังเกตุว่ามีท่าทีดีใจหรือไม่ พร้อมกับนั่งลงข้างๆ อย่างถือวิสาสะอีกเช่นเคย ไม่มีคำตอบจากคนซื่อมีแต่เพียงรอยยิ้มที่ทายไม่ออก

"ว่าไงเรานะอยากเจอพี่ไหม"

ประธานสาวคาดคั้นต่อ

"ก็....." มีแต่คำว่า ก็ และรอยยิ้มแทนคำตอบรินรดามองหน้านั้นอย่างหงุดหงิดแต่ก่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป หนุ่มคนซื่อก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนด้วยประโยคที่ทำเอาประธานสาวถึงกับเสียอาการ

"พี่จะมากระทำชำเราผมอีกแล้วใช่ไหมครับ ?"