ตอนที่ 1 ย้อนเวลากลับมา

1666 Words

“เฮือก!” ลลนาสะดุ้งสุดตัวจนหัวโขกหัวเตียงดังโป๊ก “โอ้ย!” เธอพลันตื่นเต็มตา แล้วภาพที่เห็นก็คือฝ้าเพดานสีชา อา...ที่นี่ที่ไหน? เธอตายไปแล้วไม่ไช่หรือไง? หญิงสาวนิ่วหน้า คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ เธอตายแล้วและกำลังอยู่ในงานศพของตัวเอง ยืนมองยัยเพื่อนพวกนั้นนินทา พูดจามั่วซั่วไม่เลิก ยิ่งพูดยิ่งหาความจริงไม่เจอสักอย่าง บอกว่าเธอจีบผู้ชายไปทั่ว อ่อยไม่เลือกหน้า ตอนงานศพเลิก เพื่อนสนิทยังมีหน้าไปบอกแม่ว่าเธอติดเงินนางอยู่หลายหมื่น พอแม่รู้ก็สะอื้นไห้พลางบอกไม่อยากให้ลูกเป็นหนี้ติดตัวไปชาติหน้าก็เลยรีบโอนเงินให้เพื่อนสนิทคนนั้นพร้อมดอกเบี้ย ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นหนี้ใครเลยสักบาท ตรงกันข้าม ยัยนั่นยืมเงินเธอไป ยังไม่เคยใช้คืนแม้แต่ครั้งเดียว แถมร้ายกว่านั้นคือเพื่อนสนิทบางคนยังเสแสร้ง ทำทีอาลัยอาวรณ์ขอติดรถแม่ไปที่บ้านเธอ อยากไปรำลึกความหลังที่ห้องของเธอ หล่อนร้องไห้เหมือนจะเป็นจะตายสะอึกสะอื้นบอกแม่ว่าเพื่อเป็นการจดจำเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย พอเข้าไปในห้องได้ก็ทำทีว่าเสียใจมากทำใจยาก ขออยู่สักพักได้เห็นของใช้ส่วนตัวก็ยังดีจะได้คลายคิดถึง แต่พอลับหลังแม่เท่านั้นแหละ กลับแอบฉกเครื่องประดับแหวนเพชรกระเป๋าแบรนด์เนมยัดใส่ในกระเป๋าตัวเองไปหน้าตาเฉย ชั่วมาก! ต่อมา หลังจากที่เธอวนเวียนในบ้านอยู่หลายคืน ครั้นตื่นมาอีกทีเธอก็ย้ายไปที่ใหม่คือในวัด คอนโดเดี่ยวติดกำแพงสีขาว วังเวงเงียบเหงา รูปที่เอามาติดก็ไม่สวย แล้วเมื่อกี้ ตอนก่อนจะตื่น เธอยังกลายเป็นผีเร่ร่อนเพราะตายตาไม่หลับ ตามเฝ้าเกาะติดสถานการณ์ทุกคนแบบมีห่วงเต็มคอ ไม่พอยังมีความอาลัยอาวรณ์ รู้สึกผิด มีแต่สิ่งที่เธออยากทำ อยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเต็มไปหมด แน่นอนว่าเรื่องเหล่านั้นเธอได้แต่คิด กระทั่งได้เจอกับภิกษุหนุ่มรูปหนึ่งซึ่งกำลังเดินกรรมฐานอยู่ เธอเฝ้าดูพระรูปนั้นอยู่นานจนหลายสิบปีผ่านไปกระทั่งท่านแก่ชราเดินหลังงอก็ยังไม่ลาสิกขา ใบหน้าของท่านคุ้นๆ แต่เธอเห็นไม่ชัดจึงนึกไม่ออก เห็นแค่ลำแสงทอดยาวที่เปล่งประกายจากตัวพระ จู่ๆ แสงนั้นก็สาดเข้ามาที่เธอ ทำแสบตาแทบบอด แต่ความรู้สึกกลับเด่นชัดสว่างไสว เหมือนกับว่า ผลบุญที่พระรูปนั้นสร้างไว้ ... เขาทำเพื่อเธอ! ใครกันที่บวชให้? ตอนนั้นสงสัยก็ส่วนสงสัย แต่ไม่รู้อะไรดลใจ เธอรีบวิ่งไปตามลำแสงนั่นอย่างไม่คิดชีวิต แล้วก็ตื่น! อดรู้เลยว่าพระรูปนั้นเป็นใคร หน้าตาแบบไหน ลลนายกมือขยี้ตาเพ่งมองเพดานห้องอีกที ดูคุ้นๆ เหมือนที่เคยเห็นในโรงพยาบาล เอ๊ะ โรงพยาบาล? หลังจากฉุกคิดก็ร้องอ้อในใจ ที่แท้เธอยังไม่ตาย แค่ฝันไปนี่เอง โอย พลัดตกจากที่สูงนี่เนอะ ก็เลยต้องมานอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล แล้วก็ฝันเป็นตุเป็นตะว่าตาย ลลนายกมือกุมหัวตัวเองตามสัญชาตญาณ พบว่ามีผ้าพันแผลเล็กๆ ตรงหน้าผากเท่านั้น เอ๊ะ! หญิงสาวขมวดคิ้วงุนงง “คนตกตึกจากชั้นสามเชียวนะ ทำไมแผลน้อยจัง” พอเอามือลูบๆ คลำๆ เนื้อตัว ก้มมอง ถกกระโปรง เลิกเสื้อ ก็พบว่าผิวพรรณที่ขาวจัดยังเนียนเรียบปกติ ไม่มีบาดแผลจากการตกตึง ไม่มีกระทั่งริ้วรอยขีดข่วน “ไม่ถลอกเลยรึไง คนตกตึกนะเฟ้ย” คิ้วเรียวยิ่งนานยิ่งขมวดแน่นขึ้น งงหนักมาก “แถมยังกลิ้งแถดๆ ไถพื้นคอนกรีตลานจอดรถอีก ไม่มีรอยข่วนอะไรเลยได้ไง” บ่นไปก็เปิดเสื้อสำรวจตัวเองไป “โอ๊ะ! เสื้อในลายกระต่าย!” ยังใส่อยู่ได้ไง? หน่อมแน้มขนาดนี้ ลลนาเริ่มมีเรื่องให้สงสัยมากมาย และยิ่งงุนงงหนักไปใหญ่ เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง เสื้อชั้นในลวดลายที่เลิกใส่เมื่อหลายปี! เธอเลิกใส่แนววัยรุ่นวัยใสแบบนี้ไปนานแล้ว หันมาใส่ลายลูกไม้เซ็กซี่ขยี้ใจตามสไตล์ผู้ใหญ่ ถัดจากเรื่องชุดชั้นใน ลลนายิ่งตกใจหนัก เพราะ เธออยู่ในชุดนักศึกษา! บ้าน่า! เรียนจบแล้วนี่ ที่สำคัญตอนตกตึก เธอใส่ชุดราตรีสีแดงต่างหาก เพิ่งกลับจากงานเลี้ยง ไม่ใช่เพิ่งไปเรียนมาซะหน่อย อะไรเนี่ย? หญิงสาวแหวกอกดูชั้นในลายกระต่ายสลับกับพลิกดูเสื้อและเปิดกระโปรงอย่างเอาเป็นเอาตาย เผื่อว่ามีชุดราตรีซ่อนอยู่ที่ไหนสักที่ของร่างกาย “เป็นบ้าอะไรของเธอ?” จู่ๆ เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นจากมุมห้อง ทำลลนาสะดุ้งเฮือก เงยหน้ามอง เห็นเป็นผู้ชายตัวสูง หล่อเข้ม มาดเท่ห์ขั้นสุดเหมือนหลุดมาจากอนิเมะคนหนึ่งกำลังนั่งเหยียดเอนหลังพิงพนักโซฟาในท่วงท่ากร้าวใจ ทว่าสีหน้าขรึมเข้มดุดันนั้นแฝงความเอือมระอากับมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิง “คิดจะยั่วควรดูสถานที่หน่อยไหม ที่นี่โรง’บาลครับ ไม่ใช่โรงแรม” ลลนารีบปิดเสื้อพรึบ “อ๊าย เปล่านะ ใครยั่ว” ชายหนุ่มเอียงหน้าเลิกคิ้ว “เธอไง ตื่นมาก็เปิดเสื้อ ถกกระโปรง ทำไม? ของขาดรึไง” “ไอ้บ้า” หมอนคนไข้ข้างตัวลอยฟิ้วล็อคเป้าผู้ชายปากหมา ฟึ่บ! แต่เขาดันรับได้ ฮึ่ย! ฝ่ามือใหญ่เหวี่ยงหมอนออกไปให้พ้นใบหน้าคมก่อนเดินเอื่อยเฉื่อยมายืนโดดเด่นที่หน้าเตียง ลลนาเบิกตาเงยหน้ามองคนหล่อจนคอแทบหัก สูงจริงๆ ร้อยแปดสิบเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้งเนี่ย “อะไร?” เธอถามเมื่อเห็นเขาโน้มใบหน้าลงมาซะใกล้ ความหล่อมันกระแทกตากร้าวใจเกินไปเฟ้ย “ถ้าของขาดจริง เรานัดกันได้นะ คืนนี้ที่คอนโดG ถ้าเธอจะเปิดให้ดูขนาดนี้พวกเราลองดูก็ได้” เขากดเสียงแหบพร่า “เพิ่งรู้ว่าเธอก็มีดี ทั้งขาว ทั้ง...อุ่ก” พูดยังไม่ทันจบ เจอหมัดเล็กน็อคเสยคางเข้าให้ ชายหนุ่มเลียริมฝีปากรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือด ปากแตกเลย มือหนักชะมัด “น่ะ นายปัด!” ลลนาอุทานเสียงดังหลังจากจำได้ เธอเบิกตาโต มองหนุ่มหล่อหุ่นนายแบบที่มีชื่อเล่นว่าปัด ชื่อจริงว่าปรัชญาอย่างตกใจยิ่งกว่าเห็นผี ทำไมจู่ๆ เขามาโผล่ที่นี่ได้? “นี่นายขี่รถเฉี่ยวฉันอีกแล้วเหรอ ไม่เจอกันหลายปี ไม่ได้ขี่รถดีขึ้นเลยนะ” “พูดมั่วอะไรของเธอ ฉันเพิ่งเฉี่ยวครั้งแรกเหอะ” “ห๊ะ! ครั้งแรก?” ลลนายิ่งงงหนักเข้าไปอีก ปรัชญานิ่วหน้า “แล้วอะไรไม่เจอกันหลายปี? เพิ่งทำกิจกรรมคณะด้วยกันเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอไง” “เอ๊ะ? เพิ่งเจอเหรอ?” ลลนาหน้าเหวอ ได้ข่าวว่าเขาไปเป็นพระเอกซีรีย์อยู่เมืองนอก เป็นไอดอลด้วย เปิดค่ายรับงานเป็นของตัวเองอีกต่างหาก ใช้ชีวิตโสดโลดแล่นได้คุ้มเว่อร์ “เวลาเดินริมถนนควรมองรถบ้างไรบ้าง ไม่ใช่ก้มมองแต่มือถือ ฟุตบาทก็มีทำไมไม่ขึ้นไปเดินดีๆ เบี่ยงตัวออกมาชนรถแบบนั้น ดีนะที่ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เร็วมาก ถ้าวันนี้ขับรถยนต์เธอคงตายหรือไม่ก็พิการ” ลลนาเงยหน้ามองปรัชญาที่ขี้บ่นเหมือนคนแก่ แต่หน้ายังใสกิ๊กเป็นหนุ่มแน่นวัยละอ่อนอย่างเหม่อลอย เรื่องราวแต่หนหลังค่อย ๆ ทยอยก่อร่างสร้างตัวหลั่งไหลเข้ามาห้วงความคิดจนเต็มสมอง ตอนเรียนมหา’ลัย เธอกับเขาอยู่คณะเดียวกัน เธอเป็นดาว เขาเป็นเดือน เจอกันที่ไรเชือดเฉือนกันตลอด พวกเพื่อนๆ ในคณะยังเชียร์ให้เธอกับเขาคบกันเป็นแฟน แล้วเขาก็เหมือนจะคล้อยตาม ยังถามเธอตรงๆ ว่าโอเคมั้ย แต่ปรัชญาน่ะ หล่อร้ายจนสาวๆ ใจละลาย คิ้วเข้ม ตาคม หุ่นแซ่บ คาริสม่าแบบหนุ่มแบดบอย มีเสน่ห์สุดๆ ยังไม่รวมมาดลึกลับท่าทางสุขุมเย็นชาแววตาดึงดูด โอ้ว! สรุปก็คือเขาดูดีเกินไปไง เธอก็เลยกลัวว่าจะมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้เคลียร์ไม่หวาดไม่ไหว จึงปฏิเสธไป ไม่เอา ส่วนเพื่อนๆก็ยังเชียร์ไม่เลิก ทุกครั้งที่มีกิจกรรมยังคอยแซวคอยจับคู่ให้ เธอรำคาญก็เลยห่างๆ เพื่อนพวกนั้นไป แล้วก็เลือกคบเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ไม่เคยเชียร์เธอกับเขาอีก จากนั้นก็คบกับกวิน ผู้ชายที่ไร้เสน่ห์ ธรรมดาสุดๆ คนที่ใครๆก็ชื่นชมว่าเรียบร้อยไร้พิษภัย เพื่อนๆ กลุ่มใหม่เจอเขาก็ชมว่าเธอตาถึง เลือกเก่ง แต่เธอคิดผิดไป ทุกสิ่งที่เลือกผิดพลาดทั้งหมด ยัยเพื่อนๆ ล้วนตอแหล กวินที่ใครๆ ต่างชื่นชมน่ะ ที่แท้คือผู้ชายที่ดีเกินไป ดีเสียจนเธอกลายเป็นปีศาจร้าย น่าเสียดายที่เธอคิดได้เมื่อสาย อา...เดี๋ยวก่อนนะ! ลลนาพลันฉุกคิด ถ้าตอนนี้เพิ่งถูกปรัชญาขี่รถเฉี่ยว แล้วเรื่องก่อนนี้ ที่เธอตกตึกตายแล้วยืนร้องไห้มองงานศพตัวเองคืออะไร ฝันไปเหรอ? ไม่สิ! ทั้งความรู้สึกรสสัมผัส เรื่องราวตลอดหลายปี และทุกคนที่ได้เจอ... เธอรับรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นจริง แล้วก็หมือนจริงมากๆ ลลนาเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ ย่ะ อย่าบอกนะว่า... เธอย้อนเวลากลับมาเหมือนในซีรีย์ที่ชอบดู!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more