ตอนที่ 1
1209 Words
ร่างสูงใหญ่ตามแบบฉบับยุโรปยืนเหม่อมองออกไปด้านนอกคฤหาสน์สุดหรู แววตาสีเทาหม่นดูเยือกเย็นลึกลับน่าค้นหา ชายหนุ่มอายุสามสิบสอง ใบหน้าคมเข้ม คิ้วดกดำตรงยาว ดวงตาเรียวคม ริมฝีปากหยักลึก จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้ารูปสี่เหลี่ยม ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและชาติตระกูล รวมถึงทรัพย์สมบัติ ซาฟ เดเวเต้ อัลเล็นโซ่ ผู้ซึ่งนำพาหัวใจสาวๆ ในเมืองเวนิชลุ่มหลงกับรูปลักษณ์อันแสนสง่างาม
ตระกูลอัลเล็นโซ่ถูกสืบทอดมาอย่างยาวนานในอดีตที่เคยต่อสู้เคียงข้างกษัตริย์มา บรรพบุรุษส่งต่อความรุ่งเรืองให้กับบิดาของเขาจนกระทั่งถึงรุ่นหลาน ทุกคนขนานนามพี่น้องสี่คนว่าเทพบุตรอัลเล็นโซ่ เมื่อก่อนจับดาบแต่เวลานี้จับธุรกิจแทน
“คุณชายครับ ท่านซานโต้เรียกพบครับ”
คนถูกเรียกขยับกายเล็กน้อยหันมองผู้มาเยือนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เห็นชายชราอายุราวหกสิบได้กำลังยืนในท่าทีน้อมน้อม
“เข้าใจแล้ว บอกท่านด้วยว่าเดี๋ยวผมตามไป”
คนใช้เก่าแก่ก้มหน้าลงแล้วหลบฉากออกจากห้อง ซาฟหันมองวิวผ่านหน้าต่างอีกสักพัก จึงตัดสินใจละสายตาแล้วเดินทางตามคำนัดหมาย
ซานโต้ขยับกายเล็กน้อยทันทีที่เห็นบุตรชายคนโตมายืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าเย็นชาไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขารู้สึกหนักใจไม่น้อย แม้ว่าซาฟจะไม่เคยทำอะไรให้ผิดหวังเลย
“พ่อมีธุระสำคัญจะคุยด้วย”
“ครับ”
“นั่งลงก่อนสิ”ซานโต้บอก
ร่างสูงใหญ่ทอดกายลงนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลอ่อน สีหน้าลูกทำเอาเขาหนักใจ ที่ซาฟกลายเป็นคนเช่นนี้ มันเป็นเพราะเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อสมัยเด็ก มันไม่มีทางแก้ไขอะไรได้เลย แม้ตนพยายามพาจิตแพทย์มา แต่ซาฟยังคงมีท่าทีหมางเมินต่อคนรอบข้าง แสดงสีหน้าและท่าทางราวกับคนไม่มีจิตใจหรือความรู้สึกใดๆ
“วันนี้เพื่อนพ่อมาขอกู้เงินกับเรา แต่มันเป็นจำนวนมากเกินกว่าที่พ่อจะยอมรับได้ พ่อจำต้องทำสัญญาเป็นข้อตกลงกับทางนั้นไว้”
“ครับ”
“ตระกูลดีกาลโน่จะส่งตัวลูกสาวของเขามาแต่งงานกับเรา”
ซาฟนิ่งงัน ครุ่นคิดคำบิดาครู่หนึ่งแล้วกระตุกมุมปากเล็กน้อย ช้อนสายตามองผู้ให้กำเนิด
“แล้วพ่อว่ายังไงล่ะครับ”
“พ่ออยากให้แกช่วยตัดสินใจ”
“ทางนั้นขอกู้เท่าไหร่ครับ?”
“หนึ่งหมื่นล้าน!”
ชายหนุ่มเงียบประมวลผลกำไรในหัวอย่างฉับไว การปล่อยเงินให้ดีกาลโน่ใช่ว่าจะมีผลเสียอย่างเดียว ท่าเรือของตระกูลนี้เป็นที่ต้องการของนักธุรกิจหลายคน
“แล้วเขาจะส่งลูกสาวคนไหนมาแต่งกับเราล่ะครับ?”เขาถามสบตาบิดาเพื่อรอคำตอบ
“ลูกสาวคนรอง เทียร่า”
ซาฟหยุดใช้ความคิดอีกครั้ง ข่าวแว่วมาตาเฒ่าเซโตหวงบุตรสาวคนเล็กที่สุด เพราะอย่างนี้ถึงได้ส่งคนรองมาสินะ
“พ่อจะให้ลูกสาวของตระกูลนั้นแต่งงานกับลูกชายคนไหนล่ะครับ”
“ที่พ่อเรียกแกมาคุยก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ พ่ออยากให้แกแต่งงานกับเทียร่า...”
ซาฟชะงัก หากตนต้องแต่งจะเลือกเอาประโยชน์ที่ได้จากการแต่งงานกับตระกูลนั้นให้ได้มากที่สุด เพราะการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง อีกทั้งตัวเขาก็พอจะรู้เรื่องมรดกที่เซโตแบ่งให้กับบุตรสาวแต่ละคนมาคร่าวๆ
“ผมแต่งได้ แต่หากผมจะแต่งผมต้องการลูกสาวที่ตระกูลดีกาลโน่หวงแหนที่สุด”เขาบอกบิดา
“หมายความว่ายังไง?”
“ผมต้องการแต่งงานกับโมนา ดีกาลโน่”
ซานโต้ขมวดคิ้วมองลูกชายอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ไม่คิดเลยแม้แต่เรื่องแต่งงานลูกยังเอาธุรกิจมาเกี่ยวข้อง ประมวลทุกอย่างเป็นผลกำไร อายุอานามไม่ใช่น้อยเลย อยากให้เป็นฝั่งเป็นฝา จะมีใครบางไหมที่สามารถเปลี่ยนซาฟให้เป็นคนมีความรู้สึก
“แกตัดสินใจไปเลยก็แล้วกัน เพราะแกเป็นคนที่จะต้องแต่งงาน”
“งั้นเรื่องนี้ผมจัดการเองแล้วกันครับ”
เขาลุกยืนเต็มความสูง แล้วก้มศีรษะให้บิดาราวกับเจ้านาย แล้วหันกายก้าวยาวออกนอกห้อง
ซาฟกลับมายืนอยู่จุดเดิมอีกครั้ง เมืองเวนิชช่างมีมนต์ขลังทำให้เขาทอดสายตามองออกไปได้ไม่รู้เบื่อ สวยเสียยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก อยากจะรู้นักจะมีผู้หญิงคนไหนที่สามารถทำให้เขาหลงรักได้ จะมีอยู่บนโลกใบนี้หรือเปล่า
เสียงสะอื้นยังคงดังไม่หยุด เมื่อคำบัญชาจากบิดา ต้องการส่งให้เธอไปเป็นภรรยาของบุตรชายคนโตของตระกูลอัลเล็นโซ่ โมนา ดีกาลโน่ สาวน้อยวัยยี่สิบสอง หน้าตางดงามหวานละมุน ผิวกายขาวนวลลออ แพขนตางอนยาวดวงตากลมแววตาทอประกายปนเศร้า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวตรงสีคาราเมล รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นเพราะไม่อยากทำตามความต้องการของบิดา
“หนูไม่อยากไปค่ะพ่อ...” เธอบอกบิดาสะอื้นออกมาอย่างหนัก
“หากหนูไม่ไปพ่อจะไม่สามารถกู้เงินมาได้นะลูก เราต้องใช้เงินก้อนนี้” เซโตพยายามขอร้อง
“พี่เทียร่า ช่วยโมนาด้วยค่ะ”
เทียร่ายืนมองน้องสาว อยากไปใจแทบขาดแต่ทำไมทางนั้นดันยืนคำขาดว่าจะเอาตัวยัยเด็กขี้แยนี่ ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เธอเป็นลูกเมียหลวงแต่ยัยเด็กบ้านี่เป็นแค่ลูกเมียน้อยที่เกิดจากผู้หญิงไทยก็แค่นั้น
“พ่อค่ะ เทียร่าไปแทนน้องไม่ได้เหรอคะ”
“จะไปได้ยังไงล่ะลูกในเมื่อทางนั้นเขายื่นคำขาดมา”
เทียร่าใช้ความคิดอย่างหนัก ยัยเด็กบ้านี่ไม่ค่อยได้ไปออกงาน ตัวเธอเองก็เช่นกันไม่ค่อยได้ไปออกตามสื่อต่างๆเหมือนกันมีแต่พี่สาวคนโตที่ออกงานประจำ
“ให้หนูปลอมตัวเป็นโมนาก็ได้นี่คะพ่อ!”
คุณหนูเจ้าน้ำตาหันมามองบิดาเพื่อขอร้องอีกครั้ง เซโตมองบุตรสาวด้วยความสงสารพยายามชั่งใจเรื่องความถูกต้องกับความสงสารลูก แต่ยังไงเสียลูกก็ต้องมาก่อน
“ก็ได้เทียร่า ลูกไปแทนน้องก็แล้วกัน!”
ลูกสาวคนรองยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดเธอก็จะได้ไปอยู่ที่คฤหาสน์แห่งสรวงสวรรค์ที่คนเล่าขานว่าเป็นสวรรค์บนดินที่ทุกคนต่างหมายที่จะได้เข้าไปชื่นชมสักครั้ง คฤหาสน์แห่งตระกูลอัลเล็นโซ่ เงาแห่งสรวงสวรรค์
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในความคิดเลยสักคน แม้แต่สาวๆ ที่เคยนอนกอดก่ายด้วย ไม่เคยระลึกได้สักครั้งหลังจากเลิกราบนเตียง แต่ในความคิดกลับคะนึงหากลับนึกถึงใบหน้าอันแสนหวานสดใส ของเด็กสาวคนนึงแม้หลายปีมาแล้วก็ไม่อาจลืมเลือน
- Writer
