EP.10 #เลือด
1021 Words
“ถุ้ย! อ่อนขนาดหนักนะมึง! สู้กูไม่ได้เลยต้องลอบกัด?!”
“อย่าปากดีไอ้รัม! วันนี้กูเอาชีวิตมึงแน่! จัดการมันให้ตาย!!” สิ้นคำสั่งของผู้ชายที่ชื่อ ‘ซัน’ กลุ่มผู้ชายนับสิบคนต่างก็พากันกระโจนเข้าใส่รัมด้วยความรวดเร็ว แม้ฝีมือการต่อสู้ของเขาจะเหนือชั้นกว่าคนพวกนี้มากนัก หากทว่าสิบต่อหนึ่งมันย่อมเสียเปรียบเป็นธรรมดา ยิ่งสองมือของคนเหล่านั้นเต็มไปด้วยอาวุธอันตรายอย่างเช่น มีด ไม้ เขาก็ยิ่งรับมือได้ยาก!
พลั่ก!
หลังจากต่อสู้กันได้ไม่นาน ร่างสูงของรัมก็พลาดท่าเสียทีโดนไม้ฟาดเข้ากลางศีรษะเต็มแรงจนต้องทรุดลงบนพื้นซีเมนต์ เขายกมือขึ้นกุมแผลที่เปิดกว้างและมีเลือดอุ่นไหลเป็นทางยาวบนศีรษะ เสียงหัวเราะสะใจจากคนรอบกายดังก้องไปทั่วตรอกแคบ สายตาคมเข้มตวัดขึ้นมองคนเหล่านั้นด้วยความแค้นเคือง
“ไงมึง! เก่งนักไม่ใช่? ลุกขึ้นมาสิไอ้เวร!” ซันยิ้มเยาะอย่างสะใจ สายตามาดร้ายมองต่ำราวกับจะเอาชีวิตเขาให้ได้ รัมกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกมึนหัวจนโคลงเคลงไปหมด
พลั่ก!
“อึก!”
แรงกระแทกฟาดลงมาจุดเดิมโดยไม่ยั้งแรงส่งผลให้ร่างของรัมเสียหลักล้มลงคว่ำหน้ากับพื้น เลือดสีแดงเข้มรินไหลกระจายวงกว้างจนน่ากลัว สายตาเริ่มพร่ามัวจนมองแทบไม่เห็น ความปวดหนึบทั่วบริเวณท้ายทอยบีบรัดหัวสมองจนแทบจะระเบิดออกมา
“มึงถึงฆาตแล้วไอ้รัม!!”
ไม้ขนาดใหญ่ถูกเงื้อขึ้นเป็นรอบที่สามพร้อมจะฟาดลงตำแหน่งเดิมซึ่งก็คือศีรษะของร่างโชกเลือดบนพื้น หากทว่าในนาทีที่ไม้กำลังจะสัมผัสลงนั้น จู่ ๆ ก็ถูกใครบางคนเตะไม้นั่นจนเบนออกไปอีกทาง สายตานับสิบคู่หันมองตามทิศทางนั้นก็พบกับร่างสูงในชุดสีดำสนิทยืนอยู่ สายตาคมกล้าจับจ้องร่างโชกเลือดของรัมก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองกลุ่มคนร้ายทั้งสิบ
“ไอ้น่านฟ้า! มึงเสือกเหี้ยอะไรด้วย?” เสียงฉุนเฉียวของซันตะโกนก้อง เขายกไม้ขึ้นชี้หน้าผู้มาใหม่ด้วยสายตาอาฆาตไม่แพ้กัน ศัตรูหมายเลขหนึ่งที่เขาหมายจะเอาชีวิตไม่ต่างจากรัม
“กูก็ไม่อยากเสือกหรอกว่ะ! ถ้าพวกมึงไม่หมาหมู่!”
เจ้าของชื่อ ‘น่านฟ้า’ พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ความจริงเขาก็ไม่อยากจะเข้ามายุ่งหรอกนะ เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าการต่อยตีหรือรุมทำร้ายกันในตรอกเ**กแห่งนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่พอได้มาเจอะเจอกับตัวจริง ๆ แล้วไอ้สัญชาตญาณความเป็นคนดีมันก็พลุ่งพล่านขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“ดี! กูจะได้คิดบัญชีกับมึงด้วยอีกคน! มึงซ้อมน้องกูจนปางตาย! กูจะฆ่ามึงด้วย!” ซันพูดอย่างเดือดดาลก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องมุ่งเข้าไปทำร้ายศัตรูที่ทำร้ายน้องชายเขาจนปางตายต้องนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเกือบปี “ฆ่าแม่งทั้งคู่เลย!”
“ย้ากกก!”
พลั่ก!
พลั่วะ!
เสียงของหนักกระทบผิวเนื้อดังขึ้นไม่ขาดสาย น่านฟ้าพลิกตัวหลบการโจมตีของผู้ชายนับสิบอย่างมีชั้นเชิง เขาส่งหมัดหนัก ๆ กับเท้าคู่ใจประทุษร้ายทุกคนที่พุ่งเข้ามาให้อย่างสุดชีวิต
“ตายซะเหอะมึง!” เป็นอีกครั้งที่ซันเล่นทีเผลอ เขาตั้งใจจะฟาดไม้ลงบนศีรษะของน่านฟ้าสุดแรง หากทว่าร่างสูงพลิกตัวหลบทันไม้หนาจึงฟาดลงบนแผ่นหลังเขาด้วยความรุนแรง ซันยกไม้ขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดซ้ำจุดเดิมซึ่งครั้งนี้เขาฟาดมันได้อย่างตรงจุด
พลั่ก!
“s**t!!” มือหนายกขึ้นจับท้ายทอยที่มีเลือดสีแดงไหลลงมาตามลำคอ รู้สึกปวดร้าวไปทั่วบริเวณราวกับกระดูกแตกหัก มือข้างหนึ่งพยายามยันพื้นทรงตัวเอาไว้แน่น ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวด้วยสายตาแค้นเคืองสุด ๆ “มึง! ไอ้เหี้ยซัน!”
“หึ! ลิ้มรสความเจ็บปวดซะบ้างเถอะมึง!”
พลั่ก!
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนที่ร่างของน่านฟ้าจะหงายหลังลงบนพื้น ความเจ็บปวดบริเวณหัวคิ้วแตกยับทำให้สติพร่าเลือน เขาพยายามลืมตาขึ้นจดจำใบหน้าเหี้ยมเกรียมของคนที่ทำร้ายตัวเองให้ขึ้นใจ
ฟื้นเมื่อไหร่…กูฆ่ามึงแน่!
.
.
.
[บทบรรยาย ซีเคร็ท]
โรงพยาบาล
เปลือกตาหนักอึ้งของผมค่อย ๆ เปิดขึ้นทีละนิดด้วยความยากลำบาก อาการปวดหัวและเจ็บแสบบริเวณหัวคิ้วแล่นเข้ามาจนต้องยกมือขึ้นจับ ก่อนจะต้องสบถออกมาหลายคำเมื่อพบว่าใบหน้าหล่อ ๆ ของผมมีแผล แถมบริเวณหัวคิ้วยังมีผ้าปิดไว้อีกต่างหาก
“เจ็บสัด!”
ผมพยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงสีขาวที่คาดว่าจะเป็นโรงพยาบาลสักแห่ง ผมจำเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด ตอนนั้นผมแวะไปหาเพื่อนคนหนึ่งที่ตรอกเ**กและบังเอิญเห็นคนนับสิบคนกำลังรุมทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ถึงผมจะไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ผมก็ไม่ใช่คนเลวถึงขนาดนิ่งดูดายแล้วปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าต่อตาได้หรอกนะ ยิ่งไอ้คนที่กำลังรุมทำร้ายผู้ชายคนนั้นคือหนึ่งในศัตรูที่ผมขึ้นแบล็กลิสต์เอาไว้แล้วด้วย ผมจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปเสือก…
“ฟื้นแล้วเหรอไอ้ลูกตัวดี” น้ำเสียงเข้มทักขึ้นจากหน้าประตู ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครถ้าไม่ใช่พ่อบังเกิดเกล้าของผมเอง ท่านเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่งที่ผมรู้จักดี
“สวัสดีฮะอากฤษ” อากฤษหรือท่านกฤษติณห์รับไหว้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกว่าทุกที ท่านหยุดยืนด้านข้างพ่อของผมก่อนจะชำเลืองมองพี่ชายตัวเองอีกรอบ สองคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ
เซ้นส์ผมมันบอกอย่างนั้น
- Writer
