EP.15 #คุ้นเคย
1106 Words
“ไม่ได้!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองมาตินี่อีกรอบเมื่อเขาพูดขัดเสียงดัง ใบหน้าหล่อน่ารักรีบชักสีหน้าดุดันกลับมาผ่อนคลายเหมือนเดิม
“เธออย่าไปยุ่งกับหมอนั่นเลย เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการให้”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากถามหมอนั่นด้วยตัวเอง”
“แต่หมอนั่นมันอันตราย…”
“ฉันก็อันตรายนะ เผื่อนายจะลืม” ฉันปิดแฟ้มในมือลงที่เดิมแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มาตินี่ลุกขึ้นยืนตามด้วยท่าทางร้อนรน เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดจนฉันต้องเป็นฝ่ายถามเอง “นายมีอะไรจะพูดก็พูดมาเหอะ”
“ฉัน… ฉันเป็นห่วงเธอ”
“...” ฉันถึงกับยืนนิ่งไปหลายวินาทีด้วยไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรง ๆ ฉันพอจะดูออกว่ามาตินี่คิดอะไร ฉันมักจะพบเจอเขาอยู่รอบ ๆ ตัวเป็นประจำตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา แม้เขาจะไม่เข้ามาทักทายหรือพูดคุยกับฉันตรง ๆ แต่ไอ้สายตาสื่อความหมายที่เขาชอบใช้มองกันน่ะ… มันเดาได้ไม่ยากเลย…
“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันคิดกับเธอยังไงน่ะจิน”
มาตินี่ถามเสียงเบา เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว หมอนี่ไม่เข็ดสินะ…
“อย่ามาใกล้ฉัน…”
เขาชะงักเท้าแล้วยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฉันเกลียดความรู้สึกนี้ของพวกผู้ชายที่สุด ไอ้ความรักมักง่ายที่ออกมาจากปากผู้ชายน่ะ… มันน่าขยะแขยง!
“ขอบใจที่นายคิดจะช่วยสืบเรื่องนี้แล้วกัน ส่วนเรื่องอื่น…”
“...”
“เลิกคิดไปได้เลย!”
.
.
.
OZ PUB
“เลิกเศร้าได้แล้วน่าซิน ไอ้รัมมันหนังเหนียวจะตายน่า…” อาโปตบไหล่ซินเทียร์เป็นการปลอบใจ มันส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจขณะมองแก้วเหล้าที่ซินเทียร์ยกขึ้นดื่มเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ “ช่วยปลอบมันหน่อยดิวะจิน ยัยบ้านี่มันเมาหัวจะทิ่มอยู่แล้วนะเว้ย”
“ไม่มาว… ฉ้านยัง… อึก… ยางโอเค๊!”
“โอเคบ้านป้าแกสิ! ลืมตาจะไม่ขึ้นอยู่ละ! พอ ๆ เลิกดื่มได้แล้ว อ้าว… แล้วนั่นจะไปไหนวะไอ้จิน?” อาโปคว้าแก้วเหล้าออกจากมือซินเทียร์ที่นั่งซวนเซร่างกายไปมาเพราะความมึนเมา มันหันมาตะโกนถามแข่งกับเสียงดนตรีในผับเมื่อเห็นฉันลุกขึ้นยืน
“เข้าห้องน้ำ… เดี๋ยวมา”
“เออ ไว ๆ เลยนะ เดี๋ยวพาไอ้ซินไปส่งที่ห้องด้วยกัน”
“อืม”
ฉันเดินออกมาตามทางไปห้องน้ำของผับที่นี่เป็นสถานที่เที่ยวประจำของพวกฉันเลยก็ว่าได้ ลูกค้าส่วนมากของที่นี่เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยฉันทั้งนั้น และถึงแม้ที่นี่จะอยู่ข้างนอกแล้ว แต่นักศึกษาหลายคนที่มาเจอพวกฉันในสถานที่แบบนี้ก็ยังพากันหวาดเกรงไม่น้อย
แน่ล่ะ… พวกฉันเป็นผู้คุมกฎนี่ ถ้าไม่เจ๋งจริงคงควบคุมทุกคนไม่ได้หรอกจริงไหม?
“ยะ… อย่า”
ฉันชะงักฝีเท้าลงในทันทีที่ได้ยินเสียงสั่นกลัวจากมุมมืดของทางไปบันไดหนีไฟ มันเป็นเสียงเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้โดยมีกำแพงและประตูหนีไฟที่เปิดแง้มกักกันเอาไว้
“เออน่า… นิดเดียวเอง”
“มะ… ไม่เอา ฉะ…ฉันไม่รู้จักนายนะ! อะ… ออกไป!”
“อย่าเล่นตัวนักเลยว่ะ น่ารำคาญ”
“กรี๊ดดด…อื้อ ๆ”
บทสนทนานั่นเงียบลงคงเพราะไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นทำให้เงียบสินะ ฉันถอยหลังห่างออกมาจากบานประตูก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบสุดแรง
ปัง!
“เฮ้ย! ใครวะ!!”
ฉันเดินเข้าไปด้านในพลางเหลือบตามองผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่มองตอบกลับมาด้วยสายตาหงุดหงิด ใบหน้าหล่อคมร้ายกาจชื้นเหงื่อชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อถูกขัดจังหวะ รู้สึกคุ้นหน้าหมอนี่ยังไงไม่รู้… เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ช่างเถอะ! ผู้ชายเลว ๆ พรรค์นี้คงพบเจอกันในสถานที่อโคจรนี่แหละ!
“ระ… รุ่นพี่จินโทนิค” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยเรียกชื่อของฉันเรียกสายตาเย็นชาให้หันมองเธอ พอเห็นหน้าเธอชัด ๆ เท่านั้นแหละ ฉันถึงกับหน้าตึงไปเลย
“อิงฟ้า…”
ฉันเรียกน้องรหัสตัวเองด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ คาดไม่ถึงว่าจะเจอเด็กเรียบร้อยอย่างเธอในสถานที่แบบนี้ แถมยังเจอในสถานการณ์น่ากลัวแบบนี้ด้วย ฉันมั่นใจเลยว่าอิงฟ้าไม่ได้เต็มใจที่จะมาอยู่ตรงนี้ ไอ้บ้านี่ต้องล่อลวงเธอมาแน่ ๆ เพราะน้องรหัสของฉันคนนี้มีนิสัยเรียบร้อย ใสซื่อ และไม่ทันคนจนน่าเป็นห่วง
“พี่จินช่วยฟ้าด้วย ฮึก!” อิงฟ้าถลาเข้ามากอดแขนฉันแน่น ร่างบางไหวสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอสะอึกสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “เขา…เขาฉุดฟ้ามา”
“เฮ้ย! พูดบ้าอะไรของเธอวะ! ฉันไปฉุดเธอตอนไม่ทราบหะ!” ผู้ชายคนนั้นโวยวายเสียงดังแถมยังชี้หน้าอิงฟ้าอีกต่างหาก ฉันตวัดสายตาเย็นชามองเขา หมอนั่นจึงเลื่อนสายตามาสบกับฉันแทน วินาทีแรกที่สบตากันฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างน่าประหลาดอีกแล้ว บ้าน่า…
“นายเป็นคนดึงฉันเข้ามาในนี้นะ!” อิงฟ้าหันไปเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ดวงตาสวยแดงก่ำจับจ้องไปทางเขาด้วยสายตาโกรธเคือง
“ก็ยัยนั่นบอกว่าเธอว้อนท์ฉันมากนี่หว่า ฉันก็เลยตามมาสนองให้นี่ไง!”
“ยัยนั่น? ยัยนั่นอะไรของนาย?” อิงฟ้าถามเสียงสั่น เธอกลอกตาไปมาราวกับกำลังไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง
“ก็ยัยเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอสิวะ! โว้ย! ถามอะไรนักหนาวะ!”
คราวนี้เป็นฉันเองที่หันมองคนตัวเล็กด้านข้าง อิงฟ้ากัดริมฝีปากตัวเองแน่น แววตาของเธอระคนผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
“กลับไปเคลียร์กับเพื่อนก่อนไป” ฉันบอกพลางจัดคอเสื้อที่ร่นลงมาจนเห็นไหล่สวย อิงฟ้าหน้าแดงนิด ๆ ก่อนจะพยักหน้า “ไว้เดี๋ยวพี่โทรหา”
“ค่ะ ฟ้ากลับก่อนนะคะ”
“อืม…”
“เฮ้ยจะไปไหนวะ!” ดูเหมือนไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่จะไม่ยอมปล่อยอิงฟ้าง่าย ๆ เพราะมันทำท่าจะเปิดประตูตามร่างบางออกไป หากทว่ากลับโดนฉันรั้งเอาไว้ซะก่อน แต่ไม่ได้รั้งเอาไว้ด้วยมือนะ…
พลั่ก!
- Writer
