EP.22 #สะกดรอย
1062 Words
“ได้ข่าวรัมบ้างไหมจิน? ฉันหมดหนทางที่จะตามหาหมอนั่นแล้วนะ” ซินเทียร์ทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างแล้วพิงใบหน้าตัวเองกับไหล่ของฉัน มันดูเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าเหนื่อยก็เลิกเหอะว่ะซิน ถ้ามันยังไม่ตายเดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ ไอ้เวรนั่นมันรักแกจะตายไป” อาโปดึงบุหรี่ออกจากริมฝีปากก่อนจะหันมาทางพวกเรา
“ฉันทำไม่ได้… จะให้ฉันอยู่เฉย ๆ เพื่อรอหมอนั่นกลับมาได้ยังไง รัมจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้”
“มันจะต้องไม่เป็นไร… เชื่อฉัน” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แม้จะยังไม่มีหลักประกันอะไรมายืนยันว่ารัมยังมีชีวิตอยู่ แต่ในความรู้สึกฉัน สัญชาตญาณของฉันมันเชื่อแบบนั้น ฉันเชื่อว่าหมอนั่นยังไม่ตาย…
“แกคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอจิน? แสดงว่าแกมีเบาะแสของรัมแล้วใช่ไหม?” ซินเทียร์ผงกหัวขึ้นพลางจ้องหน้าฉันอย่างรอคำตอบ อาโปเองก็เช่นกัน มันโยนบุหรี่ในมือทิ้งแล้วหันมาสบตากับฉันตรง ๆ
“ยัง… แต่ฉันจะพยายาม อย่างแรกคือเราต้องรู้ก่อนว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงในเมื่อพยานคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้” ซินเทียร์ทำเสียงผิดหวัง สีหน้ามันเศร้าลงก่อนจะซบใบหน้ากับไหล่ของฉันเหมือนเดิม
“หรือว่ามึงรู้วะจิน? มึงรู้แล้วใช่ไหมว่าพยานคนนั้นเป็นใคร?”
ฉันชะงักไปเมื่ออาโปที่จ้องหน้าฉันมาได้สักพักถามขึ้น สมแล้วที่ฉันกับมันเป็นเพื่อนรักกันมานาน แค่มองตามันก็เดาความคิดของฉันได้ทุกอย่าง
“อืม”
“จริงเหรอ? งั้นเรารีบไปหาเขากันเถอะ! ฉันอยากถามเขาเรื่องวันนั้น” ซินเทียร์ผงกหัวขึ้นอีกรอบแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความรีบร้อน ฉันคว้าข้อมือของมันไว้ก่อนจะกระตุกเบา ๆ เพื่อให้มันนั่งลงที่เดิม
“ไม่ได้! เรื่องนี้ฉันจัดการเอง แกอยู่เฉย ๆ ก่อนซิน”
“แต่ว่า…” ดวงตาแดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างต่อเนื่องส่ายไปมา ท่าทางของซินเทียร์ตอนนี้ดูสับสนและกังวลจนน่าสงสาร ฉันรู้ว่ามันรักไอ้รัมมาก แต่ไม่คิดว่าจะรักมากถึงขนาดนี้ มันปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้โทรมจนดูแทบไม่ได้ แถมยังไม่ยอมกินข้าวกินปลาจนตัวซูบผอมไปเยอะเลย เห็นมันเป็นแบบนี้ฉันก็ยิ่งเป็นห่วง อยากจะตามหาหมอนั่นให้เจอเร็ว ๆ ชะมัด… ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องมาเห็นซินเทียร์สภาพจิตใจและร่างกายย่ำแย่ขนาดนี้
“เชื่อฉัน ฉันต้องตามหามันเจอแน่ ๆ ฉันสัญญา”
“ฮึก… ขอบคุณนะจิน ฉันขอบคุณแกมาก ๆ นะ” ซินเทียร์ทิ้งตัวนั่งลงที่เดิมก่อนจะซบไหล่ฉันแล้วร้องไห้ออกมาอีกรอบ อาโปได้แต่นั่งมองเพื่อนรักนิ่ง ๆ มันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากฉันหรอก ทั้งสงสารซินเทียร์ ทั้งเป็นห่วงไอ้รัม
ฉันจะต้องตามหามันเจอแน่ ๆ ต้องเจอ…!
.
.
.
ตกดึก
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบกับพื้นซีเมนต์บนทางเท้าดังสะท้อนท่ามกลางความมืดแข่งกับเสียงเพลงจังหวะช้า ๆ จากเฮดโฟนคู่ใจที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฉันก้าวเท้าไปตามทางเรื่อย ๆ โดยไม่เกรงกลัวอันตรายรอบตัวสักนิด แม้เวลานี้จะล่วงเลยมาเกือบเที่ยงคืนแล้วก็เถอะ!
ความจริงคอนโดของฉันอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ฉันจึงชอบเดินเท้าไปกลับมากกว่าขับรถให้เสียเวลา เพราะการเดินนอกจากจะได้ออกกำลังกายแล้วยังทำให้ฉันได้ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้นอีกด้วย ทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจก็จะเดินฟังเพลงไปเรื่อย ๆ แบบนี้นี่แหละ มันสามารถช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจให้สดชื่นขึ้นมาได้จริง ๆ นะ ไม่เชื่อก็ลองทำดูสิ
พลั่ก!
เสียงวัตถุบางอย่างกระทบกันจากทางด้านหลังเรียกสัญชาตญาณการป้องกันตัวของฉันในทันที ฉันหยุดชะงักฝ่าเท้านิ่งอีกมือก็ค่อย ๆ สอดเข้ากระเป๋าเสื้อฮู้ดแล้วกดปิดเสียงเพลงเพื่อง่ายต่อการฟังเสียงเคลื่อนไหวด้านหลังนั่น เดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้ด้านหลังฉันคงจะเต็มไปด้วยผู้ชายร่างหนาที่มาเพื่อหวังทำร้ายกันเหมือนอย่างเคย
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับฉันนะ มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้งจนฉันเองไม่อยากจะนับ ก็อย่างที่บอกว่าไอ้ตำแหน่งเวร ๆ ที่คณะสภานักศึกษายัดเหยียดให้ฉันนั่นน่ะ มันเรียกศัตรูมาหาฉันจากทุกสารทิศเลยล่ะ! มันมีเยอะนะ ไอ้พวกที่ชอบลองของ อยากท้าทาย อยากรู้อยากลองว่าแดนเจอร์และรัฟเฟียนแห่ง GBAC จะแน่สักแค่ไหนกันไงล่ะ!
เพราะอย่างนี้ไง… ฉันกับไอ้รัมถึงได้มีเรื่องต่อยตีอยู่ตลอดเลย!
วืดดด!
ฉันกระโดดหลบการโจมตีจากด้านหลังได้อย่างหวุดหวิดก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับพวกมันตรง ๆ แสงไฟจากทางเดินสลัว ๆ สาดส่องให้เห็นว่าพวกมันมีไม่ต่ำกว่าสิบคน
ฮึ! น่าทุเรศสิ้นดี! ผู้ชายสิบคนต่อผู้หญิงหนึ่งคนเนี่ยนะ!
“คะ…คุณหนูหนีไป!”
เสียงเข้มร้องบอกสั้น ๆ ก่อนจะปรากฏร่างสูงซึ่งโชกไปด้วยเลือด รอยเลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางยาวเต็มแผ่นหลังและมันเริ่มซึมทะลุลามมาถึงเสื้อเชิ้ตด้านหน้าของเขาแล้วด้วย ฉันมองเขาด้วยสายตาเย็นเหยียบเพราะคิดไม่ถึงว่าจะถูกคนของคุณตาสะกดรอยตามอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
ใช่แล้ว… ผู้ชายที่ร่างกายโชกเลือดคนนี้คือไดกิ เขาเป็นมือหนึ่งขององค์กรยามะงุจิ
องค์กรที่มีคุณตาเคสึเกะ ยามะงุจิของฉันเป็นประมุขใหญ่ไงล่ะ!
- Writer
