EP.23 #ติดหนี้
1106 Words
“หลบไป…”
“คุณหนูหนีไปครับ! ทางนี้ผมจะจัดการเอง” ไดกิขยับตัวเข้ามาบังฉันเอาไว้จากรัศมีอันตรายของผู้ชายนับสิบคนที่ยังยืนมองพวกเรานิ่ง ๆ
น่าแปลกที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย สังเกตจากการแต่งตัวของพวกมันดูเหมือนจะไม่ใช่พวกลิ่วล้อกระจอก ๆ ธรรมดาเหมือนที่เคยพบเจอมา ทว่าท่าทางของพวกมันกลับนิ่งสงบและดุดันคล้ายกับพวกลูกน้องมาเฟียไม่มีผิด
“ฉันบอกให้หลบไปไง!”
“ไม่ครับคุณหนู! ผมต้องปกป้องคุณหนูด้วยชีวิตครับ! ได้โปรดหนีไปก่อนครับ!”
“ฉันไม่หนี” ฉันกดเสียงต่ำอย่างหมดความอดทนกับไดกิที่ใช้แผ่นหลังโชกเลือดนั่นบดบังคนพวกนั้นจากสายตาฉัน มือเรียวถอดเฮดโฟนลงมาคล้องคอก่อนจะผลักไหล่ไดกิไปทางด้านข้างสุดแรง “ถ้าไม่อยากตายก็ถอยไป!”
“คุณหนู…!”
ฉันใช้สายตาเย็นเหยียบกราดมองพวกมันทั้งสิบคนอย่างไร้ความเกรงกลัว คิดว่าคนพวกนี้คงไม่ใช่พวกที่จะมาท้าทายตำแหน่งฉันแล้วล่ะ! คงจะเป็นคนขององค์กรใดองค์กรหนึ่งที่ขัดแข้งขัดขากับองค์กรของคุณตาแน่ ๆ
“ไปกับพวกเราดี ๆ ดีกว่านะ อย่าต้องให้ใช้กำลัง!” หนึ่งในสิบคนนั้นพูดขึ้นเสียงเข้ม ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปคงหวาดกลัวจนตัวสั่นไปแล้ว หากทว่ามันใช้ไม่ได้กับคนอย่างฉันหรอกนะ!
“ทำไมต้องเชื่อ?” ฉันดุนกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางกวน ๆ ทำให้พวกมันหันไปมองหน้ากันเหมือนกำลังสื่อสารอะไรบางอย่าง ฉันจึงใช้โอกาสนั้นยกเท้าขึ้นถีบไอ้คนใกล้ตัวที่สุดด้วยความรวดเร็ว
“จัดการ!” เสียงตะโกนสั่งดังขึ้นจากคนที่เสียหลักล้มลงบนพื้น ส่งผลให้พวกที่เหลือกรูกันเข้ามาหาฉันพร้อมกันในทันที
พลั่ก!
ตุบ!
ปั่ก!
เสียงต่อสู้ดังขึ้นไม่ขาดสายพร้อมกับร่างหนาที่ทยอยล้มทีละคนจากฝีมือของฉัน ฉันเคยบอกไปหรือยังว่าฉันน่ะ… ยูโดสายดำเลยนะ! ทักษะการต่อสู้พวกนี้ฉันถูกฝึกสอนมาตั้งแต่จำความได้ ฉันเติบโตมาท่ามกลางผู้ชายนับสิบชีวิต ฉันคือลูกหลานของยากูซ่าเชียวนะ!
“คุณหนูระวัง…อั่ค!!” ไดกิพุ่งตัวเข้ามารับแท่งเหล็กขนาดใหญ่ที่ฟาดมาทางด้านหลังของฉันด้วยความรวดเร็ว มันกระแทกลงบนไหล่ขวาของเขาก่อนที่หมอนั่นจะทรุดตัวลง ฉันกระโดดถีบแท่งเหล็กนั่นออกจากมือพวกมันแล้วหมุนตัวถีบใบหน้าของมันสุดแรงจนไอ้เวรนั่นล้มลงบนพื้นตามพรรคพวกไปอีกคน
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง…” ฉันผลักไดกิให้ล้มลงไปนอนบนพื้นเพื่อหลบการโจมตีจากพวกที่เหลืออีกห้าคน แม้จะรู้สึกเหนื่อยไม่น้อยแต่ฉันไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด ตราบใดที่ฉันยังมีสติครบถ้วนก็อย่าหวังว่าจะลากกันไปไหนได้ทั้งนั้น!
พลั่ก!
“s**t!!” ความเจ็บปวดช่วงหัวคิ้วแล่นวาบเข้ามาจนต้องยกมือขึ้นจับ จังหวะที่ฉันกำลังจัดการหนึ่งในพวกมันอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็ถูกวัตถุบางอย่างตบเข้าที่ใบหน้า โชคดีที่เบี่ยงหน้าหลบทันแต่ก็ยังไม่พ้นอยู่ดี
กริ๊ก!
“อยู่นิ่ง ๆ ดีกว่านะถ้ายังไม่อยากตาย” วัตถุที่สร้างรอยแผลให้กับฉันเมื่อครู่ถูกยกขึ้นมาจ่อหน้าผากฉันด้วยความรวดเร็ว และมันก็ไม่ได้มีแค่กระบอกเดียวซะด้วยสิ! ฉันกวาดสายตามองปืนอีกกระบอกที่จ่อไปทางไดกิซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ตอนนี้พวกมันที่ล้มลงไปกองบนพื้นเริ่มพยุงตัวขึ้นยืนกันแล้ว แต่ละคนอยู่ในสภาพสะบักสะบอมไม่ใช่น้อย
“ไอ้พวกเหี้ย…”
ฉันกดเสียงต่ำด้วยความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ แน่นอนว่าด้วยทักษะการต่อสู้ของฉันสามารถแย่งปืนกระบอกนี้ที่กำลังจ่อกลางหน้าผากตัวเองได้ไม่ยาก แต่ถ้าฉันทำแบบนั้นเมื่อไหร่นั่นหมายถึงปืนอีกกระบอกจะต้องลั่นไกเจาะกะโหลกไดกิอย่างแน่นอน!
และก่อนที่พวกมันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ จู่ ๆ ก็มีกระป๋องปริศนากลิ้งหลุน ๆ มาหยุดตรงหน้าฉันพอดิบพอดี ทันทีที่เห็นกระป๋องนั้นชัดเต็มสองตาฉันรีบดึงชายเสื้อฮู้ดขึ้นปิดจมูกตัวเองด้วยความรวดเร็วเมื่อได้กลิ่นฉุน ๆ ลอยมาจากกระป๋องนั่นก่อนจะก้มลงแล้วกลิ้งตัวหนีออกมาจากวงรัศมีนั้นในทันที
ฟู่…
“แค่ก ๆ! เฮ้ย! ควันอะไรวะ!!”
เสียงโวยวายของพวกมันตะโกนแข่งกันพลางสำลักควันสีขาวขุ่นที่พวยพุ่งออกมาจากกระป๋องปริศนานั่น ฉันรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งถอยหลังออกมาให้ห่างจากกลุ่มควันเหล่านั้นอย่างระวังตัว เพียงเวลาไม่ถึงนาทีควันสีขาวก็ค่อย ๆ จางลงพร้อมกับภาพของผู้ชายนับสิบคนที่นอนสลบบนพื้นซีเมนต์กันอย่างไร้ทิศทาง
“ฉลาดดีนี่… ฉันนึกว่าเธอจะสลบพร้อมกับพวกมันซะอีก”
เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันจึงหันกลับไปตั้งท่าพร้อมสู้ตามสัญชาตญาณ แวบแรกที่เห็นใบหน้าของเขาท่ามกลางแสงไฟสลัว ฉันถึงกับนิ่งไปหลายวินาทีเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาในสถานการณ์เช่นนี้…
หมอนี่มาได้ยังไง?
ไอ้บ้าซีเคร็ท!
“ไง อึ้งเลยดิ? ไม่คิดว่าจะเจอฉันใช่ปะ?” ซีเคร็ทเลิกคิ้วกวน ๆ ให้ฉันก่อนจะเดินไปทางกลุ่มคนพวกนั้นแล้วก้มหยิบกระป๋องยาสลบนั่นขึ้นมาถือไว้ในมือ เขาหันกลับมามองฉันด้วยสายตาเป็นประกายพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอติดหนี้บุญคุณฉันแล้วนะ”
“ใครขอ?”
“ว่าไงนะ?”
หมอนั่นชะงักรอยยิ้มลงพลางขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาคมเข้มจับจ้องฉันไม่วางตา ฉันหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความหาคนที่องค์กรพร้อมระบุตำแหน่งเพื่อให้ทางนั้นส่งคนมารับไดกิและคนอื่น ๆ ในองค์กรที่ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าโดนทำร้ายจนหมดสติอีกสามคน ส่วนไอ้พวกที่นอนสลบคาแทบเท้าฉันพวกนี้ก็คงถูกคนขององค์กรยามะงุจิคุมตัวไปเค้นคอต่อไป
“เฮ้ย! ฉันคุยกับเธออยู่นะเว้ยยัยโหด! ช่วยสนใจกันหน่อยได้ปะวะ!”
- Writer
