EP.30 #ยานรก

1423 Words

ผมยืนมองเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยความรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเวลาที่เห็นใบหน้าสวยเย็นชานั่นนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังโดนผูกขึงอยู่กับเสาแท้ ๆ แต่กลับไม่มีวี่แววหวาดกลัวเลยสักนิดก็ยิ่งอารมณ์เสีย เหอะ! ผู้หญิงบ้าอะไรวะ! โคตรจะอวดก่งเลย! มันน่าช่วยดีไหมเนี่ย! ผมสบถกับตัวเองเบา ๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาพ่อเพื่อให้ท่านส่งกำลังคนมาช่วย ความจริงผมเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ผมแอบอยู่บนชั้นลอยของโกดังร้างตั้งแต่จินโทนิคเดินเข้ามานั่นแหละ จนกระทั่งพวกนั้นโดนพวกผู้ชายชุดดำเล่นงาน ผมก็แค่ยืนมองเฉย ๆ ไม่ได้ลงไปช่วยเพราะคิดว่าถึงลงไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้นักหรอก พวกนั้นมันขนกันมาเป็นสิบคนแถมยังมีพวกมาเสริมพร้อมอาวุธครบมือ เข้าไปก็มีแต่โดนจับซะเปล่า ๆ สู้ยืนรอให้ตำรวจมาดีกว่า แหม… จะชมว่าผมโคตรพระเอกเลยใช่ไหมล่ะ! “ฮัลโหล... พ่อส่งกำลังตำรวจมาที่โกดังร้างตรอกเ**กหน่อย” ผมรีบบอกจุดประสงค์ทันทีที่พ่อกดรับสาย [แกไปทำอะไรที่นั่น? แล้วจะเอากำลังตำรวจไปทำไมหะ?] พ่อถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวหน่อย ๆ ท่านคงกำลังยุ่งอยู่ล่ะสิ “ผมมาตามสืบคดีให้พ่อนั่นแหละ แต่ถูกพวกไหนไม่รู้ล้อมเต็มไปหมด รีบมานะพ่อ” พูดจบผมก็กดวางไม่ปล่อยให้พ่อบ่นอะไรอีก แต่ผมเชื่อนะว่ายังไงซะท่านก็ต้องส่งคนมาช่วยผม เสียงเอะอะด้านล่างดังขึ้นมาอีกรอบเรียกสายตาของผมให้ก้มลงมองในทันที และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เลือดในกายผมสูบฉีดด้วยความร้อนรน เมื่อเห็นไอ้เวรพวกนั้นมันกำลังใช้เข็มฉีดยาฉีดสารอะไรบางอย่างลงบนแขนของจินโทนิค ยัยนั่นทำหน้าเหยเกพลางกัดผ้าในปากแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวด ไอ้เหี้ยพวกนั้น… คิดจะทำอะไรกับยัยโหดนั่นวะ?!! สองเท้าของผมรีบก้าวลงบันไดโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกอยากจะปกป้องยัยโหดนั่นมันมาจากไหน… แต่พอเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเธอแล้วหัวใจผมแม่งสั่นจนควบคุมไม่อยู่เลยว่ะ! กูแม่งบ้าไปแล้วแน่ ๆ!! . . . [บทบรรยาย จินโทนิค] เจ็บ… ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือความเจ็บปวดตรงช่วงข้อมือซ้าย ฉันหลุบตามองข้อมือของตัวเองที่มีร่องรอยจุดเล็ก ๆ สีแดงเข้มปรากฏอยู่ เส้นเลือดรอบ ๆ ข้อมือปูนโปนจนน่ากลัว ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันฉีดยาอะไรเข้ามาในร่างกายฉันวะ!! “เป็นไง? รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ได้ข่าวว่าเธอเก่งนักเก่งหนาจนนายท่านถึงกับสั่งให้พวกฉันใช้ยากับเธอ” ไอ้คนที่ฉีดสารบางอย่างให้ฉันพูดขึ้น มันวางเข็มฉีดยาลงด้านข้างกับซองอะไรบางอย่างสีขาวขุ่น ฉันพยายามปรับสายตาที่เริ่มพร่ามัวลงเรื่อย ๆ ความปวดร้าวช่วงข้อมือค่อย ๆ ลามไปทั่วทั้งแขนภายในเวลาอันรวดเร็ว “ยาอะไร? มึงฉีดยาเหี้ยอะไรใส่กูวะ?!” แม้ลำคอเริ่มแหบแห้งแต่ก็ยังพยายามฝืนเปล่งเสียงถามออกไป นี่มันคือผลข้างเคียงของยาเวรนั่นใช่ไหม? ทำไมร่างกายฉันสั่นร้อนไปทั่วแถมยังตาพร่าเลือน ลำคอแห้งผาดราวกับกล่องเสียงกำลังถูกทำลาย หากทว่า… สติของฉันยังอยู่ครบ! “ยานรก… ไม่สิ… ต้องเรียกว่ายาไฮโซต่างหากล่ะ!” ยาไฮโซ? ยาอะไรวะ?! “นายท่านฉลาดจริง ๆ ที่สั่งให้ฉันจัดการแกด้วยวิธีนี้ เพราะถ้าเกิดแกหนีรอดจากพวกฉันไปได้ แกก็ไม่มีทางหนีรอดจากพวกตำรวจหรอก!” พวกมันกำลังพูดบ้าอะไรกัน… ฉันพยายามลืมตาขึ้นมอง แต่เปลือกตากลับหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้น สองขาไร้เรี่ยวแรงที่จะประคองตัวให้ยืนหยัดต่อไปได้ รู้สึกเจ็บแปล๊บช่วงข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกปมเชือกบาดผิวเนื้อจากการกดทับของน้ำหนักตัวที่ห้อยโน้มแทบจะล้มอยู่รอมร่อ ทรมานชะมัด… “ทรมานใช่ไหม? หึ… ไม่นานหรอก… เดี๋ยวเธอก็รู้สึกดีจนฟินเลยล่ะ” “ไอ้… เหี้…” ฉันเปล่งเสียงด่าพวกมันแผ่วเบา ตอนนี้ความทรมานในกายเริ่มลดลงแล้วหากทว่าความรู้สึกบางอย่างมันกลับเข้ามาแทนที่จนน่ากลัว! ความร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายนี่คืออะไร?! พลั่ก! “เฮ้ยอะไรวะ!!” เสียงต่อสู้ดังขึ้นจากไกล ๆ ส่งผลให้พวกที่ยืนล้อมฉันอยู่รีบหันกลับไปมอง ฉันพยายามหรี่ตาขึ้นมองตามเสียงนั้นเช่นกัน แต่เห็นเพียงเลือนรางเท่านั้น ใครกัน… ใครมาช่วยฉัน? มาตินี่เหรอ? ไม่หรอก… หมอนั่นโดนซ้อมจนสลบไปแล้วนี่… ฉันถกเถียงกับตัวเองในใจแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน รู้สึกว่าการควบคุมทุกส่วนกำลังตีรวนกันไปหมด มันเดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวสั่นแปลก ๆ ยานรกนั่นมันคือยาอะไรกันแน่?! “แฮ่ก…” มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันเผลอวูบไป เหมือนคนตาบอดหูหนวกไปชั่วขณะ เสียงต่อสู้ขาด ๆ หาย ๆ จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนเป่ารดใบหน้า ใครกัน… คนที่มาช่วยฉันใช่ไหม? “เธอ… เป็นอะไรวะ? ทำไมสีหน้าเป็นแบบนี้วะเนี่ย!!” สัมผัสอบอุ่นข้างแก้มเรียกความร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่างฉันแทบจะในทันที มันคล้ายกับเปลวไฟที่กำลังปะทุอยู่ภายในร่าง ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอียงใบหน้าตัวเองเพื่อแนบชิดกับฝ่ามือนั้น… ฉันไม่สามารถบังคับใบหน้าตัวเองให้อยู่นิ่งได้เลย “ระ…ร้อน” ได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยแผ่ว มันน่าแปลกที่ฉันยังมีสติครบถ้วน หากทว่ากับควบคุมตัวเองไม่ได้เลย… “เวรเอ๊ย! เธอโดนยาปลุกเซ็กส์เหรอวะ?!” น้ำเสียงหงุดหงิดดังก้องไปทั่วขณะเขาพยายามแกะเชือกออกจากข้อมือทั้งสองข้างของฉัน และทันทีที่เป็นอิสระร่างกายของฉันก็ทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง “เฮ้ยยัยโหด! ถึงกับไม่มีแรงเลยเหรอวะ? แม่งเอ๊ย! ไหวไหมวะเนี่ย!” รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่ช้อนตัวฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว ถ้าเป็นเวลาปกติฉันไม่มีทางปล่อยให้ใครมาอุ้มกันแบบนี้แน่ ๆ! แต่ตอนนี้ร่างกายฉันกลับเบียดเข้าหาแผงอกของเขาแนบแน่นอย่างไร้การควบคุม ฉันพยายามกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อเรียกสติให้กลับมา แต่มันก็ไม่เป็นผล “ใคร… นาย… ใคร” พยายามลืมตาขึ้นมองเจ้าของวงแขนแกร่งอีกครั้ง ปลายคางเรียวของเขาอยู่ใกล้ใบหน้าฉันมาก ได้ยินเสียงลมหายใจแรง ๆ กับเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอยู่ด้านข้างหูที่ฉันแนบใบหน้าชิด “เงียบเหอะน่า! เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว… เดี๋ยวนะ… นี่มันยา…” เสียงของเขาขาดหายไป ฉันเห็นราง ๆ ว่าเขากำลังชูซองบางอย่างขึ้นมาดู มันคือซองที่วางอยู่ข้าง ๆ เข็มฉีดยานรกนั่นไง! “เวรแล้ว… ต้องรีบพาเธอออกไปก่อนตำรวจจะมาแล้ว!!” “ไป…ไหน?” ฉันถามเลื่อนลอยเมื่อเขาคนนั้นพาฉันเข้ามานั่งภายในรถเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ตอบอะไรแล้วดึงเข็มขัดมารัดให้ก่อนจะวิ่งมานั่งฝั่งคนขับ จังหวะนั้นทำให้ฉันเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน “ซะ…ซีเคร็ท!” ใช่เขาจริง ๆ ด้วย! คนที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้คือซีเคร็ทอย่างนั้นเหรอ? นี่เขาช่วยฉันอีกแล้ว มันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญใช่ไหม?! “นะ…นาย อึก… ตาม… เหรอ” ฉันเกลียดตัวเองตอนนี้ที่สุด! ทุกอย่างมันอยู่เหนือการควบคุมไปหมด ทั้งท่าทาง คำพูด และการกระทำ ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้สักอย่างเลย! เป็นเพราะไอ้ยานรกนั่นแท้ ๆ! “เลิกถามแล้วนอนซะ! เดี๋ยวก็ช็อกยาตายหรอกแม่ง! เวรฉิบ! ไอ้เหี้ยพวกนั้นแม่งชั่วบัดซบ!!” “ร้อน… ฉัน… อึก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more