ดวงใจปรารถนา

ความเมตตาที่เธอมีให้อย่างบริสุทธิ์

ตอน ความเมตตาที่เธอมีให้อย่างบริสุทธิ์

ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสื้อผ้าตัวเดิม ในตู้โทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนฝนหยุดตกไปตอนไหน ยังจำได้ที่เธอพยายามขอร้องให้ผมกลับไปด้วย บอกกับผมว่าจะขอให้พ่อหางานให้ทำ ทำงานเป็นคนสวน  มีอาหารให้กิน มีที่พัก แต่ผมไม่ยอมไป ผมไม่ได้อยากมีชีวิตที่สุขสบาย หากผมอยากมีชีวิตที่สุขสบาย ผมคงไม่เดินออกมาจากกองเงินกองทอง และมาเป็นขอทานให้ใครต่อใครด่าว่า ให้เค้าโยนเศษเหรียญใส่หัวเล่นเหมือนไม่ใช่คน

 “น้าคะ..”

เด็กหญิงคนนั้นเข้ามาหาผม มองจากแสงแดดแล้ว น่าจะใกล้เวลาเข้าเรียนเต็มที เธอใส่ชุดนักเรียนขาวสะอาด ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มสดใส ในมือของเธอยังถือหนังสือเล่มนั้นอย่างหวงแหน

 “ก่อนที่น้าจะเจอ น้าพอจะเห็นใครที่หยิบมันมาอ่านไหมคะ...” เธอมองไปที่หนังสือ เธอคงสงสัยกับตัวอักษรที่มีคนเขียนแน่ ๆ   “คือข้างในมีคนเขียนข้อความเอาไว้ หนูอยากเจอเขา มันดีมาก ๆ ...”

 “ไม่เห็นครับ...” ผมก้มหน้าตอบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพยายามก้มมองหน้าผมแล้วเธอก็หัวเราะ

 “น้า... ไปทำงานที่บ้านของหนูเถอะ น้าจะมีที่พัก และน้าจะมีอาหารกิน ไม่ต้องลำบากแบบนี้นะคะ...”

 ((ยายน้ำตาล จะเข้าเรียนแล้ว ไปเร็วเข้า มัวแต่คุยกับขอทานอยู่ได้เหม็นก็เหม็น)) 

เธอชื่อน้ำตาล ...เพื่อนของเธอร้องเรียก แววตาของเพื่อนเธอเหยียดหยันจ้องมองมายังผม ผิดกับเธอที่ชื่อน้ำตาล แววตาของเธอไม่เคยรังเกียจผมเลย เธอสวยงามทั้งร่างกายและจิตใจ จนผมหลงลืมความรักที่แสนเจ็บปวดจากผู้หญิงคนนั้น

 “น้า ไปทำงานที่บ้านหนูนะ น้าจะไม่ลำบากแบบนี้ น้าจะมีที่พักและอาหาร และมีเงินเดือนที่น้าจะซื้ออะไรให้กับตัวเอง เย็นนี้กลับบ้านไปกับหนูนะ... หนูไปเรียนก่อน”

เธอวิ่งตามเพื่อนเข้าไปในโรงเรียน ผมรู้สึกขอบคุณเธออย่างเต็มหัวใจ ที่เธอเมตตาผู้ชายข้างถนนอย่างผม เธอจิตใจดีอย่างมาก คำพูดของเธอที่พูดกับผม ทำให้ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างให้กับเธอ ‘น้าจะมีเงินเดือนที่จะซื้ออะไรให้ตัวเอง’  ผมรู้สึกอยากจะมีเงินที่จะซื้ออะไรสักอย่างให้กับเด็กผู้หญิงคนนี้ ผมควักกุญแจดอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า มันเป็นกุญแจเซฟที่พี่ชายอย่างผมเท่านั้นที่เป็นคนเก็บไว้ พินัยกรรมของพ่อและแม่จะไม่มีทางได้เปิด จนกว่าผมจะเป็นคนไขเอามันออกมา ผมรู้สึกอยากกลับไปยืนตรงนั้น เพื่อซื้ออะไรสักอย่างให้กับเด็กหญิง

เด็กหญิงที่ชื่อน้ำตาล ที่ผมเดินพัดผ่านมาเจอ พัดผ่านมาพบกับความมีน้ำใจ  ความเมตตาที่เธอมีให้อย่างบริสุทธิ์

+++++++++

 “เดี๋ยวผมกลับไปส่งคุณหนูก่อน แล้วผมจะมารับมันครับ ตัวเหม็นแบบนี้เอาขึ้นรถไปคุณท่านด่าผมแน่ ๆ   นะครับคุณหนู”

นายโน้ต ชายคนเดิมที่เคยผลักผมร้องห้าม เมื่อคุณหนูน้ำตาลพยายามจะให้ผมนั่งรถร่วมไปกับเธอ ผมเข้าใจในสิ่งที่นายโน้ตพูด สภาพผมตอนนี้ก็ไม่ต่างไปจากขยะ ที่ไม่มีใครอยากจะเอาไว้ใกล้ตัว ทุกคนก็ต่างอยากที่จะเอาขยะทิ้งออกไปให้ไกลทั้งนั้น ผิดกับคุณหนูน้ำตาลคนนี้ ที่เธอพยายามจะให้โอกาสผู้ชายอย่างผมได้มีอาชีพ

 “น้าโน้ต ท่านไม่ว่าหรอกค่ะ ยอมให้คุณน้าเขาขึ้นไปเดี๋ยวนี้” คุณหนูน้ำตาลทำเสียงดุ นายโน้ตจึงยอม “แล้วน้าโน้ตซื้อข้าวตามที่หนูบอกหรือป่าวคะ..”

 “ซื้อแล้วครับคุณหนู เอ้า ไปนั่งข้างหน้า แล้วห้ามเปิดแอร์เข้าหาตัวนะ เดี๋ยวคุณหนูเหม็น”

ผมกำลังที่จะเข้าไปนั่งในรถเก๋งสีดำ รู้สึกตัวเองต่ำต้อยที่จะนั่งรถคันนี้ ทั้งที่มองด้วยสายตา ราคามันไม่ถึงล้านด้วยซ้ำ จากรถหลายคันที่ผมเคยขับ ราคาเกินสิบล้าน เป็นความชอบเรื่องรถที่ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มเวลานี้

 (น้ำตาล เธอจะพาขอทานกลับบ้านเหรอ นี่เธอเป็นแม่ชีเหรอ..จะไปช่วยเหลือเขาทำไม)

เด็กหญิงคนเมื่อเช้าต่อว่าต่อขานเธอ แต่ผมไม่ยักมองเห็นว่าน้ำตาลจะรู้สึกโกรธในคำพูดของเพื่อน เธอยังคงยิ้มสดใส

 “กลับก่อนนะนาเซีย แล้วเดี๋ยวเราไลน์ไปถามเรื่องการบ้าน บายบาย”

นายโน้ตขับรถไปตามถนน ผมจดจำเส้นทางได้ มองเห็นป้ายว่าที่นี่อยู่เขตปริมณฑล จะว่าไปผมก็ร่อนเร่อยู่ไปไกล แต่แค่ไม่เคยสนใจที่จะจดจำว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็เท่านั้น ระหว่างที่รถขับไป นายโน้ตก็จอดที่ข้างทาง 

 “น้าโน้ตไม่ต้อง เดี๋ยวหนูไปเอง” 

มองคุณหนูน้ำตาลลงจากรถ เธอเดินไปพร้อมกับถุงอาหารในมือ เธอเดินตรงไปหาคนกวาดขยะที่เป็นป้าอายุเยอะ ก่อนที่เธอจะส่งอาหารให้ มองเห็นว่าเธอส่งรอยยิ้มสดใสให้กับป้าคนนั้น ก่อนที่เธอจะเดินกลับมา

 “คุณหนูไม่น่าเอาเงินค่าขนมไปซื้อของให้คนอื่นกินแบบนี้เลยนะครับ คุณหนูน่าจะเก็บเงินเอาไว้ เขาไม่ใช่ญาตินะครับ..” นายโน๊ตพูดขึ้น

 “หนูเก็บแล้ว คุณแม่ให้เงินมามากพอที่หนูจะซื้อของให้ป้าคนนั้น ป้าเขากวาดขยะทุกวันคงเหนื่อย ถ้าได้กินข้าวที่หนูซื้อให้ ป้าจะมีกำลังใจมากขึ้น... น้าโน้ตกลายเป็นคนขี้บ่นเหมือนคุณแม่ทุกวันแล้วนะ หนูจะบอกคุณพ่อให้ตัดเงินเดือนน้าโน้ต..”

 “โธ่..คุณหนูครับ ผมเป็นห่วงคุณหนู เกิดคนไม่ดีทำร้าย ผมรู้ว่าคุณหนูจิตใจดีอยากช่วยเหลือ แต่เราไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง... เขาอาจทำร้ายคุณหนูก็ได้...”

 “ไม่คุยกับน้าโน้ตแล้ว...” หางตาของผมมองเห็นว่าเธอหันไปเล่นโทรศัพท์ ทำไมเธอเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีมากขนาดนี้