ดวงใจปรารถนา

ตอน น้าเจ็บไหม หนูขอโทษนะคะ “ออกไปไกล ๆ ไอ้ขอทาน สกปรก.. เหม็น ไปไกล ๆ เลยไป๊” แม่ค้าร้านอาหารออกปากไล่ผม ผมเป็นขอทานอย่างที่ใคร ๆ เขาร้องด่าว่า   ผมเดินหิวโหยไปตามท้องถนน ไม่มีเงิน ไม่มีอาหาร และไม่มีญาติพี่น้อง ...ผมชื่ออานนท์ เป็นทายาทหมื่นล้านที่มีพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงาน หน้าตา เงินทอง ทุกสิ่งอย่างที่ผู้หญิงต้องการ แต่ผมกับโดนทำร้ายจากผู้หญิงที่ผมรัก เธอเป็นคนรักของผม เธอชื่อภาดา เราสองคนคบกันมาสี่ปีและจะแต่งงานกันในไม่ช้า แต่ผมจับได้ว่าเธอนอกใจผม เธอพาผู้ชายเข้ามานอนในห้องนอนที่ผมกับเธอนอนด้วยกัน ภาพเหล่านั้นตราตรึงอยู่ในใจของผม และมันเป็นความเจ็บปวดเมื่อผมรักเธอมากจนไม่อาจที่จะทำร้ายเธอได้ พี่น้องของผมทะเลาะกันเพราะแย่งสมบัติหลังจากพ่อแม่เสียชีวิต ญาติพี่น้องที่ควรจะรักกัน ฆ่ากันเพราะเรื่องเงิน ไม่มีญาติมิตร ทุกปัญหารุมเร้า ผมหาทางสำหรับปัญหาไม่ได้ เมื่อผมอ่อนแอทั้งทางร่างกายและจิตใจ ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ ทำให้ผมทิ้งทุกอย่างที่มันดีพร้อม ผมออกจากบ้านด้วยสองเท้า เดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย เดินไปตามถนน โดยที่ตัวไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว ผมปล่อยเนื้อปล่อยตัว กลายเป็นขอทานอย่างที่ใครเค้าว่า ในช่วงเวลาหนึ่งปีเต็ม ผมนั่งลงกับพื้นข้างโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง มองเห็นเด็กชายหญิงที่ต่อคิวเข้าซื้อข้าวในร้านอาหารที่ร้องด่าว่าก่อนหน้านี้ ความหิวโหยที่ได้รับตอนนี้ มันไม่สามารถลบเลือนความเจ็บปวดในอดีตได้ การมีชีวิตอย่างขอทาน ยังดีเสียกว่ากลับไปพบเจอกับชีวิตที่ญาติพี่น้องต้องฆ่ากันตาย  “น้าหิวไหม... นี่อาหารค่ะ...” เด็กผู้หญิงผมเปียยื่นกล่องอาหารมาให้กับผม เธอยิ้มส่งมาให้กับผมด้วยความจริงใจที่ผมสัมผัสได้ แต่เธอก็ยังมีท่าทีหวาดกลัว เธอยืนอยู่ในระยะห่างระดับหนึ่ง ผมมองเธอด้วยความประหลาดใจเมื่อไม่เคยมีใครกระทำแบบนี้ เธอเอาอาหารมาให้กับผม เธอไม่รังเกียจผมอย่างที่คนอื่นรังเกียจ   “น้า.. กินนะ และนี่น้ำค่ะ..”  เธอวางทั้งน้ำและอาหารให้กับผม ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปในโรงเรียน หนึ่งปีเต็มที่ผมใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า ผมถูกต่อว่าด่าขานสารพัด เพราะผมสกปรก ผมยาวรุงรังไม่สะอาด น่ารังเกียจสำหรับทุกคน ผมไม่เคยคิดโทษใคร  แต่เด็กผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่าในสายตาของใคร เธอมองข้ามความน่ารังเกียจของตัวผม และมีเมตตากับคนอย่างผม ผมจ้องมองเธอจนหายไปจากสายตา ยังจำได้ว่าแววตาของเธอมีความสดใสมากขนาดไหน เธอยิ้มร่าเริง โลกของเธอสดใส และเหมือนว่ารอยยิ้มของเธอ ทำให้โลกที่มืดหม่นของผมสดใสขึ้นมาอีกครั้งด้วย  +++++++++ เย็นของวันที่ผมยังอยู่ที่เดิม จ้องมองไปยังบานประตูโรงเรียน นักเรียนกำลังเลิกเรียน ผมมองหาเด็กผู้หญิงคนนั้น มองจนกระทั่งนักเรียนเดินออกมาจนเหลือน้อยลง ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะเห็นเธอ หรือว่าผมคลาดกับเธอไป สายตาจับไปเห็นเด็กหญิงคนหนึ่ง เธอหอบหนังสือเดินออกมาจากโรงเรียน เป็นเด็กผู้หญิงที่ผมกำลังมองหา ผมจ้องมองเธอเดินไปตามถนน มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินชนกับเธอ เธอทำหนังสือเล่มหนึ่งตกลงกับพื้น ผมรีบวิ่งไปเก็บหนังสือเล่มนั้นไว้ ครั้นจะร้องเรียก ก็เห็นว่าเธอขึ้นรถยนต์คันหรูออกไปแล้ว  “ภาษาอังกฤษสู่รั้วมหาลัย...” ผมอ่านชื่อหนังสือที่ผมถือ ผมอ่านข้อความในหนังสือ เธอน่าจะพยายามเรียนรู้ภาษาอังกฤษอยู่  เธอเขียนโน้ตตามความเข้าใจของตัวเอง แต่มันยังไม่ถูกต้อง  ผมมองหาอะไรสักอย่าง ที่มันพอที่จะใช้เขียนได้ ก่อนจะเจอแท่งดินสอที่มันหักอยู่กับพื้น พอที่จะใช้เขียนได้ ผมหยิบมันมาเขียนสิ่งที่ถูกลงไปให้เธอ เขียนทุกหน้าที่มันเป็นประโยชน์กับเธอ ถ้าเธออ่านทุกหน้า ผมมั่นใจว่าเธอจะเก่งภาษาอังกฤษอย่างแน่นอน ในระหว่างที่เขียนหน้าสุดท้าย ผมเผลอเซ็นลายเซ็นของตัวเองลงไป แน่นอนว่าผมไม่มีอะไรที่จะลบมันได้ แต่แค่ลายเซ็น คงไม่ทำให้เธอรู้ว่าผมเป็นใคร   ผมนั่งลงกับพื้นที่เดิม ผมไม่มีที่พัก ที่ไหนที่ผมอยากนอนผมก็นอน ผมหวังว่าเธอจะคิดได้ ว่าเธอทำหนังสือหล่นไว้ แล้วเธอจะกลับมา ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นมืดสนิท เธอคงลืมไปแล้วว่าเธอทำหนังสือหล่นไว้ ผมเอนตัวพิงผนังกำแพงของโรงเรียน ในมือของผมยังมีหนังสือของเด็กหญิงคนนั้น จู่ ๆ   ฝนก็เกิดตกลงมาอย่างหนัก ผมรีบลุกและเข้าไปหลบในตู้โทรศัพท์ กลัวว่าหนังสือเล่มนี้จะเปียก หากมันไปถึงมือเธอแล้วจะอ่านไม่รู้เรื่อง ผมใช้มือปัดคราบน้ำฝนที่เปียกเล็กน้อย โชคดีที่ผมวิ่งเร็วพอ มันยังไม่เปียก ..ฝนตกอยู่นาน ผมยังอยู่ในตู้โทรศัพท์ แสงไฟจากรถคันหนึ่งจอดที่หน้าโรงเรียน มีชายที่ใส่ชุดสีดำลงจากรถ กางร่มให้กับกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอกลับมาหาหนังสือสินะ ผมหันมองหาที่สำหรับวางหนังสือ ก่อนจะวางมันไว้หลังโทรศัพท์ และวิ่งตากฝนออกไปหาเธอ  (เห้ย.. ไอ้ขอทาน ออกไปไกล ๆ ) ชายคนนั้นผลักผมล้มไปกับพื้น หลังจากที่ผมวิ่งตรงเข้าไปหาเธอ  “น้าโน้ต ผลักเขาทำไม” เธอพยายามจะเข้ามาหาผม แต่ผู้ชายคนนั้นรั้งแขนไว้  “มันอันตรายครับคุณหนู อย่าไปยุ่งเลยครับ..”  “......” เธอหันไปทำหน้าดุใส่ผู้ชายคนนั้น ก่อนที่จะเข้ามาประคองผม ทำไมผมรู้สึกดีต่อตัวตนของเธอขนาดนี้ “น้าเจ็บไหม หนูขอโทษนะคะ” เธอยกมือไหว้ผม  “.......” ผมได้แต่พยักหน้า และรับไหว้เธอ  “น้าเห็นหนังสือของหนูที่ตกแถวนี้ไหมจ๊ะ เล่มสีน้ำเงิน เป็นภาษาอังกฤษ..” ผมพยักหน้า “อยู่ไหนจ๊ะ..” ผมพาเธอเดินไปที่ตู้โทรศัพท์ และชี้ไปที่หนังสือเล่มนั้น เธอวิ่งเข้าไปหยิบมันด้วยความดีใจ ใบหน้าของเธอบ่งบอกว่าดีใจมาก ผมเหมือนตกเข้าไปอยู่ในภวังค์ของรอยยิ้มของเธอ มันงดงาม และสดใสมาก