วรันดา เด็กสาวอ่อนแอที่ไม่เคยทำอะไรดีในสายตาใคร แม้คนที่เธอหวั่นไหวและพยายามดีกับเขาอย่างที่สุด ทำทุกอย่างที่เขาบอกและสั่ง แต่มันก็ไม่ดีในสายตาของเขา จนเธอเริ่มที่จะหมดแรงที่จะพยายามให้เขารัก อภิวัฒน์ ชายหนุ่มเจ้าของร้านอาหารผู้รักอิสระ เขาเคยได้รับฉายาว่าเสือซุ่ม แต่เพราะการได้ทำงานและรู้จักความอิ่มตัว ผู้หญิงที่เชยชิมจึงไม่ใช่ที่สุดของชีวิต แต่หากเขาจะรักใครสักคนเธอจะต้องดีที่สุดในทุกด้าน ความรักที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง คนหนึ่งไม่มีความดีพร้อมในเรื่องใดสักเรื่อง กับอีกคนตามหาหญิงสาวของหัวใจที่ดีที่สุด เขาจะยอมรับหัวใจตัวเองหรือไม่ว่ารักคนไม่เอาไหนในทุกเรื่อง และเธอจะยอมที่จะต่อสู้เพื่อให้ได้รักเขาต่อไปไหม

จากเพื่อนเลื่อนมาเป็นแฟน ความหวงแหนทดแทนด้วยความรัก จากเด็กหนุ่ม \'วิทยา\' จอมกลั้นแกล้ง สู่ชายเต็มตัวผู้รักและหวงแหน \'ยูริน\' คนรักของเขาเท่าชีวิต เธอต้องการอะไรเล่า การดูแล ตามใจ เอาใจใส่ หรือความสม่ำเสมอ วิทยาอดีตคนเคยปากหมาทำให้แม่สาวร่างอวบได้ทุกอย่าง (เพราะรัก) แต่ความรักที่มีให้กันเพียงพอหรือไม่ เมื่อมารหัวใจคนนี้คือ \'ตัวฉกาจ\' มารที่ฝังรากลึกของความรู้สึก เธอพูดแล้วว่าวิทยาคือคนที่เธอต้องการ และเธอก็ต้องได้เขามาเป็นของตัวเองคนเดียว (เท่านั้น) ความรักที่มีจะคงทน หรือจนปัญญาเพราะมารหัวใจ

‘ยูริน’ เด็กสาวตัวอ้วนที่ถูกเพื่อนในห้องแกล้งเป็นประจำ เธออ้วนเป็นถังแก๊สเดินได้ก็ไม่ปาน แต่บนความอ้วนและความน่าแกล้ง มีเพียง ‘วิทยา’ คนเดียวเท่านั้นที่สามารถแกล้งเธอได้ ใครน่าไหนก็ห้ามแกล้ง!! ช่วงเวลาหกปีที่เขาแกล้งเธอมาตลอด และการนับเวลาถอยหลังของการได้เรียนด้วยกันกำลังจะจบลง การแกล้งกันที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต 'เขา' จะทำอย่างไรกับปัญหานี้ดี ทั้งที่ตัวเองมีแฟนสาวเป็นตัวตน แต่ยอมรับไม่ได้เลยหากไม่ได้แกล้งสาวอ้วนตากระปุกออมสินคนนี้ แค่คำขอโทษตลอดหกปีก็ไม่เคยหลุดออกจากปาก แล้วระหว่างคำ ‘ขอโทษ’ กับคำว่า ‘รัก’ คำไหนจะหลุดออกมาก่อนกัน!!!

แต่งงานกับภรรยามากว่า 7 ปี เขาพบว่ามันไม่ใช่ชีวิตคู่และครอบครัวในแบบที่เขาต้องการ สุดท้ายเส้นทางรักจบลง และเป็นจังหวะที่ลูกชายคนเก่งหลวมตัวไปหลงรัก 'ศรวณีย์คนดุ' หญิงสาวอายุ 23 ปีที่เห็นผ่านตาแต่ไม่เคยผ่านใจ เมื่อต้องกลายเป็นพ่อหม้ายที่ลูกชายหลงศรวณีย์มาก เขาจึงเปิดใจรับเธอเข้ามาในชีวิตช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว หนุ่มใหญ่วัย 37 ปีจะทำอย่างไร เมื่อยิ่งเข้าใกล้เธอก็ยิ่งงดงามด้วยหัวใจ แบบนี้แล้วตำแหน่งเมียใหม่คงต้องตกเป็นของเธอเป็นที่แน่แท้ เพราะเธอขาดความรักจากแม่จึงหาช่องว่างเติมเต็มให้กับศิลาโดยง่าย หรือเพราะเด็กชายศิลาขาดความรักจากผู้ให้กำเนิดมาแต่เด็ก เขาจึงเรียกร้องให้เธอเข้ามาในชีวิตของเขาและพ่อด้วยความเต็มใจ

จากครูสอนพิเศษของลูกชายเขา ไปสู่การเป้นเมียหนึ่งอาทิตย์ โซดาพาตัวเองเข้าไปสู่วงวัลของรักลวง เธอลวงรักเขา หรือเขารักลวงเธอกันแน่ คำตอบที่เกิดขึ้นหลังห่วงสวาทจะเป็นอะไรได้บ้าง ความรักจริง ๆ หรือแค่การลวงรัก

“ฉันไม่เห็นขนของคุณเลย ไม่ได้ดู! ตอนที่ติดกระดุมไม่ได้ดูสักนิด ไม่ได้ถ่วงเวลานานเพื่อจะดูขนผู้ชายด้วย! โอ้ย! ไม่ได้หรือเปล่าวะ โอ้ย... อายโว้ย เขารู้หมดว่ามึงบ้ากาม อีนิ!!” หญิงสาวกระวนกระวายใจทำตัวไม่ถูก ในหัวยังคิดหาคำตอบที่ดีไม่ได้เลย ซึ่งในความเป็นจริงเธอไม่ได้แอบดูเสียหน่อย ในเมื่อมันลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ต่อให้เธอจะไม่ได้ตั้งใจมองหรือตั้งใจพินิจจนแทบจะนับเส้นขนก็ไม่ควรเป็นความผิดเธอไม่ใช่หรือ “ไม่ได้! อยู่ตรงนี้แล้วเขาเดินตามมาจะทำหน้ายังไง!! โอ๊ย... ตอนนี้เขาคงมองมึงเป็นยัยป้าหื่นกามแล้วแหละ!” ++++++++ นิยายเซ็ต ยอดหญ้าสีเขียวอ่อน 1.ฤทธิ์ร้อนซ่อนอัคนี 2.รักนี้นิรันดา 3.ลิขิตฟ้าบัญชาใจ

‘ต้นหอม’ เธอคือคุณหนูตัวร้ายที่ใคร ๆ ก็ต่างเอือมระอา ส่วนเขา ‘สุดเขตต์’ เด็กในบ้านที่ต้องตามใจเธอทุกอย่าง แม้แต่สิทธิ์ในการมีคนรักเธอก็ไม่ยินยอม เพราะคนเดียวที่สุดเขตต์จะรักและสนใจได้คือเธอเท่านั้น

'เหมันต์' ชายหนุ่มมนุษย์น้ำแข็งที่แสนเย็นชา ไม่รู้ว่าเขามีหัวใจติดมาจากท้องแม่รึเปล่า หรือเขามีแค่สมองไอคิว 200 ที่ติดตัว หนาวนี้โชคชะตาเล่นกลให้เขามาเจอกับโจทย์เก่า หญิงสาวแสนน่าเบื่อที่เจอโดยบังเอิญ ทั้งที่ทำเป็นไม่สนใจ มองไม่เห็น แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับเธออยู่ดี แล้วโชคชะตาจะแค่ให้เขาพัดผ่านกลับมาเจอ หรือ ทำให้เขาตามหาหัวใจที่หายไป มาอยู่คู่กับสมองไอคิว 200

เขาทิ้งทุกอย่างที่เรียกว่าความสุขสบาย เงิน ทอง เพื่อเป็นขอทานไร้ค่าข้างถนน เธอเต็มไปด้วยความสดใสและพลังด้านบวก นำพาให้เขาได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ความอบอุ่นในรักต่างวัย และความสดใส่ที่เธอจะมอบให้แก่เขา

“นี่คุณไมค์เหรอเดือน ไม่ใช่โจรใช่ไหม...” หล่อขนาดนี้เธอยังปักใจว่าผมเป็นโจรอีกเหรอ “จะบ้าเหรอ นี่คุณไมค์ ลูกเจ้าของช่องที่เดือนเล่นละคร ตาไม่มีแววเอาซะเลย ขอโทษนะคะคุณไมค์..” ผมดูท่าทีของแสงเดือนที่พูดพะเน้าพะนอนายชาลี ผู้หญิงก็แบบนี้ แพ้เงิน ก็ถ้านายชาลีบอกว่าเป็นคนขับรถเธอจะพูดดีแบบนี้ไหมละ “แล้วนี่พี่สาวคุณแสงเดือนเหรอครับ ผมชอบคุณแสงเดือนมาก...อยากรู้ประวัติของคุณจัง..” ผมแทรกถาม อยากรู้ความสัมพันธ์ของคนสองคนที่แตกต่าง ทั้งการแต่งตัว ข้าวของที่ใช้ หรือแม้แต่การวางตัว “เอ่อ..ก็.. ใช่ค่ะ พี่สาวเดือนเอง คุณไมค์จะอยู่ทานอาหารเย็นที่นี่ไหมคะ เดือนจะได้ให้พี่ดาวทำอาหาร อร่อยๆให้ทาน..” “......” ผมเห็นดวงดาวอ้าปากค้าง กลับมาคงจะเหนื่อย นั่งรถก็คงจะหลายต่อกว่าจะเข้าบ้าน นี่พี่น้องหรือคนรับใช้กันละ “คุณไมค์บอกว่าเบื่ออาหารที่บ้านไม่ใช่เหรอครับ อยู่ทานที่นี่สิ..ผมจะได้รับใบบุญได้ทานอาหารฝีมือคุณดวงดาวด้วย” ดาวหันมาทำตาขวางใส่ผม เมื่อผมพูดเป็นการแนะนำให้คุณไมเคิลอยู่ทานอาหารที่นี่ “อื้ม..ครับ ผมยังติดใจห่อหมกปลาเนื้ออ่อนบ้านนี้อยู่เลย”

“ไปอาบน้ำ...” “.......” คนตัวเล็กยังคงนั่งเงียบ... ชายหนุ่มถอนหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนที่จะเข้าไปจับข้อมือเล็ก เธอคงไม่ชอบให้เขาตวาดหรือเสียงดังใส่ เขารวบมือเธอเดินเข้ามาหาผ้าขนหนู ก่อนที่จะหยิบมันมาซับที่ผมอย่างเบามือ “ฉันขอโทษ ฉันกำลังเครียดเรื่องงาน แล้วก็รู้สึกไม่สบายตัวนิดหน่อย” “งั้นเช็ดผมพี่ตะวันดีกว่า เดี๋ยวไม่สบาย” เธอใช้สองมือเอาผ้าเช็ดผมคนที่ตัวสูงกว่าจนแทบจะเป็นเขย่ง สองเต้าอวบที่อยู่ใกล้ตาก็กลับมาชัดเจนอีกครั้งจนอัศวราชเริ่มรู้สึกน้ำลายเหนียว และกลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “ใยไหม.. รู้ตัวไหมว่าตัวเองโตเป็นสาวมากแล้ว” “...ก็อายุสิบเก้าแล้วนี่ค่ะ..” เธอยังลอยหน้าลอยตาตอบทั้งที่ใบหน้าอยู่ในระยะใกล้ ลมหายใจอุ่นๆกระทบซอกคอของชายหนุ่มกระตุ้นความร้อนในตัว

“น้ำฟ้าไม่อยากรู้เหรอว่าใครที่มาหาเรา ไม่อยากรู้เหรอว่าเป็นผู้หญิงหรือเปล่า” “น้ำฟ้าต้องอยากรู้เหรอคะ...” สิ่งที่เธอตอบทำให้แม่ของผมหลุดหัวเราะชอบใจออกมา ผมเองก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม “เพื่อนมาหาคุณเชจุนไม่ได้มาหาน้ำฟ้า แล้วทำไมน้ำฟ้าต้องอยากรู้ แล้วคุณท่านก็เคยบอกว่า...คนที่มีนิสัยชอบอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นเป็นคนที่นิสัยไม่ดี จะไม่มีคนคบ!!” “จริงจ้ะ... หนูน้ำฟ้าเข้าใจถูกแล้ว” แม่ลูบหัวน้ำฟ้าก่อนจะเลื่อนจานขนมเข้าไปหาเธออีก ท่านคงมีความสุขที่มีลูกสาวพูดมากอย่างน้ำฟ้าแน่ การสนทนาทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินออกมาหาคนที่บอกว่าเป็นเพื่อน ก่อนจะพบว่าคนที่รออยู่ที่ห้องรับรองคือริสะ เพื่อนคนไทยที่เคยเรียนที่นี่ด้วยกันก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อที่อเมริกา เธอมีพ่อเป็นคนญี่ปุ่นและเกิดที่นี่ ตอนที่ผมเข้าเรียนวันแรกก็ได้เธอเป็นเพื่อน ภาษาที่ทำให้เอาตัวรอดได้ แต่เราไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว

..ไม่แน่ใจในความรู้สึก เมื่อผมรู้สึกถึงแรงสัมผัสที่ริมฝีปาก กับกลิ่นเหล้าคละคลุ้งที่ตีเข้าทางปากและทางจมูก มันวาบหวามและเหมือนผมกำลังถูกใครสักคนจูบ เป็นจูบที่ดุร้อนอย่างที่ผมไม่เคยจูบใคร สายตาของผมปรือขึ้นอย่างรู้สึกหนัก ก่อนจะพบว่าเป็นพี่ซันที่กำลังจูบผม ..ผมตกใจแต่เหมือร่างกายมันถูกเขากอดรัดเอาไว้แน่น เขาเมามาก และจูบผมจนร้อนไปทั้งตัว ไม่เคยรูสึกว่าจูบใครแล้วมันรู้สึกดีเท่านี้เลย เป็นความรู้สึกที่มันอธิบายออกมาไม่ได้ มีเพียงเสียงที่ครางต่ำในลำคอเท่านั้น

ความสัมพันธ์ในค่ำคืนวันเก่ายังตราตรึง หัวใจดวงนี้ยังคงคิดถึงใครคนนั้นไม่จางหาย สิ่งที่เกิดคือความรัก เขายอมรับหัวใจตัวเองได้หรือไม่ว่า...เขารัก 'ชายไม่จริงหญิงไม่แท้' คนนั้น ทั้งที่อยากจะไม่ยอมรับแต่กลับลืมไม่ได้

‘ความรัก’ คือ ความรู้สึกดี ๆ ที่มอบให้กันด้วยความจริงใจ มอบความสุขให้ใครอีกคนด้วยหวังดีแม้ชีวิตก็มอบให้ได้ ความรักคือสิ่งงดงามเกินกว่าจะหาสิ่งใดมาเทียบได้ “ความรักสวยงามจังเลยนะคะ แต่ทำไมความรักต้องเกิดขึ้นกับเราแบบนี้ หนูอยากรักพี่ได้แบบที่คนอื่นรัก ทำไมเรา....ต้องเป็นพี่น้องกันด้วย” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเศร้า เมื่อเธอได้มอบความรักให้กับชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายไปแล้ว การุณ เด็กสาววัยสิบเก้าที่ต้องอาศัยในบ้านหลังเดียวกันกับพี่ชายด้วยความไว้ใจของพ่อแม่ ใครเลยจะรู้ว่าความใกล้ชิดระหว่างชายหญิงที่ไม่ได้เป็นพี่น้องโดยแท้จะรักกัน ก่อเกิดความใกล้ชิดจนหัวใจสั่นไหว อาวุธ พี่ชายที่รักและหวังดีกับน้องสาวมาเสมอ เขามีเธอในชีวิตจนกลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้ ความผูกพันก่อตัวจนเขาไม่อาจจะยินยอมให้เธอเป็นของใครในโลกนี้ เขาได้รักเธอไปแล้วทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ไม่ควร

'ความรักไม่จำเป็นต้องตามหา เมื่อถึงเวลามันจะเป็นฝ่ายตามหาคุณเอง' สรินธร หญิงสาววัยยี่สิบห้าที่ชีวิตมุ่งหาแต่เงิน เธอไม่เคยเชื่อเรื่องความรักที่ล้ำค่า เมื่อสิ่งเดียวที่เธอคะนึงหาคือเงิน เพื่อพ่อแม่ คนที่เธอรัก อภิเชษฐ์ ชายหนุ่มนักธุรกิจมาดเนี้ยบที่หัวใจด้านชาเพราะแผลเก่า แต่เพราะเธอถูกชี้เป้าว่าดีที่สุดเหมาะสม เขาจึงต้องรับเธอเข้ามาในชีวิต คนหนึ่งไม่เชื่อเรื่องความรัก อีกคนหัวใจด้านชา หัวใจของใครจะหวั่นไหวก่อนกัน ความรักจะก่อตัวขึ้นด้วยเหตุผลอะไร

“แต่ผมเก็บเต็มตะกร้าก่อน ผมชนะ” ภูวดลพูดด้วยรอยยิ้ม ยืนขึ้นจนเต็มความสูงพร้อมกับแกะส้มจากผลสวยเข้าปาก มันหวานเสียจริงเมื่อกินแกล้มกับอาหารตาที่คนตัวเล็กเริ่มบูดยู่ และตั้งท่าจะโวยวาย “แต่คุณขี้โกง นั่นเป็นส้มที่ยังไม่แก่จัดไม่สมควรที่จะเก็บ คุณภูวดลโกงเรา” “ผมไม่ได้โกง” ชายหนุ่มขยับเดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม ใบหน้าก็ยังยิ้มอย่างมีความสุขที่คนตัวเล็กไม่พอใจต่อการพ่ายแพ้ “ก็เราตกลงกันไว้ว่า ใครเก็บได้เต็มตะกร้าก่อนคนนั้นจะเป็นผู้ชนะ แต่เรา...ไม่ได้พูดกันว่าต้องเป็นส้มที่แก่จัดพร้อมที่จะขาย” ประโยคคล้ายกับตอนที่องค์หญิงพูดไว้กับโลเซฟผู้เป็นองครักษ์ ทำให้เธอไม่สามารถเถียงเขาได้เลย นี่เธออุตส่าห์ให้โลเซฟช่วยเก็บแท้ ๆ ก็ยังต้องแพ้อีกเหรอเนี่ย

เส้นทางของพรหมลิขิตนำพาให้คนทั้งคู่มาพบกัน เรื่องราวลึกลับช่วยให้สงสัย การหาคำตอบจากเรื่อง มาเฟียลูกติด กับ คุณแม่รับจ้าง 2 เพราะอะไรสตังค์ถึงต้องหลับไหลไปเนินนาน เด็กชายเขมเป็นใคร และ...ทำไมแบงค์ถึงรักนาจาเพียงคนเดียว นาจาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องราวความรักของลูกหลานมาเฟียกันเล่า

“ตัวเองไม่ต้องเอาใจเขามากขนาดนี้ก็ได้” ฉันดึงแขนพี่อิฐเข้ามากอด กอดที่มันจะบอกว่าฉันต้องการคนรักไม่ใช่คนเอาใจ “เขารู้ว่าตัวก็ทำงานเหนื่อย ไหนจะสอน ไหนจะทำงานที่บริษัท แล้วตัวก็ยังมาเอาใจเขาทุกสิ่งทุกอย่าง ตัวเองบอกเขาสิ!! ตัวอยากได้อะไร เขาจะเอามาให้” “.......” พี่อิฐจับให้ฉันนั่งบนเก้าอี้แล้วเขาคุกเข่าลงกับพื้น พื้นในร้านอาหารของนินิวที่มันอยู่ในมุมส่วนตัว แต่ก็เป็นมุมที่หลายคนมองเข้ามาและเห็นได้ การกระทำที่ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่ารักเขาเหลือเกิน “สตังค์ฟังพี่นะครับ” “......” ฉันตั้งใจฟังเมื่อตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเราจะคุยกันแบบมุ้งมิ้ง แทนเขากับตัวเอง เขาไม่เคยจริงจังด้วยท่าทีแบบนี้ “พี่ทำเพราะพี่อยากทำ พี่อยากดูแลสตังค์ พี่อยากดูแลคนที่พี่รัก” “......” น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันยิ่งกว่าการถูกขอแต่งงานต่อหน้าคนเป็นร้อย มันเป็นถ้อยคำที่ฉันสัมผัสได้ว่ามันเป็นความจริงโดยสมบูรณ์แบบ “ตัวเองรู้ไหม....” สองมือของพี่อิฐแนบลงกับสองแก้มของฉันก่อนที่จะเช็ดน้ำตาออกไปช้าๆ ทำไมฉันรู้สึกรักเขาจังเลย “รู้ไหมว่าตอนที่เขาแอบรักตัวเองโดยไม่ได้ดูแล ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์ใกล้ชิดมันเจ็บปวดแค่ไหน เขาอยากกอดก็ทำไม่ได้ เขาอยากหอมก็ทำไม่ได้ และวันนี้เขาก็ได้ทำหน้าที่นี้แล้ว เขาก็อยากทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด” “ฮึกๆ..... ตัวเอง เราแต่งงานกันเถอะ”

“คุณแม่นอนครับ” ผมเอานิ้วมาจ่อที่ปากเป็นสัญลักษณ์ให้เด็กน้อยเงียบ “หนูอยากนอนกับคุณแม่...” “ตรงนี้เหรอ...” ถามขณะเก็บสมุดการบ้านให้กับลูกสาว เธอเอาหัวฟุบลงกับโต๊ะหันหน้าเข้าหาบีบีอย่างน่ารัก ในหัวของสาวน้อยคงมีแต่ภาพบีบีที่เป็นแม่จนยากที่จะเอาเธอออกไปแล้วสินะ “หนูอยากมีแบบนี้เหมือนคุณแม่...” “เขาเรียกขนตาครับ...” ตอบคำถามและจับมือสตังค์ที่จะจิ้มตาบีบี การที่เธอนอนหลับทำให้เห็นชัดเจนว่าเธอขนตายาวงอนมาก ๆ มองแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง แต่ผมคงไม่ได้สังเกตเห็น “ขนตา...หนูชอบขนตาค่ะพ่อ” ลูกสาวตัวน้อยพูดเบาๆ “เดี๋ยวพ่ออุ้มคุณแม่ไปนอนที่เตียง สตังค์จะได้นอนกับคุณแม่ดีไหม...” “ดีค่ะ...” คนตัวเล็กยิ้มแป้นดีใจ

‘ ผู้หญิงกลางคืน ‘ คำๆนี้คงจะเหมาะกับคนอย่างฉันที่สุดแล้ว ผู้หญิงที่ดูไร้ค่าไร้ราคาและไร้ศักดิ์ศรีในสายตาของทุกคน ผู้หญิงที่สังคมไม่ยอมรับต่ออาชีพที่ไร้เกียรติ ผู้หญิงที่ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาใครได้อย่างเต็มภาคภูมิ เพียงเพราะผู้หญิงอย่างฉันใช้ร่างกายในการหาเลี้ยงชีวิตและครอบครัว ร่างกายที่ฉันเชื่อว่ามันเป็นสิทธิ์ของฉัน ร่างกายที่หากมันทำให้น้องสาวที่กำลังเรียนได้มีอนาคตที่ดีกว่าทุกวันนี้ แม่ที่กำลังป่วยได้มีโอกาสรักษาอย่างเช่นคนอื่น ฉันก็ไม่คิดที่จะสนใจคำพูดใครในโลกนี้ แค่คนในครอบครัวฉันอยู่สบายก็พอ... ฉันไม่เคยอ้อนวอนร้องขอให้ใครในโลกนี้มาเห็นใจกับสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ เพราะฉันรู้ว่าทุกคนต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น และเหตุผลข้อเดียวของฉันก็คือ..... “ครอบครัวที่ฉันรัก”

อริเมทเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กสาวที่ยังก้มหน้า เมื่ออยู่ต่ำกว่าคนที่นั่งบนเก้าอี้จึงทำให้เขาได้เห็นว่าเธอยังร้องไห้ มือหนาจับมือของเด็กสาวอย่างปลอบประโลม อีกมือนำผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับเธอ “ฮึก ๆ พ่อจะไม่เสียใจใช่ไหม ที่เข็ม เข็ม...หยุดร้องไห้ไม่ได้ เข็มเจ็บจังเลยอาทิวสน” เด็กสาวเงยหน้าถาม เธอเจ็บจนพูดไม่ออก มีก้อนน้ำตาหรืออะไรบางอย่างจุกอยู่ตรงคอหอย จะกลืนก็ไม่ลงจะคายก็ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คือน้ำตาที่ไหลออกมา “พ่อจะต้องภูมิใจในตัวเข็มมาก วันนี้เข็มอดทนเพื่อพ่อ เข็มไม่เอาคำพูดของคนพวกนั้นมาใส่ใจ บอกอาสิว่าถ้าเป็นแต่ก่อนเข็มจะไม่ลุกขึ้นด่าพวกเขา” “ฮึก ๆ เข็มอยาก เข็มอยากเอาเก้าอี้ทุบพวกเขา เข็มอยากด่า เข็มอยากตบให้คนพวกนั้นได้รู้ อยากสั่งสอนทั้งหัวหงอกหัวดำ ที่มันกล้ามาว่าพ่อเข็ม พ่อเข็มไม่ได้ขายเข็ม พ่อไม่ได้ทำแบบนั้น! ฮึก ๆ ฮื้อ ๆ” ดอกเข็มเจ็บใจที่ไม่ได้ทำ เผลอระบายอารมณ์ด้วยการกดเรียวเล็บลงกับมือของอริเมทโดยไม่รู้ตัว แรงสัมผัสที่เล็บจิกลงบนเนื้อทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเด็กสาวเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอกำลังเจ็บปวดและทุกข์ใจอย่างมาก “วันนี้เข็มเก่งมาก เข็มเข้มแข็งมาก เป็นดอกเข็มที่เข้มแข็งมากครับ” ดอกเข็มโถมร่างกายกอดชายที่อยู่ตรงหน้า คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกคิดถึงพ่อร้อยเท่าพันทวี คำพูดคำเดียวกับพ่อที่เฝ้าบอกเธอทุกคืนวัน ให้เธอเป็นดอกเข็มที่เข้มแข็ง ผ่านปัญหาทุกอย่างไปให้ได้

‘พิรุณทิพย์' สาวน้อยวัยยี่สิบที่ชีวิตแสนสดใส เธอคือดอกไม้แรกแย้มที่เหล่าผีเสื้อหมายดอมดม ความซุกซนน่ารักทำให้ชายใดเข้าใกล้เป็นต้องหลงรัก แต่! ‘พรหมมินท์’ เพื่อนของพี่ชายดันเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่ในมหาลัยที่เธอเรียน เขาทั้งคอยกันท่า ขัดแข้งขัดขาเวลาที่เธออยู่ใกล้กับผู้ชาย เท่านั้นยังไม่พอ เขายังขี้ฟ้องขู่ว่าเรื่องจะถึงหูพี่ชายเสมอ เขามันน่ารำคาญที่สุด อยากจะให้เขาหายไปจากโลกนี้ ไม่อยากมีคนคอยตาม ไม่อยากให้เขามาวุ่นวายในชีวิตของเธออีกแล้ว แต่ถึงคราวที่เขาหายไปจริง ๆ ทำไมชีวิตมันเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เธอต้องการอะไรกันแน่ อิสระ หรือ มีเขาในชีวิต

'คิมหันต์' ชายผู้เกิดมาพร้อมกับคำว่าสมบูรณ์แบบ ชีวิตที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง ลูกชายคนโตที่เป็นความหวังของบ้าน ต้องแบกรับหน้าที่การงานไว้คนเดียว เขาจึงให้ความสำคัญกับหน้าที่นี้ที่สุด ‘เด็กจบใหม่’ เพียงแค่เห็นข้อความนี้ในเรซูเม่ของพนักงานใหม่ หัวหน้าแผนกอย่างคิมหันต์ก็ประสาทจะกินเสียแล้ว แต่ทุกอย่างดันไม่เป็นไปตามที่เขาประเมินไว้สักนิด เมื่อเธอดันเก่งไปซะทุกด้าน และพร้อมทำงานมากกว่าพนักงานเก่าของเขาเสียอีก เก่งจนเขาคิดจะจ้างให้เธอมาเป็นหมากในเกมจับผู้ร้ายของเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเงินจะซื้อเธอได้หรือไม่ เพราะหากตกลงเล่นเกมนี้กับเขา เธออาจจะต้องเสี่ยงอันตราย....ถึงชีวิต แล้วถ้าเป็นแบบนั้น คิมหันต์จะรับผิดชอบความเสี่ยงในครั้งนี้อย่างไร รับผิดชอบด้วย 'เงิน' หรือ 'หัวใจ'

“หนูเกลียดพี่” “หนูพิมพ์ เราเข้าใจกันแล้วนะ พี่ไม่อยากทะเลาะกับหนูพิมพ์ก่อนไปทำงานนะ พี่คงไม่สบายใจจนทำงานไม่ได้แน่” “หนูเกลียดพี่ เกลียดที่พี่ไม่ชัดเจน พี่ทำเหมือนให้ความหวังหนู แต่พี่ก็ไม่ปฏิเสธพี่หมอชะเอม พี่ทำเหมือนล้อเล่นกับความรู้สึก คนรอมันเจ็บนะ” ฉันหันไปพูดใส่หน้าคนที่กำลังกอดฉัน เขามองฉันยิ้มๆทั้งที่ฉันไม่ได้มีอารมณ์จะยิ้มด้วยสักหน่อย “ด่าอยู่นะ จะยิ้มทำไม..” “ฟังพี่นะ ว่า...พี่...รัก..หนูพิมพ์” บอกรักเหรอ ทำไมมาบอกรักแบบนี้ละ ฉันอึ้งและทำอะไรไม่ถูกไปเลยตอนนี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหน “พี่มีเวลาไม่มาก แต่ขอให้หนูพิมพ์เชื่อ เชื่อว่ามันคือความรักที่พี่มีให้กับหนูพิมพ์จริงๆ รักที่มันคงจะรู้ตัวช้าไปจนเกือบเสียหนูพิมพ์ให้กับคนอื่น แต่เชื่อพี่นะว่ามันคือความรัก”

วิญญา : เธอเป็นเจ้าของแหวน เธอจึงเป็นเจ้านายของฉัน และตอนนี้ฉันก็กำลังตกหลุมรักเธอ เธอเป็นเจ้านายคนแรกที่เป็นผู้หญิง ฉันหลงรักเธอมาก วริญญา // วิญญาเข้ามาพูดข้างหูขณะกำลังล้างจาน รู้สึกถึงลมเย็นๆที่กระทบกับผิวหนังจนฉันขนลุก ผีสุดหล่อที่เป็นกายทิพย์เกิดจากแหวน เกิดตกหลุมรักเจ้าของแหวนอย่างวริญญา แต่เพราะไม่สามารถรักกับมนุษย์ได้ เขาจึงทำได้เพียงแค่หึงเธอกับชายมากมายที่เข้ามาในชีวิต วงแขนหนาดึงรั้งร่างกายของฉันเข้าไปแนบชิด ก่อนที่ริมฝีปากในความมืดสลัวจะกดแนบ หัวใจของฉันเจียนจะหยุดเต้น คุณภาคจูบฉันอย่างนั้นเหรอ ฝ่ามือหนาที่อยู่ช่วงเอวเลื่อนขึ้นมาที่ท้ายทอย กดแนบไม่ให้ฉันหนีจากสัมผัสของเขา วิญญา : โห....ไอ้นายภาค มึงจูบเลยเหรอ ทำไมมันได้จูบเธอล่ะ ฉันไม่ยอม ฉันหึงๆๆ สิ่งเดียวที่วิญญาทำได้คือการหึงเธอเท่านั้น ความน่ารักของวิญญาจะจบลงแบบไหน และจะได้รักกับแหวนอย่างที่ใจต้องการรึเปล่า

“พี่นอต.. มาเที่ยวครั้งนี้สนุกมากเลยใช่ไหมคะ น่าเสียดายเราน่าจะมากันสองคน ไม่น่ามากับพวกขี้เหล้า...” “เห้ย!! ว่าใครอีเกิ้ง” ฉันโวยวาย เมื่ออีเกิ้งออกจากห้องก็นั่งคลอเคลียกับพี่นอต แถมยังพูดแดกดันใส่ฉันอีก “ที่พูดเนี่ย แฟนมึงก็ถือเหล้านะโว้ย...” “พี่นอตเขาไม่ได้กินเมาหัวราน้ำอย่างมึง....” “แล้วกูไปเมาหัวราน้ำบนหัวมึงไง....” ฉันลุกยืน ตอนนี้มีแรงเถียงกับอีเกิ้งได้ “อีดอก........... สน การที่คนเขาอยู่กับแฟน แล้วคุยกันสองคนไม่ต้องเสือกได้ไหม อิจฉากูเหรอ” “ใครอิจฉา กูก็มีว้อย..” ฉันลุกไปนั่งตักพี่หนึ่งเลย นั่งพิงอกแน่น ๆ มีสายตาของเฮียมองมาพร้อมกับการกุมขมับ ไม่รู้แหละ..ยังไงก็ยอมแพ้อีเกิ้งไม่ได้ “มึงไปเป็นแฟนกับพี่หนึ่งตอนไหน..” “เมื่อเช้า!!"

พี่คิวเดินหันหลังกลับไปตามทางเดิน ส่วนฉันและแม่ได้แต่มองตามหลังเขาเพียงเท่านั้น โอ้ว!!...ขนาดเดินธรรมดา เห็นแต่ข้างหลังยังดูหล่อเลย สูง ขาว หล่อ เท่ห์ หล่ออย่างกับดารา ฉันได้แต่มองพี่เขาแล้วยิ้มเขินราวกับมองแฟนที่มาส่งบ้านกลับไป

การจากลาทั้งที่รัก การสูญเสียเธอไปโดยไม่รู้เหตุผล เพราะอะไรที่ทำให้เธอจากเขาไป ความรักที่แสนเจ็บปวด เธอที่จากลาคงไม่รู้ว่าเขาทุกทรมานเพียงใด หากเลือกได้ เขาจะไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้อย่างแน่นอน

"ชื่อหนูยิ้ม เรียกอะไรก็ได้แล้วแต่พี่" "น้องดำ..." "เฮ้ย! มันก็ไม่ได้ทุกชื่อปะพี่ มันก็ไม่ถึงดำปะ คล้ำ ๆ อะ" นี่เป็นประโยคที่ฉันพูดยาวที่สุดตั้งแต่ขึ้นรถมา โดนใครจี้เรื่องนี้ฉันก็จะเป็นแบบนี้เสมอ ...แต่!! นางมีความพอใจค่ะ ยิ้มซะงั้น อะไรของเขา

ในเมื่อเธอและครอบครัวเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ มะลิไม่มีสิทธิ์หนีไปได้อย่างแน่นอน แต่เธอจะทำอย่างไรเมื่อกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่า เสียตัวให้ผู้ชายใจร้ายไร้หัวใจอย่างไม้ จะมีใครช่วยเธอได้หรือไม่ เธอจะได้พบความรักจริง ๆ ไหม

“.......” ยิ้มหน้าตาระรื่น และจูงมือฉันเดินไปที่รถ “ผมอุ้มดีไหมคุณจะได้ไม่เจ็บเท้า...” “อะไรของคุณ วันนี้คุณเป็นอะไร ไม่ต้องมาดูแลฉันดีขนาดนั้นก็ได้ ตรงนี้ก็ไม่ได้มีใครที่คุณต้องเล่นละคร” พูดไปอย่างน้อยใจ ไม่คิดก็คงไม่ได้ เพราะขนาดเขาจะให้ดอกไม้ ยังจ้างช่างภาพมาถ่ายภาพเพื่อให้สมจริง สำหรับคนรวยอย่างเขาต้องทำอะไรให้สมจริงและแนบเนียน แต่มันเป็นความแนบเนียนที่ทำให้ฉันเจ็บและไม่พอใจไง “แล้วถ้าบอกว่า.. ไม่ได้ทำเพราะเล่นละคร แต่ทำเพราะอยากทำล่ะ..” พูดโดยไม่หันมามองหน้า แต่ยังจูงมือ “นี่คุณจะบอกว่าคุณชอบฉันเหรอ.. ใช่ไหม? คุณชอบฉัน”... ฉันพูดตรงไปไหมนะ คุณนาสินหันมามองหน้าแบบทันที “คุณรักฉันใช่ไหม บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ก็ธรรมดา..ความสวยของฉันมันก็ต้องทำให้คุณหลงบ้างแหละ” “หลงครับ...” พูดไปแบบทีเล่นทีจริงนะ อย่าบอกนะว่าเขารักฉันอย่างที่ฉันรักเขา ฉันหยุดเดินกับที่เมื่อเขาพูดประโยคนั้น “หลงตัวเอง.. คุณเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่ตอนไหน ความสวยคุณก็ธรรมดานะ ก็สวยแบบบ้านๆ” “อี้...คูณณณณณนาสิน บ้านๆ เหรอ ทั้งสวยทั้งเอ็กซ์นี่บ้านเหรอ อย่าเดินหนีนะกลับมาเดี๋ยวนี้! อีตาคุณนาสินบ้า ตาไม่มีแวว ฉันออกจะสวยยยย”

สองเท้าก้าวเดินไปกับแสงแดดและลูกชายที่ยังหลับใหล ประกอบผู้ไร้ญาติขาดมิตรนับแต่วันที่เขาจำความได้ เขาโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของชุมชนแออัดที่ข้าวของบริจาคเข้าไม่ถึง จนสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าปิดตัวลงในวันที่เขาอายุได้สิบห้าปี เขาเลือกที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวเองนับจากวันนั้นโดยอาศัยข้าวก้นบาตรที่วัดพร้อมกับการทำงานรับจ้างทั่วไป งานก่อสร้างที่เขาพอที่จะทำได้โดยไม่ต้องใช้สมอง ด้วยหน้าตาหล่อเหลาและมีนิสัยโอบอ้อมอารีหลวงตาจึงให้ไปปลูกบ้านอยู่ที่ริมป่าช้า เขาถือว่านั่นคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตแม้ว่าจะไม่ใช่เจ้าของ และเขาก็ได้พบรักกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันตอนที่เขาอายุได้ยี่สิบปี

“การจดทะเบียนสมรสของเราก็จะทำให้แม่เลี้ยงอย่างยัยเพียงดาวหงายเงิบไปเลย ที่ไม่สามารถหาข้ออ้างจดทะเบียนสมรสกับพ่อได้” “.......” “พี่องอาจกำลังไม่โอเคเหรอ ทิพย์ออกคำสั่งมากไปใช่ไหมคะ ไม่เห็นพี่พูดอะไรเลย” “ก็ทิพย์ให้พี่หยุดพูดไม่ใช่เหรอ” องอาจพูดยิ้ม ๆ “พี่องอาจ..........อนุญาตให้พูดได้ค่ะ” คนตัวเล็กกระโจนเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ชายหนุ่ม ก่อนที่จะเอาหัวพิงกับบ่าของเขาและเอาออกเหมือนลูกแมว “ทำเป็นงอนนะคะ”

เมื่อเธอไม่สามารถห้ามหัวใจตัวเองให้ 'หยุดรัก' เขาได้ ความเจ็บปวดเจียนตายที่ผู้หญิงคนหนึ่งพาลพบเจอ จะมีจุดจบแบบไหน ชายที่ทำร้ายจิตใจจะหักห้ามไม่ให้รักเธอได้หรือไม่ ความรักอาจมอบเพียงน้ำตาให้กับชีวิตเธอเท่านั้น

ผสมน้ำอุ่นจนได้อุณหภูมิพอเหมาะ ตีฟองสบู่จนฟูฟ่องเต็มอ่างน่าลงไปแช่เสียยิ่งกระไร สายตาก็พลันมองเห็นคุณธาวินที่ยืนมองด้วยสายตาที่เรียบนิ่งตรงประตูห้องน้ำ ร่างกายกำยำสูงใหญ่และแผงอกที่แน่นน่าสัมผัส กล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนเรียงตัวสวยจนฉันต้องกลืนน้ำลายลงคอ แค่ยืนมองนิ่ง ๆ แต่ทำไมมันกระตุ้นการเต้นของหัวใจของฉันนักนะ คิ้วดกดำเข้มเรียงตัวสวยขลับกับใบหน้าของเขาอย่างลงตัวและมีเสน่ห์ ....นี่เขากำลังอ่อยหรือฉันเคลิ้มในความหล่อเหล่าของเขากันนะ....