สแตนด์อินจะบินแทน

ตอน นายที่จะต้องไปเป็นไมเคิล​แทนฉัน ----ดาว---- เราชื่อดวงดาว ชื่อของเราเจิดจ้า​บนท้องฟ้ามากๆ คงเป็นดวงดาวที่ส่องแสงจนแสบตาใครต่อใครสินะ แต่ผิดกับชีวิตจริงของดวงดาวคนนี้เลย เพราะมันได้ถูกแสงเดือนทาบทับจนมองไม่เห็นแสงในตัวเอง แสงเดือนคือใคร? แสงเดือนคือน้องสาวของเราเอง เธอเป็นดาราเลยนะ มีชื่อเสียงโด่งดังมากๆ เป็นนางเอกที่มีแฟนคลับเป็นร้อย มีผู้ชายมารุมจีบทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ ทั้งอาป๋าอาเฮีย หรือแม้แต่ดาราด้วยกัน แล้วเราเป็นใคร? ก็เป็นพี่สาวของแสงเดือนไง   แต่เป็นพี่สาวที่แม่ไม่เคยรัก รักแต่น้องอย่างแสงเดือน​ เราอยู่บ้านทำอะไรบ้าง? ..ก็ไม่ต่างไปจากคนใช้ที่ทำทุกอย่างแม้แต่การซักกางเกงในให้น้องสาว​ ทำทุกอย่างทั้งที่ตอนนี้เราก็อายุ 26 ปีแล้ว  ส่วน​เวลา​ที่ไม่ได้อยู่บ้านก็ติดตามน้องสาวไปตามกองถ่าย และก็หยิบจับนั่นนี่ไม่ต่างไปจากคนใช้ บางคนในกองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นพี่สาวของแสงเดือน “นี่เธอเอาน้ำไปให้คุณไมค์หน่อยสิ...เธอนั่นแหละ เป็นเด็กกองประสาอะไรทำหูทวนลม..” นั่นแหละค่ะ เสียงเรียกเราเอง เด็กกองเหรอ..ทำไมไม่มองว่าเราไม่มีป้ายสตาฟ  แต่ก็แค่ยกน้ำไปให้จะเป็นปัญหาอะไรนักหนา ก็ไปยกให้เขา ตอนนี้แสงเดือนก็ถ่ายละครอยู่ไม่ได้ทำอะไร ถือขวดน้ำเดินเข้าไปในรั้ว​บ้านที่มาถ่ายทำหนัง เป็นบ้านหลังใหญ่ที่หรูหราตามเนื้อเรื่องของละคร เดินมาได้สักพักก็หยุดลงกับที่...  คุณไมค์คือคนไหนละ.. หันหลังกลับไปไม่มีพี่คนเดิมที่สั่ง​ แล้ว​จะเอาไปให้ใครดี “ยัยดวงดาว ทำไมแกไม่ถามเขาว่าคุณไมค์คือคนไหน ไมค์อะไรละเนี่ย..ไมค์ภัทรเดชเหรอ หรือว่าไมค์ ภิรมพร..” “ไมเคิลครับ..”   ชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับยกขวดน้ำไปจากมือเรา ท่าทาง​ยิ้มแย้มเป็นมิตรกว่าทุกคนในกองที่เราเคยคุย.. หน้าตาก็หล่อเหมือนลูกครึ่ง​นิด​ๆ ไม่รู้​ครึ่ง​อะไร เขาหมุนขวดน้ำที่มีชื่อและนามสกุลติดชัดเจนมาให้เราดู อื้ม..เราโง่ที่ไม่ได้มองเอง ไม่ต้องหันมาตอกย้ำความโง่เราก็ได้  "ไมเคิล แต่ผมชื่อชาลีครับ..” “อ้าว.. ไม่ใช่เจ้าของน้ำสิ.. เอามาค่ะ ฉันจะเอาไปให้เจ้าของชื่อ​” ทำเป็นหยิบขวดน้ำของคนอื่น โถ่เราก็คิดว่าเจ้าของ แต่พอจะแย่งกลับมาเขาก็ยกมันขึ้นสูง จนเราที่ตัวเตี้ยเอาไม่ถึง “พอดีผมจะเดินไปพอดี สบายใจได้ครับ..คุณ...” เขามองหาป้ายชื่อของเรา ก็ไม่ใช่สตาฟ จะหาป้ายชื่อเจอได้ยังไง หน้าตาเราคงไม่มีราศีเลยใช่ไหม “ไม่ใช่สตาฟนี่... แล้วคุณยกน้ำเข้ามาทำไมละครับ..” “หน้าฉันมันคงจะเหมือนละมั้ง เอาเป็นว่าคุณเอาไปให้เจ้าของชื่อนะ..ฉันขอตัว คุณสาลี..” “ชาลีครับ.. ไม่ใช่สาลี..” เขาตะโกนให้หลัง เราจำได้หรอก แต่ตั้งใจเรียกให้ผิด.. หมั่นไส้​ ++++++++ -----ไมค์---- แนะนำ..ผมชื่อไมเคิล เป็นเจ้าของบ้านหรูที่กองถ่ายเข้ามาถ่ายทำ และเป็นลูกชายเจ้าของช่องที่ละครเรื่องนี้กำลังออนแอร์ พ่อสั่งให้ผมเข้ามาดูการถ่ายทำเพื่อทำความรู้จักกับนางเอกของเรื่องที่ชื่อแสงเดือน ไม่เข้าใจว่าจะยังมีการคลุมถุงชนแบบนี้อยู่อีกเหรอ ผมใส่เสื้อเก่าปอนๆไม่สะอาดตา กับกางเกงยีนดำจากการเอารองเท้ามาเหยียบกางเกงของผม “เห้ย.. คุณไมค์ ทำไมแต่งตัวแบบนี้ละครับ" ผมถือขวดน้ำที่ผู้หญิง​คนหนึ่ง​ถือมาเข้ามาในห้อง​ ที่มีชาลีคนขับรถคู่หูนั่งเล่นโทรศัพท์​อย่าง​สบายใจ ​“ทำไม​ไม่แต่ง​ตัวดีๆละครับ​ แล้วคุณ​แสงเดือน​นางเอกของช่องจะประทับใจ​ตัวคุณ​เหรอ” “กวนตีนแล้วไอ้ชาลี... ก็เพราะว่า​จะเจอนางเอก​อะไร​นั่น​แหละฉันถึงต้องแต่งแบบนี้” “อย่า​บอก​นะ​ครับ​ว่า.... คุณ​ไมค์​จะแต่งตัวเป็นคนจนเข้าไปหาเธอ” “เปล่า...” ผมเปิดขวดน้ำกินอย่างสบายใจ​ “.. แต่​เป็น​นายที่จะต้องไปเป็นไมเคิล​แทนฉัน” “ผมเหรออออ” ++++++++ ชีวิตของนักเรียนนอกที่ต้องมาถูกพ่อคลุมถุงชนให้แต่งงาน  ไม่สิ..เขายังไม่ได้ให้แต่ง แค่อยากให้ทำความรู้จักและเรียนรู้​กัน​เพิ่มเติม​..แต่ทำไมผมจะไม่รู้ละว่าความคิดของพ่อคืออะไร ทำไมจะต้องอยากได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นลูก​สะใภ้ด้วย ก็แค่ดาราในช่อง..สวยไหม ก็สวยแหละยอมรับ​ แต่ความสวยของผู้หญิงสมัยนี้มันไม่ได้เกิดจากสิ่งที่เธอเป็น มีดหมอมีถมไปใครจะรู้ ไปรู้อีกทีก็นู้นนนนนน....ลูกออกมาหน้าไม่เหมือนพ่อแม่นั่นแหละ “ไมค์.. เป็นไงบ้างลูก ไปเจอแสงเดือนมาเป็นยังไง​” แม่ของผมเอ่ยถามเมื่อผมเดินเข้ามาในบ้าน แม่ที่เป็นสาวอ่อนหวานทำอาหารเก่งมากๆ แม่ที่ไม่เคยบังคับลูกชายคนนี้เลย “อื้ม... ก็สวยดีครับ” นึกไปถึงผู้หญิง​ที่เอาน้ำดื่ม​มาให้ เธอสวยแบบเรียบๆ อ่อนหวานน่ารักเหมือนคุณแม่ ทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้าแต่กลับดูสวยสะดุดตาผมไปหมด “สวย.. หวาน... น่ารักเหมือนคุณแม่เลยครับ” “จริงเหรอ.. พ่อคงดีใจที่ลูกถูกใจคนที่พ่ออยากให้รู้จัก..” “สวยครับ..แต่ไม่ใช่แสงเดือน ไม่รู้เหมือนกันว่าชื่ออะไร” ผมกอดแขนแม่อย่างออดอ้อน “ส่วนคนที่ไปเจอกับแสงเดือนคือเจ้าชาลี แสงเดือนไม่รู้อยู่แล้วว่านั่นคือไมค์เคิลหรือเปล่า..” “ทำไมทำแบบนี้ ถ้าคุณพ่อรู้ต้องโกรธแน่ๆ เล่นอะไรเป็นเด็กนะไมค์​...แล้วถ้าหนูแสงเดือนรู้​เขาจะว่าเอาได้ที่เราไปโกหกเขาแบบนั้น” (“โกหกอะไรกัน... เป็นไงเจ้าไมค์ ไปเจอหนูแสงเดือนมา สวยถูกใจอย่างที่พ่อบอกไหมละ”) พ่อเดินเข้ามาหาผมและแม่  คงจะคิดว่าลูกชายคนนี้จะต้องทำตามอย่างที่ใจต้องการ ทำเหมือนไม่รู้จักลูกตัวเองเลย การยอมทำอะไรตามที่พ่อแม่บอกเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุด เหมือนกับการที่ผมไม่เลือกเข้าไปบริหารงานที่ช่อง แอบไปทำรีสอร์ทกับ​เพื่อน​ไม่บอกพ่อ(แต่บอกแม่)​ “สวยครับ.. ทั้งสวย ทั้งน่ารักเหมือนคุณแม่ไม่มีผิด..  ผมไปไปอาบน้ำ​ก่อน​นะครับ” พูดแล้วผมก็เดินไปยังห้องนอนของตัวเอง  ให้เป็นหน้าที่ของคุณแม่ที่รู้เรื่องแล้ว.. คนที่ผมชมไม่ใช่แสงเดือน แม่จะบอกคุณพ่อไหม? เอาหัวเป็นประกันว่าจะช่วยลูกชายแสนดื้อคนนี้ปกปิด ไม่บอกแน่นอน ..ขวดน้ำของกองถ่ายถูกถือกลับบ้านมาซะได้ เพราะอะไรทำให้ผมสนใจเธอนะ... แววตาของเธอเหรอ มองผิวเผินเหมือนเรียบร้อยอ่อนหวาน แต่ก็มีความมั่นใจในเสียงและคำพูด เธอเป็นใครนะ...ทำไมน่ารักจัง​ พรุ่งนี้คงต้องไปกองถ่ายซ้ำ เพื่อหาชื่อเธอให้ได้