หล่อหน้าใสกับยัยจอมทึ่ม

ตอน นายดูสนใจเด็กคนนั้นนะ ผมชื่อ คิม เชจุน เป็นชื่อเกาหลี แต่จริงแล้วผมเป็นคนไทย ผมเกิดจากพ่อกับแม่ที่เป็นคนไทย ก็ต้องเป็นคนไทยถูกแล้วใช่ไหมล่ะ แต่แม่ของผมแต่งงานใหม่กับคนเกาหลี เราทั้งสองคนย้ายมาอยู่เกาหลี จนผมโตถึงทุกวันนี้ แต่เดิมผมชื่อเชน จำไม่ได้แล้วว่าชื่อจริงชื่ออะไร แม่เคยบอกผมครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว มันก็กลายเป็นความทรงจำก็เท่านั้น เรื่องในอดีตบางเรื่องก็เพียงแค่ทิ้งมันไว้ ไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบันที่เป็นอยู่ ชีวิตของผมก็ราบรื่นมาด้วยดี มีความสุขทั้งด้านจิตใจและความเป็นอยู่ แม่และพ่อเชที่เป็นคนเกาหลีก็รักกันดี เขารักผมมากด้วย เพราะเขาเป็นหมัน มีลูกไม่ได้ ผมจึงเป็นที่รักของครอบครัวเขา ครอบครัวของเราจึงเหมือนเป็นส่วนเติมเต็มระหว่างกันและกัน ไม่มีปัญหาเรื่องพ่อเลี้ยงอย่างที่ใครหลายคนกังวล แต่จู่ ๆ ระหว่างที่คิดว่าชีวิตตัวเองมีความสุขดี ผมก็ได้รับการติดต่อจากทางประเทศไทย ด้วยเรื่องที่ว่า... คุณย่าเสียชีวิต และผมเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับมรดก ชีวิตในเกาหลีผมไม่เคยขัดสนเรื่องเงินทองเลย ควรเรียกว่ามีมากจนเกินไปด้วยซ้ำ เรื่องความอยากได้สมบัติจึงไม่มีอยู่ในหัว แต่แม่ก็อนุญาตให้ผมเดินทางมาประเทศไทย ผมเองก็ติดต่อกับพ่ออยู่บ้าง เราไม่เคยเจอกันเลย ผมก็คิดถึงนะ แต่ผมรักแม่ อยากทำอะไรก็ได้ที่แม่สบายใจ ...ย่าของผมเป็นผู้ดีเก่า ตอนเด็กๆผมเคยฟังสิ่งที่ยายเล่าให้ฟัง ว่าพ่อมาหลงรักแม่ และขัดใจคุณย่า จนแต่งงานกันลับๆ พอถึงวันที่มีผมเกิดมา พ่อพาผมและแม่เข้าไปหาคุณย่า ถูกคุณย่าไล่ออกจากบ้าน พ่อก็ออกมาอยู่กับแม่ ดูเหมือนความรักของคนทั้งคู่จะยิ่งใหญ่ในระดับหนึ่งเหมือนกันนะ พ่อที่ยอมทิ้งความร่ำรวย ยอมทิ้งความสุขสบาย เพื่อมาอยู่กับแม่ ยายบอกว่าตอนนั้นลำบากกันมาก เพราะมีผมเพิ่มมาอีกคน พ่อไปทำงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ เพราะคุณย่าแกล้ง ความลำบากที่มีเป็นทุนเดิมจึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ชนิดที่พ่อกับแม่ต้องกินข้าวจานเดียวกันเลย จนในที่สุดคุณพ่อกลับไปหาคุณย่า อาจเป็นการทำให้ชีวิตของผมกับแม่ดีขึ้น ไม่ลำบากไปมากกว่านี้ แต่แม่บอกว่าคุณย่าป่วย พ่อเลยต้องกลับไป จริงหรือหลอกก็ไม่รู้ หลายคนเคยพูดให้ผมฟัง ว่านั่นเป็นเพียงละครฉากหนึ่งก็เท่านั้น เพราะคุณย่าต้องการได้ลูกของตนเองกลับ แต่ไม่ต้องการผมและแม่ หลังจากที่พ่อกลับไปหาคุณย่าประมาณสี่ปี แม่ก็ได้เจอกับพ่อที่เป็นคนเกาหลี เขาเป็นนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวประเทศไทย และบังเอิญคุณยายมีบ้านพักในสวน พ่อคนเกาหลีก็คือคนที่เข้ามาพักนั่นเอง แม่กับพ่อคนเกาหลีจึงได้พบกัน พ่อคนเกาหลีรักแม่ตั้งแต่เห็นครั้งแรก ทั้งที่รู้ว่ามีลูกแล้ว ท่านก็ยังรัก แถมยังดูรักมาก ๆ ด้วย อย่างที่บอกไปแหละครับ เพราะท่านมีลูกไม่ได้ การได้เจอผู้หญิงที่ชอบ และพบว่าผู้หญิงคนนั้นมีลูกแล้ว บางทีมันอาจเรียกว่าโชคชะตาผสมความต้องการของเขา ตอนที่เรามาอยู่ที่เกาหลีแรก ๆ ผมก็แอบกังวลหลายเรื่อง จะเข้ากับทุกคนที่นี่ได้หรือเปล่า เขาจะมองเราไม่ดีหรือเปล่า จะถูกกลั้นแกล้งรังแกไหม แต่ไม่เลย ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสุข ตัวผมผมไม่เคยโกรธเกลียดพ่อ แม่ไม่เคยสอนให้ผมเกลียดพ่อ ยังสอนให้เคารพและอนุญาตให้ติดต่อ แค่บางครั้ง ผมแอบเห็นแววตาของแม่ดูเศร้าๆก็เท่านั้น ผมจึงไม่กล้าไปเจอพ่อ เพราะความรักของแม่และพ่อผ่านอะไรด้วยกันมามาก ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะอะไร ที่ทำให้พ่อเลือกที่จะกลับไปหาคุณย่า อย่างไรเสีย ในจิตใจของแม่ก้ยังมีพ่ออยู่ แต่ตอนนี้แม่ให้ผมมาประเทศไทย.. พ่อเชเองก็ส่งคนมาคอยดูแล ท่านเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่ทำให้ชีวิตของผมและแม่เปลี่ยน แต่เราทั้งสองคนก็ทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนสิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิต มันจึงทำให้เราอบอุ่นที่จะอยู่ด้วยกัน คนที่พ่อส่งมาดูแลผมก็เป็นเพื่อนสนิท ที่เรียนรู้จนพูดภาษาไทยได้อย่างคล่อง ชื่อโจเซฟ เป็นลูกครึ่งเกาหลีฝรั่งเศส ลูกน้องคนสนิทของพ่อเช “บ้านหลังนี้เหรอ..ที่เป็นบ้านพ่อนาย” โจเซฟพูด เราขับรถมาดูลาดเลา ผมมาตามแผนที่ที่ได้รับการติดต่อไป ผมมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ขณะที่รถจอดอยู่หน้าบ้านนอกประตูรั้ว เป็นบ้านหลังใหญ่ทรงยุโรป ราคาของบ้านหากประเมินโดยสายตา ก้คงจะหลายสิบล้านบาททีเดียว ไม่แปลกเลยที่ใครหลายคนจะมองว่าร่ำรวยมาก ๆ และก้คงเป้นสาเหตุเหล่านี้ ที่ทำให้คุณย่าตั้งปราการในหัวใจเอาไว้ การที่ลูกชายจะมีคนรัก จะต้องเป้นผู้หญิงในสังคมเดียวกัน มีฐานะ มีหน้ามีตาในสังคมเหมือนกัน แม่ผมที่เป็นคนทั่วไป ช่วบ้านธรรมดา จึงไม่เข้าใจคุณย่า ก๊อกๆๆๆ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเคาะกระจกรถผมด้านที่ผมนั่ง ผมสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่มันก็เป็นเพียงความรู้สึกชั่วครู่เท่านั้น เธอคนนั้นนั่งคร่อมจักรยาน ในมือมีไอศกรีมที่เจ้าตัวดูจะชอบมาก ๆ ใส่เสื้อยืดและกางเกงธรรมดา ผมเลื่อนกระจกลงและมองหน้าเธอ เธอฉีกยิ้มจนเห็นฟันแทบทุกซี่ถักเปียสองข้าง เธอเป็นเด็กที่ยิ้มได้สดใสจริง ๆ ความคิดของผมเป็นเชายนั้น “มาหาใครคะ...” “เธอเป็นคนในบ้านหลังนี้เหรอ..” คำตอบของผมกลายเป็นคำถาม “อื้ม...” เธอพยักหน้า หันไปเลียไอศกรีมหนึ่งทีแล้วหันกลับมายิ้มกว้าง “ฉันเป็นคนใช้ที่บ้านนี้แหละ วันนี้เขาไปที่วัดกันหมดไม่มีคนอยู่นะ ถ้าคุณอยากจะมาหาใครสักคนในบ้านหลังนี้ ก็ต้องมาวันพรุ่งนี้ ถึงจะได้เจอนะ” “แล้วฉันจะมาวันหลัง...” คนที่นั่งคร่อมอยู่บนจักรยานพยักหน้า จากนั้นโจเซฟก็ขับรถออกไป เมื่อรถเคลื่อนตัวไกลออกไป ขณะที่ผมยังมองผ่านกระจกมองข้าง สายตาก็พลันหันไปเห็นเด็กหญิง เธอเอาไอศกรีมเข้าไปในปากทั้งแท่ง จากนั้นก็รูดออกมาอย่างอร่อย ความรู้สึกที่ไม่ค่อยอยากจะยิ้มก็เผลอยิ้มออกมา ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ++++++++ “หลานนอกคอกไม่น่าได้รับมรดกเยอะอะไรขนาดนี้" คำพูดของทุกคนในบ้านมักเป้นแบบนี้ จะว่าพูดให้ผมฟังก็ไม่ใช่ แต่จะพูดหลับหลังก็ไม่เชิง คนเหล่านั้นแค่พูดเงียบ ๆ แต่ผมดันได้ยินทุกคำเท่านั้น หรือไม่ ทุกคนก็เข้าใจว่าผมฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง จึงพูดกันอย่างสนุกปากแบบนี้ "ทั้งโรงเรียนเอกชนที่ทำกำไรดีมาก ไหนจะโรงแรมอีก และยังที่ดินติดทะเลนั่นอีก ไม่รู้คุณแม่คิดอะไร...” ดูเหมือนเป็นการพูดลอยๆของคนในบ้านที่ผมทำเป็นฟังไทยไม่เข้าใจและนั่งเงียบๆ โจเซฟเองก็มองหน้าผมและนิ่งไปด้วยกัน ย่ามีลูกสี่คน พ่อเป็นคนโตพี่น้องของพ่อจึงไม่พอใจที่ผมและพ่อได้มรดกทั้งคู่ “เชน.. อยู่ไทยสักพักนะ แล้วค่อยกลับ” ทั้งผมและพ่อคุยภาษาอังกฤษกัน พ่อเข้าใจว่าผมพูดไทยไม่ได้เลย เพราะไปอยู่เกาหลีนาน ผมเองก็ไม่ได้บอกว่าไม่เคยลืมภาษาไทย แม่สอนให้พูดชัดทุกคำ “ประมาณสองสามอาทิตย์ครับ” “พักที่บ้านนี้นะ พ่อจะให้คนเตรียมห้องให้” “ผมไปพักที่โรงแรมดีกว่าครับ จะได้ดูด้วยว่า..โรงแรมที่คุณย่ายกให้เป็นยังไง” เราทั้งสองคุยกันพอประมาณ ก่อนที่ผมจะเตรียมตัวกลับ แต่ผมก็คิดอยากจะเจอเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ผมเจอที่หน้าบ้านในวันนั้น สายตาผมกำลังมองหาก่อนที่จะเดินไปยังรถ มีพ่อเดินมาส่ง และผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินเข้ามาในบ้าน เธอใส่ชุดนักเรียน และในมือมีขนมหนึ่งห่อ “น้ำฟ้า.. ทำไมวันนี้เลิกเรียนช้า” พ่อผมพูดกับเธอ เธอชื่อน้ำฟ้า... เธอรีบเคี้ยวขนมในปากก่อนที่จะยกมือไหว้พ่อของผม “สวัสดีค่ะคุณท่าน หนูไปเอายาให้แม่ที่โรงพยาบาลมาค่ะ” เธอควักถุงยาในกระเป๋ากระโปรงออกมาโชว์ และยิ้มจนเห็นฟันเหมือนครั้งก่อนจึงทำให้หน้าที่ผมพยายามจะขรึมยิ้มออกมา “อ้าวคุณ คุณที่มาที่หน้าบ้านวันนั้น” เธอชี้หน้าผม “น้ำฟ้า นี่ลูกชายฉัน ชื่อ.....ชื่อเชจุน” พ่อคงไม่อยากแนะนำชื่อเก่าให้คนอื่นสับสน “สวัสดีค่ะ” เธอรีบยกมือไหว้ “น้ำฟ้าไปดูแลลูกชายฉันได้ไหม เขาจะพักที่โรงแรม พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เดี่ยวฉันให้ค่าจ้างเพิ่ม” "ได้ค่ะ..." ไม่รู้ทำไมผมยิ้มดีใจที่พ่อให้เธอมาดูแล ตลอดทางที่โจเซฟขับรถออกมาผมก็ยิ้มตลอดทาง “นายดูสนใจเด็กคนนั้นนะ...น้ำฟ้า” “น่ารักดี หรือนายว่าเธอไม่น่ารัก” “น่ารักสิ ชอบเลย...ถ้านายไม่จีบเราจะจีบ” “เราไม่ให้นายจีบ เธอดูเด็กเกินไป... เราสั่งให้นายห้ามจีบ...” “ไม่จีบเอง แล้วยังจะหวงเอาไว้อีก เราอยากมีแฟนเป็นคนไทยนะ คนไทยน่ารัก... นิสัยดี เหมือนแม่ของนาย ที่ดูแลคุณเชอย่างดี” ++++++++ ออกจากความวุ่นวายที่แสนปวดหัว ครอบครัวใหญ่ ครอบครัวที่เหมือนว่าจะสนใจเพียงแค่เงินก็เท่านั้น ทุกคนเอาแต่พูดว่าผมจะมาเอาสมบัติที่ไม่ควรจะได้ ขณะที่หากมองลงไปให้ลึก ผมไม่สมควรได้อย่างไร ในเมื่อผมเป็นลูกชายของคุณพ่อ เป้นสายนเลือดของท่านอย่างแท้จริง ในเมื่อท่านอยากให้ ผมก้จะรับ หรือหากไม่อยากจะให้ จะติดต่อมาเพื่ออะไร ชีวิตของผมตอนนี้สุขสบายดี ไม่มีเรื่องออะไรต้องกังวล ที่ผ่านมาพ่อเชไม่เคยทำให้ผมกับแม่ต้องลำบากเลยแม้แต่น้อย ท่านให้ทั้งความรักและความสุขสบายทางกายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องไปแย่งในสิ่งที่หาซื้อเอาได้ง่าย ๆ หรอก กลับเข้ามาที่โรงแรมซึ่งเป็นห้องพักส่วนตัว ห้องนี้หรูหรามากทีเดียว ก็เป็นโรงแรมที่ผมจะได้รับด้วย ตัวผมนั้นสนใจเพราะต้องการรับรู้สึกที่มันควรจะเป็นอะไร ความเป้นมาและเป็นไป ขณะที่โจเซฟไม่ใช่ “ไม่ไกลจากที่นี่มีที่เที่ยวแจ่ม ๆ เยอะมาก เราลองไปกันดูไหมเผื่อว่าจะมีสาว ๆ” ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ ไม่ยักจะรู้สึกสนใจเรื่องพวกนี้เลยสักนิด “ไหน ๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว เราน่าจะไปเปิดหูเปิดตาหน่อยนะ” “อยากไปก็ไปสิ” ทำหน้าตายเหมือนคนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบมาทางผม