มาเฟียลูกติดกับคุณแม่รับจ้าง 1

 (บีบี) “แม่จ๋า ฮือ ๆ ๆ  แม่จ๋า.... หนูคิดถึงแม่ ฮือ ๆ ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กดังมาจากตรงไหนสักที่หนึ่งที่ฉันมองไม่เห็น ฉันพยายามกวาดสายตามองหาในความมืดสลัวแต่ก็ยังไม่พบ นี่ก็สามทุ่มแล้วนะ เด็กที่ไหนมาร้องไห้แถวนี้กัน? หรือว่า.... จะเป็นผี!!! สองเท้าที่ตั้งใจจะเดินหาหยุดชะงักทันที ต้องใช่แน่ ๆ ดึกดื่นป่านนี้ใครจะปล่อยให้ลูกออกมาเดินเล่น แล้วแถวซอยเข้าหอพักของฉันก็ไม่มีเด็กด้วย  คิดได้จนแน่ใจก็ตั้งท่าจะวิ่งไปอีกทาง  อยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว มีหวังถูกผีเด็กหักคอแน่เลย แต่อยู่ดี ๆ ก็มีอะไรบางอย่างมาดึงชายเสื้อฉันเอาไว้พร้อมกับเสียงร้องครวญคราง “ฮื้อ ๆ ๆ ๆ   พี่เห็นแม่หนูไหมคะ  พี่จ๋า...ฮื้อ ๆ ๆ   แม่อยู่ไหน ฮึก ๆ" เสียงนั่นอยู่ใกล้ฉันมาก ๆ ฉันหันไปหาเสียงนั่นอย่างหวาดกลัว  แต่ไม่ทันจะได้ตกใจ...เด็กหญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าผีหรือคนก็ฟุบไปกับพื้นต่อหน้าต่อตา   ความตกใจทำให้ฉันไม่ได้โอบรับร่างกายเด็กน้อย ทั้งกลัวและตกใจในเวลาเดียวกัน แม้แม่หนูจะนอนกับพื้นไปแล้วก็ยังไม่รู้ว่านั้นคนหรือผี ฉันยื่นมือไปจับทีละนิด..ทีละนิด  ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามันมีความอุ่นของร่างกาย  เป็นคนไม่ใช่ผีอย่างที่คิด “หนู หนู...เป็นอะไรไหมเนี้ย หนูตื่น ๆ ๆ ” ไม่ขยับตัวเลยสักนิดแต่ยังหายใจ  เอายังไงดีล่ะ..ยัยบีบีเอ้ย อยู่ดี ๆ ก็มีเด็กมาเป็นลมต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ทิ้งไว้ข้างทางก็มีแต่ตายสิไม่ว่า ไม่รู้ว่าลูกเต้าเหล่าใครถึงได้มาปล่อยทิ้งเอาไว้แบบนี้  ช่างน่าสงสารแท้!!  นี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนด้วยสิ เงินติดตัวยังไม่ถึงร้อยบาทเลยตอนนี้ ถ้าพาไปโรงพยาบาลก็ต้องนั่งรถแท็กซี่เสียเงินเป็นร้อย  ไหนจะค่าพยาบาลที่คงไม่ใช่บาทสองบาท แต่ต่อให้อุ้มขึ้นรถเมย์ก็ยังไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่ดี  คิดไปคิดมาจนแทบจะปวดประสาทก็ตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยกลับไปที่ห้อง​พักของตัวเองดีกว่า คงไม่ได้เป็นอะไรมาก น่าจะแค่เป็นลมเท่านั้น แนะนำตัวค่ะ.. ฉันชื่อบีบี ความจริงก็ชื่อบีคำเดียวนั่นแหละ แต่มาทำงานในกรุงเทพฯ  เมืองแห่งแสงสีและการสร้างภาพ  เพื่อนเขามีชื่อสองคำแบบน่ารัก ๆ    ฉันเลยอยากมีอย่างเขาบ้าง...ก็เลยเป็นบีบีอย่างที่เป็น งานที่ทำตอนนี้เหรอคะ...สาวโรงงานค่ะ  ทำงานวันละแปดชั่วโมง  พักหนึ่งชั่วโมง มีวันหยุด 13 วันต่อปีตามกฎหมายแรงงานเป๊ะเวอร์​ นี่คืออาชีพในฝันสำหรับคนที่เรียนน้อยอย่างฉันโดยแท้ หลังจากเรียนจบม.6 ก็ยึดอาชีพสาวโรงงานมาจนทุกวันนี้  ตอนนี้ก็อายุปาเข้าไป25 ปีแล้ว คิดว่าคงจะได้เป็นสาวโรงงานจนแก่เป็นแน่แท้ สาวโรงงานทำงานอย่างหนัก ใช้เงินอย่างประหยัด..ถามว่ามีเงินเหลือเยอะไหม เหอะ! ใช้ให้ถึงสิ้นเดือนยังใจแทบขาดเลยค่ะ...   ลูกไม่มี ผัวไม่มี แต่มีพ่อแม่และน้องสาวที่ต้องส่งเสียให้เรียนหนังสือ พักห้องแสนธรรมดาเช่าเดือนละสองพัน เป็นห้องโล่ง ๆ  ไม่มีอะไรสักอย่าง แม้แต่พัดลมก็ต้องหามาเอง กว่าทั้งห้องจะมีพัดลม หม้อหุงข้าว ตู้เย็น  ก็ทำงานเก็บเงินหลายเดือนกว่าจะได้ครบทุกอย่าง นี่แหละค่ะชีวิตของสาวโรงงาน!! สำหรับสาวโรงงานก็จะมีชีวิตที่วนเวียนอยู่ไม่กี่อย่าง ทำงาน กินข้าวพักกลางวันทำงาน กลับห้อง นอน ตื่นนอน ทำงาน ชีวิตมีอยู่เท่านี้จริง  ๆ แต่ใครเลยจะรู้ว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไปเมื่อเจอกับเด็กคนนี้.. เด็กที่บังเอิญมาเจอฉันในกลางดึกที่ไม่ควรจะเจอ หลังจากที่พาเด็กน้อยผู้น่าสงสารกลับมาที่ห้องของตัวเอง ฉันเช็ดเนื้อเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายแม่สาวน้อย หาเสื้อผ้าที่ตัวเล็ก ๆ เปลี่ยนให้  พอเนื้อตัวสะอาดสะอ้านมองแล้วก็น่าเอ็นดู  หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมากจนอดไม่ได้ที่จะแอบก้มลงไปหอมแก้มแรง ๆ แต่เจ้าหนูก็ไม่ยักจะตื่น   ฉันมองไปนาฬิกาแขวนที่ผนังห้องพบว่าล่วงเลยเวลาไปกว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แค่เห็นเวลาก็อยากจะเป็นบ้าแล้วแหละ  ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย..  พาร่างกายตัวเองไปเปิดตู้เย็นหาของที่พอจะกินได้ เหลือไข่ไก่หนึ่งฟองกับผักบุ้งที่ซื้อไว้จนเหี่ยวหลังตู้เย็น มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหลือหนึ่งซอง   ไม่ต้องเดานะ..ว่าเราจะกินอะไร  ก็นั่นแหละบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่มี  โธ่ชีวิตบีบี  ทำงานมาเหนื่อยทั้งวัน สุดท้ายกลับห้องมากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  คิดถึงซุปหน่อไม้รสแซบฝีมือแม่ คิดถึงต้มไก่บ้านทั้งตัวฝีมือพ่อ นั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันเป็นอะไรที่อร่อยมาก  ๆ   และมีความสุขแบบสุด ๆ ​“ฮื้อ ๆ   ๆ  แม่จ๋า ฮื้อ ๆ” เด็กน้อยที่นอนข้าง ๆ  ฉันร้องไห้ละเมอกลางดึก  ฉันขยับตัวเข้าไปกอดปลอบประโลมเพื่อ​ให้เธอหลับใหล  จากน้ำเสียงที่ร้องละเมอหา เธอดูเป็นเด็กที่ขาดความรักต่อแม่อย่างมาก  ก็เคยเลี้ยงน้องสาวมาบ้าง เลยพอจะรู้ว่าเด็กเลี้ยงยังไง ต้องดูแลแบบไหน  กอดไม่นานเด็กน้อยก็หลับสนิทไปในวงแขนของฉัน   หันไปมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว! โอ๊ย...บีบี พรุ่งนี้จะไปทำงานไหวไหมเนี้ย  กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืน ตื่นตีสอง...  เดี๋ยวตีห้าก็ต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานอีก ทำไมชีวิตวันนี้จึงเหมือนกับสวรรค์กลั่นแกล้งขนาดนี้ คิดได้ก็พยายามหลับตา...หลับ ๆ บอกตัวเองซ้ำ ๆ พรุ่งนี้อาจจะต้องเอาเด็กคนนี้ไปส่งกับพี่ตำรวจก่อนไปทำงานด้วย ทิ้งให้อยู่ห้องคนเดียวไม่ดีแน่ และคืนนี้ฉันกับเด็กน้อยก็นอนหลับไปด้วยกันยันเช้า เป็นการนอนหลับที่แสนอุ่น  เพราะได้นอนกอดใครบางคน  จากที่นอนเหงากอดหมอนข้างมานาน    เป็นหลับที่แสนสุขจนเช้าของวันใหม่ “อื้ม.....  เอ่อ.... เฮ้ย” ลืมตาได้ก็ต้องตกใจอย่างมาก  เมื่อเด็กผู้​หญิงคนนั้นนั่งมองหน้าฉันตาใสบ๊องแบ๊ว ในหัวประมวลเรื่องราวก่อนจะขยี้ตาให้ตัวเองตื่นมากกว่านี้ “แม่จ๋า..... แม่จ๋า” เด็กน้อยเข้ามากอดตัวฉันแน่น  เรียกฉันซ้ำ ๆ ว่าแม่อยู่​แบบนั้น  ฉันไม่ใช่แม่ของเธอสักหน่อยยัยหนู​ นี่ยัยเด็กคนนี้งัวขี้ตาจนหลงแม่ไปแล้ว “เฮ้ย... พี่ไม่ใช่แม่หนูนะคะ”  “แม่จ๋า อย่าทิ้งหนู  หนูรักแม่...อย่าทิ้งหนูนะคะ” ไม่เพียงเรียกว่าแม่ เจ้าหนูยังทำหน้าตาเศร้าน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้อีกด้วย ทำเอาฉันไปไม่ถูกเลย.. ตื่นมาก็เป็นแม่คนสะอย่างนั้น  “พี่ไม่ใช่แม่หนูจริง ๆ นะ ดูหน้าพี่ดี ๆ สิ” “ฮื้อ ๆ แม่อย่าทิ้งหนู ฮื้อ ๆ อย่าทิ้งหนูนะ” คราวนี้ร้องไห้ออกมาเลย ร้องดังมากด้วย ยิ่งฉันผลักไส​ออกจากตัวก็ยิ่งร้องไห้ และร้องไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ​ จนคับห้องไปหมดแล้ว สรุปแล้วฉันต้องเป็นแม่ให้จริงอย่างนั้นเหรอ เอาก็เอาวะ....แค่หลอกให้หยุดร้องก่อนละกัน “อ๊ะ ๆ  แม่ก็แม่...หยุดร้องไห้ก่อนสิ​ นะน๊ะ..” “.....” เด็กน้อยหยุดร้องไห้อย่างว่าง่าย กระพริบตาปริบ ๆ มองหน้าฉันอย่างน่าเอ็นดู หยุดร้องไห้ง่ายอย่างกับถูกกดปิดสวิทต์ ออกจะแปลกใจที่หยุดร้องแบบงง ๆ แต่ฉันก็กอดเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู เจ้าหนูมีความน่ารัก ยิ่งดวงตามีความบ๊องแบ๊วดูน่ากอดน่าหอมเป็นที่สุด  จนกระทั้งฉันหันมองไปที่นาฬิกา.. ‘โอ๊ย! ซวยกว่าเดิม’ ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นไม่ให้ตะโกนความคิดนั้นออกมา อยากจะบ้าตายกับชีวิต ตอนนี้เจ็ดโมงแล้ว ไปทำงานไม่ทัน ไม่ไปทำงานก็ไม่ได้เงิน โดนตัดเบี้ยขยันอีก ทำไมชีวิตต้องซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้   ฉันหันมามองหน้าเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างทุกข์ท้อใจ  ตอนที่มีแค่ตัวคนเดียวยังเอาตัวไม่รอดเลย   แล้วจะเอาอะไรเลี้ยงหนูล่ะลูก แค่คิดก็เหมือนจะเห็นภาพข้าวคลุกน้ำปลาอยู่กลาย ๆ “หนูอาบน้ำเป็นไหมคะ..” ฉันถามและได้คำตอบเป็นการพยักหน้า “โอเค งั้นหนูไปอาบน้ำในห้องน้ำก่อนนะ แล้วพี่จะพาออกไปซื้ออะไรกินดีไหม” “ค่ะ...หนู​หิว” สาวน้อยตอบอย่างเชื่อฟัง น่ารักน่าเอ็นดูมาก ๆ และไม่ทันได้ถามชื่อเด็กน้อยก็วิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ  ตอนนี้ต้องโทรไปลางานหัวหน้าก่อนจะได้ไม่เสียประวัติ ทำงานมาหลายปี ไม่เคยลางานสักวัน ต้องมาหยุดงานเพราะเด็กน้อยนี่  หลังจากคุยกับหัวหน้าเรียบร้อย ฉันเก็บที่นอนซึ่งปูกับพื้น  เก็บ​ห้อง​ให้​เป็นระเบียบและสะอาดดั่งที่ควรเป็น ​ ก่อนจะตามเข้าไปในห้องน้ำเพราะเด็กคนนั้นหายเข้าไปนานแล้ว แต่สิ่งแรกที่มองเห็น คือ เด็กน้อยคนนั้นเอากะละมังมารองน้ำ เปิดน้ำไหลตลอดเวลา และฟองสบู่ก็ฟุ้งไปทั่วห้องน้ำ   ไหนว่าอาบน้ำเป็นไงหละ?  ต้องโทษที่ฉันเชื่อเด็กเองใช่ไหม ? “โอ๊ย... ตายแล้ว ๆ  ค่าน้ำฉัน ..ค่าน้ำ ทำไมทำแบบนี้ล่ะค่ะลูก ไหนบอกอาบน้ำเป็นไงคะ อาบน้ำก็เอาขันตักอาบดี ๆ สิลูก” ฉันบ่นพรึมพรัมเหมือนป้าแก่ที่มีบิลค่าไฟมารอตรงหน้า “ก็แม่เคยอาบให้หนูในอ่างใหญ่ ๆ นี่คะ...” เด็กหญิงพูดด้วยท่าทีน่ารัก ทำแววตาฉงนเหมือนว่าเธอพูดความจริงทุกอย่าง เป็นฉันที่จำไม่ได้ซะอย่างนั้น อ่างใหญ่ ๆ?  จากุชชี่เหรอ..?  นี่ลูกคนรวยเหรอ?  ฉันต้องไปตามหาพ่อแม่หนูที่ไหนกันละเนี้ย   แถวนี้มีคนรวยอยู่กันไหมนะ  แล้วทำไมถึงมาจำฉันว่าเป็นแม่ได้ เมื่อคืนยังเรียกพี่อยู่เลย “หนูอาบน้ำแบบนี้ไม่ได้เหรอคะ...” เด็กน้อยเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป ใบหน้ามีความสงสัยคล้ายจะถามว่าเธอทำผิดไปหรือ ฉันหันมาสนใจเด็กน้อย มองน้ำที่มันไหลไปทั้งห้องแล้วยิ้มออกมาจาง ๆ “อ๊ะ... วันนี้ก็เละแล้ว อาบมันอย่างนี้แหละ ว่าแต่หนูชื่ออะไรล่ะ” “สตังค์ค่ะ...” “น้องสตังค์ เอาละ....วันนี้เรามาอาบน้ำกันดีกว่านะ” แล้วฉันกับเด็กหญิงสตังค์ก็อาบน้ำด้วยกันจนเสร็จ   จะว่าไปการอาบน้ำกับเด็ก  ๆ ก็สนุกดี  สตังค์ไม่ใช่เด็กที่มีอายุน้อยจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้  ฉันเลยสนุกที่ได้เล่นจนลืมดูเวลา   ยังไงก็ไม่ได้ไปทำงานแล้วนี่นา  จะสนใจทำไม? “แม่จ๋า... หนูหิว...” เธอทำตาใสน่ารักใส่ฉันหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ ใหญ่กว่าเดิมนิดหน่อยแต่ก็ยังดูเหมาะกับเด็ก โชคดีที่เสื้อผ้าเก่า ๆ ฉันไม่ได้เก็บทิ้ง เลยมีโอกาสได้รื้อออกมาให้สาวน้อยตัวจิ๋ว ถ้าเป็นลูกสาวจริง ๆ   ฉันคงทั้งรักทั้งหลงแน่  “หนูหิวข้าวคะ...” “ออ....มัดผมเสร็จก่อนไง จะพาไปหาอะไรกินนะคะ” ฉันรีบมัดแกะทั้งสองข้างเหมือนกับที่เคยทำกับน้องสาว  และนอกจากปากที่บอกว่าหิว เสียงท้องของสตังค์ก็ฟ้องตลอดเวลา​ เด็ก​หนอเด็ก…. เมื่อทุกอย่างพร้อมฉันก็จูงมือสตังค์เดินออกไปจากห้องพัก  ไปยังร้านค้าที่ขายของไม่ไกลจากห้อง​มาก   ฉันซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งให้กับสตังค์  ส่วนตัวเองซื้อผักและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป  ที่ห้องมีข้าว...กลับ​ไปหุงข้าวกินดีกว่า  ตอนนี้เงินเหลือไม่กี่ร้อย  อีกสี่วันเงินเดือนถึงจะออกยังไงก็ต้องพยายามใช้ให้ถึงสิ้นเดือนให้ได้  ก่อนกลับก็ไม่ลืมซื้อไข่เพราะสตังค์คงกินแบบฉันไม่ได้ วันนี้หลังจากกินอะไรเรียบร้อยก็คงต้องออกตามหาพ่อแม่ของสตังค์ เธออยู่กับฉันตลอดไปไม่ได้ คิดเอาไว้ว่าหากลองตามหาด้วยตัวเอง หากหาไม่เจอก็คงต้องพึ่งพาตำรวจแล้ว “แม่จ๋า...” เด็กน้อยที่จูงมือฉันเงยหน้าร้องถาม “แม่จ๋าไม่หิวเหรอคะ” เสียงท้องของฉันฟ้องขึ้นมาเอาดื้อ ๆ   หิวสิ หิวมากด้วยตอนนี้  ​ฉันมองสตังค์ด้วยความเอ็นดูก่อนจะลูบหัวอย่างเบามือ ทำไมทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูขนาดนี้ อุตส่าห์ถามไถว่าฉันหิวไหม “กินเถอะ... กินเยอะ ๆ นะ..”   สาวน้อยเป็นเด็กที่เชื่อฟัง พอฉันบอกให้กินก็กิน สายตาของฉันมองคนตัวเล็กอย่างพินิจ มองจากผิวพรรณคงเป็นลูกคนรวยจริง ๆ ป่านนี้พ่อแม่ก็คงเป็นห่วงมากแล้วแน่ “แม่จ๋า​อุ้มหนูได้ไหม  หนูไม่อยากเดิน...” หลังเริ่มจะกินอิ่มก็ออดอ้อนไม่อยากเดิน เด็กหน่อเด็ก.... แต่ทั้งของที่อยู่ในมือและร่างกายของแม่สาวน้อย อย่างไรฉันก็คงอุ้มหนูสตังค์ไม่ไหวแน่ “แต่แม่ถือของ...” อุ้ย.. ฉันเผลอแทนตัวเองว่าแม่ แต่ทำไมรู้สึกดีจัง รู้สึกอยากได้เด็กคนนี้เป็นลูกจริง นี่ฉันข้ามขั้นตอนไปหรือเปล่านะ สามียังไม่มีกับเขาก็อยากจะมีลูกเสียแล้ว   “แม่ถือของเยอะเลย  แม่อุ้มสตังค์ไม่ไหวแน่  หนูเดินเองได้ไหมคะคนเก่ง” ฉันพูดเสียงอ่อนหวานคล้ายจะเป็นการขอร้องอยู่กลาย ๆ “ก็ได้ค่ะ... เดี๋ยวแม่เหนื่อย หนูไม่อยากให้แม่เหนื่อย” โอ้ย.. เด็กอะไรน่ารักจังเลย  เข้าใจ​อะไร​ง่าย ๆ ​ ไม่ดื้อ  เดินกินข้าวเหนียวหมูปิ้งจนมาถึงห้องเช่า  ตอนนี้ท้องน้อย  ๆ ของสตังค์พองโตด้วยความอิ่ม  มาถึงห้องเธอก็กินน้ำจนท้องกลมเป็นลูกบอลแล้วนอนดูทีวีสบายใจ  หากมีลูกน่ารักแบบนี้จริง ๆ ก็คงดีสินะ ส่วนฉันทำอะไรเหรอคะ  หุงข้าว! และเอาผักมาผัดเป็นอาหารสำหรับใกล้เงินเดือนออก  อาหารสำหรับสาวโรงงานอย่างฉันที่ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต ช่วงแรก  ๆ ที่มาทำงาน ข้าวกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็เคยกินมาแล้ว   หลังจากที่ทำอะไรจนเสร็จ...ฉันเข้ามาหาสตังค์พบว่าเธอนอนหลับไปแล้ว  เด็กหนอเด็ก กินอิ่มก็นอนหลับ... เป็นชีวิตที่แสนจะมีความสุขแท้ ฉัน​เอา​ผ้าห่ม​มา​ห่ม​ให้​กับ​คนที่นอนหลับอย่างสบายใจ มีเสียงการ์ตูนจากทีวีที่เปิดอยู่ พัดลมหนึ่งตัวที่เปิดเข้าหา เปิดประตูหน้าหลังให้ลมพัดเข้ามาในห้อง คนที่กินอิ่มเจอบรรยากาศแบบนี้ก็เลยหลับไป มองแล้วก็ได้แต่ยิ้ม​ก่อนที่ฉันจะ​กลับไปนั่ง​กินข้าวเงียบ ๆ คนเดียว ระหว่างที่นั่งกินข้าวก็​ยังคิดว่าฉันจะไปตามหาพ่อแม่สตังค์ที่ไหนดี  ต้องเริ่มจากตรงไหน และจุดที่สำคัญเลย...หากสุดท้ายหาพ่อแม่ของเจ้าหนูไม่พบ ชีวิตของเด็กหญิงที่น่าสงสารจะเป็นอย่างไรต่อไป