รู้อยู่ว่ารัก

ตอนที่ 1 การเริ่มต้น (ของตัวร้าย) 'ความรักที่พัฒนาจากความเป็นเพื่อน  คงทนกว่าการเริ่มต้นรูปแบบอื่นเสมอ'คำคำนี้พิสูจน์ได้จากทรงเวทที่เปลี่ยนแฟนมาแล้วหกคนตลอดห้าปีที่ผ่านมา เป็นการเปลี่ยนแปลงที่กลุ่มเพื่อนเลิกที่จะจดจำชื่อแฟนของเขาแล้ว ผ่านวันเก่ามาแล้วกี่วันของชีวิตรักยูรินและวิทยา ทั้งสองยังเป็นคู่รักที่ทำให้ทุกคนอิจฉาตาร้อนได้เสมอ ผู้ชายปากเสียพร้อมมีปัญหากับคนทั้งโลก แต่เขายอมที่จะโอนอ่อนจำนนให้กับแม่สาวอ้วนคนเดียว ส่วนรเชษฐ์เจ้าชายของสาว ๆ ยังมีแฟนเป็นแม่สาวแว่นคนเดิม ทั้งคู่ลองทำงานที่ออสเตรเลียหาประสบการณ์ก่อนที่จะกลับมาแต่งงานด้วยกัน เป็นแผนการที่ได้พูดบอกเพื่อนแต่ยังไม่มีกำหนดที่ชัดเจนว่าจะกลับปีไหน LINE!! ยูริน : วันนี้เลิกงานกี่โมง ไปวิ่งกัน วิทยาละสายตาจากเอกสารแปลนการออกแบบบ้าน หลังเรียนจบเขาได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในตำแหน่งผู้จัดการ ด้วยเงินเดือนและสวัสดิการที่น่าพอใจ เป็นตำแหน่งงานที่เขาตั้งอกตั้งใจทำงานอย่างมาก ส่วนยูรินเรียนต่อปริญญาโทบริหารธุรกิจ และกำลังตั้งเป้าหมายลดน้ำหนักเพื่อใส่ชุดเจ้าสาวหลังเรียนจบ เป็นภาพความฝันของผู้หญิงทุกคน วิทยา : เปลี่ยนเป็นชาบูได้ไหม ไม่มีแรงวิ่งแล้ว ยูริน : เราลดน้ำหนักอยู่นะ วิทยา : งั้นเจอกันที่สวนสาธารณะครับอ้วน วิทยายิ้มใส่หน้าจอสมาร์ตโฟน เวลาจะผ่านไปแค่ไหน เธอจะพยายามลดความอ้วนมากเท่าไหร่ เธอก็ยังเป็นแม่สาวอ้วน 'ของเขา' คนเดิม และยังเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดเหมือนเดิม เมื่อชีวิตเข้าสู่วัยทำงาน วิทยาคนกวนประสาทได้ปรับปรุงเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิม ความกวนประสาทและหาเรื่องคนไปทั่วลดน้อยลง มีความกระตือรือร้นที่จะทำงานมากยิ่งขึ้น ปัจจัยหนึ่งที่ส่งผลต่อพฤติกรรมของเขาคือ เขาอยากขอแม่สาวอ้วนแต่งงานจะแย่รอเวลาเก็บเงินและยูรินเรียนจบปริญญาโทก็เท่านั้น การเป็นลูกท่านนายพลได้รับความนับหน้าถือตา แต่เขาเป็นคนเดียวที่เลือกเดินนอกกรอบ พ่อและพี่สาวอยู่ในสายข้าราชการ เขาเป็นคนเดียวที่เลือกทำงานเอกชน ทำงานออฟฟิศ ที่รักอิสระในความคิดตอนแรก แต่เมื่อได้เริ่มต้นทำงานจริง ๆ เขาจึงได้รู้ว่าไม่มีงานอิสระบนโลกใบนี้ เมื่อเดินนอกกรอบเขาจึงอยากสร้างความภาคภูมิใจให้กับตนเอง เหมือนที่พ่อภูมิใจที่จะเล่าให้เขากับพี่สาวฟังว่า ทำงานอาชีพทหารจนสามารถที่จะขอแม่ของเขามาเป็นเมีย สิ่งหนึ่งที่เขาได้รู้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เหตุผลหนึ่งที่เขารักแม่สาวอ้วน นอกเหนือจากความเป็นเพื่อนที่ผูกพัน คือยูรินมีความคล้ายกับแม่ของเขาที่จากไปแล้ว ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!! “วิท วันนี้มีน้องนักศึกษามาแนะนำให้รู้จัก” เสียงหนึ่งดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะประตู  วิทยาละสายตาจากแปลนเอกสารอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม เพราะจำได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือวนิสา ผู้จัดการฝ่ายบุคคล วันที่เขาเข้ามาทำงานที่นี่วันแรกก็ยังจำได้ดีถึงเสียงสองที่เป็นเอกลักษณ์ หากไม่มองอายุอาจคิดว่าเป็นสาวแรกรุ่นวัยยี่สิบปี แต่เมื่อเห็นหน้าอาจจะต้องบวกเพิ่มไปอีกสามสิบปีเป็นได้ “มิลลิ!”แต่เมื่อสายตาของวิทยาพบเข้ากับหญิงสาวในชุดนักศึกษาตรงหน้า เขานั้นก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าความบังเอิญจะทำให้เขาและเธอได้มาพบกันอีกครั้ง “อูย!! รู้จักกันด้วยเหรอจ๊ะ ดีจังเลย” “หนูกับพี่วิทเราเรียนมัธยมที่เดียวกันน่ะค่ะ” มิลลิพูดเสียงอ่อนน้อมกับสาวใหญ่ใจยังเด็ก ท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวานทำให้วิทยาไม่อยากจะเชื่อใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สิ่งเดียวที่รู้คือเธอทำให้ต่อพงศ์หลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น เวลาที่ผ่านมาเมื่อเข้าสู่รั้วมหา’ลัย เขาไม่ได้สนใจความเป็นมาเป็นไปของคนอื่น ชีวิตในรั้วมหา’ลัยของวิทยามีแค่ยูรินเท่านั้น มีแค่แฟนเท่านั้นจริง ๆ “นี่หนูก็ไม่คิดว่าจะเจอพี่วิทที่นี่ ดีใจมาก ๆ ที่พี่วิทจำหนูได้ หนูก็เป็นแค่รุ่นน้องคนหนึ่งที่แอบชอบพี่เขาตอนนั้นอ่าค่ะ พี่วนิสา” มิลลิพูดต่อ “จริงเหรอคะ แล้วตอนนี้ยังชอบพี่วิทอยู่หรือเปล่า พี่ช่วยเชียร์ได้นะ” วนิสาพูดยิ้มแย้ม วิทยาแอบพ่นลมหายใจออกมาแผ่วเบา คิดว่าคงมีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัวอีกตามเคย เด็กคนนี้คือเด็กจอมแผนการที่ชอบหาเรื่องเป็นที่สุด “ผมมีแฟนแล้วครับพี่วนิสา” วิทยาเอ่ยพูดแทรกการสนทนานั้น เขาชัดเจนเสมอหากมันจะเกี่ยวข้องกับแม่สาวอ้วนแฟนของเขา “แหม!! ไม่ไว้หน้าน้องมิลลิเลยนะ ไม่สงสารน้องเขาเหรอ” วนิสาต่อว่าชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่า  เขาเข้ามาทำงานที่นี่ได้เกือบสองปีแล้ว ทำงานเข้าตาเจ้านายจนเตรียมจะได้ขยับตำแหน่งในไม่ช้า อีกทั้งยังเป็นที่สนใจของสาว ๆ แต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องความชัดเจน เพราะนับตั้งแต่วันแรกก็บอกกับทุกคนว่ามีแฟนแล้ว! “พี่วิทก็แบบนี้แหละค่ะพี่วนิสา ตอนเรียนนี่มิลแอบไปร้องไห้ประจำเลยนะคะ” “ตาย!!วิทใจร้าย เราไปแผนกอื่นกันต่อดีกว่าเนอะ!” มิลลิเดินตามผู้จัดการฝ่ายบุคคลไปตามทางเดินด้วยรอยยิ้ม เธอพอใจกับผลงานวันเข้ามาฝึกงานวันแรกมาก  บริษัทแห่งนี้คือบริษัทของพ่อเธอ พ่อที่แต่งงานใหม่กับแม่  ชีวิตของเธอไม่สมบูรณ์แบบในเรื่องครอบครัว พ่อแม่แยกทางกันไปคนละทิศคนละทาง เธออยู่กับพ่อที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียน ต่อมาจนเรียนจบก็ย้ายมาอยู่กับแม่ และได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอเป็นเจ้าของกิจการ กำลังมองหานักศึกษาเลือดใหม่ไฟแรงเข้าทำงาน พ่อเลี้ยงของเธอพยายามที่จะเอาชนะใจลูกสาวคนนี้มาโดยตลอด เมื่อถูกขอร้องให้รับวิทยาเข้ามาทำงาน พ่อของเธอจึงยินดีทำอย่างยิ่งโดยไม่รู้จุดประสงค์ของลูกสาว วันนี้แผนการที่เธอวางไว้กำลังเดินไปข้างหน้า เมื่อวิทยาไม่ชอบเธอ เธอจะทำให้เขาต้องมาสยบที่เธอเอง  คิดแล้วเรียวปากสีชมพูอ่อนของมิลลิก็ยกยิ้มเล็กน้อย สายตามองกลับไปที่ห้องทำงานของวิทยา “พี่วนิสาคะ” มิลลิทำท่าหาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องวิทยา เธอได้แกล้งวางสมุดโน้ตทิ้งเอาไว้ เพราะเธอต้องการที่จะกลับเข้าไปหาเขาอย่างแนบเนียน “มิลลิลืมสมุดโน้ตไว้ที่ห้องของพี่วิทอะค่ะ ขอมิลลิกลับไปเอาแป๊บนะคะ” “ลืมจริงด้วย ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ มิลลิกลัวจะทำให้พี่วนิสาลำบาก ยังไงรอแป๊บนะคะ มิลลิกลัวหลง” หญิงสาวในชุดนักศึกษาทำหน้าตาใสซื่อ ท่าทางอ่อนต่อโลกน่ารักน่าเอ็นดู หลายคนที่ได้ทำความรู้จักต่างพากันชื่นชม ที่เธอเป็นเด็กเรียบร้อย ดูน่ารัก ทั้งนิสัยและหน้าตา “จ้ะ งั้นพี่รอตรงนี้นะ” “มิลลิจะรีบไปรีบมาค่ะ” พูดแล้วหญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษาก็หมุนตัวกลับไปทางเดิม เธอเดินตรงไปยังห้องของวิทยาพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อถึงประตูหน้าห้องก็เปิดเข้าไปทันทีโดยไม่ขออนุญาต ตรงนี้ลับตาคนไม่จำเป็นที่เธอจะต้องรักษาภาพลักษณ์อะไร “ควรจะเคาะประตูก่อนหรือเปล่ามิลลิ!!”วิทยาพูดเสียงเรียบเมื่อพบว่าคนที่เข้ามาโดยพลการคือใคร เมื่อเห็นแล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ จากนิสัยของเธอที่เขารับรู้สมัยเรียน “พอดีว่ามิลลิลืมสมุดโน้ตเอาไว้” เธอปรายตาไปยังสมุดโน้ตเล่มสีชมพู สีเดียวกับแฟนตัวอ้วนของวิทยาที่ชอบนักหนา กิ๊บติดผมสีชมพูน่ารักที่อยู่บนหัว หรือจะเป็นสร้อยจี้อินฟินิตี้ที่ยูรินใส่ประจำ มิลลิมีทุกอย่างที่ยูรินมี วิทยากวาดตามองร่างกายของหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ความรู้สึกลึก ๆ หวังว่าเธอจะไม่พยายามใช้ของตามยูริน และหวังว่าเธอจะไม่สร้างปัญหาให้เขาต้องปั่นป่วน “ได้ของแล้วก็ออกไป จะทำงาน!” “เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่มิลลิรบกวนเวลาไม่นานหรอก แค่จะเข้ามาบอกว่า มิลลิจะทำให้พี่รักมิลให้ได้!!” เธอพูดพร้อมกับสายตาที่แน่วแน่ ผิดกับคนมองที่เหมือนจะแปลกใจ แต่ก็ไม่แปลกใจ มิลลิยังเป็นคนเดิมที่ไม่ยอมแพ้ ครั้งหนึ่งวิทยาเคยพูดบอกว่ามีแฟนแล้ว อย่ามายุ่ง เธอก็ยังมีความพยายามจนเลิกกับลูกเจี๊ยบ พยายามเข้ามาแทนที่แต่ไม่สำเร็จ และในวันนี้ที่เขามียูรินแค่คนเดียว เธอก็ยังไม่ละทิ้งความพยายามข้อเดิม ‘เธอต้องบ้าไปแล้วแน่’ วิทยาคิดไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย “ถ้ามาที่นี่เพื่อฝึกงาน ก็ควรที่จะตั้งใจทำงานนะ ไม่ใช่ตั้งใจทำอย่างอื่น!” ชายหนุ่มตอบและพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง เขาด่าผู้หญิงได้ และเขาด่าได้ทุกคนที่ทำให้แม่สาวอ้วนของเขาไม่พอใจ “เดี๋ยวก็รู้! ว่ามิลตั้งใจมาเพื่อทำอะไร” ร่างบางหมุนตัวเดินออกไปยังทางเดิม เธอยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ วันนี้เธอได้ทำให้เขารู้ตัวแล้วว่า...เธอมาเพื่อทวงของที่ควรจะเป็นของเธอ ผู้ชายที่เธอหมายปองก็ต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ยายหมูตัวอ้วนหน้าตาไม่สวย ทั้งตัวมีดีแค่สมองและใช้ความเป็นลูกผู้ว่าฯกดคนอื่น “รอนานไหมคะพี่วนิสา พอดีพี่วิทถามถึงคุณพ่อ ว่าสบายดีไหม มิลก็เลยออกมาช้า” คนฉลาดในทางที่ผิดเอ่ยพูดเสียงหวาน เธอมองเห็นว่าผู้จัดการฝ่ายบุคคลคนนี้มีประโยชน์กับเธอมาก ยิ่งกำลังคุยกับกลุ่มเพื่อนแล้วยิ่งเข้าทางเธอ “รอไม่นานจ้ะ นี่พี่นิตยาแผนกบัญชี และนี่พี่กรกนกแผนกออกแบบนะ” วนิสาแสดงความเป็นพี่ใหญ่แนะนำให้คนในที่นี่ทำความรู้จัก หากเรียกว่าเป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลกับบริษัทนี้ก็คงไม่ผิด เพราะเมื่อมีรุ่นน้องที่ทำตัวเกินเส้น ปีนเกลียว ไม่เคารพ ทุกคนในที่นี้ก็จะจัดการแบนทันที “สวัสดีค่ะพี่ ๆ หนูฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” “จ้า น่ารักจังเลย หน้าตาก็สวย” กรกนกแผนกออกแบบดูจะเอ็นดูเธอมาก เมื่อเปรียบเทียบกับเด็กคนก่อน ๆ ที่เข้ามาจะแต่งตัวเกินหน้าเกินตา เรียกความสนใจจากผู้ชายในแผนกไปจนหมด แต่เด็กสาวตรงหน้าท่าทางเรียบร้อยอ่อนต่อโลก คงอยู่ในโอวาทให้ได้ปกครองอย่างดี “เดี๋ยวเที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพวกพี่นะ จะได้แนะนำให้รู้จักเพื่อน ๆ คนอื่น ทำงานที่นี่มีแต่พี่น้องกันทั้งนั้น” “ขอบคุณมากค่ะพี่นิตยา พี่กรกนก ถ้ามีอะไรเรียกใช้หนูได้เลยนะคะ” “วันนี้พี่จะไปหายูนิต ไปพร้อมกับพี่ไหมน้องยู” ‘อาทิตย์’ เพื่อนร่วมรุ่น ป.โท บริหารธุรกิจของยูริน เขาเป็นเพื่อนกับยูนิตที่ถูกแนะนำให้รู้จักราวกับจับคู่  มองตามความเป็นจริงก็เป็นไปตามที่ยูรินคิด พี่ชายของเธอไม่ชอบวิทยาแต่ไหนแต่ไร จนตอนนี้ที่เธอคบกับเขาในฐานะแฟนมากว่าหกปีแล้ว ทำตัวดีอยู่ในสายตาพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายมาโดยตลอด ก็ยังไม่สามารถเอาชนะใจพี่ชายเธอได้ จนล่าสุดพี่ชายของเธอพยายามจะจับคู่ตนเองกับเพื่อน เพราะเธอกับอาทิตย์ต่อป.โทที่เดียวกัน เอกเดียวกัน ยิ่งถูกใจพี่ชายเข้าไปอีก “วันนี้ยูมีนัดวิ่งกับแฟนน่ะค่ะพี่อาทิตย์ น่าจะกลับเข้าบ้านค่ำ ๆ” ยูรินตอบพร้อมกับรอยยิ้ม เธอมองเห็นใบหน้าของคนถามหม่นไปเล็กน้อย แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เธอจะไม่ให้ความหวังใครทั้งนั้น เพราะเธอรู้ว่ารักที่เธอมีอยู่คือรักแท้ “อ๋อ..โอเคงั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ พรุ่งนี้เจอกันที่ห้องสมุดเหมือนเดิม” อาทิตย์พูดเสียงแห้งจ้องมองหญิงสาวยิ้มหวานเดินแยกไปอีกด้าน  เขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้เต็มอกว่าหญิงสาวตรงหน้ามีเจ้าของ แต่ความพยายามของเขาก็ยังไม่อยากที่จะยอมแพ้ มันยังมีโอกาสเล็ก ๆ ที่ยูนิตเชื่อว่าเป็นไปได้ หนึ่งปีก่อนหน้านี้เขาต้องการผันตัวจากนายธนาคารเป็นงานบริหาร ด้วยปัจจัยหลายอย่างจึงทำให้เขาตัดสินใจที่จะเรียนต่อ เป็นจังหวะพอดีที่เขาได้เข้าไปปรึกษายูนิต และได้ชักชวนให้มาลงเรียนที่เดียวกับยูริน เดิมทีรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนมีน้องสาว แต่เขาไม่เคยพบเจอและเห็นหน้าคาดตามาก่อน ได้ยินแต่คนในธนาคารบอกว่าตัวอ้วนผิวขาว โดยรวมเป็นคนน่ารัก จนเขาได้เจอตัวจริงจากการแนะนำของเพื่อน เธอดูน่ารักกว่าที่เขาคิด ร่างกายดูอวบอิ่มไม่จัดว่าอ้วน ใบหน้าสวยหวานผมดำยาวถึงสะโพก เป็นสาวน่ารักชอบใช้ของเป็นสีชมพูเต็มไปหมด เขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็นโดยที่เพื่อนไม่ต้องชี้นำ ยูรินแยกออกไปพร้อมกับหนังสือในมือ เธอพอจะรู้ว่าอาทิตย์คิดอย่างไรกับตน ตอนนี้เธอไม่ใช่หญิงสาวตัวอ้วนที่เป็นโอ่งเดินได้ให้ใครล้อเลียนอีกแล้ว เธอพยายามลดน้ำหนัก ทำได้บ้างไม่ได้บ้างตามช่วงเวลา แต่มันก็ทำให้เธอได้ตกมาอยู่ในเลเวลสาวอวบไม่ใช่สาวอ้วน  มีความสวยที่มากขึ้นทุกวันจนมีคนหมายตา ยูรินเคารพและนับถืออาทิตย์ไม่ต่างไปจากที่เคารพยูนิต เธอเองก็ไม่ยอมให้พี่ชายก้าวก่ายเรื่องความรัก โดยปกติแม่และพ่อจะให้อิสระในเรื่องการตัดสินใจอยู่แล้ว เรื่องของวิทยาจึงเป็นเรื่องที่พ่อแม่ยินดี แต่แม้จะรู้สึกว่ารักที่มีคือความรัก เธอก็เหมือนมีหนามยอกอกที่คอยทิ่มตำหัวใจเสมอ ‘ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็ไม่ดี สักวันพี่วิทก็จะทิ้ง คงไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงแบบนี้หรอก’ ประโยคของ ‘มิลลิ’ ยังดังก้องในหูของเธอทุกคืนวัน และมันบอกกับยูรินเสมอว่าเธอจะต้องดีขึ้น ทำให้วิทยารักเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวัน “ช่วยถือไหมครับน้องสาว!”เสียงหนึ่งดังขึ้นระหว่างที่ยูรินกำลังโบกเรียกแท็กซี่ แต่มันเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยและจำได้ เสียงวิทยาชายที่บอกว่าจะไปเจอกันที่สวนสาธารณะ เสียงของคุณแฟนที่น่ารักของเธอนั่นเอง วิทยาอึดอัดจากการที่พบเจอกับมิลลิในวันนี้ เขาเบื่อหน่ายจึงเลือกที่จะเลิกงานก่อนเวลา มารับแม่สาวร่างอวบแฟนสาวของตนเองไปวิ่งออกกำลังกาย เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องเป็นฝ่ายบังคับขู่เข็นให้เธอออกกำลังกายแล้ว กลับเป็นยูรินเสียมากกว่าที่ไม่อยากให้ตนเองทำงานหนักได้พักผ่อนบ้าง ใครเลยจะรู้ว่าที่วิทยาทำงานหนักเพราะอยากไปขอเธอแต่งงาน ความที่เป็นลูกสาวท่านผู้ว่าฯจะให้น้อยหน้าคนอื่นได้อย่างไร “ไหนบอกว่าจะไปเจอกันที่สวนสาธารณะไง อย่าบอกนะว่าไม่ได้ไปทำงาน หนีเที่ยวเหรอ!!” ยูรินส่งหนังสือที่ตนถืออยู่ให้กับชายตัวสูง เธอออกแรงส่งเล็กน้อยจนร่างกายชายตรงหน้าเซไปข้างหลังนิด ๆ  แต่กระนั้นใบหน้าของชายหนุ่มก็ยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มทะเล้น “ทำงานเด้ ใครจะหนีเที่ยวเล่า” วิทยาแย่งเอากระเป๋าสะพายข้างของยูรินมาสะพายด้วย สายตามองมันอย่างพินิจเมื่อมันเป็นสีชมพูหวานแหวว“ดูสิ! กระเป๋าใบนี้เข้ากับเราสุด ๆ เลย เธอว่าไหม นางชะนี!” วิทยาทำท่าทางแบบสาวประเภทสอง จีบปากจีบคำพูดใส่คนตรงหน้าที่หัวเราะออกมาเสียงดัง มากไปกว่านั้นคือคนที่อยู่โดยรอบก็มองมายังคนทั้งคู่พร้อมกับรอยยิ้ม “จะเป็นแฟนหรือจะเป็นเพื่อนสาวย้ะ!ฮ่า ๆ” ยูรินหัวเราะอย่างมีความสุข นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วิทยาทำแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เขาทำเธอก็จะหัวเราะมีความสุขเสมอ “ทั้งสองได้ไหมล่ะ พี่ไหวนะคะ” “ได้!! ให้สองอย่างเลย ฮ่า ๆ อื้ม” คนที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานหยุดหัวเราะทันที เมื่อวิทยาฉวยโอกาสหอมแก้มเธอตรงชายถนนแบบนี้ มีเสียงหวีดร้องเล็ก ๆ ดังออกมาจากคนโดยรอบ เพราะมองแล้ววิทยาก็ยังเป็นชายที่หล่อมาก แต่บนความหล่อเขาไม่เคยฉวยโอกาสกับเธอมากกว่าการหอม จับมือ กอด และจูบ “ทำอะไรอ่าวิท คนเยอะแยะ” “นั่นสิ คนเยอะแยะ อายอะไร ฮ่า ๆ” คนเจ้าเล่ห์ลอยหน้าลอยตา