พิรุณทิพย์

ตอนที่ 1 ความบังเอิญ  “จิราเดินเร็ว ๆ” หญิงสาวในชุดนักศึกษารีบสาวเท้าไปตามทางเดิน ตอนนี้เธอสายมากแล้ว และเท่าที่ดูจากเวลาก็น่าจะเข้าเรียนไม่ทัน  ‘พิรุณทิพย์’ หญิงสาววัยยี่สิบปีนักศึกษาปี 2 เธอเป็นสาวแสนซนและมีใบหน้าที่น่ารัก ผมสั้นประบ่าสีชมพูอ่อนเป็นเอกลักษณ์ เป็นสีผมที่อ้อนวอนขอพี่ชายคนโตอยู่นานกว่าจะได้มาเป็นเจ้าของ เพราะปณิธานก่อนการเรียนจบของเธอคือชีวิตอิสระที่เธอจะทำอะไรนอกกฎ แต่กฎของเธอยังอยู่ในขอบเขตของ ‘คิมหันต์’ * พี่ชายคนโต เพราะเขาหวงเธอมาก รักเธอมาก และเป็นที่สุดแล้วที่ผู้ชายคนไหนก็ไม่กล้าเข้าหา ไม่ว่าจะแบบไหนก็ไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานของคิมหันต์ ทำให้ทุกวันนี้อายุย่างกายเข้าปีที่ยี่สิบเอ็ด เธอก็ยังโสด!!  “ใจเย็นสิเรน ช้าก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่เข้าก็ได้ เธอเป็นคนสอนเราเองนะ” จิราเอ่ยพูดตามนิสัย และทุกอย่างที่พูดก็เป็นความคิดของพิรุณทิพย์ทั้งนั้น แต่มันเปลี่ยนไปเมื่อตอนก้าวที่จะข้ามผ่านมาปีสอง เธอเกือบเอาตัวไม่รอดติดเอฟไปหลายตัว  “จะบ้าเหรอ คราวนี้พี่ซัมเมอร์เล่นงานตายแน่!”  “ไม่หรอก แค่วันเดียว เรนระวัง!!” อั๊ก!! โครม!! จิราร้องส่งเสียงขณะที่เพื่อนหญิงของเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ร่างกายหันกลับมาหาจิราก่อนจะชนเข้ากับใครบางคน ทั้งกระเป๋าและเอกสารมากมายกระจายเต็มไปหมด แต่ร่างกายของหญิงสาวผมสั้นสีชมพูอ่อนกลับทาบทับบนร่างกายของชายอีกผู้  “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับสายตาที่จับจ้อง ใบหน้าสวยซุกซนน่ารักในสายตาของเขาสวยจับใจ ‘พรหมมินทร์’ พิจารณาใบหน้าสวยของหญิงสาวแล้วให้ความรู้สึกตกหลุมรัก เป็นหลุมลึกที่รู้สึกจะหาทางขึ้นได้ยากเสียด้วย แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้มโนไปไกลกว่านี้ เสียงของหญิงสาวที่กำลังทาบทับร่างกายก็แผดเสียงใส่เสียก่อน  “นายเดินยังไงของนายเนี่ย! ไม่เห็นหรือไงว่ามีคน โอ๊ย!! เจ็บหมดเลย” พิรุณทิพย์แว้ดเสียงใส่ด้วยความไม่พอใจ เธอก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ เธอไปเรียนไม่ทันแล้ว และทุกอย่างก็เป็นเพราะเขา ทั้งที่ความจริงสาเหตุมาจากเธอและเพื่อนมัวแต่ช้า แต่เมื่อมีคนมาเป็นเหตุเธอก็จะขอยกความผิดนี้ให้กับเขาทั้งหมด  “นายรู้ไหมว่าฉันไปเรียนไม่ทัน เพราะนายคนเดียว ถ้าฉันมีปัญหาเรียนไม่รู้เรื่อง สอบไม่ผ่าน ทำงานไม่ได้ นายจะว่ายังไง”  “.....” คนฟังอย่างพรหมมินทร์แทบจะพูดอะไรไม่ออก เขามั่นใจว่าเขาเดินดูทางและดูตาม้าตาเรือแน่นอน แต่แม่หัวชมพูนี่เสียมากกว่าที่เดินหันซ้ายแลหลังจนเป็นเหตุให้ต้องชน  “เรนนี่ อย่าไปว่าพี่เขาเลย เราว่าเป็นเรนนะที่เดินชนพี่เขาน่ะ”  “ยายจิ!!” หญิงสาวที่ถูกเพื่อนปรามร้องว่า ถึงเธอจะมีส่วนผิดแต่เธอก็จะไม่ยอมรับ เธอต้องถูก! และคนที่ผิดก็คือคนที่เดินมาชนเธอ “นายไม่ต้องมายิ้ม นายผิด นายเป็นคนชนฉัน!”  “พี่ว่าน้องน่าจะ”  “ฉันไม่นับญาติกับนาย!” คนโกรธพูดแทรก เธอเอามือปัดไปตามข้อแขนและเสื้อผ้า พี่ของเธอมีแค่สองคนเท่านั้น และทั้งสองคนก็ไม่ได้มีหน้าตาแบบนี้  “โอเค ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดนะครับ คนที่เดินไม่ดูทางน่าจะเป็นคุณมากกว่า” พรหมมินทร์อธิบาย ใบหน้าของเขายังคงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เพราะยิ่งหญิงสาวรู้สึกไม่พอใจในตัวเขามากเท่าไหร่ ร้องว่าเขามากแค่ไหน ความรู้สึกของเขาคือความท้าทาย และมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าหลุมรักนี้หาทางขึ้นไม่ได้แล้ว  “ฉันเดินดูทาง นายเห็นไหม” พิรุณทิพย์ชี้ไปตามทางที่เธอเดินมา มันมีลักษณะเป็นทางตรง หากเปรียบเป็นการขับรถเธอเป็นฝ่ายถูกแน่นอน “ฉันมาทางตรง แต่นายน่ะไม่ใช่ นายผิดก็แค่ยอมรับผิด มันจะไปยากอะไร!”  “ใช่ครับ ผิดก็แค่ยอมรับผิดมันจะไปยากอะไร ถึงผมจะไม่ได้มาทางตรง” พรหมมินทร์ชี้ไปตามเส้นทางที่หญิงสาวเอามาอ้าง “แต่ผมก็มองเห็นว่าคุณยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ มากไปกว่านั้นคือคุณหันไปคุยกับเพื่อน และผมเดินไปก็ไม่ผิด”  “ผิด!! นายผิด!!” หญิงสาวหัวชมพูยังคงไม่ยอมแพ้ เธอต้องเป็นฝ่ายถูก และคนที่เป็นฝ่ายผิดคือเขา  “อ้าว!! อาจารย์มินทร์ มีสอนไม่ใช่เหรอคะ แล้วมีอะไรกันหรือเปล่าคะนักศึกษา” อาจารย์สาวเข้ามาทักเมื่อได้ยินเสียงโวยวาย  “เมื่อกี้อาจารย์พูดว่าไงนะคะ อาจารย์ หมายถึง...นายนี่คือ...” ประโยคนั้นหายไปในลำคอโดยสิ้น แม่สาวหัวชมพูหันไปมองชายตัวสูงที่กำลังยืนยิ้มกริ่มพอใจ คนที่เธอกำลังด่าอยู่คืออาจารย์  ‘อาจารย์มาจากไหนวะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน!’ พรหมมินทร์มองหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่หน้าตาบอกไม่ถูกรับไม่ไหว หลังจากที่เธอรู้ว่าเขาคืออาจารย์ในมหา’ลัยแห่งนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูน่ารัก แต่เห็นแล้วก็อยากจะแกล้งต่อไป  “ครับ! ผมเป็นอาจารย์ และผมก็กำลังจะไปสอน แต่ถูกนักศึกษาที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ชน! จนเอกสารกระจายไปหมด” คนพูดไม่พูดเปล่า เขาชี้ไปยังเอกสารที่กระจายเต็มพื้น แค่นั้นยังไม่พอเมื่อมันมีบางส่วนปลิวไปตกบริเวณที่มีน้ำ  “ฉัน...เอ่อ คือ” หญิงสาวที่เคยอ้าปากเถียงคอเป็นเอ็นพูดอะไรไม่ออก ก้อนแข็ง ๆ มันตันอยู่ที่ลำคอ จะพูดก็ไม่ได้ จะคายออกมาก็ไม่ออก  “จริง ๆ สังคมไทยก็ค่อนข้างเคร่งอยู่นะ เรื่องสัมมาคารวะ เฮ้อ...ไม่รู้ว่าควรจะต้องสอนให้ลูกศิษย์ที่บรรลุนิติภาวะแล้วหรือเปล่านะ” พรหมมินทร์ลอยหน้าลอยตาพูด เขาจงใจจะพูดใส่หญิงสาวในชุดนักศึกษาหน้าตาจิ้มลิ้ม มองแล้วให้ความรู้สึกว่าโลกนี้มันสดใสขึ้นมาเยอะ  “ขอโทษ!” คนรู้ตัวว่าผิดรีบยกมือไหว้ แต่กระนั้นก็ดูเป็นการขอโทษที่ไม่เต็มใจเท่าไหร่  “ขอโทษ!” พิรุณทิพย์พูดเสียงดังขึ้น หน้าตาของเธอบอกบุญไม่รับเมื่อเธอต้องเป็นฝ่ายแพ้ แถมยังหน้าแตกที่ไม่รู้ว่าเขาคนนี้คืออาจารย์  “จริง ๆ ผมมองว่าหางเสียงมันก็จัดอยู่ใน...”  “ขอโทษ...ค่ะ!!” คนรู้ทันพูดเสียงหนักแน่น เธอกระแทกเสียงที่คำว่า ‘ค่ะ’ อย่างไม่พอใจ “พอใจหรือยังคะ! อาจารย์!!”  “ครับ เรียกพี่มินทร์ก็ได้นะ จะได้สอนเข้าใจง่าย ๆ”  “หนูชื่อจิราค่ะ เพื่อนหนูชื่อเรนนี่” จิราทำหน้าที่แนะนำ เพราะเพื่อนของเธอเชิดหน้าใส่อีกทั้งยังไม่ยอมพูดด้วย  “เรนนี่... จิรา..”  “เดี๋ยวก็คงรู้จักกัน นี่อาจารย์พรหมมินทร์ เพิ่งมาสอนเทอมแรก ส่วนนี่ก็เด็กในคณะเราเองค่ะ” อาจารย์สาวิตรีเอ่ยพูดเสียงหวาน สายตามองไปยังนักศึกษาที่มีความสวยน่ารัก มันทำให้ความสนใจของอาจารย์หน้าใหม่มองไปทางนั้น “ถ้ามีเรื่องอะไรอยากจะปรึกษาอาจารย์มินทร์ ก็ฝากอาจารย์ถามได้นะคะ มีคอนแท็กกันอยู่แล้วนี่  “คิดว่าคงไม่มีอะไรจะปรึกษาค่ะ” พิรุณทิพย์ตอบอย่างเอือม ๆ เธออยากออกไปจากตรงนี้ซะมากกว่า  “ก็ดีแล้วล่ะ อาจารย์ขอแนะนำให้ติดต่อแต่เรื่องที่จำเป็น! เพราะเดี๋ยวมันจะไปรบกวนอาจารย์มินทร์เปล่า ๆ” คนพูดเอ่ยเสียงเบาด้วยอาจารย์ชายที่หมายตากำลังเก็บเอกสาร หลังจากเก็บเอกสารเรียบร้อยต่างคนก็ต่างแยกกันไปคนละทาง พรหมมินทร์ยังไม่วายหันไปมองหญิงสาวร่างเล็กหัวชมพูสดใส มองแล้วทำให้รู้สึกอยากจะรู้จักมากกว่านี้ หากไม่ได้มาเป็นอาจารย์เขาคงอยากจะเดินเกมมากกว่านี้แน่  “ดูอาจารย์สาวิตรีเขาหวง ๆ เนอะ” จิราเอ่ยพูดเมื่อเดินออกมาไกลแล้ว ระหว่างที่พูดคุยเธอแอบสังเกตสายตาอาจารย์สาวิตรีที่ดูจะหวงเอาการ  “อยากจะหวงจะอะไรก็เรื่องของเขาเถอะ! เรนไม่สนใจหรอก” คนเสียหน้ายังอารมณ์ไม่ดี อะไรตอนนี้ก็ไม่เข้าหูทั้งนั้น คนเป็นเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทอารมณ์ไม่ดีจึงไม่อยากกวนใจ เมื่อไม่ได้เข้าเรียนทั้งสองจึงหมายที่จะไปเดินเที่ยวเล่น บ่ายนี้ก็ไม่มีเรียนจึงกลายเป็นวันว่าง ไปไหนก็ได้ที่อยากไป คนเป็นอาจารย์เดินคู่กับอาจารย์สาวิตรีเข้าไปในอาคาร เขายังรู้สึกสนใจในใบหน้าของหญิงสาวไม่หาย ความรู้สึกคล้ายกับการตกหลุมรักยังตราตรึง เพียงแค่มโนใบหน้าของแม่หัวชมพูเข้ามาในหัวตอนไหนก็เป็นต้องแอบยิ้มออกมาทุกที  “อาจารย์มินทร์มีปัญหาอะไรบอกสาวได้นะคะ” หญิงสาวที่เดินเคียงคู่เอ่ยบอก เธอแอบเห็นว่าเขาแอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย แอบคิดว่ารอยยิ้มมีความสุขนั้นคือการได้เดินคู่กับเธอ  “ขอบคุณมากครับ แต่เรียกมินทร์เฉย ๆ ก็พอครับ ดูห่างเหินจัง” คนเจ้าเสน่ห์เอ่ยพูดอย่างไม่คิดอะไร ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มจนเป็นนิสัย การกระทำของเขาทำให้คนมองหัวใจพองโตคิดว่ากำลังถูกจีบ  “ค่ะ คุณมินทร์” สาวิตรีเอ่ยพูด เธอรู้สึกพอใจในตัวชายข้างกายอย่างมาก และเธอก็คาดหวังว่าเขาจะคิดอย่างที่เธอคิดเวลานี้ ร้านขนมหวานประจำในห้างสรรพสินค้าถูกใช้เป็นที่รองรับความเบื่อหน่าย พิรุณทิพย์มักชอบมานั่งที่สถานที่แห่งนี้ ด้วยเหตุผลแรกคืออยู่ใกล้กับมหา’ลัยที่เรียน เหตุผลที่สองคือเธอชอบมานั่งรอ ‘อาเทอร์’ รุ่นพี่ปีสี่ที่หล่อบาดใจ เขาเป็นผู้ชายในสเป็กของเธอทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัย เธอจึงพยายามที่จะเข้าหาเขาแต่ก็ยังไม่มีโอกาส “จิรา นั่นพี่อาเทอร์” พิรุณทิพย์เอาหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาบังหน้าตาตัวเอง เธอเว้นเอาไว้แค่ส่วนดวงตาที่ยังจับจ้องไปยังชายตัวสูง ร้านนี้จะอยู่ตรงข้ามกับร้านหนังสือที่อาเทอร์มาประจำ ด้วยเขาทำงานพิเศษที่นี่ “แต่เขามากับผู้หญิงนะ” จิราเอ่ยบอก เธอกำลังพยายามติดต่อพี่สาวที่เดินทางไปต่างประเทศแล้วหายเข้ากลีบเมฆ “จำที่เราบอกว่าเจอพี่อาเทอร์ที่ร้านอาหารได้ไหม ก็เจอเขาอยู่กับพี่ผู้หญิงคนนี้แหละ” “เขาก็คงเรียนคณะเดียวกันมั้ง!!” หญิงสาวที่แอบชอบย่อมแก้ตัวให้คนที่ชอบเป็นธรรมดา ทั้งที่เธอก็รู้สึกว่าชายหญิงคู่นี้ดูสนิทกันมากเป็นพิเศษ “มันก็จะเข้าข้างพี่เขาเกินไปหรือเปล่า ผู้ชายหล่อ ๆ แบบนี้จะเป็นเพื่อนกับผู้หญิง” “ทำไมจะเป็นไม่ได้” พิรุณทิพย์หันมาหาเพื่อน ท่าทีที่กำลังขัดเขินหายไปจนหมด เมื่อตอนนี้ชายที่แอบมองเข้าไปในร้านหนังสือแล้ว “พี่จิรักษ์ยังเป็นเพื่อนกับพี่ซัมเมอร์เลย พี่ซัมก็หล่อ พี่รักษ์ก็สวย ยังเป็นเพื่อนกันเลยนะ” “หึย!! เว้นพี่รักษ์ไว้คนเถอะ รายนี้เรายังไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะชอบผู้ชายไหม” จิราวางโทรศัพท์ที่กำลังพยายามติดต่อหาพี่สาว เพราะ ‘จิรักษ์’* พี่สาวแท้ ๆ ที่คลานตามกันมาของเธออาจไม่จัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงแล้วก็ได้ เธอมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะปรึกษาพอดี “เมื่อวันก่อนนะเราเห็นพี่รักษ์นัดเจอกับผู้หญิง แล้วเขาก็กอด แล้วเขาก็จูบกันด้วย” “จูบเลยเหรอ!!!” คราวนี้ความสนใจตกมาที่พิรุณทิพย์ เธอเองก็แอบสงสัยว่าพี่สาวของเพื่อนเป็นทอมไหม ดูเหมือนว่าสิ่งที่สงสัยจะเป็นจริงเสียแล้ว “ใช่น่ะสิ แล้วหลังจากนั้นนะพี่รักษ์ก็เมากลับบ้าน แล้วก็บินไปต่างประเทศ ตอนนี้ยังติดต่อไม่ได้เลย” “จริงเหรอ!!” หญิงสาวหัวชมพูตื่นเต้นมากไปกว่าเดิม  “จริงสิ เราโทรตั้งแต่เช้ายังไม่ติดเลย” ***จิรักษ์ พี่สาวของจิรา ตัวละครหลักจากเรื่อง เหมันต์ นิยายเช็ตLove story of the season  “สองสาว มาทานขนมร้านนี้อีกแล้วนะ” เสียงทุ้มสดใสของใครบางคนดังขึ้นระหว่างที่บทสนทนากำลังตื่นเต้น พิรุณทิพย์ไม่ทันสังเกตว่าคนที่เธอแอบชอบเดินเข้ามาที่ร้านนี้ “พี่อาเทอร์” / “พี่อาเทอร์!!” สองสาวประสานเสียงกันเรียก ทั้งที่ไม่ได้นินทาเขาอยู่ แต่เพราะความหล่อระยะใกล้ก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา “ครับ พี่อาเทอร์ นินทาพี่อยู่เหรอ” “ปะ เปล่าค่ะ พี่อาเทอร์มาทำอะไรคะ” แม่สาวหัวชมพูถามขึ้น แต่มันเป็นคำถามที่เธอถามแบบนี้ทุกครั้งที่เจอในร้านนี้ และอาเทอร์ก็มักจะบอกว่าถามประโยคเดิมอีกแล้ว “เอิ่ม! ถามประโยคเดิมเนาะ เอาใหม่ค่ะ วันนี้ร้านหนังสืองานยุ่งไหมคะ” “ไม่ยุ่งนะ พอดีมีคนมาช่วยทำงาน” อาเทอร์ไม่ได้พูดออกไปว่าคนที่มาช่วยทำงานคือแฟนของเขา “แล้วสั่งอะไรยัง กินน้ำอะไรไหม พี่เลี้ยง” “เอาค่ะ!!” จิราเป็นคนส่งเสียง เธอต้องรีบออกตัวเพราะกลัวคนเขินจะเกรงใจ จิราขอเป็นน้ำสมูทตี้โยเกิร์ต ส่วนของเรนนี่เป็นโกโก้ปั่นค่ะ นางกินประจำ!” ประโยคท้ายคนสั่งพยายามจะบอกว่านั่นคือของที่พิรุณทิพย์ชอบนะ ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่มีทั้งความหล่อและนิสัยเป็นกันเองยิ้ม เขาเดินไปสั่งน้ำให้กับคนทั้งสองก่อนจะจ่ายเงินให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากร้านพร้อมกับน้ำส้มในมือเพียงแก้วเดียว “ทำไมเขาดีขนาดนี้วะ หัวใจพิการแล้วมึง ไปไหนไม่ได้แล้ว” พิรุณทิพย์เอามือทุบอกข้างซ้ายสองสามที เธอรู้สึกว่าชายที่ถือน้ำส้มได้ขโมยหัวใจของเธอออกไปจากอก เธอกลายเป็นคนพิการที่ขาดหัวใจดวงน้อย ๆ “เครื่องช่วยหายใจอยู่ไหนจิรา เรนใจบางหมดแล้ว” “อาการหนักมาก!!” จิรากรอกตามองบนก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอโทรศัพท์ เธอควรเอาเวลาไปสนใจพี่สาวที่หายเข้ากลีบเมฆ มากกว่ามาสนใจเพื่อนสนิทที่กำลังมโนหาผู้ชาย ***คิมหันต์ พี่ชายของพิรุณทิพย์ ตัวละครหลัก จากเรื่อง คิมหันต์ นิยายเช็ต Love story of the season