สาวยิ้มกะชายหน่อย

 ( หนู​ยิ้ม​ ) สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหนูยิ้ม แค่ชื่อก็ดูน่ารักเลยใช่ไหมล่ะ! แต่เปล่าเลย ความสวยนั้นไม่มีแม้แต่นิด ความหน้าตาดียิ่งอยู่ไกลจากชีวิตเรามาก​ แล้ว​เรื่อง​สีผิวนะ อมน้ำตาลไปเลย หึ! ชีวิต ใคร ๆ ก็​เรียกน้อง​ดำ ตอนนี้​ฉันอายุยี่สิบสี่ปี หลังจากเรียนจบก็ทำงาน ชีวิตก็วนอยู่กับที่ทำงานและห้องเช่า ตื่นเช้าอาบน้ำไปทำงาน ทำงาน กินข้าวกลางวัน ทำงาน กลับห้อง นอน ชีวิตฉันก็จำเจอยู่แค่นี้ แต่! เหมือนวันนี้ฉันจะมีลางสังหรณ์อะไรแปลก ๆ​ เมื่อผู้จัดการแผนกเข้ามาหาฉันถึง​โต๊ะ​ทำงาน​ จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เจอกัน​คือ ย้ายฉันจากแผนกตรวจสอบมาอยู่แผนกประกันคุณภาพ วันนี้ฉันจะเจออะไรเนี่ย ไม่อยากคาดเดา​เลย หวั่นใจชะมัด "หนูยิ้ม พี่อยากให้ช่วยอะไรหน่อย" คุณ​นุ่มนิ่ม​ ผู้​จัดการ​แผนก​ที่​ฉันทำงาน​ เอาจริง​ ๆ เธอ​เป็น​ลูก​เจ้าของ​บริษัท​ด้วย​ แต่​ไม่​ยอมรับ​ตำแหน่ง​บริหาร​เลยขอเรียนรู้​งานไปก่อน​ "...ค่ะ" คงไม่ได้ย้ายฉันไปแผนกอื่นอีกล่ะ "บริษัทที่รับสินค้าจากเรามีปัญหา ต้องการให้เราส่งคนไปตรวจสอบ​ ซึ่งพี่มองจากความสามารถแล้ว หนูยิ้มเหมาะสมสุด" "อืม.. ค่ะ" ถ้าแทงหวยฉันคงรวยไปแล้ว ชีวิตหนูยิ้มโดนทำร้ายอีกแล้ว และฉันก็เป็นแบบเนี้ย เขาให้ทำไรก็ทำ ขัดใครเขาก็ไม่เป็นเห้อ ชีวิต! ต้องไปเจออะไรอีกล่ะเนี่ย "เก็บเสื้อผ้าเลยนะ หนูยิ้มต้องไปกับพี่นิดหน่อย วิศวะที่ต้องไปแก้โปรแกรมงานที่มีปัญหา" "....ค่ะ" แสนดีไหมล่ะชีวิต​หนู​ยิ้ม​ เขาบอกให้ไปก็ไป ให้ไปกับใครก็​ได้หมด ดี๊ดี...คืออย่างน้อยก็​เป็นผู้หญิงไง ฉันถูกสั่งให้กลับห้องเพื่อจัดกระเป๋าทันที ก่อนเวลาที่คุยเอาไว้ตอนแรกว่าจะไปตอนเย็น พี่นิดหน่อยคือคนไหนน้า ทำงานที่นี่มาตั้งนานก็​ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ วิศวะใหม่เหรอ...เดี๋ยวนี้รับผู้หญิงด้วยเท่จัง เสื้อผ้าของฉันเก็บไปไม่มากเพราะตามตารางการแก้งานที่แจ้งคือหนึ่งอาทิตย์ สำหรับผู้หญิงหน้าตาผ้าขี้ริ้วขี้เหร่อย่างฉันจะเอาอะไรมากมายแต่งยังไง​ก็​ไม่สวย พยายามหลายครั้งแล้ว 11:00น ปรี๊น ๆ ๆ ๆ ตรงเวลามาก ฉันได้ยินเสียงรถจากหน้าบ้านที่ฉันเช่า แต่กริ่งหน้าประตูก็มีนะ ทำไมไม่กด เฮ้ย แสดงว่าเป็นผู้หญิงที่นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "สวัสดีค่ะ...เอ่อ...ค.. คุณคือ พี่นิดหน่อย" ผู้ชายคนที่นั่งในรถกระบะสีดำยกสูงคือผู้ชาย หล่อมาก แล้วยังไงล่ะ เขามาบ้านผิดหรือฉันเข้าใจผิด "ใช่" โอ้...คำตอบที่ได้รับ ผู้ชายอะไรชื่อนิดหน่อยวะ จะชื่อน่ารักไปไหนเนี่ย แล้วฉันต้องไปกับผู้ชายหนึ่งอาทิตย์เลยหรอเนี่ย เราก็ยังยืนเอ๋อรับประทานอยู่แบบนั้น จนต้องสะดุ้งกับเสียงของเจ้าของรถ "จะยืนเป็นศาลพระภูมิไง ขึ้นรถดิ" "ค่ะ ๆ ๆ" อย่างไวเลย กระเป๋าเป้ใบน้อยกอดเอาไวแน่นเลย เสียงดุกว่าพี่ว้ากตอนรับน้องอีก​ จากน้ำเสียง มันขัดกับชื่อ​เขามาก "ไม่คาดเข็มขัดล่ะ" "..ค่ะ" เหงื่อแตกทั้งตัวเลยแหละ ปกติก็หาความสวยไม่เจออยู่แล้ว มาตื่นเต้นเพราะอยู่กับผู้ชายหล่อ แถมดุอย่างกับแมว...หนูยิ้มล่ะอ่อนใจ "....." "....." ตลอดทางค่ะ เงียบ... ไม่คุยกับฉันสักคำ อีกอย่างฉันก็ไม่กล้าถามอะไร ได้แต่แอบชำเลืองมองความหล่อกลาย ๆ ร่างกายผู้ชายคนนี้ดูสมส่วนเป็นบ้า เห็นกล้ามเนื้อแขนขาดูแน่นดีจริง เราก็ได้แต่วิจารณ์ในใจ "เขาให้เลี้ยวซ้ายนะคะ" คือฉันขึ้นรถมาก็เห็นหน้าจอภายในรถโชว์การเปิดจีพีเอสไปสถานที่ปลายทาง แต่อยู่ดี ๆ คุณพี่นิดหน่อยก็​เลี้ยวขวาทั้งที่มันให้ซ้ายซะงั้น "หิวข้าว" ".....อ๋อ" "พี่ชื่อนิดหน่อย เรียกพี่หน่อยก็ได้" "...เอ่อ" นี่เขากำลังต้องการทำความรู้จัก​กับฉันใช่ไหม พี่แกจะทำเสียงโหดไปไหนเนี้ย "ชื่อหนูยิ้ม เรียกอะไรก็ได้แล้วแต่พี่" "น้องดำ..." "เฮ้ย! มันก็ไม่ได้ทุกชื่อปะพี่ มันก็ไม่ถึงดำปะ คล้ำ ๆ อะ" นี่เป็นประโยคที่ฉันพูดยาวที่สุดตั้งแต่ขึ้นรถมา โดนใครจี้เรื่องนี้ฉันก็​จะเป็นแบบนี้เสมอ ...แต่!! นางมีความพอใจค่ะ ยิ้มซะงั้น อะไรของเขา ฉันก็แอบดูความพึงพอใจของเขาจนมาถึงร้านอาหารข้างทางร้านหนึ่ง ผิดจากที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะเป็นร้านอาหารติดแอร์หรู ๆ หน่อย แต่ก็​นั่นแหละ ฉันเป็นคนง่าย ๆ ได้หมด ++++++++ ฉันถึงห้องพักหลังจากได้เข้าไปพูดคุยกับทางบริษัทลูกค้า และการเข้าไปแก้ไขโปรแกรมของงานที่ทางลูกค้าซื้อไป เอาจริงแล้วไม่ต้องให้ฉันอยู่หนึ่งอาทิตย์ก็ได้ เพราะลูกค้าแค่อยากให้ฉันมาอธิบายถึงความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ซึ่งสบายมาก...สำหรับหนูยิ้ม เรื่องความสวยหนูยิ้มไม่สู้ แต่เรื่องงานหนูยิ้มมาแรงแซงโค้งกันเลยทีเดียว แต่ไม่ว่าฉันจะโทรไปเจรจาเท่าไหร่ ผู้จัดการประจำแผนกของฉันก็ยังยืนยันว่าฉันต้องอยู่ ก็ตามนั้น ฉันเป็นผู้หญิงง่าย ๆ อยู่แล้ว ห้องพักของฉันอยู่ใกล้กับพี่นิดหน่อย แค่เรียกในใจยังรู้สึกได้ถึงความดุที่แฝงอยู่ในชื่อแสนหวานเลย เป็นคอนโดขนาดเล็กที่อยู่คนเดียวกำลังพอดี แต่ฉันไม่ชอบแบบนี้เพราะที่นี่ไม่อนุญาตให้ทำครัว ที่ฉันเช่าบ้านอยู่เพราะจะได้ทำครัวเพื่อเป็นการประหยัด หากใช้ชีวิตแบบสาว ๆ ออฟฟิศที่ต้องซื้อกับข้าวกิน หรือไปกินตามห้างหรือร้านอาหารทุกวัน เราไม่ไหวแน่ ก๊อก ๆ ๆ “มีไรปะพี่” พี่นิดหน่อยสายโหดนั่นเองไม่ใช่ใคร “จะไปเที่ยว ไปหาไรกินเองได้ใช่ไหม” “ได้” ฉันมีแขนขาจะไปหาเองไม่ได้ได้ยังไง “แต่พรุ่งนี้ต้องเข้าไปแก้งานแต่เช้านะพี่อย่าเมานะ และก็อย่าดึกเดี๋ยวแก้งานเสร็จช้ากว่ากำหนด” “เออ รู้น่า” มาอย่างดุเลย ฉันนี่ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว แล้วคุณพี่นิดหน่อยก็เดินหนีไปเลย อะไรกันเนี่ย หรือว่าจริง ๆ แล้วผู้จัดการแผนกฉันต้องการให้ฉันมาคอยจัดการเรื่องของพี่นิดหน่อยกันแน่นะ แต่ช่างเถอะฉันมันง่าย ๆ ถือคติไม่สวยแล้วอย่าเรื่องเยอะ 23.30 น คุณพี่นิดหน่อยยังไม่กลับ เพราะห้องของฉันสามารถมองไปเห็นลานจอดรถด้านล่างได้ และฉันก็สายตาดีพอไม่มีรถกระบะยกสูงคันโตของคุณพี่เธอแน่ ไปเที่ยวไหนของเขานะ... อะไรกันมาทำงานแท้ ๆ ยังจะไปเที่ยว ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย คิดได้แค่ในหัวนี่แหละ กล้าด่าเขาไหมก็...ไม่เลย เห็นหน้าหล่อ ๆ ดุเป็นบ้าเลย คนอะไรก็ไม่รู้ ฉันก็นั่งเล่นเกมในโน้ตบุ๊กไปเรื่อย มันแปลกที่เลยนอนไม่หลับ อีกใจก็ห่วงงานกลัวว่าคุณพี่นิดสุดหล่อสายโหดจะเมาจนแก้งานไม่ได้ เราก็ไม่ได้จบวิศวะด้วยสิ ทำแทนให้ไม่ได้ ก๊อก ๆ ๆ ....หรือว่ากลับมาแล้ว ฉันวิ่งไปอย่างดีใจ คือไม่อยากให้งานมีปัญหาไงฉันมันพนักงานดีเด่น เรื่องงานมันต้องมาที่หนึ่ง ทันทีที่เปิดประตูก็มีอะไรบางอย่างที่สายตายังจับไม่ได้ลอยมา รับค่ะ...มันไม่มีน้ำหนักเท่าไหร่ ถุงที่ข้างในเป็นแซนด์วิช พี่หน่อยเขาจะโยนมาทำไมเนี่ย “ทำไมไม่ไปหาไรกินวะ...” เสียงดุจนค่อนไปทางตะคอก ว่าแต่.... รู้ได้ไง? รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ออกไปหาไรกิน คนอ่านยังไม่รู้เลย...ก็ฉันไม่ได้บอก..แฮะ ๆ “หนูมีขนมติดมาไงพี่” “ปลุกด้วย พรุ่งนี้” ปั้ง! “ถามทำไมเนี่ย ถามแล้วไม่เอาคำตอบ” ดี๊ดีชีวิตหนูยิ้ม นี่ต้องมาคอยรองรับอารมณ์คุณพี่นิดหน่อยหนึ่งอาทิตย์เลย เปลี่ยนชื่อเถอะไม่นิดหน่อยแล้ว น่าจะเยอะแยะมากกว่านะเนี่ย ในถุงที่พี่หน่อยโยนมาให้ฉันเป็นแซนด์วิชสามอันที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อ หน้าตาน่ากินแต่ท้องฉันมันอิ่มแล้ว ตัวฉันแค่นี้กินอะไรมากมาย อีกอย่างนอกจากคติที่ว่าไม่สวยอย่าเรื่องมาก ฉันก็ยังต้องมั่นในอีกเรื่องคือ...ไม่สวยอย่าอ้วน หุ่นดีเอาไว้ก่อน ซึ่งหุ่นเราก็​นางแบบดี ๆ นี่เอง ฉันเลยเก็บมันไว้กินตอนเช้าดีกว่า...จะได้ประหยัดเงิน นี่แหละประเด็น...