ชอบไอ้เอ็มดีนั่นละสิ

1962 Words

( หนูยิ้ม ) ก๊อก ๆ ๆ “พี่หน่อย ตื่นยัง” ....เงียบ คือดี เคาะจนมือจะหักแล้วเนี่ยยังไม่ตื่นอีกเหรอ จำได้ว่าฉันมาเรียกตั้งแต่หกโมงเช้า ห่างกันครั้งละสิบนาทีอย่างกับนาฬิกาปลุกที่ตั้งเลื่อนไว้ แต่ขอโทษ พี่แกไม่มีวีแววว่าจะเปิดประตูเลย นี่มันปาเข้าไปเจ็ดโมงแล้ว “พี่หน่อย....อ๊ะ!...ตื่นแล้ว..” เปิดประตูสักที แต่งตัวเรียบร้อย พร้อมกระเป๋าเป้ทำงาน แสดงว่าตื่นนานแล้ว แล้วไอ้ที่ฉันเรียกกับเคาะจนมือจะพังนี่คือ? “งงอะไร ไม่ไปทำงานไง” “เอ้า ให้มาปลุก แล้วพี่แต่งตัวเรียบร้อย คือไรอะ..ตื่นนานแล้วทำไมไม่บอก เจ็บมือหมดแล้วเนี่ย” “ให้มาปลุกไม่ได้บอกว่าจะมาเปิดนี่ นอนแก้ผ้าจะให้มาเปิดเหรอ” นั่น! เดินหนีอีกละ ฉันวิ่งเข้าห้องตัวเองรีบเอากระเป๋าและสัมภาระเท่าที่จำเป็นและไม่ลืมถุงแซนด์วิช ก่อนจะรีบวิ่งตามให้ทันผู้ชายขาโหด เกิดอารมณ์ไม่ดี ได้ให้ฉันไปทำงานเองแน่ ยิ่งจำทางไม่ได้อยู่ ระหว่างทางฉันก็เก็บของหลังรถคุณพี่เธอเล็กน้อย เพื่อวางของของตัวเอง และหยิบถุงแซนด์วิชมากินระหว่างทาง “ซื้อเมื่อคืนเอามากินเช้า หุ่นอย่างกับตะเกียบ ลดความอ้วนเหรอ” “...กินไหมคะ” ถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “มือไม่ว่าง" "งั้น....ก็ไม่ต้องกิน" ฉันก็ลอยหน้าลอยตากินต่อไปค่ะ กลิ่นของแซนด์วิชก็ลอยคลุ้งไปทั่วรถเลยทีเดียว ก็ไม่ได้ถามนะว่ากินในรถได้ไหม แกะเลย “เฮ้ย มือไม่ว่างแต่ก็อยากกินนะไอ้ดำ” โอ้โห... อยากจะด่าว่าไอ้หล่อ “ขาวจ้า คุณพี่ขาว คุณพี่หล่อ” ประชด... แต่ก็แบ่งแซนด์วิชพอดีคำป้อนให้กับพ่อเทพบุตรที่ว่าจี้จุดอ่อนที่ฉันไม่ขาว ฟังเสียงฉันประชดนางก็ยิ้มกริ่มชอบใจ ฉันด่าใครไม่เป็นไง ชีวิตหนูยิ้ม ผู้ไม่สวย ไม่เรื่องมาก และไม่ยอมอ้วน! ตลอดทางฉันก็กินคำป้อนคุณพี่เธอคำไปตลอดทาง เวลาที่คุณพี่นิดหน่อยตั้งท่าจะพูดก็ป้อนเลยค่ะ จะได้ไม่พูดให้ส่อเสียดใจฉัน เมื่อมาถึงบริษัท ฉันก็แยกไปยังออฟฟิศ ซึ่งวันนี้เอ็มดีของบริษัท ลูกค้าต้องการคุยกับฉัน เมื่อวานที่เข้ามาเอ็มดีไม่อยู่ ได้ยินชื่อเสียงลือนามมาว่าเอ็มดีบริษัทนี้หล่อมาก เป็นหนุ่มตาใส่ลูกครึ่งอเมริกา ฉันก็แต่งตัวดูดีมาเต็มที่ ย้ำนะ! ว่าแค่ดูดี เพราะฉันผิวคล้ำเลือกเสื้อผ้าอะไรก็ลำบาก ขนาดลิปทาปากยังเลือกไม่เข้ากับตัวเอง ฉันถูกเลขาของเอ็มดีเชิญเข้าไปในห้องรับรองที่แอร์เย็นฉ่ำ เพียงอึดใจเดียวเลขาคนเดิมก็เข้ามาพร้อมกับเอ็มดีหนุ่มรูปหล่อที่เข้าตาคุณหนูยิ้มมาก ความสูงราว ๆ หนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรได้ประมาณโดยสายตา เพราะฉันสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร กับรอยยิ้มและหน้าตาหล่อเหลาที่เห็นเด่นมาแต่ไกล โอ้ย....หนูยิ้มจะละลาย “นี่คุณหนูยิ้มจากบริษัท xx ค่ะ” เลขาฯ คนเดิมแนะนำ “สวัสดีค่ะ คุณริชาร์ท” หนูยิ้มทำการบ้านมาดีเสมอ “ต้องขอโทษจริง ๆ กับความผิดพลาดของทางเรา หนูยิ้มตรวจสอบความผิดพลาดแล้ว เกิดจาก...” “ชื่อน่ารักนะครับ” เอ่อ... เอ็มดีที่นี่จะอารมณ์ดีไปไหม ชมฉันขณะที่กำลังอธิบายงานที่ท่องมาเป็นหน้ากระดาษเนี่ยนะ แต่ก็รู้สึกดีแหะ “เอ่อ ขอบคุณค่ะ” ตามมารยาท ถึงแม้โดยส่วนตัวจะเป็นคนที่ไม่เชื่อคำชมของทุกคนอยู่แล้ว ความรู้สึกลึก ๆ มันบอกว่าเขาชมไปงั้นแหละไม่ได้จริงใจกับคนอย่างฉันจริง ๆ “มีชื่อเล่นไหม คือ...ผมเรียกยากจัง” “....” ชื่อจริงก็หนูยิ้ม ชื่อเล่นก็หนูยิ้ม แล้วจะเอาชื่อไหนละ “เรียกยิ้มอย่างเดียวก็ได้ค่ะ” “ยิ้ม...น่ารักจัง” โอ๊ย.. เป็นตาที่เซ็กซี่มาก ทำไมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เซ็กซี่ขนาดนี้ ยิ่งเวลาเรียกชื่อฉันนะ น่ารักเป็นบ้า แต่เริ่มตะหงิด ๆ ใจละ ทำไมดูสายตาเขามันดูหวานเยิ้มจัง ไม่ได้จะจีบฉันใช่ไหมเนี่ย แต่หล่อขนาดนี้จะมาจีบฉันเชียวเหรอ “ผมขอจีบยิ้มได้ไหม” “ห๊ะ!....” เป็นเสียงที่หายเข้าไปในลำคอเลยละ หัวจงหัวใจไม่มีเหลือ... มันหยุดเต้นไปเรียบร้อย ลมหายใจที่หายเข้าออกเป็นปกติก็กลั้นไว้ราวกับโดนสั่งห้าม ไม่ได้หูฟาดใช่ไหม... อะไรกันเนี่ย ชีวิตที่มันเคยซ้ำซากจำเจมันจะเปลี่ยนอะไรเบอร์นี้ ได้มาร่วมงานกับพี่สุดหล่อขาโหด และยังมีผู้ชายที่เป็นถึงผู้บริหารที่หล่อระดับเทพมาขอจีบ บ้าไปแล้ว ++++++++ ( นิดหน่อย ) ผมชื่อนิดหน่อย อายุยี่สิบเก้าปี เรียนจบวิศวะมาก็เที่ยวเตร่ไปเรื่อยไม่ได้ทำงาน ที่บ้านรวยไงไม่ต้องทำก็มีเงินใช้ จนเมื่อบริษัทที่บ้านมีปัญหาและต้องการคนไปแก้งานให้ เลยอยากเป็นลูกที่ดีรับอาสามาแก้ให้เพื่อแลกกับการขอไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแฟนสักอาทิตย์ การทำงานก็ได้พี่สาวที่เป็นผู้จัดการแผนกคุณภาพให้การช่วยเหลือ โดยบอกว่าจะส่งผู้ช่วยไปให้ รับรองอย่างนั้นอย่างนี้ว่ามีประโยชน์ ก็คงมีประโยชน์แหละเพราะเมื่อเช้าเพิ่งจะแกล้งให้น้องดำมายืนเคาะประตูปลุก จะว่าไปก็หน้าตาน่ารักพอเข้าวัดแล้วผีไม่หลอก แต่เรื่องหุ่นนี้เอาการเลย หน้าอกหน้าใจนี่กินขาด แต่อย่างว่าผมมันรักแฟน ไม่สนหรอก อีกอย่างแค่สีผิวก็ไม่ใช่ละ ผมมันต้องขาวตัวเล็กนมใหญ่ ๆ ....นั่นละประเด็น นี่ผมแก้งานแต่เช้า แม่ผู้ช่วยคนดีที่พี่สาวบอกว่ามีประโยชน์บอกว่าไปคุยงานกับผู้บริหาร นี่หายไปจะสามชั่วโมงละยังไม่โผล่หัวมาเลย โดนผู้บริหารคาบลงน้ำไปกินแล้วมั้ง เรื่องความกวนตีนของผมไม่ต้องพูดถึง เป็นมาตั้งแต่เกิด แก้ไม่ได้ เว้นแต่อยู่กับแฟนอย่างน้องส้มโอที่ส้มโอสมชื่อ อันนี้มันจะไม่ค่อยมีเวลากวนตีน ต้องเอาเวลาไปทำอย่างอื่นหมด ระหว่างที่ผมกำลังต่อสายวงจร และจัดโปรแกรมในโน้ตบุ๊กที่พกมา สายตาก็มองไปเห็นน้องดำผู้ที่พี่สาวว่ามีประโยชน์ มองจนแน่ใจชายในชุดสูทที่เดินมาคู่กันคือผู้บริหารของบริษัทลูกค้าที่ผมกำลังแก้งานอยู่ ดูจากสายตาแล้ว ไอ้ที่มีประโยชน์ที่พี่สาวว่า คงเป็นเพราะไอ้ผู้บริหารนี่ชอบน้องดำแน่ ....อย่างว่าล่ะ หน้าฝรั่งแบบนี้ชอบดำ ๆ ชัวร์ เห็นขายาว ๆ เดินแยกจากพ่อฝรั่งเดินมากลาย ๆ คงจู๋จี๋กันมาหนำใจแล้วแน่ ๆ น้องดำนมตูมถึงเดินมาได้ “ยากไหมพี่” สิ่งแรกที่ถาม “จะช่วยไง?” ก็มันพูดดี ๆ ไม่เป็น จะให้ผมบอกว่า ไม่ยากครับ ยากครับ ทำไม่ได้หรอก มันคันลิ้น “แฟนเหรอ” “เปล๊า!” ตอบซะเสียงสูงเลย จะเชื่อดีไหมเนี่ย แต่ช่างเถอะ ที่แน่ ๆ ไอ้หมอนั่นชอบ ที่เป็นประโยชน์คือการแก้งานครั้งนี้มีผู้บริหารหนุนหลัง ไม่สำเร็จก็ไม่น่าต้องถึงกับตายคงจะพอมีน้องดำนมตูมขวางเอาไว้ได้ น้องดำก็ดูจะง่ายไปหมด พื้นที่ว่างก็มีแต่ฝุ่น น้องนางก็นั่งลงอย่างไม่กลัวเปื้อนจนผมต้องหันมอง เธอรวบกระโปรงสั้น ๆ แล้วเอาเข่าลงกับพื้นฝุ่น “ไปนั่งไกล ๆ เกะกะ” ไล่เพราะไม่อยากให้นั่ง คงเจ็บเข่าแน่ ๆ “หิวแล้วพี่ ไปหาไรกินกัน” “ไอ้ฝรั่งไม่พาไปเลี้ยงข้าวเหรอ” ถามไปงั้นแหละ ไอ้มือก็รวบเก็บข้าวของ สงสาร...เดี๋ยวก็จะเป็นลมเป็นแล้งไป ไอ้ผมถึงจะปากหมาแต่ก็ไม่ได้ใจดำ ขนาดเมื่อคืนถามยามว่าน้องดำได้ลงมากินข้าว พอรู้ว่าไม่ได้ลงมายังซื้อแซนด์วิชไปให้กิน ดูดีเหมือนเป็นพระเอก “ไม่กล้าไปกินกับเค้า อายคนอื่น” “......” คืออะไร อายคนอื่น เด็กสมัยนี้มีเรื่องอายคนอื่นด้วยเหรอ ดูจากท่าทาง ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปมีระดับผู้บริหารมาพาไปกินข้าวคงจะรีบจนตาลีตาเหลือก “เขาเป็นถึงผู้บริหารนะพี่ หนูมันแค่พนักงาน เขาไม่ได้จริงจังหรอก” “.....” มีความระบาย อย่าบอกนะว่าน้องดำไม่เคยมีแฟน “หิวพี่ ไปเถอะ” “ไม่เคยมีแฟนเหรอ” “......” เงียบ... ใบหน้าจากดำเป็นแดงเลยทีเดียว ไม่มีแฟนชัวร์...โตเป็นคนมาได้ไงวะเนี่ย ไม่เคยมีแฟน ร้านอาหารข้างทาง ผมเป็นคนที่มีเงินก็จริง แต่ชีวิตติดดินเสียยิ่งกว่าอะไร ถ้าไม่ได้ความหน้าตาดีที่มีมาแต่เกิดนี้ผมคงดูไม่ได้ นี่ก็เพิ่งโกนหนวดเคราเพราะน้องส้มโอบ่นว่าเหมือนโจร ก็เลยโกนเอาใจแฟน น้องดำยังนั่งเหม่อ ปากบอกว่าหิวให้พามากินข้าวแต่ก็เขี่ยอยู่นั่น "เฮ้ย.. หิวจริงปะเนี่ย!" อ่าว ๆ ช้อนเชิ้นกระเด็นออกจากมือหมด เสียงดังแค่นี้ก็ตกใจ..หรือผมเสียงดังไปวะ เธอกุรีกุจอเปลี่ยนช้อนแล้วตักข้าวเข้าปาก อะไรวะ...ไม่เถียงสักคำและต้องชวนคุยยังไงล่ะเนี่ย "เอาอะไรอีกเปล่า" ทำเสียงเบากว่าเดิมเพื่อจะได้คุยกันง่าย ๆ หน่อย "อิ่มแล้วพี่" "....." มันเพิ่งกินไปสามคำหลังจากช้อนมันตก อะไรของมันวะ "พี่...คือ....ไม่มีอะไรละ" อ่าว... อะไรของน้องดำเนี่ย "ลีลา จะถามอะไรก็ถามมา" "คือ...พี่ว่าหนูสวยไหม" แค่ก ๆ ๆ คนกำลังกินน้ำ เจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับสำลัก จะตอบยังไงล่ะ ไม่สวยมันร้องไห้โฮแน่ จะบอกว่าสวยมันก็ไม่สเปคเราจะสวยยังไง แต่ก็ดูดีน่ารักอยู่ "ไม่ต้องตอบแล้วพี่ อิ่มแล้วกลับเหอะ" ลุกจากโต๊ะไปเลย ความรู้สึกผิดขึ้นมาเต็มอกเลยที่ไม่ได้ตอบไป นี่ก็คงมโนไปต่าง ๆ นา ๆ เลยล่ะสิ ระหว่างทางขับรถกลับมาที่บริษัท แม่หนูน้อยผิวสีแทนก็เอาแต่นั่งเงียบ หน้าตาเหม่อเหมือนคนคิดอะไรหลายเรื่องในชีวิต ปลอบผู้หญิงก็ไม่เป็น พูดดีกับใครเขาก็ไม่ค่อยถนัด "...ชอบไอ้เอ็มดีนั่นละสิ" "อะไรพี่ ก็...ก็ไม่ได้คิดขนาดนั้น" "พี่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ดูออกมันก็ชอบหนูยิ้ม" พูดดีที่สุดแล้ว เท่าที่จะพูดได้ เงียบ... ยังเงียบ พูดขนาดนี้มันยังเงียบอีกเหรอวะ ผู้หญิงนี่อะไรก็ไม่รู้... "ผู้ชายที่ไหนจะมาชอบผู้หญิงอย่างหนูยิ้ม สวยก็ไม่สวย จนก็จน พี่ก็พูดไปเรื่อย" "....." ว่ากูพูดไปเรื่อยอีก "หนูยิ้มชินแล้ว มีแต่คนชอบแกล้งหนูยิ้ม" "......" ผมนี่ไปไม่เป็นเลย เจอผู้หญิงที่รู้จักกันไม่กี่วันมาดราม่าใส่แบบนี้ ยอมเลยยอม...เอ้า!! ดราม่าให้เต็มที่ไปเลยอีหนูเอ้ย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more