กลลวงรัก

 “แม่ หนูไม่อยากให้ใครว่าแม่  เราไปอยู่ที่อื่นได้ไหม ที่ไหนก็ได้ที่จะไม่มีใครมาด่าแม่ว่าเป็นเมียน้อย” กอหญ้า เด็กสาววัย 18 ปีเอ่ยบอก  เมื่อเธอได้ยินที่คุณหญิงของบ้านต่อว่าแม่ของเธอ คุณหญิงซึ่งเป็นเจ้านาย  และเป็นเมียหลวงของคนที่แม่ของเธอหลวมใจไปรัก “กอหญ้า  ไปนอนไป...ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ตั้งใจเรียนก็พอ” คนเป็นแม่ทำเสียงดุ ทั้งที่ตนเองก็เจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่น้อย  รู้อยู่เต็มอกว่าชายที่รักมีเจ้าของเป็นตัวตน อีกทั้งยังเป็นเจ้านายที่ตนเองทำงานรับใช้  แต่เพราะความรักที่มันเกิดขึ้นสุดจะห้ามหัวใจ หลังจากเลิกกับสามีเก่านานแรมจึงเผลอหัวใจ  ก่อเกิดเป็นความรักและความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกิดหักห้าม “......หนูจะไม่เรียนต่อแล้ว  เรียนจบ ม.6 หนูจะไปทำงาน  และไม่ให้แม่ทำงานที่นี่ ไปจากที่นี่ให้ได้” “แม่บอกให้ไปนอน  มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป  ไม่ต้องมาวุ่นวายเรื่องของผู้ใหญ่” เธอจะไปจากที่นี่ได้ยังไง  เมื่อหัวใจของเธออยู่ที่นี่ ยอมกินน้ำใต้ศอกโดนด่าว่าร้ายสารพัด ก็เพราะไม่อยากที่จะหลีกหนีหัวใจของตนเองไปไหน  ถึงแม้ชายที่รักจะเข้ามาหาเพียงครั้งคราวก็จำยอม กอหญ้าเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเองอย่างเจ็บปวด  นับจากวันที่แม่รับเธอจากยายที่อยู่บ้านนอกเข้ามาเรียนในเมือง กับบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของบ้านเจ้านาย   เธอหลงเข้าใจว่าแม่เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่ทำงานดีเยี่ยม  จนเจ้านายเอ็นดูให้อยู่บ้านเป็นหลังหัดแหลง  แยกจากสาวใช้คนอื่นที่ต้องนอนในบ้านพักคนใช้ จนเมื่อได้รู้ความจริงกับตัวประจักษ์  คุณหญิงเจ้าของบ้านเข้ามาด่าว่าแม่ของเธอถึงที่  ใช้ถ้อยคำหยาบคายทำร้ายจิตใจอย่างที่สุด  แม้ตนเองไม่ได้โดนด่าก็ยังเจ็บช้ำแทนแม่  แต่เพราะเหตุใดแม่ของเธอถึงไม่ยอมที่จะจากหนีไป โรงเรียนเอกชนที่เธอได้เรียน เสื้อผ้าใหม่ๆที่เธอได้สวมใส่ ไม่ได้เป็นความภาคภูมิใจอีกต่อไปแล้ว เมื่อเด็กสาวได้รับรู้ความจริงทุกอย่าง   กอหญ้าเดินออกประตูด้านหลังของบ้านในเช้าวันที่ต้องไปโรงเรียน เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าเพราะเหตุใดสาวใช้คนอื่นๆในบ้านจึงมักมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ  ความจริงที่รับรู้ทำให้เข้าใจทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง และเธอก็ไม่กล้าที่จะสู้หน้ากับใครในรั้วบ้านหลังนี้ “กอหญ้า ทำไมวันนี้ไม่ขึ้นรถมาเรียนกับเราล่ะ แล้วเมื่อเช้ามายังไง?” เมยา ลูกสาวคุณหญิงมาลินีผู้เป็นเจ้านายของแม่วิ่งเข้ามาหา  เธอเรียนห้องเดียวกับกอหญ้า และยังชอบที่จะไปไหนกับเธอมากด้วย “ทำไมตาบวม? กอหญ้าเจ็บตาเหรอ? ไม่สบายหรือเปล่า?” “เปล่าจ้ะ  เรา...นอนดึกน่ะ” เธอโกหก เพราะไม่รู้จะบอกความจริงยังไง ความจริงที่นอนร้องไห้ทั้งคืนหลังจากรู้ว่าแม่เป็นเมียน้อยของเจ้าบ้าน ซึ่งก็คือพ่อของเมยา “แล้วเมื่อเช้ามายังไงยังไม่บอกเราเลยนะ อยู่โรงเรียนเดียวกันก็มาด้วยกันสิ” “เรา... เรานั่งรถเมล์​มาน่ะ” “ทำไมต้องนั่งรถเมล์​มา หรือว่ามันสนุกกว่า? งั้นพรุ่งนี้เรานั่งรถเมล์มากับกอหญ้าดีกว่า เราอยากรู้จะสนุกจริงไหม” “ไม่ได้นะ...” กอหญ้ารีบเอ่ยบอก ถ้าเธอทำให้ลูกสาวเจ้าของบ้านมานั่งรถเมล์ เธอต้องโดนแม่ด่าอย่างแน่นอน  แม่บอกให้ดูแลลูกสาวของเจ้านายให้ดีที่สุด “นั่งรถเมล์ร้อนจะตาย อย่ามานั่งเลย นั่งรถแอร์เย็นๆดีแล้ว” "งั้นกอหญ้า​ก็​ต้องมานั่ง​กับเรา" เด็กสาวแสนซนยังคงไม่ยอมแพ้ "......" ดูเหมือน​เธอ​จะหลีกเลี่ยง​การหลบหน้า​เพื่อน​ผู้เป็นลูก​สาว​เจ้านายไม่ได้​ "...... ก็ได้จ้ะ" กอหญ้าออกจากรถหรูที่นั่งคู่มากับเมยา  เพราะไม่สามารถหนีไปนั่งรถเมล์คนเดียวได้ จากเดิมที่เคยมีความสุขสมได้นั่งรถหรูของเจ้านาย  แต่เมื่อรู้ความจริง...สายตาก็คอยมองหาว่าคนมากมายที่มองมาจะรู้สึกกับตัวเธออย่างไร จะว่าเธอกับแม่แบบไหน  ชีวิตของเธอแตกต่างไปจากเดิมจนเธออยากจะกลับไปอยู่กับยายที่บ้านนอกเสียมากกว่า “เดี๋ยวเรามาทำการบ้านด้วยกันนะ เราไม่เข้าใจหลายเรื่องเลย ต้องให้กอหญ้าสอนแล้วแหละ” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกหยุดกับอยู่ที่ เธอไม่กล้ามาที่บ้านใหญ่อีกแล้ว เธอไม่กล้ามองหน้าคุณหญิงเจ้าของบ้านที่แม่ของเธอคิดมีใจให้กับสามีของเขา เธออยากทำอะไรเพื่อเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้แต่มันเหมือนจะยาก “เป็นอะไรเหรอกอหญ้า วันนี้คุณแม่ต้องทำขนมอร่อยที่กอหญ้าชอบแน่” “เราต้องช่วยแม่ทำงานบ้าน คงมาทำการบ้านด้วยไม่ได้..” ข้ออ้างต่างๆนาๆที่อยากจะหามาเพื่อออกห่างจากลูกสาวเจ้าของบ้าน  แต่ยิ่งออกห่าง..เมยาเพื่อนที่แสนดีก็พร้อมที่จะเข้าหาโดยไม่ได้คิดรังเกียจเธอ  แต่นั่นอาจเป็นเพราะยังไม่รู้ความจริงบางอย่าง เมื่อรู้แล้ว..อาจจะรังเกลียดเธอจนไม่อยากมองหน้าเลยก็เป็นได้ “งั้นเดี๋ยวเราไปเล่นด้วยหลังจากอาบน้ำนะ..” “........” กอหญ้าทำได้เพียงมองหน้าเพื่อนหญิง เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้ แม้เธอกับแม่จะเป็นคนละคนกัน แต่เธอก็อายกับเรื่องพวกนี้เหลือเกิน “เมยา พี่กลับมาแล้ว..” เสียงชายหนุ่มดังออกมาจากตัวบ้าน ก่อนที่เมยาจะวิ่งเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจ ชายหนุ่มรูปหล่อที่กอหญ้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนในบ้านหลังนี้ มีเพียงความหล่อเหลาของเขาที่เธอรับรู้ได้เท่านั้น ท่าทีสง่ารูปร่างสมชายชาตรีราวกับเทพบุตร เด็กสาวไม่เคยเจอใครหล่อเหลาเท่าเขามาก่อน “พี่มาร์คกลับมาไม่บอกแม่ ตั้งใจจะมาเซอร์ไพร์สพวกเรานะน้องเมย์” กอหญ้ารีบหลบหน้าเจ้าของเสียง คุณหญิงเจ้าของบ้านที่รู้อยู่แก่ใจว่าแม่ของเธอเป็นเมียน้อย “อ้าว!! กอหญ้าก็อยู่ตรงนี้” “สวัสดีค่ะคุณหญิง หนูกำลังจะไปหลังบ้านแล้ว” น้ำเสียงเศร้าสงบเสงี่ยมเจียมตัวด้วยรู้ฐานะ  เธอหมายจะเดินไปทางหลังบ้านตามที่ปากว่า แต่ร่างกายก็ถูกเมยารั้งไว้ด้วยรอยยิ้มและความสดใจ “นี่เพื่อนของเมยาค่ะ ชื่อกอหญ้า กอหญ้าเรียนเก่งมากเลยนะคะพี่มาร์ค อาจารย์ถามอะไรกอหญ้าตอบได้หมดทุกข้อ และทำได้ดีทุกวิชา” เสียงสดใสพูดเจื่อยแจ้ว ไม่ได้สังเกตุว่าใบหน้าของเพื่อนเป็นแบบไหน “กอหญ้า นี่พี่มาร์ค พี่ชายของเราเอง” “สวัสดีค่ะ...” เด็กสาวยกมือไหว้ “คนนี้เหรอครับแม่ ลูกสาว....” เสียงเรียกชื่อขาดหายไป  ชื่อแม่ของเธอที่เขาไม่เอ่ยออกมา ความคิดที่ไกลกว่าความรู้สึก พลันคิดว่าเขาคงรับรู้ทุกอย่างจนหมดสิ้นแล้ว  เขาคงรู้ว่าเธอเป็นลูกของเมียน้อยพ่ออย่างแน่นอน  ความอับอายทำให้ตนเองไม่แม้แต่จะกล้าสบสายตา “นี่แหละ ลูกสาวของกานดาที่เพิ่งมาจากต่างจังหวัด เรียนที่เดียวกับเมยา” “เรียนที่เดียวกับเมยาซะด้วย โรงเรียนเอกชนนี่แม่เธอมีปัญญาส่งด้วยเหรอ?” คำพูดบาดลึกกินใจจนเด็กสาวจุกอก สายตาของกอหญ้าที่มองสบกับชายหนุ่มพอดีทำให้รู้สึกเจ็บปวด  แต่ก็หนีไปจากจุดที่ยืนไม่ได้...เมื่อแม่ของเธอเลือกแล้ว “เราเข้าบ้านกันดีกว่าครับ อย่าเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย”