พริตตี้ปากร้ายกับเจ้านายปากแข็ง

------น้ำขิง------ ในเช้าของวันที่แสนสดใสและน่าจะมีความสุขเป็นที่สุด วันนี้เป็นวันที่ฉันจะเข้าไปเซ็นสัญญาที่ห้างรถนำเข้าชั้นนำ เตรียมตัวรับเงินงาม ๆ ที่จะได้รับ แลกกับการอวดความสวยที่บังเอิญมีมาแต่เกิด “โอ้ยยย.. ตื่นเต้น วันนี้แล้วอีขิงเอ้ย แกต้องสวยที่สุด ดูดีที่สุด ให้สมกับที่เขาเลือกแก...” ฉันพูดกับตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ หมุนซ้ายหมุนขวาหลายรอบเพื่อความแน่ใจ เมื่อวานก็ไม่กินข้าวเย็นเลยนะ กลัวว่าจะทำให้เช้านี้หุ่นไม่ดี เสื้อผ้าในตู้มีกี่ตัว อีขิงรื้อหาตัวที่ดีที่สุด แต่งหน้าดีที่สุด ทุกอย่างเพื่องานนี้เลย จะยอมให้เสียชื่อพริตตี้น้ำขิง ที่ห้างรถจะเรียกไปเซ็นสัญญาไม่ได้  เดินออกจากห้องด้วยความภูมิใจในความสวย และพบเข้ากับน้องชายตัวดีที่ชอบกวนประสาท  “ตื่นแต่เช้าเลยนะพี่ นัดผู้ชายเหรอ...” เห็นไหม.. กวนประสาทเอาฤกษ์เอาชัยจริง ๆ  “กระโดดถีบสองตีนได้ไหม ไปทำงานสิยะ วันนี้พี่นัดเซ็นสัญญากับห้างรถ ใครจะรู้ว่าเจ้าของห้างรถมองเห็นในความสวยงามของฉัน จนจะจ้างไปเซ็นสัญญาหนึ่งปี” ฉันพูดอย่างเคลิบเคลิ้มมีความสุข “เย็นนี้หมูกระทะเลยดีกว่า..”  “ระวังเขาหลอกนะพี่ บางคนเขาชอบพริตตี้แก่ ๆ   เหี่ยว ๆ   อะไรแบบเนี่ย....”  “ไอ้ต้นน้ำ แกอยากโดนตบไหม...” ฉันแวดเสียงใส่ มันได้เชื้อใครมาเนี่ย ทำไมกวนประสาทขนาดนี้  “ล้อเล่นน่า... ให้ผมไปส่งเปล่า.. ใส่ชุดสวย ๆ นั่งรถเมย์ไปเหรอ” เออจริง แต่วันนี้ต้นน้ำมีเรียน ถ้าฉันเอารถไป หรือให้น้องไปส่งก็ไปเรียนไม่ทันสิ  “ไม่ต้องยะ...”ถึงฉันสองคนจะเป็นพี่น้องที่กวนประสาทกันไปบ้าง แต่เราก็รักกันดี 07.30 น   ฉันมายืนที่หน้าห้างรถนำเข้า มาก่อนเวลาที่นัดเอาไว้ด้วย ไม่ได้มีแค่ความสวยที่ติดตัวมาแต่เกิด สมองก็มีนะคะ..ที่รู้ว่าจะต้องมาก่อนเวลาไม่ใช่ให้ใครเขามารอฉันขณะที่กำลังยืนจัดระเบียบเสื้อผ้าที่คิดว่าสวยที่สุด ก็มีชายคนหนึ่งที่ใส่สูทเดินมา มีชายอีกสองคนที่กำลังยกข้าวของ  “เดี๋ยวให้คนยกของมาทางนี้ เอ้า !! เร็ว ๆ เข้า..” “ฮะ..เห้ย!! ฉันยืนอยู่ตรงนี้ วะ..ว้ายยยยย” (((ตูมมมม))) ร่างกายของฉันตกลงไปในน้ำพุ น้ำพุที่มันอยู่ทางด้านหลัง เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยก็ว่าได้ นี่คือวันดีของฉันนะ แล้วทำไมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย “คุณ... ไปเล่นอะไรในน้ำครับ..” ไปเล่นอะไรในน้ำอย่างงั้นเหรอ​โอ้ย!! อีขิงโกรธ  อีขิงตกน้ำ “กริ๊ดดดดดดดดดดด ก็นายนั่นแหละมาชนฉัน เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ กริ๊ดดดดดดด~~ กริ๊ดดดดดดด~~” ฉันอยากจะเอาระเบิดปาใส่ผู้ชาย​คนนี้มาก ถึงจะหน้าตาหล่อขั้น​เทพ​ก็เถอะ ตอนนี้ชุดสวย ๆ ของฉันเปียกไปหมดแล้ว แล้วยังมีน้ำหน้ามาถามว่าลงไปเล่นในน้ำทำไมคิดว่าหล่อแล้วจะพูดอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ “......” ผู้ชายคนนั้นยังยืนเก็กหล่อและยิ้มบาง ๆ   ทั้งที่ฉันกรี๊ดจนคอจะแตก “นายรู้​ไหม ว่าฉันแต่งตัวสวย ๆ แบบนี้ทำไม นายเห็นไหมว่ามันพังหมดแล้ว นายเป็น​ใครเนี้ยย....ทำไมมาทำแบบนี้กับฉัน แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปเปลี่ยน​ โอ้ยยย~~อะไร​กัน​เนี่ย​” “คุณครับ...” ผู้ชาย​อีกคนเดินเข้ามาแทรก “อัลรายย...” ตอบออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้อยากระบายอารมณ์กับอะไรสักอย่าง “ผู้ชายท่านนี้คือคุณนาสิน เจ้าของห้างรถแห่งนี้ครับ...” “แล้วยังไงเล่า.........เป็นเจ้าของห้างรถแล้วยังงาย” ฉันตะคอกเสียงตอบออกไป“เอ๊ะ..ว่าอะไรนะ เจ้าของห้างรถ แห่งนี้... งั้นเหรอ” หันไปมองห้างรถที่ใหญ่โตอย่างตกใจก่อนที่จะหันกลับมาหาผู้ชายที่ยังยืนเก็กหล่อเหมือนเดิม “ครับ.. ผมนาสิน” ผู้ชายที่เป็น​เจ้าของชื่อเดินเข้ามาใกล้   ทำยังไงดี ปากหายไปแล้วอีน้ำขิง ด่าไปซะเยอะด้วยเอายังไงต่อดีละแบบนี้ “เจ้าของห้างรถแล้วยังไง คิดว่ารวยแล้วไม่ต้องขอโทษเหรอ” ทำใจดีสู้เสือพูดออกไป ตายเป็น​ตาย อีน้ำขิงไม่เคยยอมใคร “ขอโทษนะพูดเป็นไหม ถึงฉันจะไม่รวยแต่ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน” “......” เงียบ.. คืออะไร เอาไงดีละน้ำขิง เขาไม่จ้างแกแน่.... ฉันมองเห็น​รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อะไรบางอย่าง ไม่ชอบรอยยิ้มนี้เลย เสียวสันหลัง​ยังไง​ชอบ​กล​ “ถ้าผมให้คำขอโทษ​ คุณก็ไม่ต้องเซ็นสัญญากับเราใช่ไหมครับ..” “.....”  ...แค่ขอโทษเอาเรื่องนี้มาขู่ เด็กชะมัดเลย กริ๊ง!!  กริ๊ง!!    อีน้ำขิงผู้​ไม่ง้อใครเตรียมจะหันไปอ้าปากด่า แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน เป็นสายจากน้องชายตัวดีที่โทรเข้ามา “อะไรไอ้ต้นน้ำ ตอนนี้พี่กำลังจะฆ่าคน ถ้าแกโทรมากวนประสาท ฉันจะฆ่าแกอีกคน~~ เข้าใจ​ไหม” (“......”) เงียบ เงียบแบบนี้มันไปทำอะไรมาผิดแน่นอน “อิต้น แกไปทำอะไรผิดมา” (พี่ครับ..”) “ไม่ต้องมาพูดเพราะ อะไร...ว่ามา เร็ว ๆ ” (“โผมมมม..ขับรถพี่ชน ชนกับเบนซ์ป้ายแดง ไม่มีเงินจ่ายเขา แต่มันก็...”) “ก็อะไร..” ตอนนี้จะเป็นลมแล้ว จะล้มทั้งยืนแล้ว (“ก็สี่แสน”) “สะ...สี่...แสน...” ฉันกดวางสายไอ้น้อยชายตัวดีทันที หายใจเข้าลึก ๆ อย่างตั้งสติ ก่อนที่จะหันมาหาชายสองคนที่ยืนอยู่อีกด้าน สี่แสนอย่างนั้นเหรอ..ให้ตายเถอะจะไปหามาจากไหนละ "........." “คุณนาสินใช่ไหมคะ น้ำขิงต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาท ไม่เป็นไรเลยค่ะ เรื่องเล็กน้อย เปียกแค่นี้เอง ไม่ต้องขอโทษนะคะ ไม่ต้องเลยค่ะ...” ..พลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้าไปเลยคร้าทำไงได้ก็อีขิงไม่มีปัญญาหาเงินสี่แสนนิ ++++++++ ....อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปในตอนนี้ โอ้ยย.. ทำไมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้เนี่ย นี่หรือชีวิตอีน้ำขิง “ไอ้คนรวยไม่มีตา ไอ้...ไอ้...ไอ้คนหล่อนิสัยไม่ดี หน้าฉันสวย ๆ เนี่ยลบหมดเลย แล้วไหนจะเสื้อผ้าฉันอีก...” ..เอ๊ะ!!  เสื้อผ้าฉันละ ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำที่พนักงานคนหนึ่งพาเดินเข้ามา ห้องน้ำออกจะหรูหราอลังการ ผ้าเช็ดตัวสักผืนก็ไม่มี โอ้ยยย..อีขิงจะบ้าตาย “ขอโทษนะครับ... คุณนาสินให้ผมเอาเสื้อผ้ามาให้ครับ”  "......" นึกว่าจะปล่อยให้แก้ผ้าอยู่ในห้องน้ำ ฉันยื่นมือออกไปรับโดยที่ยื่นออกไปแค่มือ ตอนนี้ไม่ต้องการเจอหน้าใครทั้งนั้น "นอกจากนี้คุณนาสินยังให้ผมบอกด้วยว่า ให้เวลาแต่งตัวสิบนาทีครับ..” ((สิบนาที)) “อาบน้ำนะคะ ไม่ได้วิ่งผ่านน้ำ สิบนาทีมันจะไปเสร็จทันได้ยังไง นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะ....แล้วขอโทษ ผู้หญิงสวยด้วยยะ” “คุณนาสินให้เรียนบอกด้วยว่า ถ้าสิบนาทีไม่เสร็จ ก็จะไม่เซ็นสัญญาครับ...” “......” กรี๊ดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดออกมาให้ห้องน้ำแตก ส้วมกระจายมันในตอนนี้ ควบคุมลมหายใจที่เหมือนลูกกระตาจะปลิ้นขึ้นข้างบนแล้ว “คร้า......ได้คร้า..... พอดีวันนี้อยากอาบน้ำเร็วมากกกก น่าจะสนุกนะคะ.. วิ่งผ่านน้ำเอา” ..เหอะ..  ทำอะไรละคะ รีบจนไม่รู้จะรีบยังไงเลย สิบนาที..ไม่เสร็จไม่เซ็นสัญญา ทำไมช่างเป็นเจ้าของห้างรถที่เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ แบบนี้เนี้ยยย หลังจากนั้นก็รีบออกจากห้องน้ำและตามพนักงานคนหนึ่งที่รอหน้าห้องน้ำไปยังห้องของคุณนาสิน สิบนาทีผ่านไป “คุณมาช้าไปห้านาที....” ประโยคแรกที่พูดทักทายเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามาอีกห้อง “กะ...ก็ใช่ แต่ตอนที่ฉันออกจากห้องน้ำมันพอดีเลยนะคะ” “แต่ผมเป็นคนให้เวลา ดังนั้นเวลาต้องยึดที่ผม ถูกต้องไหมครับ..” “.....” นี่มันอะไร.. วันโลกาวินาศใช่ไหม หรือสงครามประสาท “ฉันขอโทษนะคะคุณนาสิน ฉันผิดไปแล้วค่ะ คุณจะไม่ให้อภัยคนที่พยายามแล้วอย่างฉันหน่อยเหรอคะ คุณเจ้าของห้างสุดหล่อ...” “.....” เงียบ แต่มีรอยยิ้มมุมปาก ให้ตายเถอะ ฉันเกลียดยิ้มนี้ “นะคะ คุณนาสิน” “นั่งก่อนสิครับ.. คุณน้ำขิง..” ประโยคเชื้อเชิญแต่ทำเป็นหล่อ ก็หล่อนั่นแหละ แต่มันเป็นความหล่อที่น่าหมั่นไส้ "........" ฉันก็นั่งด้านหน้าตามที่เขาบอก  “ทำไมถึงเป็นพริตตี้..” “ห๊ะ..” นี่คำถามก่อนการเซ็นสัญญาเหรอ “ก็...ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษนะคะ ...ก็ได้เงิน ...ก็ทำ ...แค่นั้น” “ถ้าเซ็นสัญญากับเราต้องไม่รับงานที่อื่น..” “ได้ไง...” ขืนรอรับงานที่นี่เท่านั้นก็อดตายกันพอดี ไหนอีต้นน้ำยังไปขับรถชนมาอีก “งั้นไม่เซ็นครับ..” “อ้าว.. คุณนาสิน ฉันเป็นพริตตี้นะคะ” “ผมรู้..” “ออ...” รู้แล้วยังมาตั้งกฎบ้า ๆ เนี้ยนะ “ตรง ๆ เลยละกันค่ะคุณนาสิน ฉันไม่สามารถรับงานที่เดียวได้ เพราะมันไม่พอกับรายจ่ายของฉัน อย่างวันนี้น้องชายขับรถไปชนมาสี่แสน พริตตี้งานเดียวจะไปพอกินไหมละค่ะ” “เดือนละแสน ผมจ้างล่วงหน้าสี่เดือน..” “O.O...” อะไรนะ หูไม่ได้ฝาดใช่ไหม “จะ...จริงเหรอค่ะ..” “ครับ..สรุปจะเซ็นสัญญากับเราไหม” “เซ็นค่ะ เซ็น ๆ ๆ ” ...รีบเลย ตอนนี้รีบมาก ฉันอ่านสัญญาที่มันไม่ได้มีอะไรมากมาย มีเพียงแค่ กฎข้อที่1.ห้ามรับงานที่อื่น ข้อ2 ขึ้นตรงกับคุณนาสินเท่านั้น และกฎข้อสุดท้าย   ในทุกเวลาคือเวลางานห้ามมีข้อแม้ หากผิดกฎทั้งสามข้อปรับหนึ่งล้านบาท "........" “เรียบร้อยค่ะ... เอ๊ะ..” ฉันดันเอกสารส่งไปให้คุณนาสิน พร้อมกับข้อความที่เด้งขึ้น แสดงข้อความเงินเข้าบัญชีสี่แสนบาท   “สั่งจ่ายล่วงหน้าครับ..” “ว้าว... ขอบคุณนะคะ.. งั้นวันนี้ฉันขอตัวก่อนนะคะ” “เริ่มงานวันแรกตอนนี้” ประโยคที่ดังขึ้นเมื่อฉันกำลังจะลุกออกจากเก้าอี้“งานแรกของคุณคือ..ทานข้าวกับผม” “ห๊ะ... ว่าไงนะ” “หรืออยากจะทำอย่างอื่นที่มากกว่ากินข้าว” คนตรงหน้าลอยหน้าลอยตาพูด แหม.....หล่อจริง ๆ หล่อไม่เกรงใจรปภ. “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่..นั่นไม่ใช่งานพริตตี้..” “แต่เป็นงานที่ผมสั่ง ตามกฎคุณต้องขึ้นกับผม และทุกเวลาคือการทำงาน”