พิมพ์สิตรา

 “คุณป้าค่อย ๆ เดินนะจ้า... นั่งตรงนี้เดี๋ยวหนูเอาน้ำมาให้จ๊ะ” ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง จากนั้นก็หยิบน้ำมาให้ป้าจำปา เมื่อเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง พบว่าแกหกล้มอยู่ที่พื้นหน้าบ้าน ฉันชื่อพิมพ์สิตรา ชื่อเล่นว่าหนูพิมพ์ หรือที่ใคร ๆ ก็ต่างเรียกว่า ‘พิมพ์’ ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบเอ็ดปี กำลังเรียนพยาบาลอยู่ในตัวจังหวัด ส่วนป้าจำปาที่ฉันกำลังดูแลก็คือคนข้างบ้าน เป็นแม่ของพี่รฐา ผู้ชายที่ฉันแอบชอบตั้งแต่อยู่ชั้นประถม ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ฉันอายุสิบเอ็ดปี ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กประถมที่แอบรักพี่ชายข้างบ้าน เขาอยู่โรงเรียนมัธยมในตัวจังหวัด หล่อมาก ทุกวันที่ฉันต้องไปโรงเรียน จะต้องปั่นจักรยานผ่านบ้านพี่รฐาเสมอ และจะต้องมองเห็นพี่รฐาที่นั่งรอรถประจำทาง เขาจะอยู่ในชุดนักเรียนที่ขาวสะอาดมาก โอโม่สุด ๆ  พี่รฐาเป็นผู้ชายรักสะอาด ผิวพรรณเกลี้ยงเกลา ไม่ถึงกับขาวแต่ก็ดูดีสุด ๆ ในสายตาของฉันเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่น และฉันรู้สึกดีกับเขามาตลอด วันหนึ่งฉันปั่นจักรยานมาโซ่ตกที่หน้าบ้านของพี่เขาพอดี ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น ยังจำได้ดีในความรู้สึกนั้น แววตาของผู้ชายในชุดนักเรียนมอปลาย เขาเดินเข้ามาหาฉัน เขายิ้มด้วยความสุภาพ และช่วยใส่โซ่จักรยานให้ หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อน เขาก็ลูบหัวของฉันเบา ๆ วินาทีนั้นเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ พูดอะไรไม่ออก มันมีความสุขวนเวียนรอบตัว  จากวันนั้นฉันก็บอกตัวเองเสมอ ฉันจะทำให้พี่รฐารักในสักวัน จะเป็นผู้หญิงของพี่รฐาให้ได้ แต่... ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่รฐา ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเด็กข้างบ้าน เพราะหลังจากพี่รฐาเรียนจบมัธยมปลาย เขาก็ไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ ส่วนฉันก็เป็นแค่เด็กข้างบ้าน เป็นได้แค่นั้นเสมอมา   และฉันก็ชอบไปเล่นบ้านป้าจำปา ไปเพื่อจะได้รู้ว่าพี่รฐาเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม หรือว่าเขามีแฟนแล้วหรือยัง  วันเวลาล่วงเลยไปข้างหน้า ฉันก็ยังได้เป็นแค่เด็กข้างบ้านเหมือนเดิม จนตอนที่อายุสิบห้าปี บางอย่างระหว่างเราทั้งคู่ ก็คล้ายจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น  พี่รฐามาดักรอฉันที่หน้าโรงเรียน จากนั้นก็บอกกับฉันว่า ‘พี่ฝากดูแลพ่อกับแม่พี่ด้วยนะ พี่มีงานสำคัญ และมันคงทำให้พี่ไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่หลายปี ดูแลพ่อกับแม่แทนพี่ด้วยนะหนูพิมพ์’ ประโยคนั้นยังดังกึกก้องอยู่ในหัวของฉันทุกคืนทุกวัน มันทำให้ฉันเชื่อในเรื่องความรักมากขึ้น และทำให้ฉันดูแลครอบครัวพี่รฐาด้วยความเต็มใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจนเท่าทุกวันนี้ ดูแลด้วยหัวใจซึ่งรอคอยชายที่รัก ผู้ชายในฝันที่ใส่โซ่จักรยานให้ฉันในวันนั้น ตัวฉันไม่มีแม่ ฉันอยู่กับพ่อตั้งแต่ห้าขวบ หลังจากที่แม่เสียชีวิต พ่อของฉันก็เปิดอู่ซ่อมรถอยู่ข้างบ้านป้าจำปา และพ่อก็รู้มาตลอดในความต้องการของลูกสาว รู้ถึงเหตุผลที่ดูแลครอบครัวนี้เสมอ อู่ซ่อมรถของพ่อไม่ได้ใหญ่มาก แต่นับว่าค่อนข้างมีชื่อเสียง ผู้คนทั่วทั้งอำเภอเลือกใช้บริการ เพราะพ่อทำงานใส่ใจลูกค้า ไม่แพ้การใส่ใจลูกสาวคนนี้ “ให้มันได้อย่างงี้ มีลูกสาวกับเขาสักคน อาทิตย์หนึ่งกลับบ้านมาหาพ่อสีกครั้ง แทนที่จะรีบมาหาพ่อ กลับไปบ้านข้าง ๆ ก่อนสะได้ ดีจริง ๆ เลยเว้ย” พ่อส่งเสียงดังไปทั่ว ขณะที่กำลังนั่งขัดอะไรบางอย่างในอ่างน้ำมัน โดยพูดในเชิงตำหนิลูกสาว  มีความเง้างอนเรียกร้องความสนใจจากลูก ซึ่งฉันรู้ดีว่าพ่อไม่ได้จริงจัง ก็แค่พูดหยอกล้อเท่านั้น “อย่าน้อยใจสิ พ่อก็รู้ว่าหนูดูแลป้าจำปาเพราะอะไรนิ ไม่งอนนะพ่อ” “คนที่พี่หนูพิมพ์รอ... เขาจะรู้ไหม ว่าพี่ทุ่มเทให้เขาแค่ไหน” องุ่นโวยขึ้นมาอีกคน เขาคือหนึ่งในลูกน้องของพ่อ อายุสิบแปดปี ทำงานในช่วงเลิกเรียน ทุกคนในอู่ซ่อมรถของพ่อต่างรู้ดี ว่าฉันแอบชอบพี่รฐา ก็ที่ผ่านมาแสดงออกเสมอ ใครบ้างจะไม่รู้  จะมีก็แต่พี่รฐาเท่านั้น ไม่รู้อะไรเลย “เพื่อนผมหลายคน ฝากมาขอเบอร์พี่หนูพิมพ์ พี่ไม่สนใจบ้างเหรอครับ” ผ๊วะ!! ฝากระป๋องอะไรบางอย่างลอยมาที่หัวขององุ่นอย่างจัง เป็นฝีมือของพ่อฉันเอง และมันสร้างเสียงหัวเราะให้คนอื่น ๆ ที่กำลังซ่อมรถ ซึ่งแบ่งกันรับผิดชอบ “ใครวุ่นวายกับลูกสาวกู กูกระทืบยันบ้าน มึงด้วยไอ้งุ่น!  ถ้าเพื่อนคนไหนของมึงมายุ่งกับหนูพิมพ์  กูจะกระทืบมึงด้วย” “โห่... ลุงภาค งุ่นพูดเล่นเอง  หัวโนหมดแล้วมั้งเนี้ย เดี๋ยวก้สมองฝ่อหาเมียไม่ได้พอดี!” “เอาอีกทีไหม!” “พอแล้วพ่อ องุ่นหัวช้ำแล้ว” “หนูพิมพ์เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลูก เดี๋ยวเสื้อพยาบาลขาว ๆ จะเปื้อนหมด ไม่ต้องเดินใกล้ไอ้พวกนี้ให้ตัวเหม็น  ไปอาบน้ำนะ” ฉันยิ้มและมองไปที่องุ่น เขายังจับหัวตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ไม่รู้ว่าหัวแตกไหม  ครอบครัวของฉันน่ารักมาก ลูกน้องของพ่อทุกคนก็สนิทชิดเชื้อกับฉันดี เราอยู่กันอย่างญาติมิตร ขณะที่พ่อดูแลฉันเหมือนเจ้าหญิงคนหนึ่ง ในเย็นของวัน แกงส้มใส่ผักบุ้งและปลาเค็มที่พ่อชอบกิน ข้าวร้อน ๆ ถูกตักใส่จาน  จากนั้นจึงได้ออกไปตามพ่อ  คนตัวโตยิ้มจนแก้มปริ นั่งลงบนเก้าอี้ที่ฉันเลื่อนให้  นานครั้งจะได้กลับมาดูแลพ่อตัวเองบ้าง ทุกวันดูแลคนไข้จนไม่มีเวลาพักผ่อน ฉันรู้ว่าพ่อรักฉัน ทำทุกอย่างเพื่อฉันเสมอ ไม่ว่าจะส่งเสียให้ฉันเรียนหนังสือ หรือตามใจฉันในเรื่องพี่รฐา  “อาทิตย์หนึ่งได้กินกับข้าวฝีมือลูก มันชื่นใจจริง ๆ เลยเว้ย!!” พ่อกินข้าวคำใหญ่และพูดอย่างเอาใจ ไม่รู้ว่ารสมือของฉันมันอร่อยแค่ไหน แต่ที่แน่ ๆ  มีพ่อคนหนึ่งที่ชมฉันไม่เคยขาดปาก ชมจนฉันได้ใจ กลับมาทำกับข้าวให้พ่อกินทุกอาทิตย์ “อร่อยก็กินเยอะ ๆ จ๊ะพ่อ ผักบุ้งเนี่ย... หนูเก็บมาจากในคลองหลังบ้านเลยนะ รับรองว่าทั้งกรอบทั้งหวาน” แค่ก! แค๊ก! “อะไรนะ!” พ่อสำลักข้าวทันที   “หนูบอกว่าเก็บมาจากคลองหลังบ้าน” “คลองหลังบ้านเหรอ!” เพราะคลองด้านหลังที่มีบ้านหลังหนึ่งเลี้ยงหมู ตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมต้น ฉันชอบแกล้งพ่อมาก ไปเก็บผักบุ้งริมคลองมาผัดให้กินประจำ “ทำไมไม่บอกพ่อ จะได้ให้องุ่นไปซื้อในตลาด โอ้ว.... แกงส้มแสนอร่อยของกู น้ำขี้หมูเหรอเนี้ย” ฉันยิ้มกับสิ่งที่พ่อพูด ทั้งที่ความจริงฉันซื้อมาจากตลาด ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว ใครจะกล้าแกล้งพ่อได้ลงคอ “น้ำขี้หมูก็กินว่ะ!! ฝีมือลูกสาว ก็กินแม่งมันหมดหม้อนี่แหละ” “ฮ่า ๆ  หนูซื้อมาพ่อ ไม่ได้เก็บจากคลองหรอก” ฉันหัวเราะร่ากับอาการของพ่อ ที่บอกว่าจะกินจนหมดหม้อ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่รักฉันมากขนาดนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเสียงหัวเราะที่เราอยู่ด้วยกัน หรือแม้จะเสียงเง้างอน ที่ฉันดูแลป้าจำปามากกว่าพ่อ “โกหกพ่อเหรอ... หลงคิดว่าเป็นน้ำขี้หมูสะอีก แค่คิดภาพพ่อก็ต้องทำใจแล้ว” “ใครจะเอาน้ำขี้หมูมาผัดให้พ่อกินเล่า” “จะใคร... ก็หนูพิมพ์นั่นแหละ พ่อยังจำได้เลย ว่าตอนหนูอยู่มอสาม เอามาผัดให้พ่อกินเป็นกระทะ” ยังเป็นเรื่องเล่าของพ่อที่ไม่เคยลืม กับจานอาหารรสเลิศแสนอร่อย ผัดผักบุ้งน้ำขี้หมู “พ่อจ๋า... เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ หนูไปดูยาให้ป้าจำปานะ แล้วเดี๋ยวหนูกลับมาเก็บกวาดบ้านให้” “ไม่ต้องทำ... เก็บกวาดบ้านพ่อทำเอง จะไปดูยาให้ยายจำปาก็ไปเถอะ รีบไปรีบกลับนะลูก” “งอนหนูป่ะเนี้ย!! พ่อทำงานเหนื่อยแล้ว  ใครจะให้มาเก็บกวาดบ้าน ที่มันรกมาทั้งอาทิตย์ได้ลง ฮ่า ๆ” พูดแล้วฉันก็หัวเราะ ฉันกลับมาบ้านทีไรรกตลอด ผู้ชายอยู่ด้วยกัน ก็จะรกแบบนี้เสมอ วางอะไรก็ไม่เคยเป็นที่เป็นทาง “ไอองุ่นสิ ทำรกตลอด ต่อไปพ่อต้องหักเงินมันแล้ว” ฉันส่ายหัวกับคำพูดนั้น รู้ดีว่าคนที่ทำบ้านรกกว่าใครคือพ่อ กลับมาบ้านทีไรฉันก็แสนจะมีความสุข ต่อให้เรียนพยาบาลเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม แค่เห้นคนที่เรารัก ความสุขก็มากมายล้นเอ่อ “พี่หนูพิมพ์!! พี่หนูพิมพ์!!  เมื่อกี้ผมขี่รถผ่านบ้านป้าจำปา  เห็นผู้ชายคนหนึ่งอุ้มใครก็ไม่รู้เข้าไปในบ้าน  ไม่แน่อาจเป็นพี่รฐา แต่คนที่เขาอุ้มเป็นผู้หญิงนะ” “แน่ใจหรือเปล่าไอ้องุ่น อย่ามาลอกลูกกู” คนที่นั่งกินข้าวกันมาพูด ซึ่งมันก็น่าจะเป็นเพราะสีหน้าของฉัน แค่รู้ว่าอุ้มผู้หญิงก็ใจคอไม่ดีแล้ว สิ่งบอกเล่าขององุ่นทำให้ฉันใจคอไม่ดีเลย สองเท้าก้าวเข้าไปในบ้านของป้าจำปาด้วยความคุ้นชิน เมื่อมันเป็นบ้านที่ฉันเข้ามาตั้งแต่อายุสิบเอ็ด จนตอนนี้ก็ร่วมสิบปีแล้ว แม้จะมีช่วงเวลาที่ต้องไปเรียน แต่ส่วนใหญ่ฉันก็ใส่ใจคนในบ้านเสมอ สายตาของฉันมองเห็นใครบางคน ผู้ชายตัวสูงในชุดสีดำ เขายืนหันหลังให้กับฉัน ขณะที่กำลังเช็ดตัวผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนอนอยู่บนเตียงไม้ มีป้าจำปาและลุงวัตรยืนมองอยู่ข้าง ๆ  ฉันจ้องมองชายคนนั้นอยู่ด้านหลังด้วยความสนใจ เขาใช่พี่รฐาหรือเปล่า ใช่คนที่ฉันรอคอยมาตลอดหลายปีไหมนะ? หกปีนับจากวันที่เขาบอกว่าฝากพ่อกับแม่ มันทำให้ฉันเฝ้ารอ วันที่เขาจะกลับมาทุกคืนวัน “หนูพิมพ์ มาพอดีเลย ทำแผลให้ผู้หญิงคนนี้หน่อยสิลูก” ป้าจำปาเอ่ย เสียงของป้าจำปาทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมา และมันทำให้เราสองคนมองหน้ากันนิ่งในช่วงเวลาหนึ่ง  ชายคนนั้นคือพี่รฐา เขาคือผู้ชายที่ฉันรอคอยมาตลอด เขายังหล่อและดูภูมิฐานในสายตาของฉัน เหมือนเดิมทุกอย่าง แววตาของเขา สีหน้าของเขา รอยยิ้มของเขา  เขายังเป็นผู้ชายในฝันคนเดิม “หนูพิมพ์ ทำแผลให้โยธกาหน่อยนะ พี่จะไปเอายาให้ โยธกาถูกยิง มันเป็นแผลถาก ๆ ที่ขา พี่จะไปซื้อยาแก้อักเสบและอุปกรณ์ทำแผลเพิ่ม” “เอิ่ม... ค่ะ พี่รฐา” ไม่ทันที่ฉันจะตั้งคำถามอะไรเพิ่ม พี่รฐาก็วิ่งออกจากบ้านไปด้วยความรีบร้อน  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน  ทำไมพี่รฐาห่วงใยเธอจัง  ห่วงใยจนฉันอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก  เจอหน้าในรอบหลายปี ไม่มีคำทักทายสักนิด มีแต่คำบอกกล่าวให้ดูแลผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นใคร สำคัญแค่ไหน แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่พี่รฐาอยากให้ฉันทำ ฉันก็จะทำ