เธอถูกเลือกหรือหัวใจต้องการ

------สรินธร------ 'ไปที่บริษัทนี้ แล้วเขาจะมีงานให้หนูทำ  ลุงได้ยินคนวงในบอกว่าเขาต้องการคน' ฉันมองไปยังบริษัทใหญ่โตตรงหน้า มันหรูหราและใหญ่โต จะเป็นอย่างที่ลุงคนนั้นบอกเราจริง ๆ เหรอ เขาจะรับคนที่เรียนไม่จบอย่างเราจริงเหรอ ฉันชื่อ สรินธร หรือ ฟ้าอิง ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบห้าปี  ฉันเรียนไม่จบที่เหลืออีกแค่ปีเดียวก็จะเรียนจบ แต่พ่อของฉันเกิดประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ พ่อกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง แม่ออกจากงานมาดูแลพ่อ ส่วนฉันก็ต้องออกจากการเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายมาทำงานหาเงิน ทำทุกอย่างที่มันได้เงิน เช่นเดียวกับตอนนี้ที่ฉันต้องหางานเพิ่ม พ่อต้องใช้เงินเพิ่ม "น้าคะ ที่นี่รับสมัครพนักงานไหมคะ" ฉันเดินเข้าไปถามพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยืนประจำการ และฉันหวังว่าจะได้ทำงานที่นี่ "ไม่รับหรอก.. ที่นี่เขารับคนยาก ไปหาสมัครที่อื่นเถอะ" "ลองถามเข้าไปก่อนไหมคะ หนูอยากได้งานที่นี่มาก" ฉันพยายามอ้อนวอน แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ "แค่ถามให้หนูหน่อยได้ไหมคะน้า ถ้าเขาไม่รับหนูจะไป" "ไว้พรุ่งนี้ละกัน วันนี้ประธานใหญ่เข้า นั่นไง! มาแล้ว! หลบก่อนน้อง" ร่างกายของฉันถูกผลักเข้ากับกำแพงคล้ายกับต้องการให้พ้นสายตา สิ่งที่ฉันมองเห็นคือรถคันหรูหลายคันขับเข้ามาจอดด้านหน้า เหล่าพนักงานยืนเข้าแถวโค้งตัวให้อย่างเคารพ ชายคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนบันไดที่ละขั้น เขาดูหล่อเนี้ยบราวกับเจ้าชายหลุดออกมาจากราชวัง "สายจากคุณอภิวุฒิครับ" คนที่เดินตามหลังยื่นโทรศัพท์ให้แก่เขา ชายคนนั้นคุยโทรศัพท์ก่อนที่จะหันมาทางฉัน มันเป็นอะไรที่ตกใจมากเพราะฉันคิดว่าตัวเองหลบดีแล้ว กลัวจะสร้างปัญหาให้พี่ยาม แต่สายตาคู่นั้นที่มองมาพร้อมกับสองเท้าที่เดินเข้ามาหา "ฉัน...ฉันไม่ใช่คนร้ายนะคะ ฉันแค่มาสมัครงานค่ะ" ฉันประนมมือไหว้ชายใส่สูทที่เดินเข้ามาหา สายตาที่ราบเรียบแต่ดูดุ มันบอกว่าเขาคงจับฉันเข้าคุกแน่ "ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ อย่าจับฉันส่งตำรวจนะ" "เข้าไปคุยกับผมข้างใน ถ้าคุณจะมาสมัครงาน!" "ไม่! ฉันไม่ไป ฉันไม่ใช่ห๊ะ!.....คุณว่าไงนะคะ" ฉันลืมตามองหน้าชายตรงหน้า เมื่อกี้นี้เขาพูดว่าไงนะ "ผมจะรับคุณเข้าทำงาน ให้เข้าไปคุยข้างใน" "........" "..หรือคุณไม่ได้อยากทำงานแล้ว!!"  "........" เสียงทุ้มเข้มดังให้สติ "ทำค่ะ ทำค่ะ!!!!" ฉันรู้สึกดีใจพร้อมกับตกใจอย่างบอกไม่ถูก สายตาคนมากมายที่กำลังยืนเรียงรายจ้องมองมาทางฉัน ฉันกำลังจะได้เข้าทำงานที่นี่  ทำไมเขาช่างเป็นเจ้านายที่แสนใจดีขนาดนี้    ‘ขอให้เขารับฉันเขาทำงานทีเถอะ ขอแค่แม่บ้านก็ได้ มันคงได้เงินเดือนมากอยู่เมื่อเทียบกับงานเก่าที่ทำ  อีกทั้งที่นี่ก็ได้ชื่อว่าเป็นที่ทำงานที่เงินดีที่สุด เข้ายากที่สุดด้วย’ ฉันถูกพาเข้ามาด้านในซึ่งหรูหราอลังการมาก พนักงานแต่งตัวสวย ๆ กันทั้งนั้น สมแล้วที่สถานที่แห่งนี้ได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ผลิตเพชรรายใหญ่ที่สุดในประเทศ ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ก็แน่นหนามาก ห้องหนึ่งที่ฉันกำลังนั่งอยู่ได้รับการบอกกล่าวว่าเป็นห้องของประธานใหญ่ของที่นี่ ซึ่งเขาคนนั้นก็คือผู้ชายที่ฉันเจอก่อนหน้านี้ "คุณชื่ออะไรครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังก่อนที่จะปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของเขาคนเดิม  เขาวางเอกสารบนโต๊ะก่อนที่จะนั่งลงตรงหน้า "ชื่อสรินธรค่ะ" "คุณอยากทำตำแหน่งอะไร" "...!!..." มันควรถามว่าฉันทำอะไรได้หรือเปล่า จบอะไรมาไม่ใช่เหรอ เอาจริง ๆ จบแค่ ม.6 อย่างฉันคงเป็นได้แค่แม่บ้าน "ว่าไงครับ ตำแหน่งที่คุณสนใจคือตำแหน่งอะไร ?" "เออ... แม่บ้านค่ะ ที่นี่รับแม่บ้านไหมคะ" ฉันตอบออกไปในที่สุด ทั้งที่ใจลึก ๆ อยากตอบว่าการออกแบบ ตอนนี้แค่ได้งานทำที่เงินดีก็น่าจะพอแล้ว "......." "แต่ถ้าเต็มแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ" "ต้องการเงินเดือนเท่าไหร่ ?" "....." ฉันมีสิทธิ์เลือกเยอะ ๆ ไหมนะ ค่ารักษาพ่อที่ต้องหาตอนนี้หกหมื่นบ้าน ต้องเรียกยังไงถึงจะพอกัน "หกหมื่นบาท!!!" "ห๊ะ!!!! คะ...คุณว่าอะไรนะคะ แม่บ้านที่นี่เงินเดือนสูงขนาดนี้เลยเหรอคะ" "คุณพอใจหรือเปล่า ถ้าคุณพอใจเซ็นสัญญาจ้างงานได้เลย" ฉันรีบคว้าใบสัญญามาเซ็นทันที สัญญาก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่ได้มีเงื่อนไขหรือข้อตกลงพิเศษตัวเล็ก ๆ แอบซ่อน "เราไม่อนุญาตให้พูดเรื่องเงินเดือน หากเงินของคุณรู้ถึงเพื่อนร่วมงาน ไล่ออกนะครับ" "ค่ะ ฉันจะไม่พูดเลย" ฉันรับคำมั่น ฉันจะไม่ยอมถูกไล่ออกจากที่นี่ จะตั้งใจทำงานแบบถวายชีวิตเลย "ส่วนนี่เป็นเงินเดือนล่วงหน้าหนึ่งเดือน เป็นนโยบายบริษัท...ที่ห้ามพนักงานทุกคนพูดคุยกัน" ฉันมองแผ่นกระดาษใบน้อยที่เขายื่นมาตรงหน้า  "......." เช็คเงินสดหกหมื่นบาทถ้วน!! ฉันมองหน้าเขาเหมือนกับกลั้นหายใจไปชั่วขณะ พนักงานทุกคนที่นี่โชคดีจริง ที่มีเจ้านายใจดีอย่างเขา และน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว เงินที่จะรักษาพ่อได้เร็วกว่าที่คิด "ฮึก ๆ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก" "......." เขายื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้กับฉัน เขาดูเป็นคนใจดีแต่ใบหน้าราบเรียบจนเดาความรู้สึกไม่ได้ "ไม่เป็นไรค่ะ.. เดี๋ยวผ้าคุณสกปรก!" ฉันเอาแขนเสื้อตัวเองเช็ดน้ำตา ฉันไม่เคยห่วงสวยต่อหน้าผู้ชาย เพราะฉันไม่เคยเชื่อว่าการมีความรัก แฟน สามี จะทำให้ชีวิตฉันดีขึ้น "ฉันพร้อมเริ่มงานวันนี้เลยค่ะ ให้ฉันทำอะไรบอกฉันได้เลย" "......" เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน "คุณศิริวรรณ เข้ามาพบผมหน่อยครับ" "ค่ะ...." เสียงปลายสายตอบกลับมาก่อนที่เขาจะหันกลับมามองหน้าฉัน ฉันยิ้มให้กับเขาเล็กน้อยอย่างนอบน้อมแต่ก็มีเพียงสีหน้าราบเรียบ ไม่ได้บึ้งตึง แต่ก็ไม่ยิ้มแย้ม ไม่นานก็มีคนผู้มาใหม่ เธอน่าจะชื่อ 'ศิริวรรณ' จากการเอ่ยเรียกของเขา แต่เมื่อฉันเห็นหน้าก็ต้องแปลกใจ เธอหน้าตาเหมือนเพื่อนสมัยมัธยมของฉัน ชื่อของเธอก็คล้ายด้วย "คุณศิริวรรณช่วยพาคุณสรินธรไปที่แผนกแม่บ้าน เริ่มงานวันนี้วันแรก ใส่ชุดฟอร์มได้เลย  และรับผิดชอบแค่ชั้นผู้บริหารเท่านั้น" "..ได้ค่ะ" "........" เสียงเธอก็ใช่! แต่ทำไมเธอไม่ทักทายฉันเลย หรือเธอจำฉันไม่ได้  หรือที่นี่ห้ามแสดงตัวเป็นเพื่อนกัน มันต้องใช่แน่ ๆ "คุณสรินธร คุณสรินธรครับ" "......." เราต้องห้ามพูดสินะ "คุณสรินธร!" เสียงดังระดับหนึ่งพร้อมกับแรงสัมผัสที่มือทำให้ฉันได้สติ "เชิญครับ...." "อ๋อ..ค่ะ  ขอบคุณค่ะ" "ไม่คิดว่าเราจะบังเอิญมาเจอกันที่นี่" ศิริวรรณหันมาหาฉันขณะที่เราออกมาจากห้อง เธอพูดเสียงต่ำพร้อมกับสายตาที่มองซ้ายขวา มันเป็นข้อห้ามที่นี่จริง ๆ สินะ "...ห้ามเธอบอกใครว่ารู้จักฉัน ต้องเรียกฉันว่าคุณศิริวรรณด้วย เข้าใจไหม!!" "ออ... ได้ค่ะ คุณศิริวรรณ" ฉันตอบรับ อย่างที่ฉันบอกว่าฉันจะไม่ยอมถูกไล่ออกจากที่นี่ เดือนละหกหมื่นบาทมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่วุฒิน้อยอย่างฉัน เป็นเพราะลุงคนนั้นที่บอกข้อมูลภายในให้ฉันรับรู้ ฉันชั่งโชคดีจริง ๆ "ดี.. งั้นก็ตามมา ฉันจะพาเธอไปที่แผนกแม่บ้าน!" หลังจากนั้นฉันก็ถูกพาไปยังแผนกแม่บ้าน เปลี่ยนชุดทำงานสีครีมสวยสะอาดตา เป็นกระโปรงยาวพอดีเข่า และรองเท้าคัทชูสีดำ ที่ทำงานของฉันก็คือห้องชงแฝกาแฟ และทำความสะอาดทุกอย่างบนชั้นผู้บริหาร แต่ทุกอย่างมันสะอาดจนไม่รู้สึกว่ามีฝุ่นเลย ------ อภิเชษฐ์ ------ "ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณพ่อต้องการแล้วนะครับ" ผมกรอกเสียงตามสายรายงานการรับสรินธรเข้าทำงาน เงินช่วยเหลือหกหมื่นบาท ตามที่คุณพ่อต้องการทุกอย่าง  ("ดีมาก แกต้องทำความรู้จักกับหนูฟ้าอิงนะ เธอเป็นคนดี คนนี้แหละ....ลูกสะใภ้") "......." ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับการที่พ่ออยากได้ลูกสะใภ้ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะเถียงอะไร เมื่อผมรู้ว่าท่านหวังดี อีกทั้งผมก็รู้สึกว่าสรินธรไม่ใช่คนที่เลวร้าย  ("แล้วหนูฟ้าอิงได้ทำตำแหน่งอะไร เธอสนใจด้านไหน") "แม่บ้านครับ แม่บ้าน...เงินเดือนหกหมื่นบาท"  ("เป็นคนดีอะไรขนาดนี้ ขนาดให้เลือกเองก็ยังถ่อมตน เอาไปเป็นเลขาพ่อสิ ให้นั่งเล่นเฟซไปวัน ๆ ก็ได้") ยอมใจพ่อจริง ๆ แต่ก็ไม่เคยเห็นพ่อสนใจหรือต้องการให้ผมทำความรู้จักเท่ากับเธอคนนี้ เธอคงมีดีอะไรสักอย่างที่เอาชนะใจพ่อได้ ในสายตาผมเธอก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีผู้หญิงคนไหนสวยในสายตาของผมมานานแล้ว จนตอนนี้อายุสามสิบสองก็ไม่รู้สึกต้องการใครสักคน เพราะแผลจากคนรักเก่าไม่เคยทำให้ผมมีความสุขสักครั้ง "ให้เธอเป็นแม่บ้านแหละครับ ยังไงเธอก็ไม่ลำบากแน่นอน ชั้นผู้บริหารจ้างคนภายนอกเข้ามาทำความสะอาดทุกอาทิตย์ เธอแค่ชงกาแฟ...กับเงินเดือนหกหมื่นเท่านั้น"  ("ตามนั้นก็ได้ ดูแลเธอแทนพ่อนะ ดูแลดี ๆ ") พ่อพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะวางสายไป ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนที่จะสนใจเอกสาร ชีวิตของผมมีแต่งาน ผมทุ่มเททำงานอย่างหนักจนสามารถผลิตเพชรที่ตีตลาดโลกได้ มันได้รับการยอมรับอย่างดีเสมอมา ถึงผมจะไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องความรักแต่เรื่องงานของผมก็โดนเด่นมาก ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "ขออนุญาตค่ะ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เสียงคุณศิริวรรณจะร้องบอก ก่อนที่เธอจะเข้ามาในห้อง เธอคือผู้ช่วยเลขาที่ทำงานกับผมมาสามปีแล้ว ตอนคุณอาทิตย์ลางานพักร้อนเธอจึงงานยุ่งคนเดียว "มีนิตยสารติดต่อขอสัมภาษณ์คุณอภิเชษฐ์ค่ะ จะให้" "ปฏิเสธไป!!" ผมแทรกตอบก่อนที่เธอจะพูดจบ ผมไม่ชอบการออกสื่อ ผมไม่ชอบดารา และไม่อยากข้องเกี่ยวกับวงการนี้ "เอ่อ..ค่ะ" "ถ้าคุณสรินธรมีปัญหาอะไร ให้เธอติดต่อผมโดยตรงนะครับ" ผมสนใจเอกสารตรงหน้าตาหลังจากสั่งงานเรียบร้อย "ทำไมคุณอภิเชษฐ์ถึงรับฟ้า...เอ่อ..คุณสรินธรล่ะคะ" ผมเงยหน้าจากเอกสารจ้องมองคนตรงหน้า น้ำเสียงและแววตาของเธอตอนนี้บ่งบอกว่าเธอกำลังอิจฉา ".....คือ แผนกแม่บ้านแจ้งกับดิฉันว่าคนไม่ได้ขาด ดิฉันก็เลยแปลกใจน่ะค่ะ" "กลับไปทำงานของตัวเองครับ ทำแค่งานที่ผมให้รับผิดชอบก็พอ... ส่วนเรื่องไหนที่ผมคิดว่าคุณควรจะรับรู้ ผมจะเป็นคนแจ้งให้คุณทราบเอง!!"