“อ่า ขอโทษที”
ประโยคกล่าวขอโทษขอโพยในน้ำเสียงรู้สึกผิดดังขึ้น ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปบนถนนจนจวนใกล้จะถึงโรงแรมจัดงานประมูลเพชร
เจ้าของใบหน้าคมคายหลุบตามองริมฝีปากของณิชา ก่อนหน้านี้มันถูกเคลือบไปด้วยลิปสติกเป็นมันวาว แต่เวลานี้กลับซีดเซียวเพราะมันไปอยู่บนริมฝีปากอัคคีราห์เสียส่วนใหญ่
“ปากนายเลอะหมดแล้วเนี่ย” ณิชาว่าแล้วคลี่รอยยิ้มเขินอาย มือก็ใช้กระดาษทิชชู่เช็ดรอยลิปสติกบนริมฝีปากให้เจ้าของตักแกร่ง
“ไม่ทาเพิ่มเหรอ ของเธอซีดหมดแล้ว”
“อ่า เดี๋ยวก่อนก็ได้”
อัคคีราห์แยกยิ้มบนมุมปาก สายตามองคนบนตักไม่ละไปไหน
นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายวาบหวาม มือข้างซ้ายโอบรั้งเอวคอดกิ่วเอาไว้บนตัก โดยอีกมือนึงก็วุ่นวายกับต้นขาอ่อนของณิชาไม่พัก
“พอ.. พอแล้ว เดี๋ยวจะไปไม่ทันงานเริ่มเอานะ” ณิชาว่าแล้วหลบตาอีกฝ่ายด้วยความเก้อเขิน ก่อนลดมือลงหลังเช็ดร่องรอยของจูบที่แสนดูดดื่มเสร็จแล้วเรียบร้อย
“ให้เรนไปเป็นตัวแท
