“อ่า รสชาติไม่เหมือนที่พี่เทียนทำเลย”
เสียงบ่นอุบพึมพำในลำคอกับรสชาติของกาแฟที่ไม่ว่าจะพยายามชงกี่ครั้งก็ไม่เหมือนร้านของเทียน พลันน้ำตาก็เอ่อรื้นคลอเบ้าอย่างลืมตัว เมื่อนึกหวนถึงวันวานที่เคยมีผู้ชายที่แสนดีคอยเคียงข้างมาตลอด
ณิชาไม่รู้ว่าในสายตาของอัคคีราห์มองบุคคลที่หลงรักกาแฟเป็นแบบไหน แต่สำหรับเธอเทียนเป็นทั้งพี่และเพื่อนในคราวเดียวกัน
ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องร้อนใจ เทียนก็มักจะให้คำปรึกษาที่ดีเสมอ
“อาทิตย์หน้าเราจะไปฮ่องกงกัน” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง
“ฮ่องกงเหรอ” ณิชาย้ำประโยคเดิมด้วยสายตาเหม่อลอย
เธอใจลอยในทุกครั้งที่มีเรื่องของเทียนเข้ามาในหัว การทำตัวเป็นปกติทั้งที่รับรู้ความจริงอันโหดร้ายเกี่ยวกับผู้เป็นสามีในนามมันทำให้เธอสติหลุดบ่อยครั้ง
ไม่มีอารมณ์แม้แต่จะจับพู่กันขึ้นทำงาน ได้แต่นอนคิดหาหนทางช่วยเหลือคนที่เคยอยู่ข้างเธอก็เท่านั้น
“ไม่อยากรู้เหรอว่าเซียหลงยิ่งใหญ่แ
