ตกดึกแล้วแต่ณิชายังคงนอนมองเพดาน หวังว่าการนับแกะตัวที่พันจะช่วยให้เธอเข้าสู่ห้วงความฝันสักที
แต่จนแล้วจนรอดเปลือกตาก็ยังค้างเติ่งไม่ยอมหลับยอมนอน เพียงเพราะว่าครั้งนี้ผู้เป็นสามีกลับเข้าห้องมานอนบนเตียงของเจ้าตัว
ณิชาพยายามผ่อนปรนลมหายใจอย่างเบาที่สุด ท่ามกลางความเงียบที่เธอได้ยินเสียงอัคคีราห์ถอนหายใจหลายรอบ
“หลับแล้วหรอ” เสียงคำถามที่บ่งบอกว่าตัวเขาเองก็นอนไม่หลับเหมือนกันดังขึ้น
“อือ” พอได้ยินเสียงของอัคคีราห์ ณิชาก็แสร้งข่มตาหลับลงทันที
“เหอะ หลับแล้วพูดได้หรือไง”
“ฉันหลับตา ไม่ได้นอนหลับ”
“กวนประสาทเก่งชะมัด”
อัคคีราห์ยกยิ้มมุมปาก พลางใช้แขนหนุนรองศีรษะแทนหมอนใบใหญ่ สายตาก็เหม่อมองเพดานด้านบนหลังพยายามข่มตาให้นอนแต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี
คำพูดของเธอยังติดอยู่ในหัวเขา ประโยคที่ฉุดดึงเขากลับสู่หลุมดำของความเศร้าอีกครั้ง
“ที่จริงเธอพูดถูกอย่างนึงเกี่ยวกับฉัน..”
อัคคีราห์พูดขึ้นก่อ
