ช่วงพักเที่ยงณิชาก็หอบกล่องข้าวที่ทำเองกับมือมาหาอัคคีราห์ถึงบริษัท พยายามกวาดสายตามองหาน้องสาวเทียนที่มาถือป้ายร้องขอความเป็นธรรม แต่กลับคว้าน้ำเหลวกลับบ้านเหมือนเคย
เธอยืนพองแก้มรอลิฟต์ขณะที่ในหัวก็คิดว่าวันนี้จะเขียนบทให้ตัวเองยังไงถึงจะถูกใจอัคคีราห์ หากทว่าวินาที่ที่ลิฟต์ตรงหน้าเปิดออก กลับมีหญิงสาวคุ้นหน้าเดินสวนออกมา
ณิชาเผลอหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย นี่เป็นลิฟต์ของเหล่าคณะกรรมการบริษัทและผู้ถือหุ้นบริหาร แต่ทำไมถึงมีผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาได้
“นั่นมันผู้หญิงที่ร้านอาหารวันนั้นนี่..” ระหว่างที่ณิชาขมวดคิ้วสงสัย เธอก็รีบก้าวเท้าเดินเข้าลิฟต์แล้วคิดวกวนกับคำตอบที่ยังหาไม่เจอ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่คู่นอนของอัคคีราห์หรือเป็นมากกว่านั้นกันแน่..
ไม่นานลิฟต์ตรงหน้าก็เปิดออก ฉับพลันใบหน้าที่ดูวิตกกังวลก็แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มหวานล้ำที่เคลือบความวิตกกังวลในแววตา
ณิชาส
