แหวนของตระกูลถูกประดับไว้บนนิ้วนางของณิชาอย่างตีตราความเป็นเจ้าของ ว่าหลังจากนี้เธอจะเป็นคนของเซียหลง ตลอดจนได้รับการช่วยเหลือจากคนที่มีแหวนลักษณะเดียวกัน
บนนิ้วของเธอไม่ใช่แหวนเพชรราคาแพง แต่เป็นหยกเขียวมรกตที่ราคาประเมินค่าไม่ได้
ไม่ใช่เพียงแต่ของล้ำค่าจากตระกูลเซียหลงที่มอบให้เธอหลังก้าวเท้าเข้ามาเป็นสะใภ้ แต่ท่านศิลายังมอบเครื่องแพชรและสินสอดทองหมั้นในฉบับที่ไม่น้อยหน้าใคร
ยิ่งใหญ่สมเกียรติตระกูลชีเฟิ่ง
“สวัสดีค่ะ..” ณิชายกมือขั้นพนมไหว้ญาติผู้ใหญ่ทางฝั่งของอัคคีราห์ ใบหน้าซีดเซียวที่แววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
เธอต้องคอยพูดคุยกับแขกในงานที่บางคนไม่ได้รู้จักด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของอัคคีราห์แทบไม่ได้พักเท้าเลย
กลายเป็นว่าถ้าอยากหลุดพ้นตรงนี้ก็ต้องก้มหน้าทำตามคำสั่งเท่านั้น
ว่าที่เจ้าสาวคล้องแขนเจ้าบ่าวเข้าถ่ายรูปกับแขกเหรื่อในงาน บนส้นสูงที่เริ่มกัดหลังข้อเท้าให้เป็นแผล
