ความหึงหวงนี่มันไม่เข้าใครออกใคร ช้องนางเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเสียงแข็งก็ตอนที่พ่อกับแม่จ้องหน้า ตาไม่กะพริบ
“แล้วมันเรื่องอะไรของเอ็ง” สายหยุดล่ะอยากจะรู้ว่าทำไมอยู่ดีๆ ลูกก็ใส่อารมณ์ขึ้นมา
“นั่นสิ เสียงนี่เขียวเชียว” วิรัชตักต้มยำใส่ถ้วยใบเล็ก ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าลูกรักที่เอาแต่กินหมูทอด
“เปล๊า...” เธอรีบเสไปตักต้มยำเข้าปาก ก่อนจะพยายามควบคุมพฤติกรรมให้ดีขึ้น “ก็เห็นเขามาทานข้าวบ้านลุง...” เกือบอีกละ เกือบเผลอลงเสียงไม่พอใจ
“ครูคนใหม่น่ะ เพิ่งบรรจุได้ ลูกยายเจียม มาซื้อบ้านอยู่ใกล้ๆ นี่ล่ะ”
“ก็ไม่น่าจะอายุเกินยี่สิบห้าหรือยี่สิบหกใช่ไหม” หน็อย...ไอ้ลุงขุนศึกขี้หลี
“ก็น่าจะใช่นะ แต่พี่ศึกน่ะแกเนื้อหอมนะ สาวแก่แม่หม้ายเนี่ยทอดสะพานให้ตลอด จะมีก็แม่สายใจไหมพ่อ...”
“ใช่ๆ”
สายใจ...คนไหนอีกล่ะ
“คนนี้ขายส้มตำ นมเท่านี่...”
ช้องนางมองแม่ที่ทำท่าประกอบ ไอ้คนบ้านี่ยิ่งบ้านมใหญ่ๆ เสี
