ผ่านมาสองวันแล้วที่สโรชานอนซมอยู่ไม่ได้ออกไปไหน การเดินทางไกลเป็นเวลาหลายชั่วโมงกับมีรอบเดือนทำให้อาการของเธอแย่ลง พอวันนี้อาการดีขึ้น สาวน้อยก็รีบไปทวงตารางท่องเที่ยวจากเจ้าของบ้านทันที
“ทำงานอยู่เหรอคะ” เสียงใสเอ่ยถามทันทีที่ประตูห้องทำงานเปิดออก ร่างกำยำในชุดโต๊ปสีขาวคลุมมิชลาฮ์สีดำแถบทอง มีผ้าสีขาวคลุมศีรษะเงยหน้าขึ้นสบตากับสาวน้อย ดวงตาคมไล่มองร่างเล็กที่วันนี้สวมกางเกงยีนสีซีดพอดีตัวกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง รวบผมหางม้า เตรียมพร้อมสำหรับออกเดินทางท่องเที่ยว
“อือ” คำตอบสั้น ๆ ทำให้สโรชาหน้าบึ้ง ส่วนคนตอบยกยิ้มด้วยความชอบใจ
“อะไรคะ? ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไหนบอกว่ารอพรีมหายดีแล้วจะพาไปเที่ยว”
“งานฉันยังไม่เสร็จน่ะสิ ทำยังไงดี” คนตอบเอนกายพิงเก้าอี้ขณะกอดอกมองร่างน้อยเดินเข้ามาหา “หายดีแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“อยากไปไหนล่ะ”
“ไหนว่าทำงานอยู่”
“ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร”
“งั้นไปเที่ยวกับพรีมได้ใช
