1 : ฝึกงานวันแรก
1580 Words
สองสัปดาห์ต่อมา สโรชาและเพื่อนร่วมชั้นปีก็เริ่มแยกย้ายกันไปฝึกงาน พอเข้าเทอมสองจะเป็นช่วงรายงานผลการฝึกงานและเริ่มทำโปรเจกต์จบ สำหรับนักศึกษาเรียนดีอย่างสโรชากับโยธกาแล้วคงได้ทำเรื่องจบก่อนกำหนดตามที่หวังไว้ ไม่แน่อาจพ่วงด้วยเกียรตินิยม ทันทีที่ขึ้นปีสาม อาจารย์ก็เรียกทั้งคู่ไปคุยเรื่องทุนการศึกษาและเรื่องไปเรียนแลกเปลี่ยน แต่สองสาวปฏิเสธอย่างหลัง ส่วนเรื่องทุนยังอยู่ในช่วงตัดสินใจเลือกเพราะไม่ได้มีที่เดียวที่อยากได้ตัวคนเก่งอย่างพวกเธอ แถมยังเป็นทุนที่ระบุตัวผู้รับมาชัดเจนอีกด้วย แม้จะสละสิทธิ์แต่คนอื่นก็ไม่สามารถรับแทนได้
“อาทิตย์หน้าอาจารย์จะขอคำตอบเรื่องทุนแล้วนะ” เสียงเพื่อนรักที่นั่งดูดชานมไข่มุกอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะม้าหินอ่อนเอ่ยขึ้น “แกว่าฉันไปจีนหรือเยอรมันดี” คนถามมองหน้าคนฟังอย่างรอคอยคำตอบ สำหรับนักศึกษาที่เรียนเกี่ยวกับธุรกิจระหว่างประเทศแล้วถือเป็นโอกาสดีที่จะได้สร้างคอนเน็คชันและหาประสบการณ์
“แกอยากไปไหนมากกว่ากันล่ะ” สโรชาถามกลับ
“ฉันอยากไปเยอรมัน แต่ถ้าไปจีนก็ไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก อาหารการกินก็คล้าย ๆ กัน ฉันเลยลังเลน่ะ เพราะต้องไปอยู่นาน เลยกังวลเรื่องความเป็นอยู่”
“แล้วทำไมถึงอยากไปเยอรมันล่ะ”
“ฉันชอบผู้ชายฝั่งยุโรปมากกว่าเอเชีย”
“ไปเรียนนะยะไม่ใช่ไปหาผู้ชาย”
“โธ่ ระหว่างเรียนมันก็ต้องได้ติดไม้ติดมือกลับมาบ้างไหมล่ะ” เพื่อนรักตบโต๊ะดังฉาด พอพูดเรื่องผู้ชายก็มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทั้งที่เมื่อครู่ยังทำหน้าเบื่อหน่าย “ว่าแต่แกเถอะ จะไปแถวไหน”
“ระหว่างออสเตรเลียกับนิวซีแลนด์ ฉันว่าจะไปนิวซีแลนด์น่ะ ฉันชอบบรรยากาศที่นั่น ส่วนเรื่องผู้ชายก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะฉันชอบโซนนั้นอยู่แล้ว”
“แรดมากค่ะ เมื่อกี้ยังว่าฉันอยู่เลย” สองสาวสะบัดหน้าหนีกันก่อนจะหันกลับมาหัวเราะคิกคักใส่กัน สเปคผู้ชายของทั้งคู่คือหนุ่มฝรั่งเท่านั้น หากมีดวงตาสีฟ้ากับผมสีทองเหมือนเจ้าชายหรือดยุกในนิยายย้อนยุคที่ชอบอ่านเแถมมาด้วยก็ยิ่งชอบไปใหญ่ แต่ทุกวันนี้หาได้ยากเลยลดสเปคลงเหลือแค่หนุ่มฝรั่งเฉย ๆ
“จะว่าไปฉันก็ลืมถามแกเลย เรื่องที่บ้านอะ เป็นไงบ้าง” เพื่อนรักถามด้วยความเป็นห่วง “วันนั้นพ่อฉันบอกว่าจะคุยกับพ่อแกเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ฉันยุ่ง ๆ เลยไม่ได้ถามว่าช่วยอะไรได้บ้างไหม”
“ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอก แกก็รู้นี่ว่าพ่อกับแม่ฉันไม่เคยพูดเรื่องงานหรือเรื่องปัญหาอะไรให้ฟังเลย จนฉันต้องแอบยื่นมือเข้าไปยุ่งแบบเงียบ ๆ เนี่ย นี่ขนาดวันนั้นฉันพูดชัดแล้วนะว่าต้องบอก ยังจะปิดเงียบอีก” ดวงหน้าน้อยยับย่นเมื่อพูดถึงพ่อกับแม่
“ที่จะเข้าไปยุ่งน่ะ ใช่เกี่ยวกับเรื่องที่แกจะไปฝึกงานที่เคยบอกวันนั้นไหม”
“อืม ใช่ เขาเป็นเจ้าของที่นั่น แถมยังเจอตัวยากเลยต้องใช้วิธีนี้ถึงจะได้เจอเขา”
“ก็ว่าทำไมอยู่ดี ๆ แกถึงเลือกไปฝึกงานที่บริษัทนำเข้าซูเปอร์คาร์”
“ก็นายทุนใจร้ายนั่นไม่ยอมมาคุยกับพ่อฉันเองน่ะสิ เห็นว่าไม่เคยมีใครได้เจอเขาเลยด้วย ไม่รู้จะเก็บตัวอะไรนักหนา ตัวแทนที่เขาส่งมาก็เคี่ยวมาก เจรจาอะไรก็ล้มเหลวไปหมด ไม่รู้จักยืดหยุ่นเอาซะเลย ฉันเลยจะลองไปเจอเขาดูสักครั้ง”
“จะดีเหรอพรีม แกไม่รู้เรื่องงานในบริษัทของพ่อแกสักอย่าง แล้วในสายตาเขา แกก็คงเป็นแค่เด็กอะ เขาจะยอมคุยกับแกเหรอ”
“ฉันไม่ได้จะเจรจากับเขาเอง แค่ไปขอร้องเขาให้เจอกับพ่อสักครั้ง ยังไงขั้นตอนเทคโอเวอร์ก็ขอยื่นเจรจาใหม่ได้จนกว่าจะดำเนินการแล้วเสร็จ ตอนนี้พ่อยังไม่ได้ตอบตกลงเพราะหาทางยื้ออยู่ มันไม่มีทางอื่นแล้ว”
“ฉันว่าอย่าเลยแก ถ้าพลาดทำเสียงานขึ้นมาจะทำยังไง นี่ชีวิตจริงนะยะไม่ใช่นิยายแนวมาเฟียหรือเมียขัดดอก ที่อ่อยปุ๊บแล้วเขาจะยกหนี้ให้น่ะ”
“ฉันไม่ได้จะไปอ่อยเขา แค่ขอให้เขาเจอกับพ่อสักครั้งแค่นั้น อีกอย่างตอนนี้บ้านฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”
“ฉันไม่ได้ไปด้วยนะ พอเห็นเป็นบริษัทนำเข้ารถฉันก็กลัวฝึกไม่ผ่านอะ”
“อืม เข้าใจ เรื่องเรียนเรื่องใหญ่” สโรชาพยักหน้าให้เพื่อนเพราะเข้าใจจริง ๆ
“แต่มีอะไรแกต้องบอกฉันนะ”
“รู้แล้วน่า”
“แล้วจะเริ่มฝึกวันไหน ถ้าช้ากว่านี้ชั่วโมงไม่ครบนะ”
“พรุ่งนี้ค่ะ”
“งั้นก็ขอให้โชคดีในทุกเรื่องที่จะทำนะยะ” สองสาวนั่งคุยกันต่อสักพักคนขับรถของแต่ละบ้านก็มารับจึงแยกย้ายกันกลับ
วันต่อมา…
@บริษัท อาเมียร์คาน ยูเออี ซูเปอร์คาร์ จำกัด
บนตึกสูงตระหง่านตาที่มองลงมาเห็นวิวทิวทัศน์เป็นอาคารบ้านเรือนและตึกน้อยใหญ่หลายหลัง รวมถึงถนนหนทางกับรถไฟฟ้าอีกหลายสายที่แล่นไปมา ร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูปกำลังยืนถ่ายเอกสารจำนวนหลายสิบชุดอยู่ บนกระดาษเอสี่สีขาวในมือเธอมีรายชื่อผู้ถือหุ้นและข้อมูลเกี่ยวกับกิจการของครอบครัวที่ถูกฉกฉวยไปอย่างไม่เป็นธรรม
“ทำไมมีแต่ชื่ออิตาคาริบนี่เต็มไปหมดเลยล่ะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อดูเอกสารกี่แผ่นก็ไม่มีชื่อของคนที่คิดว่าน่าจะเป็นนายทุนหน้าเลือดคนนั้น
“นายตัวแทนคนนั้นชื่อคาริบ บินอาลี อาลบูลัต ตำแหน่งประธานบริษัท แต่กลับแนะนำตัวกับพ่อว่าเป็นแค่ตัวแทน แปลก ๆ นะเนี่ย คนในออฟฟิศก็บอกว่าเขาเป็นประธานบริษัท แต่ทำไมพี่ผู้ช่วยเลขาที่ให้เรามาถ่ายเอกสารถึงบอกว่าเขาเป็นแค่ประธานในนาม ถ้างั้นคนที่เป็นประธานตัวจริงนี่ใครล่ะเนี่ย โอ๊ย! นี่มันความสัมพันธ์อะไรกัน ยุ่งเหยิงชะมัด” เรียวปากสวยพึมพำไม่หยุดขณะคิ้วเรียวขมวดจนเป็นปม ตาก็เพ่งมองกระดาษในมือไปด้วย
“น้องพรีม เอกสารที่พี่ฝากได้หรือยังคะ” เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นเข็มของหญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามา
“ได้แล้วค่ะพี่หญิง” ดวงหน้าน้อยปรับมาเป็นปกติพร้อมฉีกยิ้มหวานให้คนถามก่อนจะยื่นเอกสารที่จัดเรียงเป็นชุดไว้ให้
“ดีเลย ผู้ถือหุ้นเข้าไปกันครบแล้ว พี่ต้องรีบเอาไปแจก น้องพรีมก็อยู่แถวนี้ไปก่อนนะ วันแรกน่าจะไม่มีอะไรให้ทำ”
“ค่ะ ว่าแต่พี่หญิงคะ นอกจากผู้ถือหุ้นแล้วเจ้านายเราเขาจะมาประชุมด้วยไหมคะ” คนถูกถามทำท่าขบคิดพร้อมกับพยักหน้าตอบ เธอไม่ได้สงสัยอะไรเพราะเด็กฝึกงานกี่รุ่นที่เข้ามาก็ชอบถามนี่นั่นเป็นปกติอยู่แล้ว
“หมายถึงเจ้านายตัวจริงใช่ไหม เพิ่งมาเมื่อกี้น่ะ แต่ไม่เข้าประชุมหรอก เพราะมีท่านประธานทำหน้าที่นั้นอยู่แล้ว”
“อ๋อ งี้นี่เอง”
“จะว่าไปแล้วพี่จะไปชงกาแฟให้นายใหญ่นี่นา คุยเพลินเลยอะ ต้องรีบเอาเอกสารไปส่งห้องประชุมแล้วด้วย”
“ให้พรีมเอากาแฟไปเสิร์ฟแทนไหมคะ เพราะห้องประชุมพรีมไม่น่าเข้าไปได้ พี่หญิงจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา” คนที่หวังอยากเจอเจ้านายตัวจริงลองเสี่ยงถามดู
“เอางั้นเหรอ งั้นพี่ฝากด้วยนะ ขึ้นลิฟต์ไปอีกสามชั้น ห้องใหญ่สุดประตูสีดำ กาแฟดำร้อนโนชูการ์”
“ค่ะ” พอผู้ช่วยเลขาเดินออกไปแล้ว สโรชาก็รีบตรงไปยังแพนทรีรูมเพื่อชงกาแฟ
“ซวยแล้ว! ลืมไปเลยว่าคุณคาริบห้ามคนที่ไม่ได้ยืนยันตัวตนขึ้นไปชั้นนั้น” พี่หญิง หรือผู้ช่วยเลขาชาวไทยเพียงหนึ่งเดียวที่ได้ทำงานใกล้ชิดกับคาริบผู้เป็นประธานบริษัทและเจ้านายตัวจริงอุทานออกมา
“คุณหญิง คุณคาริบให้มาตามครับ” แต่ยังไม่ทันจะได้วิ่งกลับไปหาน้องฝึกงาน เสียงทุ้มของพ่อหนุ่มอาหรับหน้าคมในชุดสูทสีดำก็ดังขึ้น “ต้องรีบประชุมแล้วครับ เพราะนายใหญ่มีตารางงานต่อ คุณคาริบต้องไปด้วย”
“…อ่าค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เจ้าของรองเท้าส้นเข็มสีดำรีบหอบเอกสารปึกหนาเดินตามเพื่อนร่วมงานไปติด ๆ ในใจภาวนาขอให้สาวน้อยจัดการปัญหาทางนั้นได้ด้วยดี “พี่ขอโทษนะน้องพรีม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจนต้องเปลี่ยนที่ฝึกงาน เดี๋ยวพี่หญิงคนนี้จะเขียนหนังสือแนะนำให้เอง”
- Writer
