Karakolun önünde abimin arabasında, içim Yusuf için yana yana bekliyordum. Camdan gördüğüm bir polis memuruyla, camı indirdim.
‘’Yusuf Erkoç’un karısı sen misin?’’
‘’Evet, benim.’’
‘’Bunları al, başımıza bela olmasın.’’
Uzattığı şeffaf poşete baktım. İçinde Yusuf’un eşyaları vardı. Alyansı ve benim evlenirken yüzüne çarptığım tek taşım da… O yüzük bana bile o kadar ağır gelmiş, elimden çıkarıp çıkarıp durmuştum ama Yusuf, onu yanında bir kutsal emanet gibi taşıyordu. Gözüme çarpan yüzükle sanki daha mümkünmüş gibi daha da ağlamaya başladım.
Akın abim elimdeki torbayı, resmen defterden bir sayfa koparır gibi, çekip aldı.
‘’Ne kıymetli kocan varmış senin de be! Madem arkasından bu kadar ağlayacaktın, madem bu kadar değerliydi senin için, neden kapının önüne bir çöp atar gibi boşandın
