ไม่เคยลืม
1096 Words
วายุ...
หลังจากที่เลขาของผมเธอบอกผมว่าจะไปอาบน้ำผมก็นั่งตั้งสติอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพักก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง พอสติผมเริ่มกลับมาก็คิดได้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางให้ยัยนั่นด้วยเพราะเธอต้องไปอยู่ที่อาหรับกับผมเป็นเดือนเลย วันนี้ว่าจะกลับมาคุยเรื่องนี้หลังจากประชุมเสร็จผมก็ลืมไปซะสนิทเลย
" คุณวายุมีอะไรหรือเปล่าคะ "
คนที่เปิดประตูเอ่ยถามผม หอมจังวะ!!ว่าแต่แต่งตัวแบบนี้เพิ่งอาบน้ำเสร็จหรอ
" อะเอ่อฉันจะมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้ต้องไปจัดการเรื่องพาสปอร์ตน่ะเธอยังไม่เคยไปต่างประเทศนิเดี๋ยวตอนเช้าเราไปด้วยกัน "
ผมบอกคนตรงหน้าพลางเกาหัวไปด้วยอยู่ๆผมก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาซะงั้น
" อ่อโอเคค่ะ "
คนตรงหน้าตอบผมก่อนจะรีบปิดประตูห้องลง นึกๆไปแล้วผมก็รู้สึกเหมือนโดนเธอด่าในใจเลยแฮะก็เล่นนุ่งผ้าเช้ดตัวผืนเดียวเดินออกมาหาเธอแบบนี้น่ะนะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยนะที่ผมทำแบบนี้แต่ถ้าเธอด่าผมในใจยแล้วยังไงล่ะก็นี่มันห้องผมนี่หว่า
เพียงฟ้า...
วันนี้หลังจากที่ทำเอกสารเดินทางไปต่างประเทศเสร็จแล้วฉันกับคุณวายุก็เข้ามาที่ออฟฟิศอีกครั้งเพื่อเตรียมเอกสารเกี่ยวกับงานที่ต้องไปดูที่ต่างประเทศก่อนจะเช็คงานที่เหลืออีกรอบก่อนออกเดินทาง
“ คุณวายุจะกลับเลยมั้ยคะ ”
ฉันถามคนที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงโต๊ะทำงานหลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว
“ กลับเลยก็ได้ ”
“ งั้นฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ”
“ อืม ”
.
.
.
" มาที่นี่ทำไม "
พลันฝีเท้าของฉันต้องชะงักเมื่อเดินมาถึงประตูห้องทำงานคุณวายุ
“ คุณวายุคุยกับใครกันนะ ”
ฉันพรึมพรำเบาๆก่อนจะยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เดินเข้าไปหรือว่ายัยนั่นจะมาหาคุณวายุอีกนะ
" นีน่าคิดถึงวายุค่ะเรากลับมาคบกันนะคะวายุนีน่ารักวายุนะคะ"
นั่นไง
" แต่ผมไม่คิดถึงคุณแล้วเราก็จะไม่กลับไปคบกันอีกนีน่า"
เสียงทุ้มของคุณวายุเอ่ยบอกยัยนั่นฟังดูมั่นใจ ผู้หญิงนี่ก็อะไรเขาไม่กลับไปคบแล้วยังจะตื้ออยู่นั่นแหละ
" แต่นีน่ามีอะไรกับคุณแล้วนะวายุถ้าคนอื่นรู้เข้านีน่าจะทำยังไง"
โอ้ววอะไรกันนี่
" แล้วถ้าคนอื่นรู้ว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับผมแค่คนเดียวคุณจะทำยังไงนีน่า!!! "
เสียงคนขี้โมโหตะโกนลั่นห้องบ่งบอกว่าโกรธจัด
" แต่คุณเป็นคนแรกของนีน่านะวายุ "
หูยมีแบบนี้ด้วยแฮะ
" แต่ผมไม่ใช่คนสุดท้าย!! ไม่ใช่คนสุดท้าย!! คุณเข้าใจมั้ยนีน่า!! "
" ฮึกก ฮือๆ นีนีน่าขอโทษ ฮึกๆ "
" ออกไปจากห้องผม!! แล้วเอามือสกปรกๆของคุณออกไปจากตัวผม!! "
ฉันเดาว่ายัยนีน่าอะไรนั่นต้องกอดคุณวายุอยู่แน่ๆ โธ่เอ้ยแล้วทำไมฉันต้องมายืนฟังอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยอุบาทว์หูชะมัด
" นีน่าไม่ไป ฮึกๆฮือๆ นีน่ารู้ว่าคุณยังรักนีน่าอยู่ตอนนี้คุณแค่โกรธนีน่าใช่มั้ยวายุใช่มั้ย ฮือๆ "
ทำไมยัยนี่เซ้าซี้ไม่เลิกนะได้ข่าวว่าเลิกกันไปห้าปีแล้วไม่ใช่หรือไงถ้ารักคุณวายุจริงแล้วทำไมไม่ตามตื้อตั้งแต่แรกล่ะ
" ผ่านมาห้าปีแล้วนีน่ามันจบแล้ว!! "
เสียงทุ้มตะโกนกลับ ฉันก็ว่างั้นแหละนานขนาดนั้นแล้วใครจะกลับไปล่ะ
" ถ้าคุณไม่ได้รักนีน่าแล้วแล้วทำไมคุณถึงไม่มีใครล่ะวายุ บอกนีน่าสิวายุ!! คุณยังลืมนีน่าไม่ได้ใช่มั้ย!! "
คราวนี้เหมือนยัยนีน่าอะไรนั่นจะตะโกนใส่คุณวายุบ้าง
“ อย่ามายุ่งกับผม!! ”
" ว้ายย!! วายุกลับมา!! คุณทำแบบนี้กับนีน่าไม่ได้นะกลับมา กรี๊ดดด "
ปัง!!
เสียงประตูถูกเปิดจากคนที่อยู่ด้านในกระทบกันดังสนั่นหลังจากที่คุณวายุเดินออกมา สีหน้าแดงก่ำและสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดกำลังยืนจ้องหน้าฉันอยู่นี่เขาจะด่าที่ฉันมาแอบฟังมั้ยเนี่ย
" กลับ "
คนที่เพิ่งจะเดินออกมาพูดกับฉันแค่นั้นก่อนจะเดินนำหน้าฉันไป โอเคฉํนจะอยู่แบบเงียบๆก็แล้วกันนะถือว่าไม่ได้ยินไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ระหว่างทางที่เราสองคนกลับคอนโดมันช่างเงียบจนน่าอึดอัดแม้แต่เสียงเพลงบนรถก็ไม่มี สีหน้าของคนข้างๆที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับทำให้ฉํนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่แทบจะจำทางกลับคอนโดไม่ได้
" คุณวายุดื่มเยอะเกินไปแล้วนะคะฉันว่าพอก่อนดีมั้ยคะคุณวายุจะได้พักผ่อน"
ฉันบอกกับคนที่เอาแต่ดื่มเหล้าหลังจากที่กลับมาถึงห้องจนตอนนี้โต๊ะหน้าโซฟานั้นเต็มไปด้วยขวดเหล้าที่วางเกลื่อนไปหมด กินแทนน้ำเปล่าหรือไงทำไมมันเยอะขนาดนี้
" งั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะถ้าคุณวายุต้องการอะไรเรียกฉันได้ตลอดนะคะ "
ฉันบอกคนที่เอาแต่กระดกแก้วเหล้าไม่พูดไม่จาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาในฐานะเลขาที่อยู่ด้วยกันทุกวันฉันไม่เคยเห็นคุณวายุเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ท่าจะหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
วายุ...
คุณเคยเป็นเหมือนผมมั้ยอยู่ดีๆก็อยากจะร้องไห้กับใครสักคนตอนนี้ผมสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยคิดว่าตัวเองผ่านช่วงเวลาเจ็บปวดนั้นมาแล้วผมคิดว่าผมลืมเธอไปแล้วคิดว่าตัวเองทำใจได้แล้ว แต่ไม่รู้สิพอเจอเธออีกครั้งเหมือนจุกอย่างบอกไม่ถูกผมพูดออกมาไม่ได้ไม่รู้จะอธิบายยังไงและตอนนี้ผมรู้แค่ว่าอยากกอดใครสักคนอยากร้องไห้กับใครสักคน
- Writer
