ทักทาย
885 Words
เพียงฟ้า...
ให้ตายสินี่ฉันต้องไปอยู่กับเจ้านายหน้าตายอย่างอิตาบ้านั่นจริงๆหรอเนี่ย เอาวะเพื่อเงินเพื่อหนี้ เฮ้อ...
" ถึงแล้วครับคุณเพียงฟ้า "
คุณอาตันกล่าวกับฉันเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าไปจอดยังลานจอดรถของคอนโดหรูแห่งหนึ่งก่อนจะเดินลงไปเปิดประตูรถให้ฉัน ว่าแต่ถึงตั้งแต่ตอนไหนนะ
" ขอบคุณค่ะ "
ฉันกล่าวขอบคุณคนที่เปิดประตูให้ก่อนจะเดินตามไปอย่างเงียบๆพลางมองซ้ายมองขวาสำรวจพื้นที่ที่ฉันเพิ่งจะเดินลงมาเหยียบไปด้วย พื้นที่โดยรอบมีชายชุดดำยืนประจำจุดต่างๆตลอดรายทางที่เดินผ่านมาแต่ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกัน เงียบกริบ... ที่นี่เป็นที่พักของคุณวายุที่ซื้อไว้ทั้งหมดไม่เหลือพื้นที่ให้คนภายนอกได้เข้ามาใช้เท่าที่ฉันรู้มาจากผู้คนในบริษัทที่เม้าส์มอยกัน
"......."
ไร้การสนทนาจนกระทั่งเราสองคนเดินมาถึงหน้าประตูห้องๆหนึ่ง คุณอาตันกดออดสักพักประตูก็ถูกเปิดออกด้วยรีโมทจากคนข้างในแต่ไม่เห็นคนข้างในเลยแฮะ ฉันเดินตามคุณอาตันเข้าไปอย่างเงียบๆในห้องที่คิดว่าจะมีการ์ดยืนอยู่แต่กลับไม่มีเลยสักคน ผิดกับข้างล่างที่ตั้งแต่ประตูทางเข้าคอนโด ลานจอดรถ หน้าลิฟต์ และตามทางเดินจะมีชายสวมชุดดำเดินไปมาเต็มไปหมด
" คุณเพียงฟ้านอนห้องนั้นนะครับส่วนกระเป๋าที่เราขนมาผมคงวางไว้ให้ได้แค่หน้าประตูห้องนอนนะครับ "
คุณอาตันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะถือกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้ฉันไปวางไว้หน้าประตูห้องนอนแล้วหันมาพูดต่อ
" ห้องนอนข้างๆจะเป็นของนายนะครับ ห้องครัวอยู่ทางนั้นส่วนห้องนั่งเล่นอยู่ทางที่เราเดินผ่านมา ห้องรับแขกกับห้องทำงานของนายจะอยู่ทางนี้ตามสบายนะครับคุณเพียงฟ้าผมขอตัวก่อน "
เหมือนคุณอาตันถูกสั่งมาเพื่อให้พูดพูดพูดแล้วก็กลับไปปล่อยให้ฉันยืนงงคนเดียวนี่ฉันคิดผิดหรือคิดถูกกันนะที่ขายอิสระของตัวเองเพื่อเงินเดือนที่มากขึ้น
" เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว "
ฉันถอนหายใจเฮือกหนึ่งเพื่อปลอบใจตัวเองแล้วเก็บกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอน ก่อนจะรีบจัดข้าวของแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากะว่าจะไปดูในครัวว่ามีอะไรกินมั้ยทำเหมือนห้องของตัวเองยังไงยังงั้นเลย แต่คุณอาตันบอกกับฉันเองว่าให้ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของตัวเองดังนั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไรอีกอย่างฉันต้องดูแลคนที่อยู่ในห้องนี้กับฉันด้วย
วายุ...
ผมยืนมองคนตัวเล็กที่มาทำหน้าที่เลขาชั่วคราวของผมเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวกับกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นผิวขาวน่ามอง ตอนนี้เธอกำลังเปิดประตูตู้เย็นในครัวเหมือนกำลังหาอะไรอยู่หิวหรือไงนะเข้าไปทักทายหน่อยดีกว่า
" อ๊ะ คะคุณวายุ "
เสียงคนตัวเล็กทำหน้าตกใจเมื่อเห็นหน้าผม อะไรจะขนาดนั้นผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยทำไมทุกคนชอบทำเหมือนกับว่ากลัวผมนะไม่เห็นจะเข้าใจเลย
" หิวน้ำ "
ผมเอ่ยบอกเธอสั้นๆขณะที่แขนสองข้างโอบเธอไว้จากด้านหลังพร้อมเอื้อมมือเปิดขวดน้ำ อา... หอมจังกลิ่นเหมือนเด็กเลยยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหอม แมร่งเอ้ยไหงเป็นงี้ได้วะ
" อะเอ่อคุณวายุคะ ขอฉันออกไปจากตรงนี้ก่อนได้มั้ยคะจะได้ไม่เกะกะคุณ "
คนตัวเล็กตรงหน้าเอ่ยตะกุกตะกักพร้อมกับมุดตัวออกจากอ้อมแขนของผมนี่เธอปฎิเสธผมงั้นหรอ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมเลยนะ
" ฉันจะออกไปข้างนอกเธอพักผ่อนเถอะ "
ผมตั้งสติได้ก็รีบบอกเธอก่อนจะเดินออกมา ผมผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วนเกือบทุกเชื้อชาติแต่ทำไมกับเธอผมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้นะยิ่งอยู่ใกล้ยิ่มรู้สึกเหมือนเธอมีอะไรบางอย่างดึงดูดผมทั้งๆที่ช่วงนี้ก็ไม่ได้ขาดเรื่องแบบนั้นแต่ทำไมถึง...
เพียงฟ้า...
" ตายๆๆ ตายแน่ๆฉัน นี่ฉันทำคุณวายุโกรธหรอเขาถึงได้เดินออกไปแล้วทำหน้าแบบนั้น ว่าแต่ฉันผิดหรอแล้วฉันผิดอะไร แล้วทำไมเขาถึงทำหน้าไม่พอใจแบบนั้น หรือว่าฉันจะคิดมากไปปกติคุณวายุก็ทำหน้าแบบนั้นอยู่แล้วนี่นา"
ฉันยืนเถียงกับตู้เย็นในครัวอยู่สักพักก่อนจะเดินออกมา เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ยอมรับว่าฉันทำตัวไม่ถูกแต่ก็ช่างมันเถอะคิดมาก็ปวดหัวเปล่าๆเขางคงเข้ามากินน้ำเฉยๆนั่นแหละ
- Writer
