ใครสักคน
1138 Words
เพียงฟ้า...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูห้องฉันดังขึ้นรัวๆไม่หยุดหย่อนในขณะที่ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนนึงมาห่อตัวไว้ ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไปใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ทำให้ฉันแปลกใจ ใบหน้านิ่งเฉยสายตาว่างเปล่าของคนตรงหน้าทำให้ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
"......"
ไม่มีประโยคหรือคำพูดใดจากคนตรงหน้านอกจากเสียงลมหายใจแผ่วเบาคนตรงหน้าที่ยังคงยืนมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น เป็นอะไรของเขานะ...
" คุณวายุคะ "
“ ………. ”
" ตอนนี้คุณอยู่กับเลขาคุณแล้วนะคะ เลขาที่คุณให้ทำตัวเป็นอากาศที่ไม่มีสถานะ ไม่มีตัวตน "
อึก!! ฉันมองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับกลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อเพราะเขาไม่มีปฎิกิริยาตอบรับอะไรเลย
" คุณอยากพูดอะไรมั้ยคะถ้าไม่อย่างนั้นเอ่อ... คุณอ่อนแอบ้างก็ได้นะคะฉํนไม่บอกใครหรอก "
หมับ!! ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อคุณวายุก็เดินเข้ามากอดฉันไว้แน่นจนฉันรู้สึกแปลกใจ ฉันได้แต่ยืนนิ่งให้คนตัวสูงกอดเอาไว้แบบนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก มีเพียงเสียงลมหายใจอุ่นๆของคนตัวสูงเท่านั้นที่เป่ารดต้นคอฉันของฉันอยู่และเหมือนกับว่ามีน้ำอุ่นๆหยดลงที่หัวไหล่ของฉัน
" ฮึกๆ ฮือๆ "
เสียงสะอื้นแผ่วเบาจากคนตัวสูงที่ยืนกอดฉันอยู่แล่นเข้ามาในหูฉัน คงจะเจ็บปวดมากสินะเจ้านายของฉันอยู่ดีๆใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าวและมีน้ำใสๆไหลออกจากตาแบบไม่ทราบสาเหตุ จะบ้าหรอฉันต้องปลอบคุณวายุสิไม่ใช่มาร้องไห้แข่งกันแบบนี้
" ขอเลขาคนนี้กอดเจ้านายได้มั้ยคะฮึก อึก ในฐานะสายลมหรืออากาศก็ได้ ฮึกฮือๆ "
โธ่นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยแล้วจะร้องไห้ทำไมไม่เข้าใจตัวเอง
"......"
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนที่ยืนกอดฉันนอกจากอ้อมแขนที่กระชับขึ้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาอนุญาต
" ฮึกๆ ฉันรักเขาเพียงฟ้า อึก ฮือๆๆ "
" ฮึกๆ ฮือๆ "
มือหนาของคนที่ยืนกอดฉันลูบผมฉันเบาๆเหมือนกำลังปลอบฉันให้หายจากความเจ็บปวดหลังจากที่เสียงสะอื้นของคนที่ยืนกอดฉันอยู่หายไปแล้ว ร่างสูงที่ผละตัวออกจากฉันเล็กน้อยแต่แขนทั้งสองข้างยังคงกอดฉันไว้หลวมๆจากด้านหน้านั้นส่งยิ้มบางๆให้ฉันที่มองหน้าเขาอยู่ อ่านี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ยจะร้องไห้ทำไมแล้วเมื่อไหร่จะหยุดร้อง
" ไม่เป็นไรนะ ฮึก เด็กน้อย"
คนตรงหน้าเอ่ยกับฉันพลางยกมืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบาสายตาอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนจากคนตรงหน้ากำลังจ้องมองมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น ถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าของคุณวายุจะเต็มไปด้วยน้ำตาแต่มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นๆนี่ฉันเป็นอะไรไปความรู้สึกแบบนี้คืออะไรแล้วนี่ฉันทำอะไรลงไปฉันต้องปลอบคุณวายุสิคุณวายุเป็นคนเสียใจนะไม่ใช่ฉัน!!
" นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเสียใจกับเรื่องของผู้หญิงคนนั้น"
คนตรงหน้าเอ่ยกับฉันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นปนคราบน้ำตาแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะหายสับสนกับอารมณ์ของตัวเองที่เป็นอยู่ คนตรงหน้าฉันก็ทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบานุ่มนวล ร่างกายแขนขาของฉันขยับไม่ได้มันชาไปทั้งตัวทั้งยังรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แขนทั้งสองข้างของคนตรงหน้าโอบกอดฉันไว้พร้อมกับริมฝีปากร้อนๆที่ค่อยๆขบเม้มริมฝีปากฉันอย่างละเมียดละไม ปลายลิ้นของคนตรงหน้าสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของฉันจนน่าตกใจและเผลออ้ารับมันเข้ามา ปลายลิ้นของคนที่จูบฉันอยู่ตวัดไปมาในโพรงปากอย่างชำนาญลากเลี้ยวเกี่ยวดึงดูดลิ้นเรียวฉันอย่างเอาแต่ใจ นุ่มนวลบ้างร้อนแรงบ้างสลับกันไป
ตอนนี้ร่างกายของฉันร้อนรุ่มไปทั้งตัวเมื่อมือหนาทั้งสองข้างลูบไล้ไปมาตามแผ่นหลังของฉันที่นึกได้ว่ามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้นที่ฉันสวมอยู่มากไปกว่านั้นคือฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงโดยมีร่างของใครบางคนคร่อมเอาไว้ ให้ตายเถอะเพียงฟ้าเธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!เขาเป็นเจ้านายของเธอ
“ เอ่อคุณวายุคะ ”
ฉันรวบรวมสติตัวเองก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเขย่าไหล่ของคนที่คร่อมร่างฉันอยู่เบาๆ เพื่อเรียกสติ ใช่ตอนนี้คุณวายุเขากำลังสับสนกำลังเสียใจและเขาก็เมาอยู่แล้วนี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ฉันจะฉวยโอกาสเขาหรอ เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ
“ อ่าโทษที ”
ดูเหมือนคุณวายุจะรู้สึกตัวแล้วเพราะเขารีบผละตัวออกจากฉันแล้วล้มตัวลงนอนอยู่ข้างๆแทน
" งั้นขอนอนกอดแบบนี้จนถึงเช้านะ "
คนข้างๆเอ่ยบอกก่อนจะดึงฉันไปนอนกอดเอาไว้ อะไรกันเนี่ยทำไมใจเต้นแรงแบบนี้...
**********
วันนี้คุณวายุให้คนมาทำอาหารที่คอนโดเพราะเขาชวนเพื่อนๆมากินมื้อเช้าด้วย เห็นบอกว่าเลี้ยงส่งที่เราสองคนจะไปดูงานที่อาหรับ วันนี้คุณวายุอนุญาตให้ฉันพาเพื่อนหรือคนสำคัญมาได้ด้วยนะฉันเลยก็ถือโอกาสชวนเพื่อนๆฉันมาด้วยแต่ไม่มีใครว่างสักคนจะมีก็แต่จันทราเพื่อนสนิทของฉันเองที่ว่างส่วนยัยฝาแผดอบเชยกับขึ้นช่ายก็มาไม่ได้เพราะไปดูคอนเสิร์ตที่เกาหลีพวกนางเป็นติ่งเกาหลีน่ะ
หลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนฉันกับคุณวายุก็ไม่ได้คุยกันอีกกระทั่งตอนนี้ก็ด้วย ตอนเช้าฉํนตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคุณวายุที่ห้องแล้วสงสัยตื่นก่อนฉันแล้วรีบกลับห้องไป จะว่าไปแล้วตอนนี้คุณวายุก็ไม่มองหน้าฉันเลยนะเอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาจนฉันรู้สึกอึดอัดไปหมดหรือเขาจะกลัวว่าฉันจะพูดเรื่องเมื่อคืนกันนะ จะบ้าหรอใครจะไปพูดกันล่ะฉันก็อายเหมือนกันนะ
- Writer
