วายุ....
หลังจากพวกเพื่อนๆผมกลับไปแล้วผมก็จัดการอาบน้ำอาบท่ากะว่าจะรีบนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบเดินทาง แต่แทนที่ผมจะนอนหลับกลับเอาแต่พลิกตัวไปๆมาๆคิดถึงเรื่องในครัววันนี้แล้วก็หงุดหงิดไม่หายแต่จะว่าไปถ้าไอ้เอิร์ธมันจีบเพียงฟ้าจริงๆแล้วผมจะเดือดร้อนทำไมวะเอาเป็นว่าเลิกคิดเรื่องนั้นเหอะ คิดได้แบบนั้นผมก็ข่มตาลงแต่ภาพที่ผมยืนกอดเพียงฟ้าเมื่อคืนไหนจะเรื่องที่เราร้องไห้ไปด้วยกันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองของผม
ทำไมเวลาที่เรามีปัญหาอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถพูดหรือบอกใครได้กลับรู้สึกดีขึ้นเบาขึ้นเพียงแค่ได้กอดใครสักคนกันนะรู้สึกดีขึ้น ทั้งๆที่เราไม่ได้บอกปัญหาของเราให้เขาฟังและรู้สึกว่าความทุกข์ความเจ็บปวดทั้งหลายหายไปเมื่อถูกอีกฝ่ายกอดตอบ และในเวลาอันแสนสั้นนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่าความทุกข์ความเจ็บปวดที่ผมเผชิญมาทั้งหมดนั้นได้หายไปแค่เรามีใครสักคนร้องไห้เสียใจกับความทุกข์ของเราเหมือนกับเขาเป็นคนได้รับความทุ
