CİHAN ALİ
Sabah göz kapaklarım açıldığında sanki beynimin içi bir inşaat alanına dönmüştü. Delik deşik... Matkap sesi varmış gibi zonkluyordu. Uyanmak istemedim önce. Ama o lanet zonklama öyle acı veriyordu ki, başımı yastıktan kaldırmak zorunda kaldım. Elimi alnıma götürüp ovuştururken yüzümü buruşturdum.
“Offf... Kafam zonkluyor lan...” diye homurdandım kendi kendime.
Yavaşça doğrulup oturdum. Omzumdaki sargıya elim gitti bir an. O da zonkluyordu ama başım kadar değil. Birkaç saniye oturup odanın duvarına göz gezdirdim. Duvarda hiçbir şey yoktu ama sanki kafamın içindeki görüntüler oraya yansıyor gibiydi. Boş, flu sahneler... Yarım yamalak hisler...
Yataktan kalktım. Bedenim ağırdı. Sanki biri üzerime tuğla yüklemiş gibi. İki kolumu gererek esnedim. Kütürdeyen kemiklerimin sesi odada
