KARDELEN
Tüm gün odamdan dışarı çıkmamıştım. Hatta öyle ki yemek bile yemedim. Sanırım odamdan çıkmıyor olmam bazı kişilere telaşlandırdığı için en son çözüm olarak Yeşim odama gelmişti.
Diğer günlere nazaran bugün biraz daha sakindi. “İyi misin?” diye sordu odanın kapısını çalıp kafasını içeri uzattıktan sonra. Elimdeki kitabı komodinin üzerine bırakırken çiçeğimin de yapraklarını okşadım ve ona döndüm.
“Ne kadar iyi olunursa o kadar iyiyim. Ama sorduğun için teşekkür ederim.” Benim de üzerimde büyük bir sakinlik vardı. Çünkü benim sakinliğim fırtına öncesi sessizlikti. Ne yapıp edecek bir şekilde buralardan kaçmaya çalışacaktım. Şimdilik beni pek çarşıya götürecek gibi halleri yoktu. O yüzden Büyük bir risk alarak onu yaralayıp öyle kaçacaktım. Nasıl becerecektim bilmiyorum ama bir
