CİHAN ALİ
Nikahın ardından herkes salonda gülüp sohbet ederken, bir adım geri çekilip kalabalığın dışında durdum. Gözüm Kardelen’deydi. Yeni gelin gibi değil de, sanki kalabalıktan kaçmak isteyen bir kuş gibiydi hâlâ. Ama artık adımdı. Allah huzurunda. Ve bu gerçek, göğsüme hem bir ağırlık hem de garip bir huzur veriyordu.
Tam o anda arkamdan tanıdık bir ayak sesi duydum. Sert, kendinden emin. Sultan teyzem.
“Cihan Ali,” dedi. Başını hafifçe eğerek. “İki dakika gelir misin?”
Başımı ona çevirip yaklaştım. Elinde tespihi vardı, parmakları sakin ama ritmik şekilde diziyordu boncukları.
“Bak,” dedi doğrudan, lafı dolandırmadan. “Nikah oldu. Güzel. Herkesin önünde ettiniz yeminizi. Şimdi sıra geldi millete göstermeye.”
Kaşlarımı çattım hafif. “Ne göstermeye?”
“Şunu,” dedi ve başıyla Kard
