ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

เลี้ยงข้าว

"ชิ! แกอ่ะ" ยัยหวานอ่ะ แม่ง! ชิ!

"แล้วนี่น้องๆพักกันอยู่หอไหนหรอครับ ถึงได้พากันเดินมากินข้าวได้" ซึ่งเขาก็คิดไว้ว่าน้องๆคงอยู่​ไม่ไกลจากหอพักแถวๆนี้อย่างแน่นอน​

"อ๋อ! หอนี้ค่ะ พวกหนูสามคนอยู่หอนี้กันทั้งหมดเลย" หวานชี้มือไปทางหอตัวเองที่พวกเธอพักอยู่ให้พี่ไบรท์กับเพื่อนๆได้ดู

"งั้นหรอครับ พวกพี่ๆก็อยู่หอแถวนี้เหมือนกัน แต่หอตรงข้ามกับน้องๆนะครับ" ไบรท์จึงชี้หอพักที่พวกเขาอยู่ให้น้องๆได้ดู

"หนูว่าไม่น่าจะเรียกว่าหอพักมั้งค่ะ น่าจะเรียกว่าคอนโดซะมากกว่า" แอมหันไปมองตามที่รุ่นพี่หนุ่มชี้ ก็เลยได้แต่ตะลึงกับที่อยู่ของพวกพี่ๆเขา เพราะมันดูหรูหราหมาเห่ามาก แตกต่าง​กับหอพัก​ของพวกเธออย่างสิ้นเชิงเลย ซึ่งดูราคามันแล้วคงน่าจะแพงกว่าพวกเธอเช่าอยู่กันหลายเท่า

"จะเรียกคอนโด​ก็ได้ครับ แล้ว​แต่​น้องๆจะเรียก" ไบรท์กับเพื่อนๆจึงได้แต่อมยิ้ม เมื่อเห็นปฏิกิริยา​การตะลึงของน้องๆที่แสนจะน่ารัก

"งั้นพวกพี่ๆก็คงรวยกันมากเลยสินะคะ ถึงได้อยู่คอนโดแพงๆกันขนาดนี้เชียว" ถ้าไม่รวยจริงคงอยู่ไม่ได้ เดือนหนึ่งก็คงจะหลายบาท

"ถ้าพี่กับไอ้เรียวก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ถ้าเป็นไอ้ดิวก็ไม่แน่" ไบรท์บอกน้องๆเสร็จ จึงหันมามองหน้าดิวอย่างยิ้มๆ ปนกวนๆ

"มึงมองหน้ากูเพื่อ" ก่อนที่เขาจะเห็นสายตาของสาวๆสองคนที่มองมาทางเขาอย่างปริบๆ เพราะต้นเหตุมาจากไอ้ไบรท์ที่พูดถึงเขาให้น้องๆฟัง

"กูป่าว กูก็แค่บอกน้องๆเองว่ามึงรวย" มองหน้าแค่นี้หน่อยก็ไม่ได้นะไอ้เพื่อนเวร

"พวกมึงก็รวย อย่ามาเฉไฉ​" พวกมันสองคนก็รวย ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเขามากหรอก แต่พวกมันพูดโอเว้อร์วังกันก็แค่นั้นเอง

"แต่ก็น้อยกว่ามึงป่ะวะ" มึงเป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ไหนจะมีโชว์รูมรถหรูเป็นของตัวเองอีก จะไม่รวยจะไปไหน

"แล้วคือไง จะให้กูเลี้ยงข้าวพวกมึงว่างั้น" พวกมึงเล่นพูดกันมาขนาดนี้แล้ว ต้องการอะไรจากเขาก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมไปอ้อมค้อมมาหรอกไอ้เวร

"ถะ..ถูกต้องแล้วคร้าบบบ" ไบรท์กับเรียวจึงหันมามองหน้ากันอย่างยิ้มๆ เพราะบรรลุเป้าหมาย

"แล้วรวมพวกหนูสองคนไปด้วยได้ไหมคะ พวกหนูกินกันไม่เยอะหรอกค่ะ แฮร่ แฮร่" ไหนๆพี่ดิวก็จะเลี้ยงเพื่อนสองคนของพี่เขาแล้ว รวมพวกเธอไปอีกสองคนคงไม่เป็นไรหรอกเนาะ คิก คิก เธอจะได้ประหยัดตังไปอีกวัน

"เห้ย! ยัยแอม แกพูดไรเนี่ย เราจะไปรบกวนพี่เค้าได้ยังไง เราไม่ได้ไปสนิทกับพวกพี่เค้าขนาดนั้นสักหน่อย" หวานจึงหันมากระซิบบ่นแอมอย่างเสียงดุ เพราะเธอเกรงใจพี่เขา ถึงพี่เขาจะรวยแล้วยังไง มันก็ไม่ได้เกี่ยวไรกับพวกเธอเสียหน่อยหนิ พี่เขาจะเลี้ยงเพื่อนเขาก็สิทธิ์ของเขาสิ พวกเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย

"เลี้ยงได้ ถ้าน้องอยากให้เลี้ยง" ดิวที่เห็นแอมโดนเพื่อนดุจนหน้าจ๋อย จึงเอ่ยตอบน้องไป เพื่อนน้องจะได้ไม่ต้องกังวล

"จริงหรอคะ ขอบคุณ​ค่ะ" แอมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแป้นอย่างชอบใจ เพราะเธอชอบของฟรีสุดๆ

"นี่มึงเลี้ยงพวกกูกับน้องๆจริงๆดิ" นี่พวกเขาตอนแรกว่าจะแกล้งๆมันเล่น แต่มันกับเลี้ยงจริงๆเว้ย

"เออ" ก็อยากให้กูเลี้ยงพวกมึงอยู่แล้วไม่ใช่ แค่บวกเพิ่มน้องๆอีกสองคนจะเป็นไรไป ทำอย่างกับกูไม่เคยเลี้ยงพวกมึงอย่างงั้นแหละ

"งั้นวันนี้ผมกับเพื่อนและน้องๆก็ขอขอบคุณ​เฮียดิวด้วยคร้าบ ที่วันนี้เลี้ยงข้าวพวกกระผม" ไบรท์จึงหันมายกมือไหว้และเอ่ยขอบคุณดิวอย่างทะเล้น

"กวนตีนไอ้สัส!! เดี๋ยวก็ไม่เลี้ยงแม่งเลยหนิ" เห็นหน้ามันกวนตีน แล้วโครตน่าหมั่นไส้

"คร้าาบ กระผมขอโทษคร้าาบ" แหม!! กวนนิดกวนหน่อยก็ไม่ได้

"ทำไมพี่ดิวชอบทำตัวดุจังวะ โครตน่ากลัว" แอมหันมากระซิบกับหวานอย่างกลัวๆ แต่ก็ไม่รอดพ้นหูของดิวที่ได้ยิน

"นินทาอะไรพี่ครับ พี่ได้ยินนะ นินทาในระยะเผาขน​เลย" นี่เค้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ แต่มันได้ยินเอง

"อุ้ย!!​ แฮร่ แฮร่ พอดีหนูชมกับเพื่อนว่าพวกพี่ๆหล่อและหน้าตาดีกันจังเลยค่ะ แถมดูใจดีกันมากๆเลยด้วย" ใจดีกับผีนะสิ มองเธอแทบจะกินหัวกันขนาดนี้

"หึ! ยัยเด็กดื้อ ลื่นไหลเก่งอย่างกับปลาไหลเชียวนะ" ดูน้องๆแถดิ หัวจะปวด มันคนละเรื่องกับพี่ผมได้ยินเลย

"น้องๆพูดจาดีครับ เอาตังกับพี่ไปถือว่าเป็นค่าขนมครับ" ไบรท์จึงจกเงินออกจากกระเป๋ามาให้น้องๆกันคนละสองร้อย เพื่อเป็นค่าขนมสำหรับคนที่พูดจาดี

"หึ! ไอ้เวร ทำอย่างกับไม่เคยมีใครชมมึงอย่างงั้นอ่ะ" ไอ้นี่ก็ไม่รู้ห่าอะไรเลย มันไม่คิดจะรู้เลยรึไงว่าเป็นคำแก้ตัวของน้องๆอ่ะ

"เอ้า! แล้วไงอ่ะ ก็กูอยากจะให้น้องๆอ่ะ มึงอ่ะมีไรปะ" เงินก็เงินของเขา มันเกี่ยวอะไรด้วยวะ

"ไม่มีไรหรอก แล้วแต่มึงเลย" แล้วแต่มันจะคิดได้เลย

"ข้าวของสาวๆมาแล้วจ้า กินกันให้อร่อยน้าา หนุ่มๆก็ดูแลสาวๆกันด้วยล่ะ ตอนกลางคืนวัยรุ่นมันเยอะ" ป้าเจ้าของร้านเดินเอาข้าวมาเสิร์ฟ พร้อมเอ่ยฝากฝังสาวๆกับหนุ่มๆอย่างยิ้มๆ เพราะเห็นว่าน่าจะเป็นคนรู้จักกัน

"คร้าบป้า/ครับ/ครับ" ถึงป้าไม่ฝาก ในฐานะรุ่นพี่เขาก็ต้องดูแลน้องๆให้ดีกันอยู่แล้ว ไม่ปล่อยให้เป็นอันตรายไปได้หรอก

"ขอบคุณค่ะป้า/ขอบคุณค่ะป้า" สาวๆเอ่ยขอบคุณป้ากันยิ้มๆ เพราะพวกเธอรู้ว่าที่ป้าพูด คงหวังดีกับพวกเธอ

"งั้นน้องๆกินข้าวเถอะครับ กินข้าวเสร็จเดี๋ยวพวกพี่เดินไปส่ง" จะว่าไปที่ป้าพูดมันก็จริง ตอนนี้วัยรุ่นเยอะมาก ไม่ใช่มีแค่เด็กมหาลัยพวกเขาอย่างเดียว แต่มีเด็กมหาลัยที่อื่นด้วยนี่สิ พวกเขาจึงคิดว่าเดินไปส่งน้องๆคงจะดีที่สุด

"ไม่ต้องไปส่งพวกหนูกันก็ได้นะคะ พวกหนูกลับกันเองได้ค่ะ หอพักก็อยู่กันแค่นี้เอง" พวกเธอเดินกันไปไม่กี่ก้าวมันก็ถึงแล้ว ไม่จำเป็นต้องลำบากให้พวกพี่ๆเขาต้องไปส่งหรอก

"ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกพี่เต็มใจ ใช่ไหมพวกมึง" พวกเขายินดีที่จะไปส่งพวกเธอ ไม่ได้คิดว่าลำบากหรือเหนื่อบ่ากว่าแรง

"ครับ/อืม" สองคนช่วยกันยืนยันกันคนละอีกเสียง

"งั้นก็ได้ค่ะ รอพวกหนูกันแปปนึงนะคะ ไม่นานหรอกค่ะ" ก่อนที่สองสาวจะตั้งหน้าตั้งตากันกินข้าว เพราะเกรงใจพวกพี่เขาที่ต้องรอเดินไปส่งพวกเธอ