ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

เฮดว๊าก+พี่รหัส

เช้าวันต่อมา

Talk แอม

ฉันที่วันนี้ตื่นเช้าและมามหาลัยแล้ว ด้วยการโทรปลุกของเพื่อนรักทั้งสองของฉันเอง โดยการโทรปลุกของพวกมันนั้นแทบไม่มีเวลาเว้นว่างเลยสักวินาที ไม่รู้พวกมันตั้งใจสลับกันโทรปลุกฉันกันรึป่าว แม่ง! โทรมากันอย่างกับมีคนตาย จนเธอที่รำคาญ​เสียงโทรศัพท์​จนต้องตื่นขึ้นมารับสายโทรศัพท์​จากพวกมัน จนเธอที่รับสายจากพวกมันเสร็จจึงต้องรีบลุกอาบน้ำแต่งตัวในทันที เพราะโดนมันสองคนเทศมากันแบบชุดใหญ่ไฟกระพริบ​เลย จากที่เธอไม่ตื่นก็ต้องตื่นขึ้นมาแบบปริยาย

"ยัยแอม ยัยหวาน เมื่อคืนพวกแกไปทำไรให้พี่ดิวเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมพวกแกมาได้วะ แกรู้ไหมจากที่ฉันได้ข่าวมา คือพี่ดิวไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมน้องๆคนไหนเลยนะเว้ย นอกจากพวกแกสองคนกับเพื่อนๆของพี่เขาอ่ะ" ซึ่งเธอก็รู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้มาก เธอว่าเธอได้ข่าวมาก็ไม่ผิดนะ

"พวกฉันก็ไม่ได้ทำไรนะเว้ย ก็แค่พี่เขาเลี้ยงข้าวเพื่อนเค้าก็เลยมาเลี้ยงข้าวพวกฉันด้วยก็แค่นั้นเอง ก็เรานั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน พอดีพวกฉันไม่มีที่นั่งพี่ไบรท์ก็เลยชวนไปนั่งด้วยอ่ะ"

"งั้นหรอ งั้นฉันว่าคงไม่มีไรหรอกมั้ง พี่เขาคงเลี้ยงข้าวพวกแกตามมารยาท​อ่ะ" แต่ถ้าฉันไม่ได้ฟังจากที่พวกแกเล่า ฉันคงคิดว่าพี่ดิวต้องชอบใครคนใดคนหนึ่งในสองคนพวกแกแล้วนะเนี่ย

"ฉันก็ว่าคงงั้น" มันจะเป็นอะไรอย่างอื่นได้ล่ะ พี่เขาก็คงเลี้ยงพวกฉันตามมารยาทตามที่ยัยพลอยบอกนั่นแหละ

"​เออๆ งั้นพวกเราก็ไปเรียนกันเถอะ จะถึงเวลาแล้ว" นี่อีกไม่กี่นาทีอาจารย์​ก็จะเข้าสอนแล้วด้วย

15.00 น.

@ลานเกียร์

"น้องๆครับ ใครที่มาถึงแล้วรบกวนเดินเข้าแถวมาเลยครับ อย่าให้พวกพี่ต้องรอนาน ไม่งั้นจะโดนลงโทษ​เอานะครับ พี่ให้เวลาน้องๆอีกสิบนาที ทุกคนต้องอยู่ในแถวแล้วนะครับ ใครมาช้าให้วิ่งรอบสนามฟุตบอล 5 รอบครับ" เสียงรุ่นพี่ประกาศ​ผ่านโทรโข่ง จนทำให้รุ่นน้องหลายคนต้องรีบวิ่งสี่คูณร้อยมาเข้าแถว ซึ่งเธอสามคนก็อยู่ในนั้น ที่พากันวิ่งหน้าตั้งโดยที่ไม่ห่วงความสวยกันเลยสักนิดเดียว แต่แล้วไงล่ะก็กลัวจะโดนทำโทษกันซะมากกว่า จนในที่สุดพวกเธอก็มาอยู่ในแถวกันจนได้ ตามเวลาที่รุ่นพี่กำหนดไว้แบบพอดีเป้ะๆไม่มีขาดไม่มีเกิน

"แฮ่ก! แฮ่ก! โครตเหนื่อยเลยว่ะ แม่ง!" ฉันกับเพื่อนๆที่พึ่งวิ่งกันมาถึง จึงพากันมายืนเข้าแถวอย่างเหนื่อยหอบ

"สุดๆอ่ะ" ชีวิตนี้จะมีอะไรแม่งสุดไปกว่านี้อีกไหมวะ เห้อ!

"เออๆ แต่ยังไงตอนนี้พวกเราก็รอดจากการโดนลงโทษแล้วนะเว้ย" เพราะพวกเราวิ่งมาเข้าแถวทันเวลาพอดี

ปี๊ดดดด ปี๊ดดดด เสียงเป่านกหวีดหมดเวลาจากรุ่นพี่ที่ยืนทำหน้าที่ตรวจนับเวลา เพราะรุ่นพี่ให้เวลาน้องๆแค่ 10 นาทีเพียงเท่านั้น

"น้องๆคนไหนที่มาถึงแถวช้า เชิญออกมาด้านข้างเลยครับ แล้วไปวิ่งรอบสนามฟุตบอล 5 รอบครับ พอเสร็จแล้วให้กลับมารายงานตัวที่นี่นะครับ" รุ่นพี่หนุ่มประกาศผ่านโทรโข่งจนเสียงดัง ก่อนที่จะมีเพื่อนๆจำนวนหนึ่งที่ออกไปด้านข้าง และไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลกันจริงๆ จนทำให้เพื่อนๆที่อยู่ในลานเกียร์ต่างมองเพื่อนๆตาละห้อย เพราะสนามฟุตบอลนั่นมันใหญ่จริงๆ กว่าจะวิ่งเสร็จคงจะพากันเป็นลมไปกันซะก่อน

"ส่วนน้องๆที่อยู่ในลานเกียร์ เราจะเริ่มทำกิจกรรมกันต่อนะครับ โดยวันนี้เราจะมาเริ่มที่การจับสายรหัสกันก่อนนะครับ ซึ่งปีนี้จะเป็นปีพิเศษที่น้องๆไม่ต้องไปตามหาพี่รหัสกันเองครับ แต่พี่รหัสจะมาหาน้องๆเองครับ เพราะด้วยว่ารุ่นน้องปีหนึ่งในปีนี้เยอะมาก เยอะกว่าทุกปี รุ่นพี่จึงคิดว่ามันคงจะไม่สะดวกที่น้องๆจะไปหาพี่รหัสเอง เพราะรุ่นพี่บางคนในปีนี้อาจจะมีน้องรหัส 1-2 คน และอาจจะมีพี่ปี 3 มาเป็นพี่รหัสให้น้องๆด้วย เพราะรุ่นพี่ปี 2 ของเราคนไม่พอจริงๆ อันนี้พี่ๆก็ต้องขออภัยน้องๆด้วยนะครับ แต่รุ่นพี่ช่วยกันแก้ปัญหาในเรื่องนี้ได้แล้วนะครับ ยังไงตอนนี้รุ่นพี่ที่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นพี่รหัสของใคร ก็รบกวนเดินไปหาน้องๆด้วยนะครับ ทั้งปี 2 และปี 3 เลยนะครับ" ก่อนที่รุ่นพี่ปีสองและปีสามจะทยอยเดินเข้ามาหาน้องๆกันทีละคน จนน้องๆแต่ละคนได้แต่ลุ้นๆว่าพี่รหัสของตัวเองจะเป็นใคร

"เอ่อ! พี่ลืมบอกไปหนึ่งอย่างนะครับน้องๆ ปีนี้พี่ว๊ากของเราก็จะมาเป็นพี่รหัสให้น้องๆด้วยนะครับ ใครที่โชคดีที่มีพี่ว๊ากเป็นพี่รหัสก็ขอแสดงความดีใจล่วงหน้ากันด้วยนะครับ" ก่อนที่พี่เขาจะบอกรุ่นน้องยิ้มๆและเดินไปหาน้องรหัสของตัวเองบ้าง

"โอ้ย! ใครแม่งจะดวงซวยได้พี่ว๊ากเป็นพี่รหัสบ้างว่ะ หนึ่งในนั้นคงจะไม่ใช่ฉันแน่ๆเลยพวกแก" แอมเอ่ยยิ้มกว้างกับเพื่อนสนิททั้งสองคนอย่างมั่นใจ เพราะเธอคิดว่าตัวเองคงได้รุ่นพี่ปีสองนี่แหละที่เป็นพี่รหัสแน่ๆ

"ทำไมมั่นใจขนาดนั้นล่ะ หืมม ยัยเด็กดื้อ" ดิวที่เดินมาได้ยินประโยคเด็ดเข้าพอดี จึงเดินไปยืนข้างๆรุ่นน้องปากดีคนนั้น ก่อนที่จะพูดเสียงเย็นใส่อย่างหมั่นเขี้ยว

"กึก! แฮร่ แฮร่ พวกพี่มาหาน้องรหัสกันหรอค่ะ เชิญเลยค่ะพี่ๆ" แอมที่หันไปเห็นกลุ่มพี่ว๊าก จึงได้แต่ยิ้มแหย่ๆ พร้อมรีบผายมือให้รุ่นพี่ทั้งสามคนไปหาน้องรหัสตัวเองกันทางอื่น

"ตามจริงพวกพี่ก็เจอกันแล้วนะครับ แต่ไม่รู้ว่าน้องรหัสพวกพี่จะยอมรับกันรึป่าว โดยเฉพาะไอ้ดิวที่คงยาก เพราะเหมือนพึ่งได้ยินน้องรหัสมันด่ามันไปเอง" ไบรท์เอ่ยเสร็จ ก็หันมากระตุกยิ้มใส่แอมอย่างซะใจ ก่อนจะเดินไปหาน้องพลอยที่เป็นน้องรหัสของตัวเอง ส่วนเรียวก็เดินไปหาน้องหวานที่เป็นน้องรหัสของตัวเองเช่นกัน

"อ่ะ เอ่อ.. น้องรหัสของพี่เป็นใครหรอคะ ให้หนูช่วยหาให้ไหม หนูพอจะรู้จักคนเยอะนะ" ขอแค่ไม่เป็นเธอก็พอล่ะ

"แล้วเธอคิดว่าไงล่ะยัยเด็กดื้อ คิดว่าน้องรหัสฉันจะเป็นใครได้ล่ะ" ถ้าไม่ใช่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตรงนี้

"ไม่รู้สิคะ แต่หนูว่ามันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้งคะที่น้องรหัสพี่จะเป็นหนู" และเธอก็ขอให้มันไม่เป็นความจริง

"ก็ไม่รู้สิ แต่มันก็เป็นไปแล้วนะ เพราะน้องรหัสพี่ก็เป็นเธอจริงๆ" ซึ่งข้อนี้เธอก็หลีกหนีพี่ไปไหนไม่ได้ด้วยสิ