(Xena’s POV )
Tahimik.
Mas tahimik pa sa ingay ng umagang ‘di niya kayang harapin.
Nakaupo si Xena sa harap ng mesa, pen sa kamay, pero ni isang letra, wala siyang maisulat. Kanina pa siya nakatingin sa open notebook, pero ang laman ng isip niya ay hindi formulas o grammar drills — kundi ang paraan ng pag-iwas ng tingin ni Kyle.
Parang bawat galaw niya, laging may kasunod na space.
Hindi siya galit. Hindi rin siya cold. Pero ‘yung tahimik niya… mas mabigat kaysa sigawan.
“Um, ready na ako mag-start,” mahina niyang sabi, sinusubukang gawing normal ang boses. “Lesson seven, ‘di ba?”
Kyle didn’t even look up. “Yeah,” maikli nitong sagot, habang inaayos ang laptop.
No smile. No teasing remark. Not even a glance.
Xena bit her lip — out of habit. Pero nang mapansin niyang agad siyang um
